Ξεκινήσαμε αρχές Νοεμβρίου και η δεύτερη ιστορία που δημιούργησε ένα από τα παιδιά του εργαστηρίου μας, είναι έτοιμη!
Η ΣΥΜΜΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ
της Ηλιοδώρας Πορίχη
1/11/1969
Αρχές Νοέμβρη.
Η Αθήνα φυλακισμένη, ο λαός τρομοκρατημένος, οι πόρτες κλειδωμένες και ακόμα
και οι τοίχοι έχουν αυτιά. Εγώ και οι φίλοι μου μαζευόμασταν κρυφά κάθε Σάββατο
στο σπίτι μου συζητώντας για την ειρήνη, τη λευτεριά, τη χαρά και τη
δημοκρατία. Λέξεις που δεν μπορούσαν να ακουστούν μπροστά στους αστυφύλακες,
γιατί άμα άκουγαν τέτοια λόγια, θα βλέπαμε τα ραδίκια ανάποδα.
Σήμερα ήταν
μέρα συνάντησης. Κλασικά, ήρθαν οι φίλοι μου, καθίσαμε στο σαλόνι, και τους
έδωσα καρφίτσες με τα μυστικά τους ονόματα. Ο Γιώργος, μήλο. Η Μαρία, αχλάδι. Η
Κατερίνα, κεράσι. Ο Τηλέμαχος, φράουλα. Και τέλος εγώ, πεπόνι. Εμείς οι πέντε
ήμασταν η συμμορία των φρούτων, εεε… εννοώ της Αθήνας. Όταν φόρεσαν τις
καρφίτσες τους, τους είπα ότι παρατήρησα κάτι περίεργο στον αστυφύλακα της
γωνίας, και ότι πρέπει να το ερευνήσουμε. Άρχισαν να με φωνάζουν τρελή και να
λένε ότι είμαστε νέοι για να πεθάνουμε. Σιγά που θα πεθάνουμε κιόλας! Τους
ησύχασα με καραμέλες, της κλασικές με τα φρούτα. Ο καθένας πήρε καραμέλα με τη
γεύση του φρούτου που τον φωνάζουμε. Τότε αποφάσισα να τους τα πω μια και καλή!
‘‘Πρέπει να αγωνιστούμε, να παλέψουμε, να οργανωθούμε! Αν ενωθούμε, πολλοί
μαζί, τότε η χούντα θα νιώσει τη δύναμη μας!’’ (αυτή ήταν φράση από
παράσταση.) Πήρε πολύ ώρα να τους πείσω,
αλλά τελικά τα κατάφερα. Αργότερα κατά τ’ απόγευμα βγήκαμε στη γωνία να δούμε
τι γίνεται. Όλοι τρέμαμε τον αστυφύλακα, αλλά επειδή είμαι η μεγαλύτερη στην
ομάδα, με έβαλαν να πάω να ζητήσω οδηγίες.
-Συγγνώμη,
μου λέτε που είναι το πιο κοντινό περίπτερο παρακαλώ;
-Τι θες
μικρή; Κάτω στην Πλάκα είναι, άντε τελείωνε!
Εκείνη τη στιγμή, του έπεσε ένα τετράδιο από
την τσέπη του, το πήραμε, και το κρύψαμε γρήγορα. Τρέξαμε σπίτι και το
διαβάσαμε. Το μόνο που έγραφε ήταν «Καφενείον η Ελλάς» Πήγαμε στο καφενείο και
ψάξαμε παντού για κάποιο χαρτί. Ήμασταν έτοιμοι να τα παρατήσουμε, μέχρι που
βρήκαμε ένα σκισμένο χαρτί που έγραφε «κουζίνα, κοντά». Παρακαλέσαμε τον κυρ.
Βασίλη, που είναι το αφεντικό του καφενείου, αν μπορούμε να ψάξουμε στην
κουζίνα και μετά από πολλά παρακάλια, μας άφησε! Ο κυρ. Βασίλης φοβάται και τη
σκιά του! Ψάξαμε στην κουζίνα και βρήκαμε ένα χαρτάκι μέσα στο ψυγείο. Θα σας
πω τι έγινε αύριο γιατί είναι αργά.
2/11/1969
Καλημέρα! Εχθές
δεν πρόλαβα να τελειώσω το κείμενο οπότε θα το συνεχίσω τώρα! Το χαρτάκι έγραφε «αρχαιολογικό μουσείο,
πες στον θυρωρό τη λέξη ‘‘λευτεριά’’». Θα μαζευτούμε όλοι πάλι στο σπίτι μου το
Σάββατο. Σήμερα πρέπει να κάνω δουλειές, οπότε άμα η εβδομάδα μου είναι βαρετή,
τότε θα ξαναγράψω το Σάββατο.
8/11/1969
Γεια σας! Η
εβδομάδα ήταν βαρετή και κουραστική οπότε περίμενα κατευθείαν για το Σάββατο.
Μαζευτήκαμε όλοι στο σπίτι μου και ξεκινήσαμε για το μουσείο. Όταν φτάσαμε,
τρέμαμε ολόκληροι. Δεν ξέραμε τι θα μας έκανε ο θυρωρός ή με τι είχαμε μπλέξει.
Παρ’ όλο που ήμασταν τρομοκρατημένοι, μπήκαμε μέσα. Καλημέρισα τον θυρωρό, και
του ψιθύρισα ‘‘λευτεριά’’. Με κοίταξε με μάτια που έλαμπαν, μου έδωσε ένα
γράμμα και μου είπε ‘‘θα μας γλυτώσετε από αυτήν την κατάσταση παιδιά, το
έχετε’’ Τρέξαμε έξω, και περπατήσαμε μέχρι το σπίτι μου για να διαβάσουμε το
γράμμα. Όταν φτάσαμε κάτσαμε στον καναπέ με ζεστό κακάο και τους διάβασα το
γράμμα. Το γράμμα ήταν γραμμένο με κόκκινο στυλό και ένα παλιό χαρτί, αλλά
έγραφε αυτό «Άμα διαβάζετε αυτό το γράμμα σημαίνει ότι έχετε είδη ξεκινήσει την
αποστολή. Το μόνο που πρέπει να κάνετε είναι να ενώσετε όλα τα χαρτιά που έχετε
διαβάσει μέχρι τώρα. Όλα έχουν από πίσω ένα κομμάτι από έναν χάρτη. Έχετε ακόμα
να πάτε σε ένα μέρος, και μετά να ενώσετε όλα τα κομμάτια. Το τελευταίο μέρος
που πρέπει να βρείτε ένα χαρτί είναι το παντοπωλείο με τις καραμέλες της χαράς».
Υπήρχε μόνο ένα παντοπωλείο με τις συγκεκριμένες καραμέλες. Πήγαμε στο
παντοπωλείο, και ψάξαμε στο μπολ με τις καραμέλες. Μέσα στο μπολ υπήρχε ένα
σημείωμα. Το πήραμε και γυρίσαμε σπίτι. Το σημείωμα έγραφε «τελευταίο κομμάτι
του χάρτη. Πήγαινε ακολούθα την ελευθερία». Πήραμε όλα τα σημειώματα που
διαβάσαμε και τα ενώσαμε. Βγήκε ένας χάρτης με το πολυτεχνείο. Αποφασίσαμε να
μπούμε μέσα κρυφά το επόμενο Σάββατο. Άμα γίνει κάτι σημαντικό αυτές τις μέρες
θα σας ενημερώσω.
12/11/1969
Τετάρτη
σήμερα. Όμως αυτό δεν είναι το θέμα. Το θέμα είναι το ότι η Μαρία θα
μετακομίσει μακριά και η ομάδα μας θα χαλάσει. Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε
χωρίς αυτήν! Η αποστολή απέτυχε. Υποθέτω θα ζήσουμε σε χούντα. Δεν έχω όρεξη να
γράψω άλλο. Αντίο, μάλλον για πάντα.
17/11/1973
Γεια σας!
Γύρισα μετά από πολλά χρόνια. Είμαι φοιτήτρια τώρα! Η Μαρία ήρθε για να μας δει
οπότε αποφασίσαμε να πάμε σήμερα για την τελευταία αποστολή στο πολυτεχνείο.
Τώρα θα ξεκινήσουμε για να πάμε! Θα σας πω μετά τι είναι ο θησαυρός τελικά.
Γεια σας,
αυτή είναι η μητέρα της Δέσποινας. Διάβασα το ημερολόγιό της και δεν σας είπε
ποτέ το όνομα της. Σήμερα δεν γύρισε σπίτι. Μπήκαν τα τανκς στο πολυτεχνείο
και… καταλάβατε. Η τελευταία της ευχή ήταν να γράψω στο ημερολόγιό της τι ήταν
ο θησαυρός που έψαχνε. Με ενημέρωσαν τι έγινε και μου είπαν για τον θησαυρό. Ο
θησαυρός τελικά ήταν κάποια χαρτιά ενάντια στην χούντα, κάποια χαρτιά που δεν
έπρεπε να βγουν στην επιφάνεια.
23/7/1974
Πάλι εγώ
είμαι η μαμά της Δέσποινας. Έχουμε πάλι ελευθερία, ειρήνη, χαρά! Η Δέσποινα μου
ζήτησε να γράψω εδώ όταν ελευθερωθούμε, γιατί ορκίστηκε ότι θα θυσιαστεί για
την Ελλάδα άμα χρειαστεί. Άμα το διαβάζεις αυτό τώρα, να θυμάσαι ότι αυτά τα
παιδιά έδωσαν τη ζωή τους για να είμαστε ελεύθεροι, για να έχουμε χαμόγελο με
χρώματα, για να δημιουργήσουν ένα καλύτερο μέλλον.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου