(της Κωνσταντίνας -από τη Θεσσαλονίκη/εκλεκτής μαθήτριας της Παραμυθοκουζίνας)
Μια φορά κι έναν καιρό υπήρχε ένα λυπημένο φεγγαράκι που δεν χαμογελούσε ΠΟΤΕ!!!Το φεγγαράκι αυτό ήταν λυπημένο γιατί δεν είχε φίλους… όλα τα αστέρια τον κορόιδευαν γιατί ήταν πολύ μικρό, εκτός από ένα. Μια πανέμορφη νύχτα του καλοκαιριού το φεγγάρι ξύπνησε και ετοιμάστηκε για την καθημερινή δουλειά του. Εκείνη την νύχτα δεν είχε κανένα αστέρι στον ουρανό, εκτός από ένα. Ένα λυπημένο(σαν κι αυτό) αστεράκι, που το είχε λυπηθεί... Τότε πήγε κοντά του και του είπε: «Τί έχεις μικρό αστεράκι, γιατί δεν είσαι μαζί μετ’ άλλα»; «Άσε με στον πόνο μου να χαρείς, κανείς δεν με παίζει, άσε με σε παρακαλώ»!!! «Όχι δεν θα σε αφήσω, γιατί και εμένα δεν με παίζει κανείς! Θες να γίνουμε φίλοι»; Το μικρό αυτό αστεράκι περίμενε τόσο καιρό αυτή την στιγμή, τον κοίταξε και του είπε: «Μα φυσικά και θέλω σε ευχαριστώ πάρα πολύ»!!! «Μην με ευχαριστείς, δική μου ευχαρίστηση»… …Και άρχισαν να γελάνε, να παίζουν και να τραγουδούν μες στην νύχτα!!!Τα άλλα αστέρια ζήλεψαν την φιλία τους πάρα πολύ και πήγαν και αυτοί στον ουρανό… Το αστεράκι με το φεγγάρι δεν τους έδωσαν καθόλου σημασία και συνέχισαν να γλεντούν. Αυτοί θύμωσαν και έκαναν πως κι εκείνοι περνούσαν καλά, μα του κάκου, πάλι ούτε το αστέρι, ούτε το φεγγάρι τους έδωσαν σημασία. Τότε τους πλησίασαν και τους είπαν: «Θέλετε να γίνουμε κι εμείς φίλοι σας»; «Εεε» έκαναν εκείνοι, «γιατί όχι, όμως δεν θα μας κοροϊδεύετε», τα άλλα αστεράκια είπαν με μια φωνή: «Εντάξει και συγγνώμη για τις προηγούμενες φορές»!!! Τότε όλος ο ουρανός φωτίστηκε λες και είχε φώτα και όλος ο κόσμος βγήκε απ’ τα σπίτια του για να δει τι είχε γίνει… Όλα τα αστέρια και το φεγγάρι μαζί, χαμογελούσαν, γελούσαν, έπαιζαν, χόρευαν, τα πάντα. Είχαν γίνει μια μεγάλη παρέα… κανένας άνθρωπος δεν είχε ξεχάσει αυτή την νύχτα… Και αν καμιά καλοκαιρινή μέρα δείτε ένα φεγγάρι κι ένα αστέρι, να τους χαιρετήσετε ……
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου