Μετά από δυο μαγικές μέρες στα Λεύκαρα στο πλαίσιο της 6ης Λογοτεχνικής Διημερίδας «Λογοτεχνικές ανατριχίλες στα Λεύκαρα», γυρίζω γεμάτος με συναισθήματα πολλά.
Είχα τη χαρά να υλοποιήσω ένα εργαστήρι δημιουργικής γραφής και να οργανώσω έναν περίπατο μυστηρίου, πλάι πλάι με υπέροχους …συμπολεμιστές: Σάντρα Ελευθερίου, Μαρίνα Ζερβού, Δημήτρη Μάλλη, Αιμίλιο Χαραλαμπίδη με τη γενική επιμέλεια της Σωτηρίας Παπαμαργαρίτη.
Έχω να πω πολλά και για το πανέμορφο και ιστορικό χωριό, για τη συνεργασία με πολλούς εκπαιδευτικούς, για το γλέντι, για τις γεύσεις, για τη φιλοξενία. Όμως λέω να αρχίσω να ξετυλίγω το κουβάρι με μια ιστορία...
Η φαντασία ανοίγει πάντα τους
δικούς της δρόμους. Τι κι αν το θέμα μας ήταν ο Φρανκενστάιν και οι «Ανατριχίλες»;
Τα υπέροχα παιδιά από τα
Λύκεια της Κϋπρου, (Ακρόπολης, Φόρουμ, Αγρός, Αγγλική Σχολή, Κύκκος Β,
Παλουριώτισσα, Λατσιά, Λεύκαρα) στο πλαίσιο του εργαστηρίου μας δημιούργησαν ιστορίες
που ξέφυγαν από τα …καθιερωμένα.
Δυο ιστορίες τρόμου, στη
μία εξαφανίζονται κάτοικοι και χρησιμοποιούνται σε πειράματα και στην άλλη ένας
απελπισμένος Φρανκενστάιν κλέβει τα μηχανήματα του νοσοκομείου για να
ζωντανέψει τη σκοτωμένη γυναίκα του.
Όμως θα σταθώ στην Τρίτη ιστορία
που δείχνει πως 51 χρόνια μετά -ευτυχώς- οι μνήμες δεν έχουν σβήσει.
Τα παιδιά αποφάσισαν να
μιλήσουν για την εισβολή με έναν δικό τους, ιδιαίτερο τρόπο, ξεδιπλώνοντας το
ταλέντο και την ευαισθησία τους.
Ομολογώ πως είχα
ανατριχιάσει ακούγοντάς τα να μου το παρουσιάσουν.
Σας το μεταφέρω, αν και
είναι ψυχρά τα γράμματα. Άλλο να ακούς τα νέα παιδιά να το παρουσιάζουν…
Ο Φρανκενστάιν στα
Λεύκαρα
(Από την Αιμιλία, τον
Μιχάλη, τη Jasmin, τη Χριστίνα, τη Μαρία, τη Σοφία, την Αλκμήνη)
«Είναι άθλος η ζωή, μα
ό,τι πονάει και περνάει», σκέφτεται ο αφηγητής
Λεύκαρα 1974,
Αύγουστος
«Έχουμε γάμο Φρανκενστάιν
τζαι ’συ μ’ αφήνεις μόνη, εγώ εν να περιμένω τζ’ ας αρκείς τζ αν δεν θα έρτεις εγώ
μα το θεό στο όνειρό μου εν να σε δω»
Αύγουστος 1959,
Εκκλησία Τιμίου Σταυρού, Λεύκαρα
Στα Λεύκαρα τα αηδόνια
κελαϊδούν, το γλέντι περιμένει
«Έχουμε τον γάμο μας Φρανκενστάιν
για πάντα δίπλα σου εν να ζω, που σήμερα τζαι πέρα»
Η νύφη δεν μπορεί να
κρύψει τη χαρά της, νιώθει πως έχει βρει τον εαυτό της, μα κάτι την πονά, κάτι
την φοβίζει.
Ο γάμος τελείωσε και τα
Λέυκαρα θυμίζουν σαν να’ ναι κάτι μαγικό, σαν μια σκηνή από ταινία, τι και αν
πονά, τι και αν φοβάται τη ζωή -αυτή θα ζήσει. Είχε ένα κακό προαίσθημα πως τον
κόσμο αυτό που χτίζανε μαζί, κάποτε θα τον χάσει, τι κι αν με γράμματα και
προσευχές εις τον θεό φωνάζει.
Τελικά τον έχασε
Μαζί με τον εαυτό της
Τι κι αν χαράζει
Αυτή φωνάζει
Για τον άντρα που έχει
χάσει
Μα δεν πειράζει
Γιατί ό,τι πονάει στη ζωή
Πάντα περνάει…
ΥΓ. Τα παιδιά με ρώτησαν
αν πείραζε να έχουν στο κυπριακά τα όσα λέει το πρώτο πρόσωπο η ηρωίδα και
βρήκα την ευκαιρία να πω, πόσο όμορφη ακούγεται η γλώσσα αυτή, πόσο μουσική
είναι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου