Ζητείται ελπίς: ένα νέο κείμενο

 Ακόμη ένα όμορφο κείμενο από το εργαστήρι για τον Αντώνη Σαμαράκη που πραγματοποιείται στο Αετοπούλειο

Ζητείται ελπίς  

της Μυρτώς Παυλάκου

 

Ήταν ένα  ακόμα πρωινό στο Ναύπλιο. Ο Νίκος ένιωθε ανίκανος να βρει ένα ωραίο θέμα για την εφημερίδα του. ‘ 10 τρόποι για να χάσετε κιλά’, ‘ Τοπ 10 διάσημα ζευγάρια σήμερα’. Τόσο φτωχά άρθρα! Είχε κληρονομήσει αυτή την εφημερίδα  από τον παππού του ο οποίος είχε δουλέψει σκληρά για να την κάνει ποιοτική και επιτυχημένη. Δεν ήθελε να μειώσει τη δουλειά των προγόνων του.

Όταν γύρισε στο σπίτι αργά το βράδυ ένιωθε απογοητευμένος. Αποφάσισε να επισκεφτεί τη σοφίτα μήπως βρει κάποιο από τα τετράδια του παππού του. Ήλπιζε μήπως περιείχαν ενδιαφέρουσες ιδέες για άρθρα. Η σοφίτα ήταν σκοτεινή και σκονισμένη γεμάτη μεγάλα κουτιά. Κάθε κουτί είχε γραμμένη στο πάνω μέρος μια ημερομηνία και μέσα υπήρχαν εφημερίδες που είχαν εκτυπωθεί εκείνη τη μέρα καθώς και κάποιες σημειώσεις με μπλε και κόκκινο στυλό. Στην γωνία του δωματίου καλυμμένες με ιστούς από αράχνες είδε μια συρταριέρα. Ανοίγοντας  τα πάνω συρτάρια βρήκε μόνο σημειώσεις από παλιά άρθρα. Το τελευταίο συρτάρι ήταν κλειδωμένο. Ήθελε ένα κλειδί. Μα ποιο κλειδί; O Νίκος έτρεξε στην αποθήκη και έψαξε όλα τα κλειδιά. Κανένα δεν ταίριαζε. Και τότε θυμήθηκε. Λίγο πριν πεθάνει ο πατέρας του και είχε αναλάβει τη διοίκηση της εφημερίδας ,του είχε δώσει ένα παλιό, χρυσό κλειδί και του είχε πει   ΄ Πάρε αυτό το κλειδί. Μου το είχε δώσει ο πατέρας μου όταν ανέλαβα την επιχείρηση. Είχε πει ότι αυτό άνοιγε το πιο σημαντικό θέμα της ζωής του. Κάτι που πάντα ήθελε να δημοσιεύσει αλλά δεν τον άφησαν ποτέ. Εγώ δεν κατάφερα να μάθω τι ανοίγει. Ελπίζω να τα καταφέρεις εσύ.’ Ο Νίκος πήγε στο παλιό του δωμάτιο, άνοιξε το συρτάρι και πήρε το κλειδί. Ταίριαζε τέλεια στην κλειδαριά της συρταριέρας. Μέσα βρήκε ένα δερμάτινο τετράδιο. Το άνοιξε. Μπορούσε να μυρίσει το μελάνι. Ήταν κάποιου είδους ημερολόγιο. Είχε μέσα γράμματα και σημειώσεις. Πήρε στα χέρια του το πρώτο γράμμα. Αντί για αποστολέα και παραλήπτη είχε μια φράση γραμμένη στο φάκελο ‘Όποιος βρει αυτό το γράμμα να το δώσει στην τοπική εφημερίδα 14/4/1940.’

Το άνοιξε. Άρχισε να το διαβάζει δυνατά’ Είμαι ο Αντόν. Είμαι κρατούμενος σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης και θα ήθελα να σας περιγράψω τη ζωή μου μέσα σε αυτό. Θα σας στέλνω ένα γράμμα κάθε εβδομάδα και θέλω να το δημοσιεύετε στην εφημερίδα σας για να μάθει ο κόσμος τα φριχτά πράγματα που συμβαίνουν εδώ.’ Βρήκε κι άλλο γράμμα, πιο πρόσφατο 26/9/1940.

‘Έχει υγρασία. Δεν κοιμάμαι πολύ. Φοβάμαι. Κάθε μέρα ακούω ουρλιαχτά και φωνές. Ζω μέσα σε ένα απαίσιο όνειρο που κάθε μέρα γίνεται όλο και πιο αληθινό.’ Ο Νίκος ξεφύλλισε όλα τα γράμματα μέχρι που έφτασε στο τελευταίο. Το διάβασε. Άρχισε να κλαίει. Τον άκουσε η Νάντια που μόλις είχε γυρίσει από τη νυχτερινή της βάρδια στο νοσοκομείο και έτρεξε στη σοφίτα. Τον ρώτησε τι είχε. Της έδωσε το γράμμα σκουπίζοντας στη συνέχεια τα δάκρυα από τα μάτια του. Εκείνη το διάβασε αργά και καθαρά ‘ Ζητείται ελπίς’.