Δυο ιστορίες από το εργαστήριό μας "Ο κόσμος της Πηνελόπης Δέλτα"

 

Περίπατος στην χαλάρωση

Της Παναγιώτας Ταρασουλέα

 

Τι ωραίο τοπίο! Η μυρωδιά είναι τόσο ευωδιαστή! Αχ το ηλιοβασίλεμα είναι τόσο όμορφο! Το θαλασσινό αεράκι μου ανεμίζει τα μαλλιά!

Οι βράκες…εε εννοούσα οι βάρκες κουνιούνται χαλαρά στον ρυθμό των κομμάτων…συγγνώμη και πάλι, εννοούσα των κυμάτων.

Κοιτώ την αντανάκλαση του εαυτού μου στο κρυστάλλινο νερό. Ηρεμία, ησυχία όλα είναι τόσο ειρηνικά! Συνεχίζω τον ονειρικό περίπατό μου και αντικρίζω ένα κτίριο με ωραία αρχιτεκτονική. Είναι το Πανεπιστήμιο της Θεσσαλίας. Στρίβω,  ανυπομονώντας να δω κι άλλα φανταστικά πράγματα, η αγωνία μου κορυφώνεται, φτάνει στο ζενίθ καιιιι …

Ααααααααααααααααα! Βοήθεια! Ο Θεός μου ρίχνει κουβά με παγωμένο νερό! Τα ρούχα μου κολλάνε πάνω μου! Τα καλοχτενισμένα μαλλιά μου χάλασαν! Οι μάλλινες καλτσούλες μου που είχαν σχέδιο παπάκια χαλάσανε και αυτές. Το νερό έφτασε μέχρι και στο βρακί μου. Βοηθήστε με! Παθαίνω κρίση!

-Μην πας κι εσύ γυρεύοντας όμως! Τι θες και πλησιάζεις αφού ξέρεις ότι σήμερα έχει πλημμυρίδα; Μου λέει ένας κύριος που βρίσκεται κοντά.

Τελικά, η τέλεια βόλτα μου είχε μουσκεμένο τέλος. (Βέβαια ένα μπανάκι το χρειαζόμουν).

Αυτές οι στιγμές δεν ξεχνιούνται ποτέ, μα ποτέ, κυριολεκτικά ποτέ….

 

ΜΙΑ ΜΑΓΙΚΗ ΒΡΑΔΙΑ

της Μαριαλένας Πορίχη

Τα βήματά μου ήταν αργά και ήσυχα. Δεν ήθελα να χαλάσω την αρμονία του τοπίου γύρω μου. Πλησίαζα την λίμνη ρίχνοντας κλεφτές ματιές, μήπως και είχε έρθει. Κάθισα στο γρασίδι, κάτω από μια ιτιά, που η πραότητα που μου μετέφερε δεν αποτυπώνεται με λόγια, και ξεκίνησα να παρατηρώ. Η νύχτα ήταν ήσυχη, όμορφη. Δεν σκίαζε κανένα σύννεφο τον ουρανό και το φεγγάρι, που έριχνε την αντανάκλασή του στα ατάραχα νερά της λίμνης. Οι ήχοι ήταν ελάχιστοι. Το θρόισμα του, σχεδόν ανύπαρκτου, ανέμου, που λίκνιζε τις καλαμιές και έβγαζαν μια μελωδία μοναδική, έδινε το σήμα στις πυγολαμπίδες να κλέψουν την παράσταση. Εκείνες, κρυμμένες στο γρασίδι, με κάθε σου κίνηση τις προσκαλούσες να προσχωρήσουν στην παράσταση.

Αν και νύχτα, τα χρώματα των φυτών εξακολουθούσαν να είναι εντυπωσιακά. Οι ίριδες στις όχθες της λίμνης, γιόρταζαν με τα κόκκινα, τα μωβ-μπλε, ροζ και λευκά πέταλά τους, που ένα ένα, τα έπαιρνε ο αέρας για να τα οδηγήσει στο νερό, όπου θα έκαναν τους ομόκεντρους κυκλικούς κυμματισμούς τους, που θα τάραζαν με έναν ευχάριστο τρόπο την γαλήνη της βραδιάς. Μόνο ένα έμπειρο μάτι, θα μπορούσε να ξεχωρίσει τους λωτούς από τα νούφαρα της λίμνης. Οι όμορφοι λωτοί, δέσποζαν ένα μέτρο πάνω από την επιφάνεια του νερού και σε άφηναν άφωνο με τις τονικές διαβαθμίσεις τους, καθώς οι αποχρώσεις αυτών των λουλουδιών κυμαίνονταν μεταξύ λευκού και ροζ, που ενώνονταν σε ένα θαυμάσιο καλλιτεχνικό αποτέλεσμα.

Η νύχτα ήταν απερίγραπτα μαγική. Όσο περνούσε η ώρα, η απόλυτη αταραξία και αρμονία αυτού του τοπίου, σε συνδυασμό με την νανουριστική μελωδία που εξέμπεμπε το περιβάλλον και διέχεε στα αυτιά μου, με κατέστησαν εύκολο θύμα για την αγκαλιά του Μορφέα*. Δεν συνειδητοποίησα πόση ώρα κοιμόμουν, αλλά με ξύπνησαν οι ήχοι βημάτων και μια γνώριμη φωνή που έλεγε, «Ξύπνα υπναρού». Σηκώθηκα αστραπιαία στα γόνατά μου και το πρώτο πράγμα που είδα μέχρι να ξεθολώσουν τα μάτια μου, ήταν τα παπούτσια που καθώς πλησίαζαν, ανασήκωναν πυγολαμπίδες στον αέρα. Γονάτισε δίπλα μου και πιάνοντάς μου το χέρι απαλά μου είπε, «Συγγνώμη που άργησα». Συνάντησα τα γκριζοπράσινα μάτια του, που μαρτυρούσαν μεταμέλεια, «Δεν πειράζει, ξέρεις πώς θα εξιλεωθείς». Και με αυτά τα λόγια, μου έπιασε δειλά το μάγουλο και με φίλησε γλυκά στα χείλη. Κάθισε δίπλα μου, στήριξα το κεφάλι μου στον ώμο του και απολαύσαμε μαζί την ανατολή του ηλίου.

 

*Ο Μορφέας ήταν ο θεός του ύπνου.