Δουλεύοντας για το γενικό καλό, ωφελούμε τον εαυτό μας στο τέλος

 "Δουλεύοντας για το γενικό καλό, ωφελούμε τον εαυτό μας στο τέλος"

Πηνελόπη Δέλτα, Παραμύθι χωρίς όνομα

Στο πλαίσιο του εργαστηρίου μας "Ο κόσμος της Πηνελόπης Δέλτα" στο Αετοπούλειο του Δήμου Χαλανδρίου, διαβάσαμε ένα απόσπασμα από το "Παραμύθι χωρίς όνομα" που είχε να κάνει με την εκπαίδευση. Από εκεί και η φράση της αρχής.

Ζητήσαμε από τα παιδιά να γράψουν ιστορίες με αυτόν το τίτλο...

Σε εποχή ατομισμού, όπου η διδαχή είναι "ζήσε και άσε τους άλλους να πεθάνουν", το έργο της Πηνελόπης Δέλτα παραμένει φάρος για όλους μας...

Δουλεύοντας για το γενικό καλό, ωφελούμε τον εαυτό μας στο τέλος

της Μαριαλένας Πορίχη

 

Σήμερα, στην τάξη η Αχαριστία μοίρασε γλυκά και προσκλήσεις για τα γενέθλιά της. Άνοιξα τον φάκελο και έβγαλα την πρόσκληση με τα χρυσαφένια καλλιγραφικά γράμματα.

 

Με μεγάλη χαρά, προσκαλώ την Αγάπη στο απίστευτα πλούσιο πάρτυ που θα κάνω για τα απίστευτα πλούσια γενέθλιά μου, ημέρα Σάββατο, ώρα 18:00, απίστευτη πλούσια οδος Πλουσίων 100, τηλέφωνο 6936937900.

 

Όλοι τριγύρω έτρεχαν, πήδαγαν, ούρλιαζαν μέχρι και έκλαιγαν από χαρά. Βασικά, σχεδόν όλοι. Εγώ, η Αρετή, η Ανιδιοτέλεια, η Γενναιοδωρία, η Μεγαλοψυχία, η Προθυμία και η Ευγένεια, γελάγαμε με το θέαμα.

Η Αχαριστία με την παρέα της, την Υπεροψία, τη Ματαιοδοξία, την Αλαζονεία και τον Εγωισμό μας πλησίασαν και μας είπε, «Λοιπόν, σήμερα νιώθω πολύ... γενναιόδωρη. Μπορείτε να έρθετε όλοι αρκεί να φορέσετε κάτι καλύτερο από κουρέλια και να φέρετε κάποιο ακριβό δώρο.».

Τα παιδιά στην τάξη ξανά αφηνίασαν από χαρά. Εγώ πήγα παράμερα με την παρέα μου και τους είπα, «Λοιπόν παιδιά, τι έχει σήμερα το πρόγραμμα; Θα πάμε στο καταφύγιο των σκύλων;». «Όχι», μου απάντησε η Ευγένεια, «Την Κυριακή πηγαίνουμε στο καταφύγιο των σκύλων. Αφού το ξέρεις ότι συγκροτείται μόνο από εθελοντές και είναι ανοιχτό όλη την εβδομάδα.», «Τότε, τι έχουμε σήμερα;», ρώτησα. «Τη Δευτέρα πηγαίνουμε στο ορφανοτροφείο...», είπε η Προθυμία και συνέχισε η Μεγαλοψυχία, «...Την Τρίτη έχουμε το περιβαλλοντικό πρόγραμμα. Θα πάμε να καθαρίσουμε μια θάλασσα στην Κερδοσκοπούπολη και την επόμενη Τρίτη θα πάμε να φυτεύσουμε δέντρα στο δάσος της Αισχροκέρδειας.». «Την Τετάρτη και την Πέμπτη;», ρώτησα. «Την Τετάρτη έχουμε τις δράσεις για τους άστεγους ανθρώπους. Συσίτιο θα κάνουμε ή παζάρι τελικά;», αναρωτήθηκε η Γενναιοδωρία. «Παζάρι θα κάνουμε την Τετάρτη. Την Πέμπτη θα πάμε στο παιδικό νοσοκομείο «Συμπόνοια»», απάντησε η Ανιδιοτέλεια. «ΑΑΑ», πετάχτηκε η Αρετή, «σήμερα δεν είναι που θα συνδεθούμε από τα σπίτια μας στη γραμμή συναισθηματικής υποστήριξης για παιδιά της ηλικίας μας;», «Ναι», απάντησα, «Άρα συνοψίζοντας, την Κυριακή πάμε στη φιλοζωική, την Δευτέρα στο ορφανοτροφείο, την Τρίτη στο περιβαλλοντικό, την Τετάρτη στους αστέγους...», «εεε, Αγάπη...» είπε η Αρετή, «Μισό λεπτό να τελειώσω, την Πέμπτη στο παιδικό νοσοκομείο, σήμερα η γραμμή υποστήριξης και τέλος, αύριο, είναι η υιοθεσία των παππούδων.».

Τότε ένιωσα ένα σκούντημα στον ώμο μου. Γύρισα και συνειδητοποίησα ότι όσο μίλαγα και ήμουν πλάτη στην τάξη όλοι μας κοίταζαν. Γι’ αυτό με διέκοψε η Αρετή! Ενώ τα παιδιά ήταν σοκαρισμένα και κυρίως η καθηγήτρια που είχε γουρλώσει τα μάτια, μας λέει η Αχαριστία που άκουγε τόση ώρα, «Δηλαδή, θα προτιμήσεις να πας να δεις τα γερόντια από το να έρθεις στο απίστευτα πλούσιο πάρτυ στο σπίτι του πιο όμορφου-διάσημου-πλούσιου-αξιοθαύμαστου κοριτσιού του σχολείου;». «Ναι», απάντησα, και τότε ήταν που όλοι σοκαρίστηκαν. «Ναι το προτιμώ, γιατί τι περισσότερο θα προσφέρω αν έρθω στο πάρτυ;», απάντησα. «Δηλαδή μου λες στη μούρη μου ότι προτιμάς κάτι τυχαία γερόντια από ΕΜΕΝΑ!;», σχεδόν φώναξε η Αχαριστία. «Ναι», είπα χαλαρά. Μια σιγή έπεσε στην τάξη.

 «Αυτά τα γερόντια, που λες, χρειάζονται τη βοήθειά μας. Αυτοί οι άνθρωποι είναι μόνοι τους και τους πνίγει η μοναξιά. Έχουν ανάγκη από παρέα, από ένα εγγονάκι. Τα σκυλάκια στο καταφύγιο είναι κλεισμένα σε κλουβιά μέχρι κάποιος να τα υιοθετήσει, ενώ κάποια θανατώνονται επειδή δεν τα υιοθετούν. Λαχταρούν να βγουν έξω βόλτα, να γευτούν την αγάπη των χαδιών ενός ανθρώπου. Στο ορφανοτροφείο και στο νοσοκομείο παιδιών, τα παιδιά χρειάζονται υποστήριξη και αγάπη. Θέλουν έναν φίλο, μια συντροφιά. Θέλουν κάποιον να παίξουν, κάποιον να μιλήσουν, κάποιον να γελάσουν, να νιώσουν, να αγαπήσουν, να κλάψουν, να θυμώσουν, να εκμυστηρευτούν. Δεν έχουν κανέναν. Οι άστεγοι άνθρωποι έχουν ανάγκη να φάνε, να πιουν νερό, να προφυλαχτούν από το κρύο, την ζέστη, τη βροχή, να μιλήσουν σε κάποιον, να σκάσει το χειλάκι τους μετά από πολύ καιρό δυστυχίας.

Και όσον αφορά στο περιβάλλον; Όλοι χρωστάμε κάτι στο περιβάλλον. Εμάς μας αφήνει το περιβάλλον να ζούμε εδώ και εμείς το εκμεταλλευόμαστε και το βλάπτουμε. Έχουμε παραδώσει την ηθική μας και το φιλότιμό μας στον βωμό του κέρδους και της εκμετάλλευσης. Άνθρωποι έξω υποφέρουν, ζώα θανατώνονται, δέντρα πεθαίνουν. Οπότε ναι. Προτιμώ να βοηθήσω και να χαρίσω τον χρόνο μου σε όλους όσους το έχουν ανάγκη. Προτιμώ να δώσω ευτυχία σε ένα ορφανό παιδάκι, να δώσω λύτρωση σε έναν άστεγο, να χαρίσω τη ζωή σε ένα φυτό και να βοηθήσω ένα σκυλάκι να νιώσει την αγάπη. Γιατί, το συναίσθημα που νιώθεις μετά, δεν συγκρίνεται με κανένα πλούσιο πάρτυ, δεν αγοράζεται με κανένα παράλογα υψηλό ποσό και δεν έχει καμία σχέση με οτιδήποτε μπορεί να έχει νιώσει ένας άνθρωπος που έχει τα πάντα στη ζωή του, που έχει κάνει τα πάντα στη ζωή του, που έχει ζήσει κάθε εμπειρία στη ζωή του, ΕΚΤΟΣ από το να βοηθάει. Αυτό το συναίσθημα είναι μοναδικό, ξεχωριστό και τόσο όμορφο. Σε γεμίζει μέσα σου όσο τίποτα άλλο. Μπορεί να σε κάνει να νιώσεις ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στον κόσμο, όταν θα δεις ένα παιδί να υιοθετείται ή να γίνεται καλά και να γελάει, έναν δυστυχισμένο παππού να φεύγει με ένα φωτισμένο πρόσωπο από χαρά όταν θα κρατάει το χέρι του εγγονιού του, ένα σκυλάκι να γλύφει με αγάπη το νέο του φίλο.

Όταν εσύ σκορπάς την ευτυχία, εσύ νιώθεις ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στον κόσμο. Όταν εσύ βοηθάς κάποιον, εσύ βοηθάς τον εαυτό σου πολύ περισσότερο από όσο πιστεύεις. Όταν δίνεις αγάπη, παίρνεις. Όταν χαρίζεις το χαμόγελο, χαμογελά η καρδιά σου. Όταν αδειάζεις από υλικά αγαθά δίνοντάς τα σε άλλους, γεμίζει η ψυχή σου. Αυτά είναι που αξίζουν στη ζωή. Αυτό το συναίσθημα απαιτεί αγάπη, συμπόνια, ανιοδιοτέλεια, μεγαλοψυχία, γενναιοδωρία, αρετή, ευγένεια και προθυμία. Αυτός είναι ο εθελοντισμός και τα χαρίσματά του. Δεν υπάρχει τίποτα πιο απολαυστικό από το χαμόγελο ενός ευτυχισμένου ανθρώπου. Τίποτα...». Σταμάτησα. Εγώ είπα ό,τι είχα να πω. Αυτά είναι που ένιωθα. Τίποτε λιγότερο, τίποτε περισσότερο. Κανείς δεν μίλαγε. Μέχρι που κάποιος ξεκίνησε να χειροκροτάει. Και άλλος. Και άλλος. Η παρέα μου είχε δακρύσει και με αγκάλιασε. Η Αχαριστία με πλησίασε και κομπιάζοντας ρώτησε, «Τι πρέπει να κάνω για να νιώσω αυτό το συναίσθημα;». Χαμογέλασα γλυκά.

 

 

ΠΕΝΤΕ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ...

Πέντε χρόνια μετά και όλα άλλαξαν στον κόσμο μου. Το σχολείο μου κινητοποιήθηκε σε κάθε τομέα του εθελοντισμού και όλο και περισσότεροι βοηθούσαν. Τα ονόματα των πόλεων άλλαξαν, για παράδειγμα, η «Στεναχωρούπολη», μετονομάστηκε σε «Γελούπολη», η «Κερδοσκούπολη», μετονομάστηκε σε «Ειλικρινοπολιτεία», ονόματα όπως το «Αχαριστία», έγιναν «Συμπόνια» και με μαζική βοήθεια ο κόσμος μας έγινε καλύτερος. Οι πλούσιοι βοήθησαν τους φτωχούς, οι πολιτικοί έκαναν ευνοϊκά μέτρα για τους άπορους, χιλιάδες άνθρωποι πήραν ζωάκια από καταφύγια και η κάθε πολιτεία είναι γεμάτη φυτά. Ο κόσμος είναι ευτυχισμένος και όσοι συμβάλλαμε για αυτή την ευτυχία θα νιώθουμε για πάντα αυτό το ξεχωριστό συναίσθημα της αλληλοβοήθειας!