Η ΑΓΑΠΗ ΑΝΘΙΖΕΙ ΠΑΝΤΟΥ

 

Η ΑΓΑΠΗ ΑΝΘΙΖΕΙ ΠΑΝΤΟΥ

 

της Μαριαλένας Πορίχη

Με το κασκέτο αγκαλιά περπατάγαμε περήφανοι στην οργάνωση. Μόλις είχαμε φέρει εις πέρας μία από τις σημαντικότερες αποστολές μας κατά των Γερμανών. Η ομάδα μου είναι γνωστή σε όλη την οργάνωση για τα τρομερά μας επιτεύγματα. Πήγαμε κατευθείαν στο γραφείο του αρχηγού να του πούμε τι συνέβη και να μάθουμε τα νέα της οργάνωσης τον ένα μήνα που λείπαμε και τον βρήκαμε να συζητάει με ένα παλικάρι που δεν το είχαμε ξαναδεί. Μας εξήγησε ότι ο πράκτορας Πετρίτης είχε τελειώσει τη βασική εκπαίδευση γρήγορα και τώρα χρειαζόταν πείρα. Και ποιοι θα ήταν καλύτεροι για να του δώσουν αυτή τη πείρα από τους καλύτερους των καλυτέρων; Μετά από αυτό, μπήκε στην ομάδα.

Πρέπει να παραδεχτώ ότι είναι ένας πολύ αξιόλογος νέος. Ήταν περίπου 25 χρονών και είχε τρομερό σημάδι. Είχε καταρρίψει ένα ολόκληρο τανκ με μία βολή! Εγώ είμαι η νεότερη της οργάνωσης, 22 χρονών, αλλά από μικρή, ενώ η μητέρα μου μάθαινε τις δουλειές το σπιτιού, ο πατέρας μου έδειχνε πως να χειρίζομαι τα όπλα. Αφότου οι Γερμανοί σκότωσαν τους γονείς μου, εγώ (17 χρονών τότε), αποφάσισα να σκληραγωγηθώ και να γίνω ικανή να σώσω Έλληνες από τα χέρια των Γερμανών και των Ιταλών. Μέχρι τότε τον πράκτορα Πετρίτη τον είχα ως έναν ικανό συναγωνιστή. Αλλά μία μας περιπέτεια θα άλλαζε τελείως το πως τον έβλεπα.

Είχαμε μία αποστολή στον Υμηττό, αλλά είχαμε σπιούνο ανάμεσά μας και μας ανακάλυψαν. Οι άντρες τους ήταν πολλοί και εμείς λίγοι και πέφταμε ένας ένας. Καλυφθήκαμε με τον Πετρίτη και όσο αυτός έριχνε εγώ πήρα τον ασύρματό μου. «Με λαμβάνετε; Με λαμβάνετε; Πράκτορας κολυμπρί, με λαμβάνετε; Κωδικός κόκκινος, επαναλαμβάνω κωδικός κόκκι-», πριν προλάβω να τελειώσω μια σφαίρα πετάχτηκε με χτύπησε στο χέρι και μου έπεσε ο ασύρματος. Έγινε θρύψαλλα. Ένα κάρο σφαίρες έπεφταν πάνω μας και έσπρωξα τον πράκτορα Πετρίτη στο χώμα. Προσπάθησε να με ρωτήσει αν ήμουν καλά, αλλά του έκανα νόημα να σταματήσει. Μια απόκοσμη ησυχία είχε απλωθεί στο δάσος. Δεν ακούγονταν σφαίρες ούτε βήματα. Του έκανα νόημα και σηκωθήκαμε αργά να βρούμε άλλη κάλυψη. Έσχισα το μανίκι μου και το έδεσα στη πληγή μου. Είχα χτυπηθεί και χειρότερα. Έπιασα το κασκέτο και έμεινα σε ετοιμότητα. Αφουγκράστηκα προσεχτικά. Δεν ακουγόταν τίποτα εκτός από το θρόισμα των φύλλων. Ξάφνου άκουσα βήματα που έσπαγαν κλαράκια και ξεραμένα φύλλα στην πορεία τους να σκοτώσουν όποιον έχει μείνει ζωντανός. Του έκανα νόημα να σκύψει. Ακούστηκαν λίγοι πυροβολισμοί και πτώματα να πέφτουν στο χώμα. Κρυφτήκαμε πίσω από έναν βράχο και στοχέψαμε με τα κασκέτα μία σκιά που ερχόταν προς το μέρος μας κουτσαίνοντας. Βλέποντας τον άνθρωπο που ερχόταν συνειδητοποίησα ότι ήταν ο πράκτορας Σπουργίτι, από την οργάνωση. Ψιθύρισα στον πράκτορα Πετρίτη να μην τον χτυπήσει και ξεπρόβαλα το κεφάλι μου από την πέτρα. Αυτός με είδε και μου έκανε νόημα να τον βοηθήσω. Σηκώθηκα από τον βράχο και αφού έκανα λίγα βήματα και σηκώθηκε και ο Πετρίτης πρόσεξα μια χειρονομία που έκανε στα κρυφά το Σπουργίτι. Αυτός ήταν ο σπιούνος! Φώναξα στον Πετρίτη «Πέσε κάτω», την ώρα ακριβώς που πετάχτηκε ένας στρατιώτης και πυροβόλησε. Αλλά ήταν αργά. Ένιωσα έναν αφόρητο πόνο και έπεσα κάτω. Κατρακύλησα προς τα κάτω και πέρα από κάποια βήματα δεν άκουσα τίποτα άλλο μέχρι που τα μάτια μου δεν έντεχαν να μείνουν άλλο ανοιχτά.

Ένιωσα να κινούμαι. Άνοιξα αργά τα μάτια μου και κατάλαβα ότι βρισκόμουν στα χέρια του πράκτορα Πετρίτη. Ένιωθα ακόμη ζαλισμένη και κοίταξα γύρω μου. Είχε σκίσει κομμάτια από τη μπλούζα του και τα είχε δέσει στα πλευρά μου. Εκείνη την ώρα συνειδητοποίησα το πόσο δυνατός ήταν και το πόσο κοντά ήταν τα πρόσωπά μας. Κοκκίνησα. Ένιωσα την καρδιά μου να χτυπάει πιο δυνατα από ότι χτύπαγε σε οποιαδήποτε δύσκολη, επικίνδυνη και τρομαχτική μου αποστολή. Αυτό δεν ήταν κάτι που μπορούσα να χειριστώ ή να μάθω στην εκπαίδευση. Ήταν κάτι πρωτόγνωρο και τόσο μοναδικό. Όσο κι αν πονούσα, ένιωθα την ανάσα του πάνω μου και ξέχναγα κάθε πόνο. Η πεινασμένη κοιλιά μου χόρταινε από τα καστανά του μάτια στα οποία χανόμουν όσο τα κοίταζα, λες και ήταν μία άβυσσος ομορφιάς. Τότε με κοίταξε. Ήμουν σίγουρη πως είχα κοκκινίσει. Χωρίς να σταματήσει να περπατάει, με ρώτησε, «Πώς νιώθεις; Πονάς πολύ; Μπορείς να περπατήσεις;». Δεν ήξερα τι να απαντήσω. Δεν μπορούσα να απαντήσω, γιατί τα λόγια μου μπερδευόντουσαν όσο έβλεπα το βλέμμα του πάνω μου. «Εγώ... Εγώ, νιώθω καλύτερα.», αλλά στη σκέψη ότι θα με άφηνε από τα χέρια του έσπευσα να προσθέσω, «Αλλά δεν νομίζω ότι μπορώ να περπατήσω.». «Μην ανησυχείς», μου απάντησε, «Δεν θα σε αφήσω από την αγκαλιά μου.». Γενικά δεν ήθελα να φαίνομαι αδύναμη στους άντρες. Όταν με έβλεπαν θεωρούσαν ότι σαν γυναίκα δεν είχα θέση σε μια τέτοια οργάνωση και ότι θα ήμουν ανίκανη να βοηθήσω. Αλλά τώρα; Τώρα θα μπορούσα να κάνω το οτιδήποτε για να μείνω στην αγκαλιά του. Εν τέλει, φτάσαμε στην οργάνωση και με άφησε. Με είδαν οι γιατροί και λίγες εβδομάδες μετά ήμουν πάλι στην ενεργό δράση. Περάσαμε πολλές περιπέτειες μαζί με τον πράκτορα Πετρίτη οι οποίες μας έφεραν πιο κοντά. Μία βραδιά, που ήμασταν στην οργάνωση, μόνοι στο δωμάτιο στο οποίο βρισκόμασταν, ψέλλισα, «Ευχαριστώ.». «Τι είπες;», με ρώτησε, «Σε ευχαριστώ για εκείνη την ημέρα που γύρισες να με βρεις και με πήρες στα χέρια μέχρι εδώ.», του απάντησα. Με κοίταξε για λίγο στα μάτια και μου έπιασε τα χέρια λέγοντας, «Μην με ευχαριστείς. Εσύ με είχες σώσει τόσες πολλές φορές, ριψοκινδυνεύοντας και την δική σου σωματική ακεραιότητα. Και για να είμαι απόλυτα ειλικρινής...», μου έσφιξε τα χέρια στα δικά του, «...δεν θα μπορούσα να συνεχίσω τη ζωή μου φυσιολογικά, αν δεν ήσουν και εσύ μέσα.». «Τι εννοείς;», τον ρώτησα, αν και είχα καταλάβει τι έλεγε αλλά η καρδιά μου λαχταρούσε να το ακούσει. «Κολυμπρί, σε αγαπάω. Σε ερωτεύτηκα από την πρώτη στιγμή που σε είδα στο γραφείο του αρχηγού. Από τότε δεν μπορούσα να σταματήσω να σε σκέφτομαι.». Τον κοίταξα στα μάτια. «Και εγώ Πετρίτη είμαι ερωτευμένη μαζί σου. Δεν αντέχω στη σκέψη να μη σε βλέπω, να μην το ξέρεις.». Μου έπιασε το μάγουλο απαλά, και με φίλησε γλυκά. Από τότε κρατήσαμε την αγάπη μας κρυφή. Αφότου η Ελλάδα ελευθερώθηκε, εμείς παντρευτήκαμε. Ζήσαμε ευτυχισμένοι, κάναμε παιδιά και εγγόνια.

(Αφηγητής), «Μία νύχτα του χειμώνα, ο πράκτορας Πετρίτης, ή αλλιώς Γιώργος, πέθανε από εγκεφαλικό. Έναν χρόνο αργότερα, την ίδια ακριβώς ημέρα, η πράκτορας κολυμπρί, ή Μελίνα, πέθανε από καρδιακό. Μόνο ο θάνατος μπορούσε να τους χωρίσει και μόνο ο θάνατος κατάφερε να τους ξαναφέρει κοντά.».