Το κορίτσι που μιλούσε με τα σχήματα

 Την προηγούμενη εβδομάδα ξεκινήσαμε ένα εργαστήριο στο 1ο Δημοτικό Σχολείο Παπάγου. Ήδη τα πρώτα δείγματα γραφής αποκαλύπτουν τη δημιουργικότητα και το το ταλέντο των παιδιών, όπως στο κείμενο που ακολουθεί

Πίνακας του Βασίλι Καντίνσκι -που μιλούσε (και) με τα σχήματα

Το κορίτσι που μιλούσε με τα σχήματα                                                                    

Της Δέσποινας Κάντζαρη

Η Ελένη ήταν μικρή ακόμη, όταν η οικογένειά της απέκτησε σοβαρά οικονομικά προβλήματα. Οι γονείς της τότε άρχισαν να εργάζονται περισσότερο, και για αυτό η Ελένη τους συναντούσε μόνο νωρίς το πρωί ή αργά το βράδυ. Αλλά δεν ήθελε να τους ακούει. Παραπονούνταν συνεχώς, και αυτή η δυσάρεστη αίσθηση περνούσε στην Ελένη, ίσως και στη μικρή αδερφή της, την Όλγα, που καθώς ήταν μόλις τριών χρονών, ήθελε περισσότερο χρόνο για φροντίδα απ’ αυτόν που διέθεταν οι γονείς της. Γι’ αυτό η Ελένη κάθε βράδυ προσπαθούσε να φύγει και να εγκατασταθεί σ’ έναν άλλο κόσμο.

      Κάθε βράδυ μιλούσε με τα σχήματα. Τους έλεγε για τη ζωή της, έψαχνε συμβουλές. Η πολύχρωμη σπείρα πάντοτε ήταν δίπλα της να την συμβουλεύει, καθώς η ζωή είναι από μόνη της σαν μια σπείρα. Όμως η Ελένη δεν μπορούσε να μοιραστεί με κανέναν αυτές τις στιγμές, αφού είχε συμφωνήσει με τα σχήματα να μην μαρτυρήσει την ύπαρξη του κόσμου τους. Ακόμα και τις Κυριακές, στο οικογενειακό τραπέζι, όταν της έλεγαν παραπονεμένα οι γονείς της πως δεν έχει επαφή με την οικογένεια και πως κλείνεται στον εαυτό της. Εκείνη τότε χαμήλωνε το κεφάλι σιωπηλά. Και η σιωπή ακουγόταν δυνατά. Αργότερα όμως και οι γονείς έσκυβαν το κεφάλι. Η Ελένη και η Όλγα είχαν μάθει λεπτομερώς πως αυτή η κίνηση ήταν η αρχή νέων τσακωμών.

     Τότε κλειδωνόταν στο δωμάτιό της και κοιτούσε επίμονα το παράθυρο δίπλα στη σκοτεινή, εδώ και καιρό αχρησιμοποίητη βιβλιοθήκη. Εκείνο κάθε βράδυ την οδηγούσε άλλοτε σε στενά δρομάκια μ’ ένα φαναράκι από σχήματα, άλλοτε σε κυκλικά, τετράγωνα, ορθογώνια ή τρίγωνα σύννεφα και άλλοτε σε γραφικά χωριά όπου τα χρώματα, οι γραμμές και τα σχήματα την φιλοξενούσαν στα σπίτια τους. Η ανυπομονησία της να βρεθεί εκεί φαινόταν στο βάθος των σκούρων μπλε ματιών της. Αλλά δεν μπορούσαν οι άλλοι να τα διαβάσουν…

    Τα χρόνια πέρασαν. Η Ελένη μεγάλωσε και ήρθε ο καιρός να διαβάσει για τις σπουδές της. Δεν είχε πια χρόνο να ταξιδεύει σ’ αυτούς τους κόσμους. Μέχρις ότου της ήρθε μία ιδέα. Για να κρατήσει τα σχήματα και τα χρώματα κοντά της, αποφάσισε να γίνει ζωγράφος. Όπως και έγινε. Μέσα σε κάθε σχέδιό της  εμφανίζονταν διαφορετικά σχήματα. Αλλά υπήρχε κι ένα που συναντιόταν σε κάθε πίνακά της: Η πολύχρωμη σπείρα. Αυτή που πάντοτε στεκόταν δίπλα στην Ελένη και της έδινε τις καλύτερες συμβουλές για την ευτυχία…