Με έμπνευση από τον Ίταλο Καλβίνο, η πολύ ταλαντούχα μαθήτρια μου στο σεμινάριο δημιουργίας παραμυθιού που πραγματοποιείται διαδικτυακά σε συνεργασία με το βιβλιοπωλείο Οσελότος στα Ιωάννινα, έγραψε αυτό το υπέροχο παραμύθι:
«Ευγενία,
η πόλη της ευγένειας»
από τη Μάριαν Αγιούμπ
Η Ευγενία διέφερε πολύ από οποιαδήποτε πόλη είχα
επισκεφθεί μέχρι τώρα. Σε τούτη την πόλη έβλεπες πρόσωπα να λάμπουν και σαν από
θαύμα ή μαγεία, ακόμα και τα αντικείμενα καθρέφτιζαν τη λάμψη απ’ τα μάτια των
ανθρώπων κι έλαμπαν κι αυτά.
Γρήγορα κατάλαβα που οφειλόταν αυτή η διάχυτη, διεγερτική
ακτινοβολία των πάντων. Σε κάθε μια από τις προηγούμενες πόλεις έπρεπε να
αλαφρύνω σιγά σιγά, φλουρί το φλουρί, νόμισμα το νόμισμα το πουγκί με τα
χρήματα μου. Να πληρώσω για το πανδοχείο μου, να πληρώσω για το φαγητό μου, να
πληρώσω για την άμαξα μου. Να πληρώσω για να ακούσω έναν τραγουδιστή να
αγκαλιάζει μια κιθάρα και να γλυκαίνει τα αυτιά όσων πλήρωναν για να τον
ακούσουν.
Εδώ, στην πόλη της ευγένειας, στην Ευγενία, άλλη ήταν η
πληρωμή. Αρκούσε ο γλυκός λόγος, η ευγενική χειρονομία, η φιλοφρόνηση. Μ έναν
απαράβατο όρο. Να συνοδεύεται από
ειλικρίνεια.
Στην αρχή, όπως μου είπε ένα κοριτσάκι που ‘χε το όνομα
της πόλης, Ευγενία, δεν ήταν εύκολο για τους ανθρώπους που ‘χαν βολευτεί να
χρησιμοποιούν το χρήμα κι εκείνο να χρησιμοποιεί αυτούς με τη σειρά του. Παρόλη
τη δυστυχία που τους κυρίευε, όταν δεν το ‘χαν ή όταν το ‘χαν και δεν τους
αρκούσε.
Περνούσαν όμως οι μέρες, κι αφού το χρήμα δεν υπήρχε πια
να τους κυριεύει και να τους χρησιμοποιεί, τα μάτια των ανθρώπων καθάρισαν απ’
το χρώμα του και μπόρεσαν πιο εύκολα να διακρίνουν ο ένας τις αρετές του άλλου,
έτσι που όλες οι συναλλαγές γίνονταν πια με τον καλό κι αληθινό λόγο.
Μόνο ένα μακρινό κομμάτι της πόλης θύμιζε το βρώμικο
χρώμα του χρήματος. Εκεί, σε μια λίμνη σκοτεινή, βούτηξαν τα χρήματα του παλιού
κόσμου, που πέταξαν οι άνθρωποι για να ελευθερωθούν.
Μακάρι να ‘ξεραν κι άλλοι τούτο τον προορισμό. Ευγενία, η
πόλη της ευγένειας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου