Με χιούμορ και έμπνευση από τα βιβλία του Σαμαράκη

 Δυο μικρές και αστείες ιστορίες από τον Χάρη Αντωνάκο

ΑΡΝΟΎΜΑΙ

-Αρνούμαι, φώναξε το τελευταίο μπούτι κοτόπουλο που είχε απομείνει στο τραπέζι.

     Είναι πρωτοχρονιά και στο σπίτι του κυρίου Κυρίου, του γνωστού πλέον φαγάνα, το τραπέζι κόντεψε να πάθει από τα πολλά φαγητά ότι ΄παραλίγο να πάθει το ταμείο του Σουπερμάρκετ. Κοτόπουλο βραστό, κοτόπουλο ψητό, κοτόπουλο στη σχάρα, οτιδήποτε φαγώσιμο σε –άκια, ψάρι που το λιγουρευόταν η γάτα από απέναντι και έκανε να μιλήσει στο αφεντικό της 1 μήνα, λαχανικά για τη «δίαιτα» αλλά και κάθε λογής ποτά που ,αν πέσουν στο γιορτινό τραπεζομάντηλο, θα κάνουν την κυρία Κυρία έξω φρενών -για άλλη μία φορά- αποτελούν το «φτωχικό» ,κατά τα άλλα, τραπέζι του κυρίου Κυρίου.

Βλέπετε εκτός από φαγάνας είναι και οικογενειάρχης άνθρωπος, άσχετα που κουμάντο κάνει η γυναίκα του εν τέλει. Έτσι σε όλες τις μεγάλες γιορτές αλλά και τα ντέρμπι σε μπάσκετ και ποδόσφαιρο, μικρή σημασία έχει, μαζεύεται όλη η οικογένεια και η γειτονιά και τρώνε στου κυρίου Κυρίου μη σκεπτόμενοι το καημένο το τραπέζι. Έτσι έγινε και φέτος, λοιπόν. Αφού χαιρετήθηκαν καμιά εικοσαριά φορές μεταξύ τους, αποφάσισαν να κάτσουν και να ελαφρύνουν επιτέλους το τραπέζι. Έφαγαν, ήπιαν, ξαναέφαγαν, ξαναήπιαν, και κατέληξαν μετά από μία ώρα παρά κάτι να έχουν φαέι όλα τα φαγητά, πλην ενός μπουτιού κοτόπουλου, το οποίο αρνιόταν κατηγορηματικά να βρεθεί μαζί με το υπόλοιπο σώμα του. Αφού λοιπόν κατάλαβαν όλοι οι παρευρισκόμενοι πως με μπούτια-ντούκια δεν τα βάζεις, αποφάσισαν να ξαναπονέσουν το δύσμοιρο το τραπέζι. Αυτή τη φορά όμως ο πόνος θα ήταν γλυκός, μιας και τα προϊόντα που τοποθέτησαν σε αυτό ,πριν να έχουν την ίδια τύχη με τα προηγούμενα, ήταν ότι γλυκό υπήρχε στο ζαχαροπλαστείο της γειτονιάς.

 

ΔΙΑΒΑΤΉΡΙΟ

-Το διαβατήριό σου το πήρες;

    Ήταν η μητέρα του μικρού Μικρού, ο οποίος ετοιμαζόταν να πάει για πρώτη φορά ταξίδι μόνος του. Αφού λοιπόν πακέταρε ότι ρούχο είχε και δεν είχε ο μικρός Γιαννάκης σε ότι βαλίτσα είχε και δεν είχε όλη η γειτονιά, άρχισε να ψάχνει η μάνα το διαβατήριο του. Αφού έψαξε όλα τα ξύλινα μέρη του ξύλινου σπιτιού στο οποίο έμεναν, αποφάσισε να ψάξει και τα μεταλλικά μέρη της μεταλλικής τους αποθήκης. Αφού έψαχνε κάποιες ώρες ή μάλλον ημέρες καλύτερα, το βρήκε τελικά ο άντρας της σε μία κούτα.

    Με αυτά και χωρίς άλλα έφτασε τελικά η ημέρα της αναχώρησης του μικρού Μικρού ή ημέρα που το κλάμα της μητέρας του θα έφτανε για να κάνουν μπάνιο έναν χρόνο.

To be continued? Θα δείξει…