Οι περιπέτειες του Ζαμπαντή: Ο Ζαμπαντής το Πάσχα

 Να λοιπόν και το 5ο επεισόδιο των περιπετειών του Ζαμπαντή. Διαβάστε εδώ τα προηγούμενα.

Πρόκειται για ήρωα που δημιουργήσαμε με τα παιδιά του εργαστηρίου της "Παραμυθοκουζίνας" στο 1ο Δημοτικό Σχολείο του Παπάγου

Συγγραφείς -εικονογράφοι:

Άγγελος Διαμαντόπουλος

Βασίλης Διαμαντόπουλος

Δέσποινα Κάντζαρη

Μυρτώ Μαθιουδάκη

Αντώνης Ρόμπος

Ο Ζαμπαντής το Πάσχα

 

Ξημέρωνε Μεγάλη Δευτέρα, και ο Ζαμπαντής με τον Καπετάν Δημητράκη ανυπομονούσαν για το Πάσχα. Λίγο γρήγορα έμοιαζε να περνάει ο χρόνος, γεγονός που παραξένευε και τους δύο. Έπρεπε να προμηθευτούν βαφή αυγών για τη Μεγάλη Πέμπτη όπου θα τη χρησιμοποιούσαν. Κάθε φορά που ο Καπετάν Δημητράκης υπενθύμιζε στον Ζαμπαντή πως έπρεπε να αγοράσει το συντομότερο δυνατόν, καθώς δεν ήταν απεριόριστη, εκείνος ισχυριζόταν ότι ήταν προνοητικός και ήδη είχε. Κι έτσι περνούσαν οι μέρες κι έφτασε η Μεγάλη Τετάρτη….

-          Αφού λες συνεχώς ότι έχεις μπογιά, να τη δω! Φώναξε κάποια στιγμή ο Καπετάν Δημήτρης.

Ο Ζαμπαντής, αγουροξυπνημένος, σηκώθηκε από το αναπαυτικό κρεβάτι του κι έτρεξε προς την κουζίνα, όπου περίμενε με τα χέρια στη μέση ο Καπετάν Δημήτρης. Ύστερα άνοιξε με θριαμβευτικό ύφος ένα ντουλάπι. Και τότε ήταν που παρατήρησε ότι η βαφή έλειπε από τη θέση της.

-          Σε προειδοποίησα! Και τώρα όλες οι βαφές αυγών θα έχουν εξαντληθεί, αναφώνησε ο Καπετάν Δημήτρης.

Μα πώς γίνεται αυτό; Αναρωτήθηκε ο Ζαμπαντής. Για περίμενε….

-          Ο Μπιρμπίρ το έκανε! Εκείνος ο ενοχλητικός γείτονάς μου που πάντα κλέβει τα πράγματά μου! φώναξε φανερά εκνευρισμένος.

-          Ζαμπαντή, σκέψου προτού κατηγορήσεις τους άλλους! Αν απλώς νομίζεις ότι αγόρασες αλλά θυμάσαι λάθος; απάντησε ήρεμα ο Καπετάν Δημήτρης, προσπαθώντας να τον λογικέψει.

-          Μα όχι! Κοίτα αυτή τη φωτογραφία που ανέβασε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης! δήλωσε σηκώνοντας επιδεικτικά το κινητό του. Εδώ είναι η μπογιά μου, μέσα σε μία…. θαλάσσια σπηλιά!

-          Απίστευτο! ψέλλισε ο Καπετάνιος. Αλλά… για στάσου… Θα σε οδηγήσω εκεί με τη βάρκα μου!

Έτσι κι έγινε. Μπήκαν στη βάρκα, κι άρχισαν να πλέουν στα γαλανά νερά της θάλασσας. Όμως, πέρασαν ώρες και η σπηλιά δε φαινόταν ακόμη.

Ο Καπετάν Δημητράκης, εξαντλημένος κι απογοητευμένος, συνέχισε λίγα μέτρα και προσέγγισε ένα μακρινό, άγνωστο νησί. Σταμάτησε, αγκυροβόλησε και απευθύνθηκε στον Ζαμπαντή:

«Δε θεωρώ πιθανό να βρούμε την μπογιά. Πρέπει να είναι πολύ καλά κρυμμένη».

            Άξαφνα, ξεπρόβαλε μια γοργόνα, η Αθηνά. Πιθανότατα ήταν η μόνη που θα μπορούσε να εντοπίσει τη σπηλιά. Η θάλασσα είναι το σπίτι της, άλλωστε. Όταν όμως τη ρώτησαν, εκείνη απάντησε ότι καμία σπηλιά δε βρισκόταν σε εκείνη τη θάλασσα, αλλά η πιο κοντινή βρισκόταν σε ένα ποτάμι του οποίου οι εκβολές ήταν σε όχι μακρινό σημείο. Τους συμβούλεψε όμως να προσέχουν τα ορμητικά νερά του. Οι δύο φίλοι την ευχαρίστησαν και ξεκίνησαν ξανά οπλισμένοι με ευδιαθεσία και ελπίδα.

            Σαν έφτασαν εκεί, παρατήρησαν τη μαγευτική σπηλιά που ξεπρόβαλλε μέσα από το βαθύ μπλε του ποταμού. Ξεχώρισαν τη βαφή μέσα σε ένα κουτί που περιβαλλόταν από αμμώδεις σταλακτίτες και σταλαγμίτες, κάποιοι από τους οποίους είχαν ενωθεί μεταξύ τους. Ο Ζαμπαντής, έκπληκτος αλλά και γεμάτος ανακούφιση, μετέφερε τη βαφή πάνω στη βάρκα και μαζί με τον Καπετάν Δημητράκη πήρε το θαλάσσιο δρόμο της επιστροφής. Ένιωθαν ενθουσιασμένοι, αλλά η περιπέτεια δεν είχε ολοκληρωθεί ακόμα…

            Όταν είχαν πια διανύσει τη μισή απόσταση, τους σταμάτησε η λιμενικός Αναστασία και τους ρώτησε εάν είχαν χαρτιά. Εκείνοι έγνεψαν αρνητικά και ρώτησαν με σοβαρό τόνο τον λόγο που χρειάζονται ταυτότητες σε μια βόλτα με τη βάρκα. Χωρίς να δεχθεί άλλη συζήτηση, η λιμενικός τους έφερε στο κοντινότερο αστυνομικό τμήμα. Τους μίλησε πολύ αυστηρά και δήλωσε πως θα έμεναν εκεί μέχρι να παρθεί η απόφαση αν θα προφυλακιστούν ή όχι. Μέχρι που ο Ζαμπαντής είχε μια φαεινή ιδέα, τη μεταμφίεση! Το σχέδιο θα πραγματοποιούταν νωρίς το πρωί της επόμενης μέρας.

 Με το που ξημέρωσε ο Ζαμπαντής και ο Καπετάν Δημήτρης, που ήταν ζήτημα αν είχαν κοιμηθεί 4 ώρες όλο το βράδυ, ξεκίνησαν το ύπουλο και πονηρό σχέδιό τους –που δεν ήταν τόσο ύπουλο και πονηρό όπως φαινόταν… 

-          Και τώρα, πώς θέλεις να μεταμφιεστούμε;

-          Μα φυσικά, αποκρίθηκε ο Ζαμπαντής. Θα μεταμφιεστούμε σε… γιαγιάδες! Εγώ θα είμαι η γιαγιά κι εσύ θα είσαι η κόρη μου. Το γνωρίζω, μοιάζει ανόητο, αλλά θα είναι αρκετά αληθοφανές.

Οι δύο φίλοι άρχισαν να ψάχνουν μαύρα κομμάτια υφάσματος να τυλίξουν γύρω τους για την «γιαγιά», κόκκινες κορδέλες και φιόγκους για την «κόρη» και ξεκίνησαν  να συζητάνε όπως τους αντιστοιχούσε ο ρόλος τους. Πολλοί αστυνομικοί που περνούσαν από εκεί παραξενεύτηκαν, αλλά άλλοι διόλου δεν πείστηκαν. Το σχέδιο απέτυχε, ενώ είχε φτάσει Μεγάλη Πέμπτη και τα αυγά ακόμη να βαφτούν.

Κάποια στιγμή, ο Ζαμπαντής έσπασε την απόλυτη σιωπή λέγοντας στον Δημητράκη.

-          Έμαθα πως τα αυγά τελικά βάφονται και με παντζάρι. Μακάρι να το γνώριζα νωρίτερα, πριν από αυτόν τον αγχωτικό εφιάλτη, θα ήσουν κι εσύ τώρα ελεύθερος…

Ο Καπετάν Δημητράκης σηκώθηκε απότομα και άρχισε να βαδίζει αργά και βαριά τον γύρο όλου του χώρου.

-          Μια λύση θα βρεθεί! Σιγά μην συλλάβουν κάποιον που ταξίδευε γαλήνια με την βάρκα του χωρίς χαρτιά. Θα δικαιωθούμε, αλήθεια σου λέω…

Ξαφνικά, ήχησε μια δυνατή φωνή από το βάθος που όλο και ζύγωνε απειλητικά τους δύο συγκλονισμένους, κατατρομαγμένους φίλους. Ήταν ένας νεαρός με μαύρα σκούρα μαλλιά και ορθάνοιχτα καφέ μάτια. Ίσως και να ‘ταν ο Μπιρμπίρ, καθώς του έμοιαζε σε υπερβολικό βαθμό. Το σίγουρο όμως ήταν πως είχε εξοργιστεί. Αλλά με τι;

 

   «Εσύ, μισητέ, κακότροπε, αισχρέ Ζαμπαντή, εσύ  μου έκλεψες την μπογιά μου!» φώναξε.

 

Ο νεαρός τράβηξε το Καπετάν Δημητράκη και έσφιξε τα χέρια του γύρω από το λαιμό του με όλη του τη δύναμη. Ο Ζαμπαντής πετάχτηκε από το τραχύ, άβολο κάθισμά του και  φώναξε τους αστυνομικούς, όσο προσπαθούσε μόνος του να σώσει τον βοηθό και συνεργάτη του.

Οι αστυνομικοί έμειναν άναυδοι από το θέαμα. Αρχικά, διέκοψαν την επίθεση αυτή και στη συνέχεια συνέλαβαν τον νέο, ο οποίος αποδείχθηκε πως ήταν ο Μπιρμπίρ, αφήνοντας ελεύθερους τους άλλους δύο.

-          Λάθος άτομα συλλάβαμε! Εκείνος ήταν ο ένοχος που ψάχνουμε εδώ και μήνες! αναφώνησε ένας αστυνομικός. Στη συνέχεια στράφηκε στον Ζαμπαντή και τον Καπετάν Δημητράκη:

-          Κι εσείς είστε ελεύθεροι! Το περιστατικό αυτό δεν θα σας εμποδίσει σε τίποτα και θα έχετε τη δυνατότητα να συνεχίσετε να εργάζεστε κανονικά. Καλό σας Πάσχα!

Οι δύο φίλοι σιγά σιγά απομακρύνθηκαν από το τμήμα και άρχισαν να περιπλανιούνται παρατηρώντας την φύση: Τα ψηλά καταπράσινα δέντρα που άπλωναν τα κλαδιά τους με τους καρπούς που κρέμονταν σαν στολίδια, την βλάστηση στους θάμνους που ντύνονταν κάθε Άνοιξη με φύλλα και λουλούδια και την θάλασσα στο βάθος που αντανακλούσε το φως του ηλίου, περιμένοντας μία ξεχασμένη βάρκα…

-          Τέλος καλό, όλα καλά, αναφώνησε ο Ζαμπαντής.

-          Συμφωνώ, αποκρίθηκε ο Καπετάν Δημητράκης