Τρίτη και 13 Δεκεμβρίου: Βραδιά θρίλερ με Λευκάδιο Χερν και... Σκρουτζ Μακ Ντακ!

 

Τη Τρίτη και 13 Δεκεμβρίου, στις 9 το βράδυ σας περιμένουμε στο μεζεδοπωλείο Πόρτο Κάγιο στην Αγία Παρασκευή, για μια Βραδιά γεμάτη… τρόμο!

Με το φως από λάμπες πετρελαίου, ανοίγουμε την πόρτα που οδηγεί στα πιο σκοτεινά μονοπάτια. Φαντάσματα, ιστορίες που κόβουν την ανάσα, θρίλερ.

Η Ομάδα αφήγησης Παραμυθανθός μας οδηγεί στις πιο αλλόκοτες ιστορίες με μουσική που φέρνει ανατριχίλες.

Αφήγηση: Δημήτρης Μάλλης – Καλλιρρόη Μουλά

Μουσική: Δημήτρης Μάλλης

 

Ανάμεσα στις ιστορίες που θα πούμε είναι κι αυτή του Λευκάδιου Χερν

Θα μάθουμε και ποια σχέση έχει με την περιπέτεια "Μπόμπι το ζόμπι" του Σκρουτζ Μακ Ντακ

Εδώ, η αρχή του βιβλίου "Ο Λευκάδιος Χερν, τα ζόμπι και τα φαντάσματα" που έχει κυκλοφορήσει σε δίγλωσση έκδοση από το Πανεπιστήμιο Πατρών - Τμήμα Διοίκησης Τουρισμού και το Μουσείο Σχολικής Ζωής και Εκπαίδευσης

Τα ζόμπι, τα φαντάσματα και ο Λευκάδιος Χερν

 

Η Αμμόγλωσσα μεταμορφωνόταν σε μια τεράστια γλώσσα στο στόμα ενός τερατώδους κήτους. Κι αυτός στην άκρη της αμμουδένιας γλώσσας έτρεχε και προσπαθούσε να ξεφύγει.

Η γλώσσα κουνιόταν. Ο Τέλης τιναζόταν ψηλά και ήταν έτοιμος να πέσει στα βαθιά γαλαζοπράσινα νερά, όταν εμφανίστηκε ο Μπόμπι το Ζόμπι, φράζοντάς του τον δρόμο.

Ταλαντεύονταν πάνω στη γλώσσα και οι δυο. Ο Μπόμπι κρατούσε σφιχτά το μαγικό του κουκλάκι. Ο Τέλης γνώριζε καλά πως μέσα στο κουκλάκι αυτό ήταν κρυμμένο το αγκάθι το ποτισμένο με το μαγικό φίλτρο που είχε φτιάξει ο μάγος Φούλα Ζούλα. Αν το άγγιζε θα γινόταν νάνος!

-Εσύ έκαψες το χωριό! του φώναζε ο Μπόμπι.

Κι από τη γλώσσα –άγνωστο πώς– με τον Μπόμπι καταπόδι του βρέθηκαν στον Τιτανικό που βυθιζόταν. Η θάλασσα ήταν έτοιμη να τον καταπιεί.

—Όοοοχιιιιι! ούρλιαξε

—Τέλη! Τέλη!!

Ποιος τον φώναζε; Δεν ήταν το ζόμπι… Η μαμά!

Ξύπνησε. Όμως πήγε να βάλει πάλι τις φωνές. Το φως του φεγγαριού έπεφτε στα μάτια του πλάσματος που στεκόταν από πάνω του.

—Πάρε το κουκλάκι σου. Δεν θέλω να γίνω νάνος! Μαμά! Μαμά!!

—Εγώ είμαι, είπε το πλάσμα με τη φωνή της μαμάς.

Αυτό του φάνηκε ακόμη πιο τερατώδες. Μήπως ο Μπόμπι είχε κάνει κακό στη μαμά;

—Τέλη, εφιάλτη βλέπεις, επέμεινε η φωνή.

Το φως στο δωμάτιο άναψε και ο Μπόμπι εξαφανίστηκε.

Ο Τέλης έπεσε κλαίγοντας στην αγκαλιά της μητέρας του.

—Είσαι ζεστός… Μάλλον το παρακάναμε σήμερα. Τόσες ώρες κάτω από τον ήλιο…

—Είδα το ζόμπι! είπε ο Τέλης, όταν μπόρεσε να βρει τη φωνή του.