Στο 2ο Λύκειο Χαλανδρίου με το "Εδώ Πολυτεχνείο" και τον Δημήτρη Μακρή

 

Σήμερα στο 2ο Λύκειο Χαλανδρίου συγκινήθηκα πολύ... Χρειάστηκε δυο και τρεις φορές να βγάλω τα γυαλιά μου για να σκουπίσω τα μάτια μου...

Όμως ταυτόχρονα θέριεψε μέσα μου μια ελπίδα βλέποντας κι ακούγοντας τα παιδιά.

Δεν ήταν μια τυπική σχολική γιορτή...

Όπως έγραψε η αντιδήμαρχος Παιδείας Γιάννα Αθανασάτου σε ανάρτησή της που προσυπογράφω:

"Συγκλονιστική γιορτή σήμερα, 17 Νοέμβρη 2022, στο 2ο Λύκειο Χαλανδρίου.

Οι υπέροχες παρουσίες των παιδιών, τα λόγια του σκηνοθέτη Δημήτρη Μακρή που ήταν παρών στην εμβληματική ταινία του " Εδώ Πολυτεχνείο", ο λόγος του Δημάρχου και του διευθυντή Π. Αρβανίτη, η δουλειά των εκπαιδευτικών ,οι ζωντανές μνήμες που ξετυλίγονταν μέσα από το μοναδικό υλικό τεκμηρίωσης της ταινίας και τα τραγούδια των παιδιών γέννησαν πολύ δυνατά συναισθήματα

Ένα αντάμωμα τιμής και μνήμης ,υπόσχεσης και ελπίδας για το μέλλον!"

Πραγματικά, το σκηνικό, η παρουσία εκατοντάδων παιδιών, η υπέροχη χορωδία, οι ομιλίες, η επιλογή των κειμένων με αποκορύφωμα το Φοβάμαι του Μανώλη Αναγνωστάκη, ήταν έξω από τα συνήθη μιας "σχολικής γιορτής".

Βεβαίως η μεγάλη στιγμή ήταν η προβολή της εμβληματικής ταινίας του Δημήτρη Μακρή "Εδώ Πολυτεχνείο" -παρουσία του σκηνοθέτη- με την αφήγηση του Αλέκου Παναγούλη, τη μουσική του Μίκη Θεοδωράκη, τα συγκλονιστικά ντοκουμέντα, αλλά και τις δραματοποιημένες σκηνές, μέσα από ένα έξοχο μοντάζ και σκηνοθεσία που σε κάνουν αν ζεις λεπτό προς λεπτά την Εξέγερση...

Εκατοντάδες τα παιδιά που παρακολούθησαν σε μια αίθουσα κυριολεκτικά κατάμεστη.

Η δική μου χαρά και συγκίνηση ακόμη μεγαλύτερη αφού ο σκηνοθέτης είναι συγχωριανός και φίλος των αείμνηστων γονιών μου.

Πάντα ευρηματικός κι ανήσυχος, ήταν σαν ένα αναπόσπαστο κομμάτι της νεολαίας όταν μίλησε για λίγο, με τη σεμνότητα που τον διακρίνει.

Όμως κι παλιός φίλος (άνω των 30 ετών) και δήμαρχος Χαλανδρίου Σίμος Ρούσσος που μίλησε για λίγο στο τέλος -εκτός προγράμματος- και μας άγγιξε όλους.

Είχα καιρό να ζήσω μια επέτειο Πολυτεχνείου νιώθοντας πως είμαι μέσα στο πνεύμα της.

Και να οργιστώ για τη σημερινή κατάσταση στη χώρα.

Μου το θύμισαν τα παιδιά!

Που μίλησαν για τα επικείμενα Πολυτεχνεία της γενιάς τους, μέσα από τους δικούς τους δρόμους.

Και σκέφτηκα:

"Έτσι ήρθαν τα πράγματα, μα έτσι δεν θα πάνε" που έλεγε κι ο Αζίζ Νεσίν...