Το μαύρο ποντικάκι

 

 

ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΠΟΝΤΙΚΑΚΙ

 από τη Μαριαλένα Πορίχη

-Μαμά, που είσαι;, φώναζε το μαύρο ποντικάκι την μαμά του. Δύο λεπτά βγήκαν από την τρυπούλα τους στο μεγάλο κόσμο των λευκών ζώων και την έχασε! Καθώς την έψαχνε έπεσε πάνω σε έναν μεγάλο λευκό βράχο!                                                                                                                            

-Τι στο καλό;, δεν ήταν βράχος αλλά πόδι! Είχε πέσει πάνω σε έναν λευκό ελέφαντα!
-Τι κάνεις εδώ μικρό μαύρο ποντικάκι; Τρέχα να κρυφτείς σε κανέναν υπόνομο, σε καμιά χαράδρα ή από όποιο βρομερό μέρος προέρχεσαι και μην κυκλοφορείς στη σπουδαία πόλη των λευκών ζώων!

Ακούγοντας τα αυτά τα λόγια το ποντικάκι, πείσμωσε και σκαρφάλωσε στο κεφάλι του ελέφαντα τραγουδώντας κοροϊδευτικά:                                                             

-Ποντίκι γλυκό, ελέφαντας κακός, έχασα τη μάνα μου και πάω να τη βρω, μονάχη μου με άφησε, σε μέρος με λευκούς, κι αυτοί με λένε τίποτα μα πάω να τους πω, τι λες βρε μεγάλε, τι είμαι δλδ εγώ, σάμπως εγώ δεν είμαι ζωάκι μαύρο ή λευκό;

Ακούγοντας αυτό το τραγούδι, η μητέρα του ποντικιού, εντόπισε το ποντικάκι και βλέποντας πως του φερόταν ο ελέφαντας, ούρλιαξε δυνατά. Αυτή δεν ήταν ένα συνηθισμένο ουρλιαχτό. Ήταν ένα σύνθημα για βοήθεια σε όλα τα ποντίκια. 

Η φωνή της μητέρας σε απόγνωση αντήχησε σε κάθε μικρό ποντικίσιο αυτάκι. Αμέσως η μητέρα δάγκωσε το πόδι του ελέφαντα. Εκατοντάδες μικρά μαύρα, κόκκινα, μπλε, ροζ, πράσινα, κίτρινα, λευκά και κάθε άλλου χρώματος μικρά ποντίκια ξεχύθηκαν στην πόλη και σε κάθε μεγάλο λευκό ζώο ξεχωριστά άρχισαν να τραγουδάνε αυτό το τραγουδάκι. Από τότε κανένα ζώο δεν ξανά αμφισβήτησε τη δύναμη των μικρών και κανένα ζώο δεν ξανά σχολίασε την κοινωνική τάξη άλλου ζώου. Από τότε κάθε μικρό και φοβισμένο ζωάκι, που κρυβόταν σε μέρη άγνωστα από τους κατοίκους της μεγάλης πόλης ντυνόταν καλά, ζούσε καλά και δεν ξανά φοβήθηκε να εκφραστεί ελεύθερα!