«Μια βραδιά για τον Μάνο Λοΐζο» στο Πόρτο Κάγιο: Ιστορίες από τη ζωή του και τραγούδια

 

«Μια βραδιά για τον Μάνο Λοΐζο»

στο Πόρτο Κάγιο

Ιστορίες από τη ζωή του και τραγούδια

Την Τρίτη 10 Δεκεμβρίου, στις 9 το βράδυ σας περιμένουμε στο μεζεδοπωλείο Πόρτο Κάγιο στην Αγία Παρασκευή σε «Μια βραδιά για τον Μάνο Λοΐζο» με ιστορίες από τη ζωή του και τραγούδια.

Θα ακούσουμε -ζωντανά- αγαπημένα τραγούδια και θα ανακαλύψουμε τις ιστορίες που κρύβουν πίσω τους.

Με την ομάδα αφήγησης  Παραμυθανθός

Αφήγηση: Δημήτρης Μάλλης – Καλλιρρόη Μουλά

Κιθάρα: Δημήτρης Μάλλης /Φωνή Παναγιώτης Τσάμης

Την εκδήλωση επιμελείται και παρουσιάζει ο Κώστας Στοφόρος

Πόρτο Κάγιο, Γαρυττού 112 Αγία Παρασκευή -κοντά στο Μετρό Χαλάνδρι- τηλ.  21 0600 3352 /6974586419

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ 2025 του PEN Greece/ Tεχνητή Νοημοσύνη στη Λογοτεχνία: Από τον Όμηρο στον Κώδικα

 

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ 2025 του PEN Greece Tεχνητή Νοημοσύνη στη Λογοτεχνία: Από τον Όμηρο στον Κώδικα

Το PEN Greece και οι εκδόσεις Αγγελάκη αποφάσισαν φέτος να αφιερώσουν το εβδομαδιαίο ημερολόγιο του 2025 στην τεχνητή νοημοσύνη. Καθώς η τεχνολογία στην εποχή μας σημειώνει αλματώδεις προόδους, η τεχνητή νοημοσύνη έχει μπει για τα καλά στη ζωή μας και τα ερωτήματα που αναφύονται είναι πολλά και πολυποίκιλα. Σε ό,τι αφορά στη λογοτεχνία το ερώτημα παραμένει ένα: Μπορεί η τεχνητή νοημοσύνη να αντικαταστήσει τον συγγραφέα; Μπορεί να μιμηθεί, να επεξεργαστεί και να παράγει τεράστιες ποσότητες κειμένου με ταχύτητα και ακρίβεια και αν ναι, τι γίνεται με το συναίσθημα; Με τη φαντασία; Θα καταφέρει να ξεπεράσει ή να υποκαταστήσει ποτέ την πνευματική και συναισθηματική δύναμη της ανθρώπινης γραφής όσο και αν εξελιχθεί στο μέλλον; Ή μήπως αυτό έχει ήδη συμβεί και δεν το ξέρουμε; Τα κείμενα των μελών που κοσμούν το ημερολόγιο 2025 του PEN Greece εκφράζουν τις απόψεις των δημιουργών τους για το μέλλον, για την τεχνητή νοημοσύνη, για το πώς βλέπουν την εξέλιξη αυτή και για το αν θεωρούν ότι θα μπορέσει να επενεργήσει στη λογοτεχνία γενικότερα. Τι είναι τελικά η τεχνητή νοημοσύνη και κατά πόσο μπορεί να επηρεάσει τη γραφή, την αφήγηση, τις τέχνες του λόγου. Συμμετέχουν: Έρικα Αθανασίου, Παύλος Ανδρέου, Μιχαήλ Άγγελος Αυγερινός, Βιργινία Αυγερινού, Δημήτρης Βαρβαρήγος, Σωτηρία Γεωργαντή, Απόστολος Γιανναράς, Βασιλική Γιάννου, Ελένη Γούλα, Αντώνης Ζαΐρης, Κατερίνα Ζαχαριάδου, Σάρα Θηλυκού, Παναγιώτης Κολέλης, Κώστια Κοντολέων, Μάνος Κοντολέων, Σπύρος Κρόκος, Μαντώ Μάκκα, Εριφύλη Μαρωνίτη, Φανή Ματσινοπούλου, Τέσυ Μπάιλα, Όλγα Μπακοπούλου, Δημήτρης Μπαλτάς, Ελένη Μπιρμπίλη, Αγλαΐα Μπλιούμη, Κωνσταντίνος Μπούρας, Ειρήνη Ντούρα Καββαδία, Αντιγόνη Πανταζή, Μάγδα Παπαδημητρίου-Σαμοθράκη, Πασχάλης Πράντζιος, Λόπη Ρωμανά, Νίκος Σαλτερής, Ντίνα Σαρακηνού, Αντώνης Δ. Σκιαθάς, Κώστας Στοφόρος, Δημήτρης Φιλελές, Μαρία Χριστοδούλου.    Το PEN Greece εύχεται σε όλους η νέα χρονιά να είναι μια γόνιμη και ευτυχής χρονιά, μια χρονιά αλληλεγγύης, αδελφοσύνης και δημιουργικότητας σε προσωπικό, οικογενειακό, εθνικό και παγκόσμιο επίπεδο.  Εβδομαδιαίο Ημερολόγιο 2025 Σχήμα 17x24 cm σελ.: 144 τιμή: 12€ ISBN: 978-960-616-417-0 κεντρική διάθεση: Εκδόσεις Αγγελάκη κεντρικό: Χαριλάου Τρικούπη 41, Αθήνα 106 81 τηλ: 210 3826220 υποκατάστημα: Χαριλάου Τρικούπη 49, Αθήνα,  10681 τηλ: 210 3800239 www.angelakis.gr

Αλέξης Ακριθάκης: Γράφοντας τη ζωγραφική

 ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΣΕ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΒΙΒΛΙΟΥ

Οι Εκδόσεις Άγρα και το Αρχείο Αλέξη Ακριθάκη
σας προσκαλούν στην παρουσίαση του βιβλίου
ΑΛΕΞΗΣ ΑΚΡΙΘΑΚΗΣ: Γράφοντας τη ζωγραφική - Ημερολόγια 1960-1990
που μόλις κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Άγρα
με αφορμή τη συμπλήρωση 30 χρόνων από τον θάνατο του καλλιτέχνη.

Η παρουσίαση θα πραγματοποιηθεί τη Δευτέρα 2 Δεκεμβρίου 2024 στις 19.30
στο εστιατόριο του Μουσείου Μπενάκη (Κουμπάρη 1).

Το βιβλίο έχουν επιμεληθεί ο Θάνος Σταθόπουλος και η Χλόη Ακριθάκη και συνοδεύεται
από εισαγωγές της Χλόης Ακριθάκη, του Ντένη Ζαχαρόπουλου και του Θάνου Σταθόπουλου,
οι οποίοι και θα το παρουσιάσουν. 

Λόγω περιορισμένου χώρου, θα τηρηθεί σειρά προτεραιότητας κατά την προσέλευση.

ΑΛΕΞΗΣ ΑΚΡΙΘΑΚΗΣ

ΓΡΑΦΟΝΤΑΣ ΤΗ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ

Ημερολόγια 1960-1990

Επιμέλεια:

ΘΑΝΟΣ ΣΤΑΘΟΠΟΥΛΟΣ – ΧΛΟΗ ΑΚΡΙΘΑΚΗ

Εισαγωγικά κείμενα:

ΧΛΟΗ ΑΚΡΙΘΑΚΗ

ΝΤΕΝΗΣ ΖΑΧΑΡΟΠΟΥΛΟΣ – ΘΑΝΟΣ ΣΤΑΘΟΠΟΥΛΟΣ

Εκδόσεις Άγρα, Νοέμβριος 2024

Αριθμός σελίδων : 224, Τιμή: 25,00 Ευρώ

ISBN: 978-960-505-672-8

"Η ύπαρξη των ημερολογίων ρίχνει φως στις σκιές της ζωής του Αλέξη Ακριθάκη και χαρτογραφεί απόκρημνους τόπους. Συμβάντα, συναντήσεις, σκέψεις, σημειώσεις, αφορισμοί, εξομολογήσεις, ερεθισμοί, αποκαλύψεις, ζορισμένη εφηβεία, αλητεία, πρόσωπα, φίλοι, παρέες, ερωμένες, πάθη, γάμοι, λαγνεία, η δεκαετία του ’60, το πνεύμα της ελευθερίας, ναρκωτικά, αλκοόλ, χιλιόμετρα, ταχύτητα, πόλεις (με προεξάρχουσες την Αθήνα και το Βερολίνο), καφέ, νυχτερινά κέντρα, δρόμοι, λεωφόροι, μνήμες, νοσταλγία, spleen, σάτιρα, ειρωνεία, φόβοι, αγωνία, οργή, τόξα, έξεις, αυτοκαταστροφή, εσωτερικότητα, απόγνωση, απώλεια, εφιάλτες, κραυγή, αθωότητα, η μυθολογία (και η κατάρα) του καλλιτέχνη, η αυτοκτονία ως θάρρος και οδός, σχέδια, ζωγραφική, χρώματα, προοίμια έργων η έργα εν προόδω και, συχνά, ολοκληρωμένα έργα, Artist’s books, υλικά, ποσά, τεχνίτες, διευθύνσεις και τηλέφωνα ανά τις εποχές, λογαριασμοί, συνταγές μαγειρικής, ποίηση, τρυφερότητα, ο βαθύς πόνος της τέχνης, το πάσχον σώμα, η κατωφέρεια του θανάτου, παρελαύνουν από τις σελίδες των τετραδίων του στο διάστημα μίας τριακονταετίας. [...]

Ο Αλέξης Ακριθάκης διένυσε τις αποστάσεις της σύντομης ζωής του με τις ταχύτητες που του υπέβαλλαν το ταλέντο του, το ένστικτο, το νευρικό του σύστημα, οι συντεταγμένες του έργου του, η μνήμη του θανάτου, η ποίηση, όσο και ο ατίθασος και ασυμβίβαστος χαρακτήρας του – απότοκος ενός πληγωμένου, ευαίσθητου και αβόλευτου ψυχισμού." — ΘΑΝΟΣ ΣΤΑΘΟΠΟΥΛΟΣ

"Ο Ακριθάκης τρέχει, και από τις σκόρπιες σελίδες των τετραδίων ως τα πέρατα του κόσμου, από την αρχή της ζωής και ως το τέλος της ζωής του, δεν σταματά να εκπέμπει σήματα και συνθήματα, σημεία και τέρατα, αφορισμούς και ποιήματα, έρωτες και παθήματα, ίχνη και πατήματα. Έτσι, μέσα στη ροή του χρόνου, με το έργο του δικαιώνεται η προφητική κατακλείδα του Νάνου Βαλαωρίτη στο κείμενο που εγκαινιάζει την έκθεση του Ακριθάκη το 1965 : «Όσοι έχουν μάτια ακούν κι όσοι έχουν αυτιά θα δούνε»." — ΝΤΕΝΗΣ ΖΑΧΑΡΟΠΟΥΛΟΣ

Φράσεις του Αλέξη Ακριθάκη από τα Τετράδια:

Τί είναι τέχνη; Αρνούμαι ν’ απαντήσω ή δεν ξέρω; Όχι, δεν ξέρω, ή άλλοτε ξέρω πολύ καλά.

Στη δουλειά μου ποτέ δεν κορόιδεψα· ό,τι έκανα και ό,τι κάνω είναι δικό μου και αληθινό. Δεν είχα ποτέ την ανάγκη να κοροϊδέψω.

Ζωγραφίζω με το φόβο του ισορροπιστή σε τεντωμένο σχοινί. Σχέδια... Θέλανε πάντα διόρθωμα. Πάντα κάτι λίγο. Μια τελεία, ένα ίχνος μικρής γραμμής. Μια απαλή τρυφεράδα γραφής.

Ο καθείς και ο κόμπος του. Όποιος καταλαβαίνει τον λύνει.

Φτιάχνω σχέδια και τα ζωγραφίζω με χρώματα· ύστερα περνάω το περίγραμμα – μαύρο σαν την ψυχή μου. Πού και πού ασπρίζει κι αυτή σαν ξημέρωμα.

Προσπαθώ να γράψω σχεδιάζοντας. Σχεδιάζω γράφοντας. Ο καλλιτέχνης πρέπει να είναι κλέφτης, να κλέβει συνεχώς από τους άλλους, για να μπορέσει να πάει τα πράγματα πιο πέρα από τους άλλους. Βεβαίως είπαμε κλέφτης, όχι απατεώνας.

Έλα να με ξυπνήσεις κάποιο πρωί ακουμπώντας το στήθος σου στα χείλη μου, σαν το γάλα της μάνας.

[ 1.11.83 ]

Το πιο κοντινό είναι ο θάνατος του σκύλου και μια αυτοκτονία που σημαίνει θάρρος για τη ζωή. Ένα καινούργιο έργο που κανείς δεν το ξέρει. [ 9.6.84 ]

Παλιοπουτάνες, πότε θα καταλάβετε τι είναι ο βαθύς πόνος της τέχνης ; [ Ιούλιος ’85 ]

"Δώδεκα" στο Μουσείο Σχολικής Ζωής και Εκπαίδευσης

 

Το Μουσείο Σχολικής Ζωής και Εκπαίδευσης και οι εκδόσεις ΔΙΑΠΛΟΥΣ έχουν την τιμή να σας προσκαλέσουν στην παρουσίαση του βιβλίου

ΔΩΔΕΚΑ // Ιστορίες που γεννήθηκαν στη Θεσσαλονίκη της συγγραφέα – παιδαγωγού Κατερίνας Τζαβάρα 

την Παρασκευή 29 Νοεμβρίου 2024, στις 7 μ.μ.

Για το βιβλίο θα μιλήσει η Υπουργός Κοινωνικής Συνοχής και Οικογένειας, Σοφία Ζαχαράκη.

Λογοτεχνική προσέγγιση: Κώστας Στοφόρος, Δημοσιογράφος – Συγγραφέας.

Αποσπάσματα διαβάζει η Πρόεδρος της ΓΛΣ: Άννα Βασιλειάδη.

Στο σαξόφωνο, ο μουσικός Γιάννης Κινινής.

Χαιρετισμός: Μαίρη Τρυφών, Αντιδήμαρχος Δημ. Παιδ. Σταθμών, και Δημ. Βιβλιοθηκών Π. Φαλήρου.

Την εκδήλωση συντονίζει η Πρόεδρος του ΕΚΕΔΙΣΥ: Δρ. Ευαγγελία Κανταρτζή.

Μουσείο Σχολικής Ζωής και Εκπαίδευσης
Αγίας Φιλοθέης 17, Αθήνα
Τ: +30 210 325 0341

Ο κόσμος της Ζωρζ Σαρή: Η χρονομηχανή

   Από το εργαστήρι μας "Ο κόσμος της Ζωρζ Σαρή"

Η χρονομηχανή

της Σοφίας Ζευγώλη 

  Ο θείος της Ελεάννας είναι επιστήμονας και σήμερα πήγε με τους γονείς της και τον επισκέφτηκε. Αφού φτάσανε στην Θεσσαλονίκη όπου το σπίτι και εργαστήρι του θείου της βρίσκεται, τρέξανε με ανυπομονησία στην οδό Γραναζίων 57 και μπήκαν στην μεγάλη μονοκατοικία, που ήταν λίγο ακατάστατη…

    Ένας κοντούλης μεσήλικας με ένα στριφογυριστό μουστάκι και μια λαμπερή οδοντοστοιχία τους καλωσόρισε και τους συστήθηκε:

-Καλωσορίσατε! Χαίρομαι πολύ που ήρθατε και είχα πολύ περιέργεια για το ποια είναι η ανιψιά μου. Πώς σε λένε γλυκιά μου; Ρώτησε ο θείος την Ελεάννα.

-Γεια σου θείε! Με λένε Ελεάννα και χαίρομαι που σε γνωρίζω! Είμαι χαρούμενη που βρίσκομαι στο σπίτι σου αλλά θέλω πολύ να δω τις εφευρέσεις σου.. Απάντησε η Ελεάννα ενθουσιασμένη.

-Φυσικά! Εσείς πηγαίντε στο σαλόνι και τσιμπήστε κάτι και εγώ με την Ελεάννα θα πάμε στο εργαστήρι. Αποκρίθηκε ο θείος απευθυνόμενος στους γονείς της Ελεάννας.

-Εντάξει, αλλά να είσαι προσεκτική στο εργαστήρι. Είπε η μαμά της Ελεάννας και με τον σύζυγο της πήγαν στο σαλόνι.

     Στο εργαστήρι του θείου Βρασίδα υπήρχαν διάφορα παράξενα και εντυποσιακά αντικείμενα, τα οποία για την μικρή Ελεάννα φαινόντουσαν μαγικά. Αφού ο θείος της την ξενάγησε στον χώρο, στο τέλος της αίθουσας υπήρχε ένα τεράστιο μηχάνημα με πολλά κουμπιά και λαμπάκια, το οποίο έκανε την μεγαλύτερη εντύπωση στην Ελεάννα.

-Τι κάνει αυτή η εφεύρεση; Ρώτησε η Ελεάννα πονηρά.

-Αυτή είναι η πιο πρόσφατη εφεύρεση μου και είναι μία χρονομηχανή. Απάντησε ο θείος Βρασίδας.

-Μπορώ να μπω σε παρακαλώ; Ρώτησε γλυκά η Ελεάννα

-Είσαι σίγουρη ότι θες;

-Ναι, ναι! Απάντησε χαρούμενη.

-Τοτε περίμενε να την ανοίξω.. Απάντησε ο θείος και έψαξε στα κουμπιά.

Αφού πάτησε ένα λαμπερό κόκκινο κουμπί στο πίσω μέρος της χρονομηχανής, ακούστηκαν κάτι ήχοι και η πόρτα άνοιξε διάπλατα.. Μπήκαν και οι δύο μέσα και ο θείος ρώτησε την Ελεάννα:

-Που θες να πάμε;

-Στο 2100 γιατί θέλω να δω πώς θα είμαι όταν μεγαλώσω!

-Ελεάννα, δεν γίνεται να πάμε στο μέλλον, μπορούμε να πάμε μόνο στο παρελθόν, αλλά κανείς δεν θα μας βλέπει. Οπότε δεν θα κινδυνεύουμε!

-Καλά.. Τότε να πάμε στο 1942, να δούμε πώς ήταν η Γερμανική κατοχή! Απάντησε κατσούφικα η Ελεάννα.

   Ο θείος Βρασίδας πληκτρολόγησε μια χρονολογία σε ένα μεγάλο ταμπλό και η χρονομηχανή άρχισε να ταρακουνιέται δυνατά. Μόλις οι δονήσεις σταμάτησαν, οι πόρτα άνοιξε και το τοπίο που η Ελεάννα αντίκρισε ήταν απλά τρομακτικό! Μπροστά της διαδραματιζόταν ένα σαμποτάζ μιας μικρής παρέας παιδιών, όπου προσπαθούσαν να κλέψουν προμήθειες από ένα φορτηγό..

-Παιδιά, πρέπει να κάνουμε γρήγορα πρωτού έρθει κάποιος Γερμανός και μας πιάσει! Λέει ένα αγόρι με τρόμο.

-Ναι, ας κάνουμε γρήγορα! Ψηθιρίζει ένα μικροκαμμομένο κορίτσι.

-Γρηγόρη, κρύψου πίσω από τους κάδους στην γωνία του δρόμου και όταν έρθει κανείς, θα πραγματοποιήσεις το σχέδιο μας! Φωνάζει ένα κορίτσι που κρατούσε κάτι κούτες.

-Παιδιά! Έρχονται! Λέει πάλι το αγόρι.

Η Ελεάννα παρακολουθούσε τα παιδιά να κάνουν τις σκανταλιές τους. Ένας Γερμανός πήγε στο φορτηγό του και κατάλαβε ότι κάποιες κούτες έλειπαν.. Στο μεταξύ η παρέα είχε ήδη κρυφτεί, όταν ο Γρηγόρης εμφανίστηκε στον Γερμανό:

-Θέλετε να βάλουμε ένα στοίχημα; Ρωτάει ο Γρηγόρης και ο Γερμανός τον κοιτάει περίεργα και θυμωμένα.

-Άμα καταφέρω να ανάψω το τσιγάρο από το φανάρι του αυτοκινήτου σας τότε θα σας δώσω φάπα, αλλά άμα δεν τα καταφέρω τότε θα μου ρίξετε εσείς μια φάπα.. Συνεχίζει ο Γρηγόρης.

-Εντάξει! Γιατί όχι; Είπε και χαχάνισε ο Γερμανός.

    Καθώς ο Γρηγόρης έκανε τάχα μου ότι προσπαθούσε να ανάψει το τσιγάρο, τα παιδιά από πίσω, κάποια παίρναν τις κούτες κι άλλα χαλούσαν το ταλαιπωρημένο φορτηγό. Έπειτα, ένας άλλος Γερμανός πλησιάζει το φορτηγό.

-Μα τι κάνει εκεί ο μικρός; Ρωτάει.

-Προσπαθεί να ανάψει ένα τσιγάρο από το φανάρι του αυτοκινήτου! Είπε ο άλλος και σκάσαν και οι δύο στα γέλια. Δεν είχαν όμως ιδέα ότι τόση ώρα τα παιδιά σαμπόταραν το φορτηγό και έπαιρναν προμήθειες.. Κάποια στιγμή όμως οι Γερμανοί βαρέθηκαν και δώσαν στον μικρό έναν αναπτήρα για να ανάψει το τσιγάρο.

-Έλα, έλα! Πάρε τον αναπτήρα, άναψε το τσιγάρο και φύγε γρήγορα γιάτι μας έσπασες τα νεύρα! Ούρλιαξε θυμωμένα ο Γερμανός και το παιδί εξαφανίστηκε. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, όλα τα παιδιά είχαν φύγει και όταν οι Γερμανοί κατάλαβαν την σκανταλιά της παρέας, θύμωσαν τόσο που ο ένας από αυτούς πυροβόλησε τον αέρα..

     Όλα αυτά, η Ελεάννα τα παρακολούθησε με αγωνία και στο τέλος χάρηκε πολύ που τελικά, μετά από τις σκανταλιές τα παιδιά ξέφυγαν.

-Πω πω! Ευτυχώς, τα κατάφεραν! Είπε η Ελεάννα.

-Ναι! Πρέπει να ξέρεις ότι δεν είχαν πάντα όλες οι σκανταλιές χαρούμενο τέλος.. Απάντησε ο θείος Βρασίδας. Ξάφνου, η χρονομηχανή άρχισε πάλι να τραντάζεται και ο θείος με την Ελεάννα βρεθήκαν πάλι στο εργαστήρι.. Οι γονείς της μικρής ήταν εκεί μουτρωμένοι.

-Τι κάνατε τόσην ώρα μέσα εκεί; Ρώτησε η μητέρα.

-Πήγαμε στην Γερμανική κατοχή, το 1942! Απάντησε η Ελεάννα.

-Και τι είδατε; Ρώτησε και ο πατέρας περίεργος να μάθει.

-Είδαμε μια παρέα παιδιών, όπου ο Γρηγόρης έκανε αντιπερισπασμό στους Γερμανούς, ενώ τα υπόλοιπα παιδιά κάνανε σαμποτάζ στο φορτηγό! Απάντησε ο θείος Βρασίδας και παρατήρησε από την έκφραση των γονιών ότι ζήλευαν απίστευτα πολύ.

-Να πάμε και στην εποχή των δεινοσαύρων; Ρώτησε χαρούμενα η Ελεάννα. Όλοι την κοίταξαν και μετά το βλέμμα τους στράφηκε στην χρονομήχανη… Ξέρετε τι σημαίνει αυτό!

 

 

Ο κόσμος της Ζωρζ Σαρή: Ένα κόσμημα -μια ιστορία

  Από το εργαστήρι μας "Ο κόσμος της Ζωρζ Σαρή"

ΕΝΑ ΚΟΣΜΗΜΑ ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ

της Ηλιοδώρας Πορίχη

Η πρώτη ηλιαχτίδα έλαμψε από το παραθύρι του Ερμή στο παλάτι των θεών του Ολύμπου. Σηκώθηκε νωρίς, έβαλε τον χιτώνα του, το χρυσαφένιο στεφάνι του και εννοείται δεν μπορούσε να ξεχάσει τα σανδιάλια του με τις λεπτομέρειες από χαλκό και τα φτερά από πούπουλα κύκνου. Όταν βγήκε από το δωμάτιό του είδε όλους τους θεούς ξύπνιους. Πρώτα αντίκρισε την Δήμητρα έτοιμη να πάει να φυτέψει την Γη. Μετά είδε την Αθηνά σε μιά γωνία να διαβάζει ένα βιβλίο. Δίπλα στην Αθηνά καθόταν η Αφροδίτη και χτένιζε το μακρύ καστανόξανθο μαλλί της. Η Ήρα κλασικά τσακωνόταν με τον Δία. Ο Ερμής πήγε να αρχήσει να μοιράζει μηνύματα. Πρώτο μήνυμα ήταν για τον Οδυσσέα. Μετά μοίρασε μηνύματα και σε άλλους πολεμιστές, θνητούς και θεούς.

Όταν τελείωσε με τα μηνύματα κατέβηκε στη Γη να μαζέψει καρπούς για να φάει και να ξεκουραστεί κάτω από τη σκιά μιας Ιτιάς. Εκεί που καθόταν και έτρωγε τους καρπούς, είδε μια κοπέλα να κάθεται κάτω από μία συκιά και να πλέκει τα μαλλιά της. Δέν ήταν πολύ ψηλή, ήταν λεπτή με μακριά κόκκινα μαλλιά και πράσινα μάτια. Φαινόταν να είναι κάπου στην ηλικία του. Φορούσε ένα άσπρο φόρεμα με χρυσά κοσμήματα. Τη λάτρεψε από την πρώτη ματιά. Ο Ερμής έβγαλε ένα τετράδιο και άρχισε να τη σχεδιάζει. Τη στιγμή που πήγε να της μιλήσει άκουσε μια φωνή: Άρτεμη το φαγητό είναι έτοιμο! Η κοπέλα σηκώθηκε, απομακρύνθηκε και φώναξε: Έρχομαι πατέρα!

Ο Ερμής ανέβηκε χαρούμενα στον Όλυμπο για να ζητήσει συμβουλές από την Αφροδίτη. Τα μάτια του έλαμπαν όσο μιλούσε για την αγαπημένη του. Η Αφροδίτη χαμογέλασε και του είπε το σχέδιό της: Λοιπόν Ερμή, όταν η ώρα φτάσει μεσάνυχτα και το φεγγάρι έχει έρθει, θα κοιμούνται όλοι. Πήγαινε στο δωμάτιο της Ήρας και κλέψε το διαμαντένιο της μενταγιόν. Όταν ξαναξημερώσει πήγαινε στην αγαπημένη σου και δώσε της το κόσμημα. Πρόσεχε όμως. Αυτή είναι θνητή και εσύ είσαι θεός. Ξέρεις τι θα κάνει ο πατέρας Δίας άμα το μάθει; Τέλος πάντων έχω και δουλειές να κάνω. Ξέρεις πόσο δύσκολο είναι να είμαι τόσο όμορφη όλη την ώρα; Αντίο.

Η Αθηνά που καθόταν δίπλα άφησε το βιβλίο της και προσπάθησε να πείσει τον Ερμή να μην το κάνει γιατί η Ήρα θα το καταλάβει και κανένας δεν ξέρει πώς θα τον τιμωρήσει. Όμως ο Ερμής δεν την άκουσε. Όταν ήρθε το φεγγάρι όμως...

Έπεσαν όλοι για ύπνο. Ο Ερμής περίμενε να αποκοιμηθούν τελείως. Η ώρα πέρασε και ο Ερμής μπήκε στο δωμάτιο της Ήρας και του Δία. Κοιμόντουσαν και οι δύο. Περπατούσε στις μύτες των ποδιών του και άρχισε να ψάχνει τα κοσμήματα. Πριν βρει το διαμαντένιο μενταγιόν, βρήκε ένα χρυσό δαχτυλίδι και κάτι σκουλαρίκια από πέταλα τριαντάφυλλου. Τα άρπαξε, τα έβαλε στην τσέπη του και άρχισε να ψάχνει και για το μενταγιόν. Τρόμαξε ότι θα ξυπνήσουν από τον θόρυβο που έκαναν τα κοσμήματα. Αυτό που δεν ήξερε ήταν το ότι λιγο πιο μετά από την στιγμή που έβαλε το δαχτυλίδι και τα σκουλαρίκια στην τσέπη του, πάτησε μια σανίδα που έτριζε. Έτριξε τόσο πολύ που το άκουσαν όλοι οι θεοί και ηρθαν να δουν τι έγινε.  Η Ήρα και ο Δίας είχαν ήδη σηκωθεί από τον θόρυβο της σανίδας. Όταν ο Ερμής βρήκε το μενταγιόν το πήρε και πήγε να φύγει αλλά τότε κατάλαβε ότι ήταν όλοι εκεί. Η Ήρα τον κοιτούσε με θυμό και άρχισε να του φωνάζει. Ο Ερμής άφησε κάτω το μενταγιόν και τότε ακούστηκε η Αθηνά να λέει: Σου είπα να μην το κάνεις!

Η Αφροδίτη γέλασε και του είπε: Το έκανες όντως; Πλάκα σου έκανα, με πίστεψες;

Ο Ερμής έτρεξε στο δωμάτιο του έτοιμος να κλάψει, αλλά μετά θυμήθηκε ότι είχε ακόμα το δαχτυλίδι και τα σκουλαρίκια. Όταν ξημέρωσε πάλι, άρχισε να δίνει τα μηνύματα. Τη στιγμή που τελείωσε έτρεξε με μάτια γεμάτα ελπίδα στην Ιτιά. Πέρασαν περίπου δύο ώρες που περίμενε εκεί. Πήγε να τα παρατήσει, αλλά είδε την αγαπημένη του να τρέχει προς το δέντρο και να κάθεται για να διαβάσει ένα βιβλίο. Πήρε το θάρρος να πάει και να της δώσει τα κοσμήματα και ένα γράμμα που έγραψε εκείνος. Το γράμμα έγραφε: Γεια! Μπορεί να αναρωτιέσαι γιατί σου δίνω αυτό το γράμμα και ποιος είμαι. Με λένε Ερμή, και είμαι ο θεός που δίνει μηνύματα. Η αλήθεια είναι ότι όταν σε είδα σε αγάπησα, και ήθελα απλά να το ξέρεις.

Με αγάπη, Ερμής

Κάθισαν μαζί και μιλούσαν για πολλές ώρες. Υποσχέθηκαν ότι κάθε μέρα θα ερχόντουσαν εδώ για να μιλάνε. Δεν ξαναβρέθηκαν ποτέ. Η Άρτεμις έπρεπε να μετακομίσει οπότε δεν ξαναμίλησαν. Ο Ερμής της έδινε συχνά γράμματα αλλά αυτή τον αγνοούσε. Μετά από μερικούς μήνες η Άρτεμις έδωσε μια πρόσκληση στον Ερμή για τον γάμο της. Ο Ερμής ήταν πληγωμένος αλλά πήγε στον γάμο της Άρτεμης. Και στον γάμο της, φορούσε τα κοσμήματα που της είχε δώσει ο Ερμής.

 

 

Ο κόσμος της Ζωρζ Σαρή: Ο θησαυρός της Άνδρου

 Από το εργαστήρι μας "Ο κόσμος της Ζωρζ Σαρή"

Ο θησαυρός της Άνδρου

Του Σωκράτη Τυροκομάκη

Κάποτε σε ένα χωριό στην Άνδρο, οι φίλοι Φούμπας και Ξίρας ήτανε στην παραλία και κολυμπούσαν. Όσο κολυμπούσαν το πόδι του Ξίρα κόλλησε σε μια πέτρα. Τα παιδιά άρχισαν να προσπαθούν να βγάλουν το πόδι του και όταν τα κατάφεραν παρατήρησαν δύο πράγματα, το πρώτο ήταν ότι το πόδι του Ξίρα είχε πρηστεί και το δεύτερο ότι το πόδι δεν είχε κολλήσει σε μια πέτρα αλλά σε ένα σεντούκι. Έβγαλαν το σεντούκι και το άνοιξαν, μέσα βρήκαν έναν χάρτη του νησιού, ο χάρτης είχε ένα χι στο Γαύριο.

Οι δύο φίλοι συζήτησαν για λίγο και αποφάσισαν να ακολουθήσουν τον χάρτη. Όσο ακολουθούσαν τον χάρτη ο χάρτης άρχισε να φωτίζει όλο και περισσότερο όσο πιο κοντά πλησίαζαν την πόλη. Όταν έφτασαν στην πόλη παρατήρησαν κάτι περίεργο, στη μια πλευρά της πόλης είχε μια γιγαντιαία τρύπα γεμάτη νερό. Πήγαν τριγύρω από την τρύπα αλλά ο χάρτης δεν άλλαζε φωτεινότητα.

Το μόνο που παρατήρησαν είναι μια μικρή καλύβα με μερικά καλάμια ψαρέματος και μερικές βάρκες. Αποφάσισαν να πάρουν μια βάρκα μήπως είναι αυτό που έψαχναν μέσα στη τρύπα. Πήραν μια βάρκα και πήγαν στο κέντρο της τρύπας και ο χάρτης φωτίσε περισσότερο από ποτέ. Σκεφτήκαν ανά ψαρέψουν μήπως πιάσουν αυτό που έψαχναν, και το έκαναν για γύρω στα 15 λεπτά μέχρι που έπιασαν κάτι.

Αυτό που έπιασαν ήταν ένα γυάλινο μπουκάλι με ένα χάρτη μέσα. Άνοιξαν το μπουκάλι και μόλις το έκαναν ο χάρτης έγινε σκόνη, το χαρτί που ήταν μέσα ήταν κι'αυτό χάρτης αυτή τη φορά έδειχνε προς το Μπατσί. Άρχισαν να πηγαίνουν προς το Μπατσί.

Ο χάρτης αυτή τη φορά οδηγούσε κάτω από ένα σπίτι. Τα παιδιά χτύπαγαν την πόρτα του σπιτιού για αρκετή ώρα αλλά κανείς δεν απάντησε. Τα παιδιά αποφάσισαν να μπουν μέσα με άλλο τρόπο, γι'αυτό έψαξαν για μια άλλη είσοδο. Στο τέλος δεν βρήκαν είσοδο στο σπίτι αλλά μια σπηλιά που οδηγούσε στο υπόγειο του σπιτιού. Μπήκαν στη σπηλιά κάπως χαρούμενοι επειδή είχαν το φώς από τον χάρτη.

Προχώρησαν στη σπηλιά περισσότερη ώρα από ότι είχαν προβλέψει. Γύρω στην καμιά ώρα περπάτημα στη σπηλιά είδαν την οροφή της σπηλιάς να γίνεται ξύλινει, αλλά παρατήρησαν και κάτι άλλο το έδαφος ήταν γεμάτο με ανθρώπινα κόκαλα. Κατατρόμαξαν όταν το είδαν και παραλίγο να φύγουν κατευθείαν από εκεί αλλά κρατήθηκαν. Έψαξαν στα κόκκαλα για λιγάκι και βρήκαν άλλον ένα χάρτη, ο παλιός χάρτης έγινε στάχτη και αποκαλύφθηκε που οδηγούσε ο χάρτης, ήταν στην Χώρα.

Όσο κοιτούσαν τον χάρτη άρχισε η σπηλιά να τρέμει και ξύλα από το ταβάνι άρχισαν να πέφτουν. Τα παιδιά άρχισαν να τρέχουν αλλά ένα ξύλο χτύπησε τον Φούμπα στο κεφάλι και έπεσε αναίσθητος. Ο Ξίρας πήρε τον φύλο του στην πλάτη του και άρχισε να τρέχει. Όταν έφτασε στην έξοδο ο Φούμπας ξύπνησε και ρώτησε τι έγινε και ο Ξίρας του το εξήγησε. Μετά από λίγη ώρα για να ηρεμήσουν άρχισαν να πηγαίνουν προς την πόλη. Όσο ήταν έξω από την πόλη ένας περίεργος άνδρας τους πλησιάζει και τους λέει ότι ξέρει τι ψάχνουν και το ότι ο θησαυρός βρίσκεται μέσα στη θάλασσα και για να τον πάρουν θα χρειαστεί είτε να σκάψουν από την παραλία μέχρι εκεί ή να το ψαρέψουν.

Τα παιδιά πήγαν εκεί που τους είπε ο άνδρας ότι ήταν ο θησαυρός και ο χάρτης φώτισε υπερβολικά πάρα πολύ. Άρχισαν να σκάβουν και να ψαρεύουν και μετά από δυόμισι ώρες κατάφεραν και βρήκαν ένα σεντούκι. Άνοιξαν το σεντούκι και μέσα βρήκαν έναν μεγάλο πράσινο κρύσταλλο. Όταν το έβγαλαν ο άνδρας από πριν εμφανίστηκε και ζήτησε τον κρύσταλλο. Τα παιδιά αρνήθηκαν να τον δώσουν και ο άνδρας άρχισε να τρέχει προς τα πάνω τους. Τα παιδιά έτρεξαν προς τα ποδήλατα τους και πήγαν όσο πιο γρήγορα μπορούν, αλλά ο άνδρας συνέχισε να τους κυνηγάει με ένα αμάξι. Για να ξεφύγουν τα παιδιά έκαναν κάτι πολύ επικίνδυνο, σε μια απότομη στροφή γύρισαν απότομα και άρχισαν να πηγαίνουν ανάποδα από τον δρόμο.

Ο άνδρας προσπάθησε να γυρίσει το αμάξι αλλά δεν πρόλαβε και το αμάξι μαζί με αυτόν έπεσαν από τον δρόμο μέσα στη θάλασσα.

Περίπατος Μυστηρίου: Εγκλήματα στην Πλάκα

 Τη Κυριακή 24 Νοεμβρίου στις 12:00 το Μουσείο Σχολικής Ζωής και Εκπαίδευσης και το Greek Cultural Institute σας καλούν σε έναν περίπατο στη σκοτεινή πλευρά της Πλάκας.

Σπίτια και δρόμοι που σημαδεύτηκαν από εγκλήματα που απασχόλησαν τη κοινή γνώμη κι έγιναν πρωτοσέλιδα.

Αλλά και εγκλήματα που υπήρξαν στο μυαλό και στις σελίδες Ελλήνων και ξένων συγγραφέων.

-Πότε άνθιζε η εγκληματικότητα στην Πλάκα;

-Ποιος διάσημος Καθηγητής Πανεπιστημίου με την οικογένειά του υπήρξαν όμηροι ληστών στο σπίτι τους;

-Ποια πραγματική δολοφονία ενέπνευσε τον Θόδωρο Αγγελόπουλο για τις «Μέρες του ‘36»;

-Σε ποια μυθιστορήματα η Πλάκα γίνεται τόπος μυστηρίου;

-Ποια δολοφονία αγωνιστή του ’21 παρέμεινε στο σκοτάδι για δεκαετίες;

-Ποια γυναικοκτονία συντάραξε την Πλάκα τον Νοέμβριο του 1970;

Εγκλήματα συμφέροντος, υποθέσεις που άφησαν ανοικτές πληγές. Μια Πλάκα που μοιάζει βγαλμένη από φιλμ νουάρ…

Οδηγός μας σε αυτό το ταξίδι στη σκοτεινή πλευρά της πόλης ο Κώστας Στοφόρος

Λοιπές πληροφορίες:

Σημείο συνάντησης: Μουσείο Σχολικής Ζωής και Εκπαίδευσης -Αγίας Φιλοθέης 17, Πλάκα

Δείτε το σημείο στο google maps https://goo.gl/maps/qKaL1dpBqpuZ35WX9

Διάρκεια Ξενάγησης: 1,5 ώρα

Κόστος ξενάγησης: 12 €/άτομο
Φοιτητές, Κάτοχοι κάρτας ανεργίας: 10€ /άτομο
Παιδιά έως 15 ετών: 8 €/άτομο (με τη συνοδεία ενηλίκου)

Πληροφορίες: 2103250341 info@ekedisy.gr

Απαραίτητη η συμπλήρωση της φόρμας συμμετοχής εδώ

Για την εξασφάλιση της θέσης σας απαραίτητη είναι η προπληρωμή

H ξενάγηση απευθύνεται σε ενήλικες και παιδιά από 12 ετών και άνω

"Ο κόσμος της Ζωρζ Σαρή": Ο Θησαυρός της Χελώνας

 Από το εργαστήρι μας "Ο κόσμος της Ζωρζ Σαρή"

Ο Θησαυρός της Χελώνας

Της Έλενας Γιαννούχου

Μεσημέρι καλοκαιριού, η ζέστη αφόρητη... Τα τζιτζίκια μας έχουν πάρει τα αυτιά. Από τότε που ήρθαμε διακοπές στην Χελώνα, ούτε μία μέρα δεν είχαμε κάνει κάτι διασκεδαστικό.

   Ξαφνικά ο Περίανδρος πετάει την ιδέα να πάμε βόλτα στην δεξαμενή. Καθώς προχωρούσαμε, η Έλενα σταματάει απότομα και μας παροτρύνει να δούμε κάτι. Ακολουθήσαμε με το βλέμμα το μέρος που μας έδειχνε και αντικρίσαμε  μία τεράστια πέτρα πάνω στο βουνό η οποία είχε το σχήμα μίας κοπέλας.  Όλοι αναρωτηθήκαμε για την περίεργη πέτρα και αποφασίσαμε να πάμε στη γιαγιά της Αμαλίας  που ξέρει πολλά πράγματα για την ιστορία του χωριού να δούμε τι γνωρίζει γι αυτήν.

    Φτάσαμε στο σπίτι και ρωτήσαμε την γιαγιά αν γνωρίζει κάτι για αυτόν τον βράχο. Εκείνη μας έγνεψε καταφατικά και άρχισε να μας αφηγείται την ιστορία αφού πρώτα μας κέρασε από ένα κομμάτι μπακλαβά και σπιτική βυσσινάδα.

    

     "Πριν από πολλά πολλά χρόνια, όταν ακόμη οι άνθρωποι πιστεύαν στους θεούς του Ολύμπου, ζούσε μία κοπέλα στο χωριό η οποία ό,τι έλεγε έβγαινε αληθινό.  Άλλοτε έλεγε ότι κάποιος από το χωριό θα πλουτίσει και όντως μετά από λίγο καιρό ένας αγρότης έγινε πλούσιος και άλλοτε ότι κάποιος θα χάσει τις καλλιέργειες και τα πρόβατά του και ύστερα από λίγο καιρό μετά από μια καταστροφική πλημμύρα, έχασε όλη την  περιουσία του. Μια μέρα τόλμησε να πει ότι οι θεοί κάποτε θα σταματήσουν να υπάρχουν και ότι μετά από χιλιάδες χρόνια θα υπάρξουν κάποια περίεργα μηχανήματα τα οποία θα εθίσουν τους ανθρώπους και αυτοί θα  χάσουν τη σοφία και τη γνώση τους. Τότε οι θεοί θύμωσαν πολύ και πιο πολύ από όλους η Αθηνά,  μιας και ήταν η θεά της σοφίας. Οργισμένη λοιπόν μεταμόρφωσε την κοπέλα σε βράχο! Από τότε λέει ο μύθος υπάρχει στο βουνό μας αυτός ο βράχος με την μορφή της μαρμαρωμένης κοπέλας.

     Πίσω από την μαρμαρωμένη, υπάρχει μια σπηλιά που οι κάτοικοι του χωριού την χρησιμοποιούσαν ως κρησφύγετο κατά την διάρκεια του β' παγκοσμίου πολέμου για να προστατευτούν από τους Γερμανούς."

 

   Όταν η γιαγιά τελείωσε την αφήγηση, κοιταχτήκαμε με νόημα.... Είχαμε ήδη αποφασίσει τι θα κάναμε την επόμενη μέρα!

    Όταν ξημέρωσε, ετοιμάσαμε σακίδια με φαγητό και νερό, πήραμε εξοπλισμό αναρρίχησης και πήραμε την απόφαση να πάμε να εξερευνήσουμε το βράχο της μαρμαρωμένης.

    Φθάσαμε μέχρι το καφενείο του Χρήστου, όταν ξαφνικά είδαμε μπροστά μας τους γονείς μας και μας ρώτησαν για που το βάλαμε. Απαντήσαμε ότι πάμε στη μαρμαρωμένη, αλλά οι γονείς μας  απαγόρευσαν να πλησιάσουμε εκεί πέρα γιατί μας είπαν ότι το βουνό είναι πολύ απότομο και ότι μόνο πολύ καλοί ορειβάτες ανεβαίνουν σε αυτό. Όσο και να τους παρακαλέσαμε, αυτοί δεν άλλαζαν γνώμη. Έτσι, αναγκαστήκαμε να γυρίσουμε πίσω στα σπίτια μας. Ήμασταν πολύ απογοητευμένοι από την απαγόρευση των γονιών μας, αλλά δεν θα το βάζαμε κάτω...

     Αποφασίσαμε ότι θα πάμε κρυφά από τους γονείς μας.  Έτσι και έγινε λοιπόν. Την επόμενη μέρα με τις μπάλες μας στα χέρια είπαμε στους γονείς ότι θα πάμε στην πλατεία να παίξουμε ποδόσφαιρο. Μόλις φτάσαμε, παρατήσαμε τις μπάλες και ακολουθώντας ένα μονοπάτι πίσω από το τελευταίο σπίτι του χωριού, πήραμε το δρόμο για τη μαρμαρωμένη.       Σκαρφαλώσαμε με πολύ προσοχή στο βουνό και βρεθήκαμε στον περίεργο αυτό βράχο. Ήταν πολύ μεγάλος από κοντά. Πίσω του έχασκε σκοτεινή η είσοδος μιας σπηλιάς. Ανάψαμε τους φακούς που είχαμε πάρει μαζί και φοβισμένοι αποφασίσαμε να μπούμε. Η υγρασία μαζί και ο φόβος μας κάνανε να τρέμουμε. Σκουριασμένα κουτάκια από ανοιγμένες κονσέρβες και κάποιες τρύπιες κουβέρτες μαρτυρούσαν πως πριν αρκετά χρόνια κάποιοι είχαν βρει καταφύγιο εκεί.

    Γυρνώντας για να βγούμε από την σπηλιά, ο Ορέστης σκόνταψε πάνω σε ένα δερμάτινο πουγκί. Το ανοίξαμε και με έκπληξη είδαμε να γυαλίζουν μπροστά στα μάτια μας 10 χρυσές λίρες. Βάλαμε το πουγκί στο σακίδιο μας και αποφασίσαμε  να γυρίσουμε στο χωριό γιατί είδαμε ότι η ώρα είχε περάσει και οι γονείς μας θα ανησυχούσαν.

    Όταν κατεβήκαμε το μονοπάτι,  βρήκαμε τους γονείς μας μαζεμένους στην πλατεία. Τρελαμένοι από ανησυχία μας ρώτησαν πού ήμασταν τόση ώρα. Ο Περίανδρος απάντησε ότι είχαμε πάει στο μαγαζί για μία πορτοκαλάδα αλλά φαινόταν στα μάτια μας ότι λέγαμε ψέματα.

   Ένας ένας κοιταχτήκαμε και με το βλέμμα  συμφωνήσαμε να πούμε την αλήθεια... Ο Ορέστης πήρε τον λόγο και είπε πως πήγαμε στο βράχο της μαρμαρωμένης για να τον εξερευνήσουμε και εκεί βρήκαμε κάτι απίστευτο, πολλές λίρες. Οι γονείς σοκαρισμένοι μας είπανε ότι ήτανε πολύ επικίνδυνο αυτό που κάναμε και ότι θα μπορούσαμε να είχαμε τραυματιστεί σοβαρά. Εμείς ορκιστήκαμε πως δεν θα ξανακάναμε κάτι τόσο επικίνδυνο και τους ρωτήσαμε τι πρέπει να κάνουμε τις λίρες. Όσο οι υπόλοιποι γονείς σκεφτόντουσαν, ο μπαμπάς της Αμαλίας είπε ότι αφού τις βρήκαν τα παιδιά,  αυτά έπρεπε να αποφασίσουν τι θα τις κάνουν...

      Μετά το συμβούλιο που κάναμε,  αποφασίσαμε να φτιάξουμε με αυτές τις λίρες μία πέτρινη βρύση στην πλατεία του χωριού για να μας θυμίζει την περιπέτεια μας....

  Την ονομάσαμε:

"Η βρύση της μαρμαρωμένης"!

Ο κόσμος της Ζωρζ Σαρή: Η Συμμορία της Αθήνας

 Ξεκινήσαμε αρχές Νοεμβρίου και η δεύτερη ιστορία που δημιούργησε ένα από τα παιδιά του εργαστηρίου μας, είναι έτοιμη!

 

Η ΣΥΜΜΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ

της Ηλιοδώρας Πορίχη 

 

1/11/1969

Αρχές Νοέμβρη. Η Αθήνα φυλακισμένη, ο λαός τρομοκρατημένος, οι πόρτες κλειδωμένες και ακόμα και οι τοίχοι έχουν αυτιά. Εγώ και οι φίλοι μου μαζευόμασταν κρυφά κάθε Σάββατο στο σπίτι μου συζητώντας για την ειρήνη, τη λευτεριά, τη χαρά και τη δημοκρατία. Λέξεις που δεν μπορούσαν να ακουστούν μπροστά στους αστυφύλακες, γιατί άμα άκουγαν τέτοια λόγια, θα βλέπαμε τα ραδίκια ανάποδα.

Σήμερα ήταν μέρα συνάντησης. Κλασικά, ήρθαν οι φίλοι μου, καθίσαμε στο σαλόνι, και τους έδωσα καρφίτσες με τα μυστικά τους ονόματα. Ο Γιώργος, μήλο. Η Μαρία, αχλάδι. Η Κατερίνα, κεράσι. Ο Τηλέμαχος, φράουλα. Και τέλος εγώ, πεπόνι. Εμείς οι πέντε ήμασταν η συμμορία των φρούτων, εεε… εννοώ της Αθήνας. Όταν φόρεσαν τις καρφίτσες τους, τους είπα ότι παρατήρησα κάτι περίεργο στον αστυφύλακα της γωνίας, και ότι πρέπει να το ερευνήσουμε. Άρχισαν να με φωνάζουν τρελή και να λένε ότι είμαστε νέοι για να πεθάνουμε. Σιγά που θα πεθάνουμε κιόλας! Τους ησύχασα με καραμέλες, της κλασικές με τα φρούτα. Ο καθένας πήρε καραμέλα με τη γεύση του φρούτου που τον φωνάζουμε. Τότε αποφάσισα να τους τα πω μια και καλή! ‘‘Πρέπει να αγωνιστούμε, να παλέψουμε, να οργανωθούμε! Αν ενωθούμε, πολλοί μαζί, τότε η χούντα θα νιώσει τη δύναμη μας!’’ (αυτή ήταν φράση από παράσταση.)  Πήρε πολύ ώρα να τους πείσω, αλλά τελικά τα κατάφερα. Αργότερα κατά τ’ απόγευμα βγήκαμε στη γωνία να δούμε τι γίνεται. Όλοι τρέμαμε τον αστυφύλακα, αλλά επειδή είμαι η μεγαλύτερη στην ομάδα, με έβαλαν να πάω να ζητήσω οδηγίες.

-Συγγνώμη, μου λέτε που είναι το πιο κοντινό περίπτερο παρακαλώ;

-Τι θες μικρή; Κάτω στην Πλάκα είναι, άντε τελείωνε!

 Εκείνη τη στιγμή, του έπεσε ένα τετράδιο από την τσέπη του, το πήραμε, και το κρύψαμε γρήγορα. Τρέξαμε σπίτι και το διαβάσαμε. Το μόνο που έγραφε ήταν «Καφενείον η Ελλάς» Πήγαμε στο καφενείο και ψάξαμε παντού για κάποιο χαρτί. Ήμασταν έτοιμοι να τα παρατήσουμε, μέχρι που βρήκαμε ένα σκισμένο χαρτί που έγραφε «κουζίνα, κοντά». Παρακαλέσαμε τον κυρ. Βασίλη, που είναι το αφεντικό του καφενείου, αν μπορούμε να ψάξουμε στην κουζίνα και μετά από πολλά παρακάλια, μας άφησε! Ο κυρ. Βασίλης φοβάται και τη σκιά του! Ψάξαμε στην κουζίνα και βρήκαμε ένα χαρτάκι μέσα στο ψυγείο. Θα σας πω τι έγινε αύριο γιατί είναι αργά.

 

2/11/1969

Καλημέρα! Εχθές δεν πρόλαβα να τελειώσω το κείμενο οπότε θα το συνεχίσω τώρα!      Το χαρτάκι έγραφε «αρχαιολογικό μουσείο, πες στον θυρωρό τη λέξη ‘‘λευτεριά’’». Θα μαζευτούμε όλοι πάλι στο σπίτι μου το Σάββατο. Σήμερα πρέπει να κάνω δουλειές, οπότε άμα η εβδομάδα μου είναι βαρετή, τότε θα ξαναγράψω το Σάββατο.

8/11/1969

Γεια σας! Η εβδομάδα ήταν βαρετή και κουραστική οπότε περίμενα κατευθείαν για το Σάββατο. Μαζευτήκαμε όλοι στο σπίτι μου και ξεκινήσαμε για το μουσείο. Όταν φτάσαμε, τρέμαμε ολόκληροι. Δεν ξέραμε τι θα μας έκανε ο θυρωρός ή με τι είχαμε μπλέξει. Παρ’ όλο που ήμασταν τρομοκρατημένοι, μπήκαμε μέσα. Καλημέρισα τον θυρωρό, και του ψιθύρισα ‘‘λευτεριά’’. Με κοίταξε με μάτια που έλαμπαν, μου έδωσε ένα γράμμα και μου είπε ‘‘θα μας γλυτώσετε από αυτήν την κατάσταση παιδιά, το έχετε’’ Τρέξαμε έξω, και περπατήσαμε μέχρι το σπίτι μου για να διαβάσουμε το γράμμα. Όταν φτάσαμε κάτσαμε στον καναπέ με ζεστό κακάο και τους διάβασα το γράμμα. Το γράμμα ήταν γραμμένο με κόκκινο στυλό και ένα παλιό χαρτί, αλλά έγραφε αυτό «Άμα διαβάζετε αυτό το γράμμα σημαίνει ότι έχετε είδη ξεκινήσει την αποστολή. Το μόνο που πρέπει να κάνετε είναι να ενώσετε όλα τα χαρτιά που έχετε διαβάσει μέχρι τώρα. Όλα έχουν από πίσω ένα κομμάτι από έναν χάρτη. Έχετε ακόμα να πάτε σε ένα μέρος, και μετά να ενώσετε όλα τα κομμάτια. Το τελευταίο μέρος που πρέπει να βρείτε ένα χαρτί είναι το παντοπωλείο με τις καραμέλες της χαράς». Υπήρχε μόνο ένα παντοπωλείο με τις συγκεκριμένες καραμέλες. Πήγαμε στο παντοπωλείο, και ψάξαμε στο μπολ με τις καραμέλες. Μέσα στο μπολ υπήρχε ένα σημείωμα. Το πήραμε και γυρίσαμε σπίτι. Το σημείωμα έγραφε «τελευταίο κομμάτι του χάρτη. Πήγαινε ακολούθα την ελευθερία». Πήραμε όλα τα σημειώματα που διαβάσαμε και τα ενώσαμε. Βγήκε ένας χάρτης με το πολυτεχνείο. Αποφασίσαμε να μπούμε μέσα κρυφά το επόμενο Σάββατο. Άμα γίνει κάτι σημαντικό αυτές τις μέρες θα σας ενημερώσω.

12/11/1969

Τετάρτη σήμερα. Όμως αυτό δεν είναι το θέμα. Το θέμα είναι το ότι η Μαρία θα μετακομίσει μακριά και η ομάδα μας θα χαλάσει. Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε χωρίς αυτήν! Η αποστολή απέτυχε. Υποθέτω θα ζήσουμε σε χούντα. Δεν έχω όρεξη να γράψω άλλο. Αντίο, μάλλον για πάντα.

17/11/1973

Γεια σας! Γύρισα μετά από πολλά χρόνια. Είμαι φοιτήτρια τώρα! Η Μαρία ήρθε για να μας δει οπότε αποφασίσαμε να πάμε σήμερα για την τελευταία αποστολή στο πολυτεχνείο. Τώρα θα ξεκινήσουμε για να πάμε! Θα σας πω μετά τι είναι ο θησαυρός τελικά.

 

Γεια σας, αυτή είναι η μητέρα της Δέσποινας. Διάβασα το ημερολόγιό της και δεν σας είπε ποτέ το όνομα της. Σήμερα δεν γύρισε σπίτι. Μπήκαν τα τανκς στο πολυτεχνείο και… καταλάβατε. Η τελευταία της ευχή ήταν να γράψω στο ημερολόγιό της τι ήταν ο θησαυρός που έψαχνε. Με ενημέρωσαν τι έγινε και μου είπαν για τον θησαυρό. Ο θησαυρός τελικά ήταν κάποια χαρτιά ενάντια στην χούντα, κάποια χαρτιά που δεν έπρεπε να βγουν στην επιφάνεια.

 

23/7/1974

Πάλι εγώ είμαι η μαμά της Δέσποινας. Έχουμε πάλι ελευθερία, ειρήνη, χαρά! Η Δέσποινα μου ζήτησε να γράψω εδώ όταν ελευθερωθούμε, γιατί ορκίστηκε ότι θα θυσιαστεί για την Ελλάδα άμα χρειαστεί. Άμα το διαβάζεις αυτό τώρα, να θυμάσαι ότι αυτά τα παιδιά έδωσαν τη ζωή τους για να είμαστε ελεύθεροι, για να έχουμε χαμόγελο με χρώματα, για να δημιουργήσουν ένα καλύτερο μέλλον.