Κυριακή 30 Απριλίου 2023

Ένα από τα 23 εγκλήματα στον Χολαργό: The secret of Villa Saligaros



 Το φθινόπωρο, στο πλαίσιο ενός ευρωπαϊκού προγράμματος όπου συμμετέχουμε με το Greek Cultural Institute, βρεθήκαμε στο Σοβεράτο της Καλαβρίας. Μέσα στις διάφορες δράσεις, υποσχέθηκα στους φίλους που βρέθηκαν εκεί, από Λιθουανία, Σλοβενία, Λιθουανία, Γερμανία, Γαλλία και Τάραντα- Καλαβρία (Ιταλία), πως θα έγραφα ένα αστυνομικό διήγημα εμπνευσμένο από τη συνάντησή μας.

Πράγματι, όταν μου ζητήθηκε να συμμετέχω κι εγώ στον τόμο με ...εγκλήματα στον Χολαργό, αποφάσισα να εκπληρώσω την υπόσχεσή μου γράφοντας ένα διήγημα που θα ήταν πράγματι εμπνευσμένο από τη συνάντηση στο Σοβεράτο.

Η σύμπτωση το έφερε η κυκλοφορία του βιβλίου "23 εγκλήματα στον Χολαργό" (εκδόσεις Κύφαντα) -όπου περιλαμβάνεται το διήγημα- να συνδυαστεί με συνάντηση των ομάδων που συμμετέχουν στο πρόγραμμα στην Αθήνα.

Η Ραφαέλλα Ντανά μετέφρασε λοιπόν στα αγγλικά ώστε να μπορέσουν να το διαβάσουν οι φίλοι μας που έρχονται μαζί με τον Μάιο!

Το βιβλίο κυκλοφορεί στο πλαίσιο του 4ου Φεστιβάλ Αστυνομικής Λογοτεχνίας που ξεκινά στις 3 Μαΐου 

Σημειώνω πως όσα γράφω είναι προϊόν μυθοπλασίας!

Περισσότερα για το πρόγραμμα, εδώ: https://europeanbooktrailers.eu/



                                                         The secret of Villa Saligaros

 

 

Punta di sabbia nel mare,

frange di sole nel golfo,

mattine paludate di brezza,

 sere incendiate di cremisi.

 

 Ottavio Rossani, Soverato Riti di Seduzione

 

[1]

If I'd known where this was going to end up, I would never have made the fatal move...

It was a sweet September, but it found me in a terrible mess. Everything had been going wrong for the past year. I'd been kicked out of the newspaper where I'd been working for the past decade, I'd recently been divorced, and on top of that, I had several health problems tormenting me.

Locked up at home I had no interest in anything.

My friend Evangelia brought me out of my lethargy.

One afternoon when I was on my second glass of ouzo - even though I was taking antibiotics - the phone, silent for days, rang.

After the formalities - which lasted for a while - he asked me the question that would change everything:

"How about a trip to Calabria?"

"What Calabria, Evangelia? I can't even afford to go to Chalandri. You know that!"

"You'll be a guest of our institute. It's a European project. You'll like it. We're making trailers for books."

I had no idea how he convinced me and I found myself on a plane to Rome and then to Lamezia Terme, an airport I'd never heard of before in my life.

The rest of the group probably felt strange both by my presence and my silence. They were all colleagues at the Institute of Cultural Tourism, except me. They were talking about various issues that I could hardly understand.

It's true that the night before I had drained all the alcohol in the house and then I made the decision that when I was going to Calabria, I would detox. But my head felt like a block of flats had fallen on it.

With difficulty I picked up my small suitcase and found myself in the room I was to share with the only man of the group, Pantelis.

The first pleasant moment was when I raised the shutters and saw the sea.

The hotel was right on a vast sandy beach and the turquoise sea was sparkling in the sun. I didn't think twice about it. I dropped everything, put on my bathing suit and ran to dive into the magic of the Ionian Sea.



Those who say that only in Greece we have beautiful beaches, have probably not been to Soverato. In fact, that's what I used to say before I found myself surrounded by this sea. Incredible colour and clarity and a texture that brought an inexplicable joy. As I was swimming, I was born again.

In the evening the group, who would probably have said things to Evangelia about me - was surprised to see me talking, telling jokes, being completely sociable. People must have thought I was schizophrenic!

As I had promised myself, I didn't drink a beer, even though I was tempted. For the first time ever, I ate until my belly bloated. Pizza, of course.

 

[2]

At breakfast I was already in high spirits and then I saw her crossing the room. Brunette with jet-black eyes, what we call classic Italian beauty. She was also wearing glasses, which, strange as it may seem to you, exerts a strange fascination on me.

"Beautiful girl!" I was taken out of my reverie by Pantelis.

"Yes, quite pretty. Do you think she's in the program?"

"I don't know at all. We'll soon find out. In half an hour we have a meeting. In addition to the organizers, there will be teams from Slovenia, France, Lithuania, Germany and from some other region of Italy."

The "some other region of Italy" was Taranto. So, for me to write these lines you may have already understood that Kiara - that was her name - was really on the program.

Of course, from the first moment I never stopped trying to be close to her. Not always successfully.

Things that I'd kept buried deep down for years began to surface. I was waking up from a slumber.

The years had brought me a cowardice. As daring as I was in journalistic reporting I was timid in my personal relationships.

The days went by and I was left with the flame smouldering. Until the third afternoon when we climbed up to the old town. She was wearing a dress the colour of the sea and when I dared to tell her how beautiful she was she laughed such a gurgling laugh and I lost my mind. Sunset found us all in the Botanical Garden that towered over the seaside town. Abandoned, it had a charm of lost hope. The view was breathtaking.

The team from Taranto had prepared a surprise. Kiara took a book out of her bag and there, looking down from above at the sand surrounded by the sea, she read us a poem about Soverato in the dusk. I understood quite a lot of the words, but more than that it was her voice that enchanted me. I felt the poem deep inside me. Everyone fell silent after the narration...



In the evening we sat on the deck chairs on the beach and watched half the moon come out faintly at first and then turn orange. The Greek-Italian company we had created exchanged songs and the atmosphere had something magical again.

Evangelia, of course, had understood everything and was urging me to make a move.

Again I lacked courage.

There were only two days left until departure when we visited the medieval village of Badolato.

In the narrow streets, we got lost from the others. For the first time alone in a village that looked like the set of a Taviani film. I was humming the music from "Chaos".

It was the beginning of the conversation. I was slowly relaxing.

Her beautiful laughter made me feel like I was flying a few inches above the ground.

Don't imagine some passionate love scene to follow. I only dared to invite her to Athens.

"Whenever you come you can stay at my place. I have plenty of room" I told her in broken Italian."

"Really?"

"Yes!"

"I'll come then," she said and looked me in the eyes.

It was as if she was reading the unspoken words.

The truth is that I never thought she would really come to Greece and even more so to stay in my house.

So the next morning we gave a hug - something I also didn't expect. He was wearing, as if on purpose, the sea-coloured dress again.

 

[3]

It had been a difficult winter. We exchanged messages on Facebook without ever passing an imaginary line. The struggle for survival had consumed me. And the breaking of promises to myself. Tsipouro had become my best friend. The few articles I wrote for a magazine were just enough to pay the bills. The interest on the loan I had once taken out was choking me.

In the spring, a former colleague who had opened a "private investigation" office suggested that I should work with him. I had no other option. So I found myself playing detective and my finances improved somewhat. I was able to settle the loan.

With the help of Evangelia and a psychologist friend who I started visiting in April, I gradually stopped my relationship with tsipouro. Not that I stopped drinking some days.

All this until Easter - which was quite late - and a few days earlier a message had arrived on messenger: Kiara was coming to Athens for a week and asked me if my invitation was still open!

Of course, I told her yes.

In her next message she asked me something rather strange: If I live near an area called "Cholargos".

I told her I live very close. In fact, the metro stop that is a few minutes from my house in Chalandri is the one in Cholargos. She seemed to like that a lot!

I was going to find out in a painful way why...

I don't like to be long-winded, so I won't describe in detail the various absurdities I made in the twenty days leading up to her arrival.

Exercise, diet, thorough cleaning of the house, buying bubble baths and cosmetics, buying a new shower gel and an espresso machine (traditional), limiting alcohol consumption -

wine only and only with food...

Of course, I went to pick her up at the airport. She was wearing that same dress again, and the hug was the warmest.

We were both embarrassed, though, especially when we crossed the threshold of my house. I showed her room, the bathroom, the various kitchen utensils.

While she took a shower I prepared dinner.

It was so beautiful. The most beautiful place in my house is the balcony overlooking all of Athens. Especially at night, it is delightful.

She had brought me several small gifts which I was happy to open. I think we both felt intimacy and we enjoyed the evening until we went to bed very late. Each to our own room.

In the morning I let her sleep and went to work.

 

[4]

I came back in the afternoon and found her waiting for me at home.

She had made pasta with black garlic and hot peppers that she had brought from Taranto.

At noon he had gone for a walk in Plaka and she was excited.

After we finished lunch, she asked me when we could go to Cholargos. She opened an app on her phone and showed me the spot. A building at the junction of Aetideon and Polymnia Streets.

I googled it and saw that it was an old mansion that belonged to the Municipality of Cholargos. During the Occupation it had housed the Italian Administration of the area.

I told her about the information I found.

"I know!"

"How do you know?"

"My grandfather was serving there. He lived in that building. That's why I want to see it."

"We need to find out when it's open and if we can visit. I'll call Evangelia. I think she has someone she knows in the municipality. Do you remember her from Soverato?"

"Yes, of course. We did the trailer for that book together. What do you call it?"

"The Tiger in the Shop Window."

"Right!"

I called Evangelia and, indeed, she was able to find a way for us to visit the mansion the next afternoon. Of course she didn't like that I had neglected to tell her about Κiara's visit.

"And did something happen between you two?"

"Like what?"

"Come on, Sotiri!"

"Nothing at all!"

"Nothing? She came to stay at your house and... nothing?"

Kiara was watching me talk as if she understood what we were saying...

"I'm leaving you now..."

"Don't be silly! Tell her something and if she doesn't want to, forget it..."

"I know, regret what I didn't do, not what I did! I'm hanging up now."

In the evening we went to the bar on Chios Street, drank mojitos (no more promises) and when we got home we kissed for the first time.

And yet, we said goodnight and then we each went to our room.

Needless to say, I didn't sleep. And I suppressed my strong impulse to go knock on her door. Evangelia's right. Now I regret what I didn't do...

But it's too late.

 

[5]

We passed by the Monogram bookstore to say hello to my friend Joanna - who before I broke my leg we were dancing salsa together - and then we headed up Aetideon Street.

I, the journalist and rookie ...detective, did not realize for a moment that someone was watching us. In fact, from the very first moment Kiara arrived in Greece.



When we arrived at the old mansion we were met by a municipal employee who showed us around with kindness, but Kiara seemed completely distracted.

"I'm going out into the garden for a bit. I don't feel well..."

"Do you want me to come with you?"

"No, no. I'll take a breath and come back..."

The employee continued talking about the history of Cholargos, but I didn't even listen to him. I was trying to find a polite way to stop him as the time passed and she didn't show up.

Suddenly there was a terrible noise from the garden. A gunshot "It must be a tailpipe," said the employee; but we went outside. The sight we witnessed shocked us both.

Kiara was lying bleeding beside the main entrance to the garden. Beside her were fallen bricks from the pillar that supported the door.

The employee went out into the street and as he told me later he saw someone running towards the park across the street.

I sat down next to Kiara. Her glasses were shaken to the side and the lenses were broken. I tried to push her chest - as I had learned in some first aid course - while someone next to me was calling for an ambulance.

My hands were covered in blood. I was talking to her and it was like she was trying to tell me something but she leaned back, exhausted from the effort.

There were sirens...

After ages, an ambulance came and took her away. I wasn't allowed to go with her.

In the meantime two policemen appeared and I followed them to the station. I felt they suspected me of something, but what? I was in the building with the employee at the time of the shooting. I wanted to leave, to get close to Kiara.

Instead, from the nearby local police station they took me to the General Police Department of Athens...

There I learned that the man who had shot Kiara had been arrested by sheer bad luck, when he run into two policemen as he was leaving the park, who had already heard on the radio what had happened while they were there for a fight outside the school across the street.

He was an Italian, from Calabria, and he kept his mouth tightly shut, but he also had a gun on him and a precious necklace...

They let me go and of course I ran to Kiara.

She was in surgery. The doctors were struggling to keep her alive.

I never left for a minute... Everything was hanging by a thread...

Hours passed before the doctor came out and told me that the operation had gone well but the next forty-eight hours were critical...

I had fallen asleep in an armchair in the intensive care lobby when a ray of sunshine came to wake me up. It was dawning on a bright spring day and the birds were chirping outside.

Then a woman appeared. I immediately knew she was Kiara's mother. She looked the same as she would have been - if she had lived - in about twenty years. She spoke only Italian, but I managed to communicate with her. She knew who I was.

We learned that Kiara was responding well to the medication and was regaining her strength.

I invited her for a coffee. She told me that her husband had left them when her daughter was young and raised her alone. The role of father had been played by her grandfather, whom she adored.

"He's the reason!" she said suddenly, and I thought I didn't understand.

But that's how it was and by using my mobile phone to translate I was able to reconstruct a part of the story.

Two friends in the army - one was Kiara's grandfather - when the persecution of the Jews began, they saved a family in exchange for a necklace that was of immeasurable value. They were then serving in Cholargos and decided to hide it. The hiding place they found was in a pillar of the garden entrance. When his friend was on guard duty one night they found the opportunity. They took out some bricks, created a gap and there they hid the necklace, rebuilding the wall.

After the war the two friends were lost. Kiara's grandfather felt great shame for what they had done. He didn't want to look for the necklace or say anything to anyone. And he learned that his friend had been killed in one of the last battles, so he buried the case in his mind.

But when the grandfather passed away, Kiara discovered the diary he kept and learned the story. As she was in a very difficult financial situation, she thought that this necklace - if it still existed - would be her salvation.

And then I got in her way and she made the decision. She made the mistake of talking about it to her fiancé (I felt a strong twinge in my heart when her mother mentioned the fiancé) and he, apparently, didn't keep his mouth shut... In the following months I was to learn that nDrangheta had learned of the precious necklace and instructed one of its members - the man who tried to murder Kiara-to follow her to Greece...

Days passed as Kiara fought for her life, but she finally made it. Almost a month later she was discharged from the hospital and left for Taranto.

The hug of goodbye lasted an eternity. So did the last kiss...

The necklace, which the experts decided was from the Macedonian dynasty period, ended up in the Byzantine Museum.

As for her, I don't know how and what her fiancé told her, but a few months later he announced that they were getting married. She even sent me an invitation. I'm not going, of course.

And I felt deep inside me the final stanza of the poem about Soverato:

 

...And yet this language of the earth,

With sun, salt and African winds

Is deeply hungry for love.

And drowns there, with no way out...

Σάββατο 29 Απριλίου 2023

Άρχισαν οι εγγραφές για το καλλιτεχνικό Summer Camp στην Αστράμαξα

 


Πέρσι περάσαμε τέλεια. Γράψαμε, ζωγραφίσαμε, τραγουδήσαμε, παίξαμε, φτιάξαμε βιβλία!

Σας περιμένουμε και φέτος για ακόμη μεγαλύτερες τρέλες!

Καλλιτεχνικό Summer Camp στην Αστράμαξα!

Η Αστράμαξα φορτώνει με πινέλα, μολύβια, τραγούδια, παιχνίδια, μουσικές κι ετοιμάζεται για ένα απίστευτο καλλιτεχνικό ταξίδι με προορισμό τη δημιουργία!
Μετά από το επιτυχημένο εγχείρημα της πρώτης μας χρονιάς, είμαστε έτοιμοι να σας υποδεχτούμε με ακόμα περισσότερα εφόδια και έμπνευση!
Οι εγγραφές ξεκίνησαν!
Κάντε την κράτησή σας σήμερα καθώς οι θέσεις είναι περιορισμένες!

Η ελληνιστική αρχαιότητα στο Αφγανιστάν: Αρχαιολογικές έρευνες, λεηλασίες και σημερινή κατάσταση

 Ο Πολιτιστικός - Επιστημονικός Σύλλογος "ΑΡΓΩ" παίρνει την πρωτοβουλία να ανοίξει τη συζήτηση για τις ελληνιστικές αρχαιότητες στο Αφγανιστάν.

Σας προσκαλούμε την Πέμπτη 4 Μαΐου, ώρα 19.30, στο Κέντρο Νεότητας Δήμου Χαλανδρίου, σε μια εκδήλωση που θα συζητήσουμε για τον σπουδαίο αυτό αρχαιολογικό θησαυρό από την περίοδο που ο ελληνικός πολιτισμός γνώρισε ιδιαίτερη άνθηση στην ευρύτερη περιοχή, τις αρχαιολογικές έρευνες, τις λεηλασίες που έχει υποστεί και τη σημερινή κατάσταση.

Στην εκδήλωση θα μιλήσουν 

Abdul Hafiz Latify
Αρχαιολόγος, πρώην Έφορος του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου του Αφγανιστάν 
Λιερός Γιώργος
Συγγραφέας 

Μπενίση Λένα 
Δρ. Ιστορίας της Τέχνης - πρώην Καθηγήτρια Ελληνικού Ανοιχτού Πανεπιστημίου 

Τη συζήτηση θα συντονίσει η δημοσιογράφος Φιλιώ Κοντραφούρη 
πρώην ανταποκρίτρια του Aljazeera στο Αφγανιστάν (2005-2021) 



Τετάρτη 26 Απριλίου 2023

Οι περιπέτειες του Ζαμπαντή: Περιοδικό Ζαμπαντώρα

 Ο Ζαμπαντής το γύρισε στη δημοσιογραφία κι έγινε αρχισυντάκτης του περιοδικού "Ζαμαπντώρα"

Είναι η 6η περιπέτεια μετά από όσα συνέβησαν το Πάσχα

Πρόκειται για ήρωα που δημιουργήσαμε με τα παιδιά του εργαστηρίου της "Παραμυθοκουζίνας" στο 1ο Δημοτικό Σχολείο του Παπάγου

Συγγραφείς -εικονογράφοι:

Άγγελος Διαμαντόπουλος

Βασίλης Διαμαντόπουλος

Δέσποινα Κάντζαρη

Μυρτώ Μαθιουδάκη

Αντώνης Ρόμπος

Πηγή έμπνευσής μας ήταν η "Συμμορία με τις μπλε κάλτσες" της Μιράντας Βατικιώτη για την οποία έχουμε κάνει και τρέιλερ: 

https://europeanbooktrailers.eu/trailer/the-gang-with-the-blue-socks-by-miranda-vatikioti/

Περιοδικό Ζαμπαντώρα



Μετά από την αποτυχημένη του προσπάθεια να βρει δουλειά στα Ιωάννινα, ο Ζαμπαντής ξεκίνησε ένα περιοδικό με όνομα «Ζαμπαντώρα». Καθώς ήταν αρχισυντάκτης του νέου περιοδικού, προσλάμβανε υπαλλήλους και τους ανέθετε αποστολές ανάλογα με τη θεματολογία στην οποία ειδικευόταν ο καθένας. Έκανε μια νέα αρχή και οι περιορισμένες –τώρα πια- προσδοκίες του Ζαμπαντή δεν προϊδέαζαν για τα πιο ικανοποιητικά αποτελέσματα. Παρ’ όλα αυτά, το νέο περιοδικό έγινε ανάρπαστο και οι αναγνώστες λάτρεψαν τη θεματολογία και τη γραφή των δημοσιογράφων του.

Η πρώτη αποστολή ανατέθηκε στον κ. Άγγελο. Εκείνος έπρεπε να ταξιδέψει στην Αντίπαρο ώστε να εντοπίσει το ορυχείο του Μπασάλα, όπου βρισκόταν το πιο φανταχτερό και ανεκτίμητο χρυσάφι και να το φωτογραφίσει.

Το ταξίδι ήταν μακρινό και έμοιαζε ατελείωτο. Όμως το πλοίο που αρμένιζε στη θάλασσα πλησίαζε στο όμορφο νησί, που ώρες ώρες θύμιζε τη φαντασία ενός ζωγράφου. Ο τρόπος που ο ήλιος το έλουζε και έκανε και την άμμο ακόμα να μοιάζει με ατόφιο χρυσάφι γαλήνευε ψυχές μικρών και μεγάλων, κάνοντας τις έγνοιες τους να φεύγουν μακριά, ως το απέραντο. Ο κ. Άγγελος, εντυπωσιασμένος από τη φυσική ομορφιά της Αντιπάρου, κατέβηκε από το πλοίο και άρχισε να περιπλανιέται, αναζητώντας το ορυχείο.



Δεν πέρασε αρκετή ώρα ώσπου να το βρει. Βρισκόντανε ήδη στην είσοδο όταν παρατήρησε ένα περίεργο σήμα που απαγόρευε τις φωτογραφίες. Ξαφνικά, πλημμύρισε από απογοήτευση. Είχε κάνει ένα ατέλειωτο ταξίδι δίχως αποτέλεσμα. Πώς θα καταφέρω να το εξηγήσω αυτό στον Ζαμπαντή; συλλογίστηκε ενώ τριγύριζε απέξω από το ορυχείο. Δεν τον ενδιέφεραν πια τα πυκνά δέντρα που σκέπαζαν τους θάμνους, ούτε η ολόχρυση αμμουδιά που βαφόταν απ’ τα κύματα. Μέχρι που κάποια στιγμή, αφηρημένος όπως ήταν, έπεσε πάνω σε μια ψηλή κοπέλα που κρατούσε μια μαύρη κάμερα.

-          Χίλια συγγνώμη για αυτό απλά… ψέλλισε αμήχανα ο κ. Άγγελος

-          Παρακαλώ. Είσαστε κι εσείς φωτογράφος, παρατήρησα. Δυστυχώς, δεν επιτρέπονται οι φωτογραφίες, αλλά έχω βρει μία συμβιβαστική λύση, απάντησε με απόλυτη σιγουριά η κοπέλα. Καταρχάς, με λένε Ίρις. Θα θέλατε να με ακολουθήσετε;

-          Φυσικά. Σας ευχαριστώ πολύ.

Ο Άγγελος και η Ίρις απομακρύνθηκαν από το ορυχείο και βρέθηκαν πίσω από ένα κατάλευκο μαρμάρινο πεζούλι. Εκεί βρισκόταν μία μικρή είσοδος με πέτρινα σκαλιά που οδηγούσαν σε έναν υπόγειο χώρο. Από μία εσοχή φαινόταν το ορυχείο, αλλά από  διαφορετική οπτική γωνία. Ούτως ή άλλως οι φωτογραφίες μόνο από εκεί επιτρέπονταν. Η Ίρις τοποθέτησε την κάμερά της στην εσοχή και άρχισε να τραβάει πλάνα κοντινά και μακρινά. Σύντομα ο κύριος Άγγελος επέστρεψε στο γραφείο του Ζαμπαντή, του έδειξε τις φωτογραφίες, και αμέσως μετά δημοσιεύτηκε ένα νέο άρθρο στο περιοδικό Ζαμπαντώρα με τίτλο «Χρυσάφι στην Αντίπαρο».

Μετά από αρκετό καιρό, το αναγνωστικό κοινό θέλησε να μάθει ποιος τράβηξε αυτές τις παραμυθένιες και μοναδικές φωτογραφίες. Τότε, μια φωτογράφος με όνομα Ειρήνη ισχυρίστηκε πως οι φωτογραφίες ήταν δικές της. Το κοινό την πίστεψε, μόνο που ο κύριος Άγγελος είχε άλλη γνώμη…



Ο καιρός πέρασε και η υπόθεση των φωτογραφιών λησμονήθηκε (και, θυμίζουμε, δε διαλευκάνθηκε). Το περιοδικό Ζαμπαντώρα ετοιμαζόταν για καινούρια αποστολή. Ταυτόχρονα όμως, στην Αντίπαρο ο Μπασάλας (ο κάτοχος του ορυχείου) γνώρισε την Ίριδα τη φωτογράφο κι έμαθε πολλές πληροφορίες για το έργο της. Σιγά σιγά, όσο περισσότερο τη γνώριζε, τόσο περισσότερο πλημμύριζε η καρδιά του με το αίσθημα που του  προκαλούσε το χαμόγελό της: ήταν τρελά ερωτευμένος.

Κάποια στιγμή, σκέφτηκε κιόλας να τη ζητήσει σε γάμο. Αυτό όμως ήταν εντελώς απίθανο, καθώς ήταν ήδη παντρεμένος με μια κοπέλα που λεγόταν Μαρίκα. Ο γάμος του φυσικά δεν τον εμπόδιζε να της μιλάει και να περνάει χρόνο μαζί της.

Στο μεταξύ, και στην Αθήνα όπου δούλευε ο Ζαμπαντής εξελίχθηκαν τα γεγονότα: Το περιοδικό Ζαμπαντώρα έγινε ένα από τα δημοφιλέστερα στην αγορά και έδωσε κίνητρο στους υπαλλήλους να συνεχίσουν τη σκληρή δουλειά και στον αρχισυντάκτη να αναθέσει μια καινούρια αποστολή. Ο επόμενος προορισμός ήταν η Κίναρος, όπου θα έδινε συνέντευξη η μοναδική μόνιμη κάτοικος του νησιού.



Όσο για το χρυσάφι, ο κ. Άγγελος αλλά και ο Μπασάλας απέδειξαν πως η Ίρις φωτογράφισε τις ζωηρόχρωμες εικόνες, κάνοντάς την σεβαστή προς τους αναγνώστες του περιοδικού. Επίσης, η ίδια εκτίμησε αρκετά  τα επιχειρήματα και τις αποδείξεις του Μπασάλα υπέρ της και άρχισε με τον καιρό να τον προσεγγίζει όλο και περισσότερο… 



  


Οι περιπέτειες του Ζαμπαντή: Ο Ζαμπαντής το Πάσχα

 Να λοιπόν και το 5ο επεισόδιο των περιπετειών του Ζαμπαντή. Διαβάστε εδώ τα προηγούμενα.

Πρόκειται για ήρωα που δημιουργήσαμε με τα παιδιά του εργαστηρίου της "Παραμυθοκουζίνας" στο 1ο Δημοτικό Σχολείο του Παπάγου

Συγγραφείς -εικονογράφοι:

Άγγελος Διαμαντόπουλος

Βασίλης Διαμαντόπουλος

Δέσποινα Κάντζαρη

Μυρτώ Μαθιουδάκη

Αντώνης Ρόμπος


Ο Ζαμπαντής το Πάσχα

 



Ξημέρωνε Μεγάλη Δευτέρα, και ο Ζαμπαντής με τον Καπετάν Δημητράκη ανυπομονούσαν για το Πάσχα. Λίγο γρήγορα έμοιαζε να περνάει ο χρόνος, γεγονός που παραξένευε και τους δύο. Έπρεπε να προμηθευτούν βαφή αυγών για τη Μεγάλη Πέμπτη όπου θα τη χρησιμοποιούσαν. Κάθε φορά που ο Καπετάν Δημητράκης υπενθύμιζε στον Ζαμπαντή πως έπρεπε να αγοράσει το συντομότερο δυνατόν, καθώς δεν ήταν απεριόριστη, εκείνος ισχυριζόταν ότι ήταν προνοητικός και ήδη είχε. Κι έτσι περνούσαν οι μέρες κι έφτασε η Μεγάλη Τετάρτη….

-          Αφού λες συνεχώς ότι έχεις μπογιά, να τη δω! Φώναξε κάποια στιγμή ο Καπετάν Δημήτρης.

Ο Ζαμπαντής, αγουροξυπνημένος, σηκώθηκε από το αναπαυτικό κρεβάτι του κι έτρεξε προς την κουζίνα, όπου περίμενε με τα χέρια στη μέση ο Καπετάν Δημήτρης. Ύστερα άνοιξε με θριαμβευτικό ύφος ένα ντουλάπι. Και τότε ήταν που παρατήρησε ότι η βαφή έλειπε από τη θέση της.

-          Σε προειδοποίησα! Και τώρα όλες οι βαφές αυγών θα έχουν εξαντληθεί, αναφώνησε ο Καπετάν Δημήτρης.

Μα πώς γίνεται αυτό; Αναρωτήθηκε ο Ζαμπαντής. Για περίμενε….

-          Ο Μπιρμπίρ το έκανε! Εκείνος ο ενοχλητικός γείτονάς μου που πάντα κλέβει τα πράγματά μου! φώναξε φανερά εκνευρισμένος.

-          Ζαμπαντή, σκέψου προτού κατηγορήσεις τους άλλους! Αν απλώς νομίζεις ότι αγόρασες αλλά θυμάσαι λάθος; απάντησε ήρεμα ο Καπετάν Δημήτρης, προσπαθώντας να τον λογικέψει.

-          Μα όχι! Κοίτα αυτή τη φωτογραφία που ανέβασε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης! δήλωσε σηκώνοντας επιδεικτικά το κινητό του. Εδώ είναι η μπογιά μου, μέσα σε μία…. θαλάσσια σπηλιά!

-          Απίστευτο! ψέλλισε ο Καπετάνιος. Αλλά… για στάσου… Θα σε οδηγήσω εκεί με τη βάρκα μου!

Έτσι κι έγινε. Μπήκαν στη βάρκα, κι άρχισαν να πλέουν στα γαλανά νερά της θάλασσας. Όμως, πέρασαν ώρες και η σπηλιά δε φαινόταν ακόμη.

Ο Καπετάν Δημητράκης, εξαντλημένος κι απογοητευμένος, συνέχισε λίγα μέτρα και προσέγγισε ένα μακρινό, άγνωστο νησί. Σταμάτησε, αγκυροβόλησε και απευθύνθηκε στον Ζαμπαντή:

«Δε θεωρώ πιθανό να βρούμε την μπογιά. Πρέπει να είναι πολύ καλά κρυμμένη».

            Άξαφνα, ξεπρόβαλε μια γοργόνα, η Αθηνά. Πιθανότατα ήταν η μόνη που θα μπορούσε να εντοπίσει τη σπηλιά. Η θάλασσα είναι το σπίτι της, άλλωστε. Όταν όμως τη ρώτησαν, εκείνη απάντησε ότι καμία σπηλιά δε βρισκόταν σε εκείνη τη θάλασσα, αλλά η πιο κοντινή βρισκόταν σε ένα ποτάμι του οποίου οι εκβολές ήταν σε όχι μακρινό σημείο. Τους συμβούλεψε όμως να προσέχουν τα ορμητικά νερά του. Οι δύο φίλοι την ευχαρίστησαν και ξεκίνησαν ξανά οπλισμένοι με ευδιαθεσία και ελπίδα.



            Σαν έφτασαν εκεί, παρατήρησαν τη μαγευτική σπηλιά που ξεπρόβαλλε μέσα από το βαθύ μπλε του ποταμού. Ξεχώρισαν τη βαφή μέσα σε ένα κουτί που περιβαλλόταν από αμμώδεις σταλακτίτες και σταλαγμίτες, κάποιοι από τους οποίους είχαν ενωθεί μεταξύ τους. Ο Ζαμπαντής, έκπληκτος αλλά και γεμάτος ανακούφιση, μετέφερε τη βαφή πάνω στη βάρκα και μαζί με τον Καπετάν Δημητράκη πήρε το θαλάσσιο δρόμο της επιστροφής. Ένιωθαν ενθουσιασμένοι, αλλά η περιπέτεια δεν είχε ολοκληρωθεί ακόμα…



            Όταν είχαν πια διανύσει τη μισή απόσταση, τους σταμάτησε η λιμενικός Αναστασία και τους ρώτησε εάν είχαν χαρτιά. Εκείνοι έγνεψαν αρνητικά και ρώτησαν με σοβαρό τόνο τον λόγο που χρειάζονται ταυτότητες σε μια βόλτα με τη βάρκα. Χωρίς να δεχθεί άλλη συζήτηση, η λιμενικός τους έφερε στο κοντινότερο αστυνομικό τμήμα. Τους μίλησε πολύ αυστηρά και δήλωσε πως θα έμεναν εκεί μέχρι να παρθεί η απόφαση αν θα προφυλακιστούν ή όχι. Μέχρι που ο Ζαμπαντής είχε μια φαεινή ιδέα, τη μεταμφίεση! Το σχέδιο θα πραγματοποιούταν νωρίς το πρωί της επόμενης μέρας.



 Με το που ξημέρωσε ο Ζαμπαντής και ο Καπετάν Δημήτρης, που ήταν ζήτημα αν είχαν κοιμηθεί 4 ώρες όλο το βράδυ, ξεκίνησαν το ύπουλο και πονηρό σχέδιό τους –που δεν ήταν τόσο ύπουλο και πονηρό όπως φαινόταν… 

-          Και τώρα, πώς θέλεις να μεταμφιεστούμε;

-          Μα φυσικά, αποκρίθηκε ο Ζαμπαντής. Θα μεταμφιεστούμε σε… γιαγιάδες! Εγώ θα είμαι η γιαγιά κι εσύ θα είσαι η κόρη μου. Το γνωρίζω, μοιάζει ανόητο, αλλά θα είναι αρκετά αληθοφανές.

Οι δύο φίλοι άρχισαν να ψάχνουν μαύρα κομμάτια υφάσματος να τυλίξουν γύρω τους για την «γιαγιά», κόκκινες κορδέλες και φιόγκους για την «κόρη» και ξεκίνησαν  να συζητάνε όπως τους αντιστοιχούσε ο ρόλος τους. Πολλοί αστυνομικοί που περνούσαν από εκεί παραξενεύτηκαν, αλλά άλλοι διόλου δεν πείστηκαν. Το σχέδιο απέτυχε, ενώ είχε φτάσει Μεγάλη Πέμπτη και τα αυγά ακόμη να βαφτούν.

Κάποια στιγμή, ο Ζαμπαντής έσπασε την απόλυτη σιωπή λέγοντας στον Δημητράκη.

-          Έμαθα πως τα αυγά τελικά βάφονται και με παντζάρι. Μακάρι να το γνώριζα νωρίτερα, πριν από αυτόν τον αγχωτικό εφιάλτη, θα ήσουν κι εσύ τώρα ελεύθερος…

Ο Καπετάν Δημητράκης σηκώθηκε απότομα και άρχισε να βαδίζει αργά και βαριά τον γύρο όλου του χώρου.

-          Μια λύση θα βρεθεί! Σιγά μην συλλάβουν κάποιον που ταξίδευε γαλήνια με την βάρκα του χωρίς χαρτιά. Θα δικαιωθούμε, αλήθεια σου λέω…

Ξαφνικά, ήχησε μια δυνατή φωνή από το βάθος που όλο και ζύγωνε απειλητικά τους δύο συγκλονισμένους, κατατρομαγμένους φίλους. Ήταν ένας νεαρός με μαύρα σκούρα μαλλιά και ορθάνοιχτα καφέ μάτια. Ίσως και να ‘ταν ο Μπιρμπίρ, καθώς του έμοιαζε σε υπερβολικό βαθμό. Το σίγουρο όμως ήταν πως είχε εξοργιστεί. Αλλά με τι;

 

   «Εσύ, μισητέ, κακότροπε, αισχρέ Ζαμπαντή, εσύ  μου έκλεψες την μπογιά μου!» φώναξε.

 

Ο νεαρός τράβηξε το Καπετάν Δημητράκη και έσφιξε τα χέρια του γύρω από το λαιμό του με όλη του τη δύναμη. Ο Ζαμπαντής πετάχτηκε από το τραχύ, άβολο κάθισμά του και  φώναξε τους αστυνομικούς, όσο προσπαθούσε μόνος του να σώσει τον βοηθό και συνεργάτη του.

Οι αστυνομικοί έμειναν άναυδοι από το θέαμα. Αρχικά, διέκοψαν την επίθεση αυτή και στη συνέχεια συνέλαβαν τον νέο, ο οποίος αποδείχθηκε πως ήταν ο Μπιρμπίρ, αφήνοντας ελεύθερους τους άλλους δύο.



-          Λάθος άτομα συλλάβαμε! Εκείνος ήταν ο ένοχος που ψάχνουμε εδώ και μήνες! αναφώνησε ένας αστυνομικός. Στη συνέχεια στράφηκε στον Ζαμπαντή και τον Καπετάν Δημητράκη:

-          Κι εσείς είστε ελεύθεροι! Το περιστατικό αυτό δεν θα σας εμποδίσει σε τίποτα και θα έχετε τη δυνατότητα να συνεχίσετε να εργάζεστε κανονικά. Καλό σας Πάσχα!

Οι δύο φίλοι σιγά σιγά απομακρύνθηκαν από το τμήμα και άρχισαν να περιπλανιούνται παρατηρώντας την φύση: Τα ψηλά καταπράσινα δέντρα που άπλωναν τα κλαδιά τους με τους καρπούς που κρέμονταν σαν στολίδια, την βλάστηση στους θάμνους που ντύνονταν κάθε Άνοιξη με φύλλα και λουλούδια και την θάλασσα στο βάθος που αντανακλούσε το φως του ηλίου, περιμένοντας μία ξεχασμένη βάρκα…

-          Τέλος καλό, όλα καλά, αναφώνησε ο Ζαμπαντής.

-          Συμφωνώ, αποκρίθηκε ο Καπετάν Δημητράκης