Μια ξεχωριστή νέα Χαλανδραία ποιήτρια

Την Πέμπτη 5 Μαΐου στις 8μμ στο Petite Fleur στο Χαλάνδρι μαζί με τον αγαπημένο φίλο και συγγραφέα Ελπιδοφόρο Ιντζέμπελη, θα παρουσιάσουμε την ποιητική συλλογή Amatum -19 της Αθηνάς Αραπάκη

Αυτός είναι ο πρόλογος από τη συνέντευξη που έκανα μαζί της στον Δρόμο της Αριστεράς

«Πιο πολύ απ’ όλους

Λυπάμαι τα παιδιά

Που πρέπει τώρα να σκοτώσουν τα όνειρά τους

Όπως κάναμε εμείς κάποτε»

 

Είχα τη χαρά να γνωρίσω την Αθηνά Αραπάκη στο Φεστιβάλ Βιβλίου στο Ζάππειο, όταν υπέγραφε το βιβλίο της στο περίπτερο των εκδόσεων «Στοχαστής». «Amatum -19» ο τίτλος –«Ημερολόγιο Ποίησης Μάρτιος 2020 -Δεκέμβριος 2020» ο υπότιτλος.

Μια πολύ νέα κοπέλα, μόλις 24 ετών, μοιράζεται μαζί μας, μέσα από τους στίχους της τα όσα βίωσε μέσα στον εγκλεισμό της πανδημίας στην Αθήνα. Εκεί και ο κατακερματισμένος έρωτας. Η απουσία:

«Μου λείπεις/Εσύ/ Η Αθήνα/ Και όλοι οι δρόμοι που δεν περπατήσαμε ποτέ μαζί.»

Και αλλού:

«Θα με θυμάσαι; /Όταν όλα τελειώσουν/ Και ξεχυθούμε στους δρόμους/ Θα με θυμάσαι;

Θα είναι όλα ίδια;/ Εμείς, θα είμαστε ίδιοι;

Δεν περιμένω και πολλά/ Άνθρωποι είμαστε στο κάτω -κάτω/ Κι οι μνήμες μας καπνός»

Ακόμη και οι τίτλοι των ποιημάτων έχουν τη σημασία τους. Υπάρχει η «Κανονικότητα», υπάρχει η «Απαγόρευση κυκλοφορίας», υπάρχει και η «Επανάσταση». Ως υπέρτιτλος σημειώνεται και η μέρα που γράφεται το κάθε ποίημα, ξεκινώντας από την 4^η και φθάνοντας στην 260^η μέρα με την «Έξοδο», όπου έχει μπει πια για τα καλά ο χειμώνας:

«Κάνω, βλέπεις, ό,τι μπορώ/ Για αν πεθάνω μια ώρα αρχύτερα/ Να μην προλάβουν να με θάψουν/ Με τιμές και καλεσμένους

Αφού το ξέρουμε κι οι δυο/ Πως τη ζωή /Τη μα΄θαμε/ Πάνω σε βέσπες, κίτρινες/ Παρέα.

Και έτσι θέλω να με αποχαιρετούν/ Με κράνη ξεσκισμένα απ’ τον καιρό/ Και κόκκινα γαρύφαλλα.»

Οι «Δύσκολοι καιροί» το προτελευταίο ποίημα της συλλογής, νομίζω συνοψίζει όλο τον προβληματισμό της εγκλωβισμένης ποιήτριας, που δεν σταματά να βλέπει τον κόσμο γύρω της.

«Ό,τι δεν μας αγγίζει/ Μας κάνει χειρότερους/ Και κάπως έτσι/ Προχωράμε.»

Στίχοι απλοί, που χτυπάνε κατευθείαν στον στόχο. Και τα συναισθήματα, οι σκέψεις που γεννιούνται πολλές. Τα ποιήματα πραγματικά καταφέρνουν να εκφράσουν αυτό που ζήσαμε όλοι μας, ο καθένας από τη σκοπιά του, στα σπίτια μας που κατάντησαν ευρύχωρα κελιά.

Οι στίχοι θα μας το θυμίζουν. Για να ανιχνεύσουμε άλλους δρόμους στο μέλλον. Για αν μη κυριαρχήσει το μαύρο και το γκρι.

Το ακόμη πιο ευχάριστο είναι πως ένας τόσο νεός άνθρωπος πήρε αυτό το τόσο προσωπικό, αλλά και κοινωνικό βίωμα και το μετέτρεψε σε τόσο ενδιαφέρουσα ποίηση.

Κι αυτό από μόνο του με κάνει λίγο πιο αισιόδοξο για το μέλλον.

Όλη η συνέντευξη εδώ