Ευτυχία ή χαρά: Ένας σκύλος, τα λουκάνικα και...

 

Άλλη μια ιστορία από το εργαστήριο που υλοποιούμε μαζί με τη σκηνογράφο -εικαστικό Πολυτίμη Μαχαίρα με το Αετοπούλειο Πολιτιστικό Κέντρο του Δήμου Χαλανδρίου.

Τίτλος "Ο κόσμος της Πηνελόπης Δέλτα" και στον πρώτο κύκλο που ολοκληρώθηκε σήμερα πηγή έμπνευσής μας ήταν ο "Μάγκας". Τα παιδιά έγραψαν και αφηγήθηκαν ιστορίες, εικονογράφησαν, έφτιαξαν κόμικς.

Με τη νέα χρονιά στο επίεκντρο της δημιουργίας μας θα βρεθεί ο Τρελαντώνης

Το λινκ για την ερχόμενη συνάντησή μας τη Δευτέρα, 2 Ιανουαρίου στις 7 το απόγευμα:

https://us04web.zoom.us/j/78858376666?pwd=kxbPvavo6Co33tAaCIWX2hMO95iJ4n.1

Ευτυχία ή χαρά;

από τη Μαριαλένα Πορίχη

Πάντοτε αναρωτιέμαι, ποια είναι η διαφορά της χαράς από την ευτυχία; Αλλά ο μόνος τρόπος για να το καταλάβω αυτό θα είναι να τα βιώσω και τα δύο. Πολλές φορές είμαι χαρούμενος. Όταν κυνηγάω την ουρά  μου, άτιμο πράγμα ό,τι θέλει κάνει, όταν παίζω στο πάρκο, όταν κυνηγάω πεταλούδες, όταν τρώω, πολλές φορές. Αλλά ευτυχία; Πότε είμαι ευτυχισμένος;

Όσο κυλιόμουν και λιαζόμουν στο χώμα, και βασάνιζα το μικρό μου μυαλουδάκι με αυτή την απορία, ένιωσα μια τόσο όμορφη μυρωδιά να σκίζει τη μουσούδα μου. Λουκάνικό! Άλλη μια χαρά της ζωούλας μου! Σηκώθηκα και άρχισα να μυρίζω τον αέρα. Τόσες διαφορετικές μυρωδιές τον κατάκλυζαν, αλλά η δική μου ήταν διαφορετική, έντονη , σαν να ήταν κοντά. Μόνο άλλη μία, που δεν κατάφερα να την προσδιορίσω ήταν τόσο έντονη. Όσο περπάταγα ένιωθα πιο σίγουρος για την ύπαρξη του λουκάνικου. Άρχισα να τρέχω και, να, το βρήκα. Ένα τεράστιο κατάστημα γεμάτο με τις ωραιότερες λιχουδιές. Γιούπι! Πλησίασα και πήδηξα σε έναν πάγκο γεμάτο με, ΛΟΥΚΑΝΙΚΑ! Έπιασα ένα λουκάνικο να το φάω πολιτισμένα, και ξαφνικά κάποιες ανθρωπίνες άρχισαν να φωνάζουν ενώ ήρθε ένας άνθρωπος με κατέβασε κάτω και ένας άλλος με κλότσησε έξω από το μαγαζί. Άουτς! Τι αγένεια! Καθώς έκανα να φύγω ένιωσα την γνώριμη έντονη μυρωδιά να πλησιάζει. Βασικά, ήταν δύο έντονες μυρωδιές. Γύρισα πίσω μου και είδα μία μικρή ανθρωπίνα να κάθετε γονατιστή και να μου δίνει –ΑΑΑΑ- ένα λουκάνικο. Άρχισα να τρώω με λαχτάρα. Αλλά συνειδητοποίησα τη δεύτερη μυρωδιά. Ήταν η ίδια που ένιωσα όταν ήμουν στην αποστολή προς εύρεση λουκάνικου. Αυτό το ανθρωπάκι ήταν. Μύριζε, απερίγραπτα. Την κοίταξα βαθιά μες στα μάτια της. Ήταν πιο όμορφη από κάθε λουλούδι στον κόσμο. Άφησα το λουκάνικο και έτρεξα πάνω της γλύφοντας την. Η μικρή ανθρωπίνα γέλαγε. Τι αρμονικό γέλιο που ήταν αυτό! Πιο μελωδικό από κάθε μουσική, κάθε τραγούδι, κάθε μελωδία στον κόσμο. Με πήρε αγκαλιά και με χάιδευε. Αχ, ένα συναίσθημα γέμισε την καρδούλα μου. Ένιωθα αυτό το συναίσθημα ως κάτι στατικό, κάτι που δεν θα φύγει ποτέ. Αυτό ήταν η ευτυχία; Αν έτσι είναι η ευτυχία, τότε θέλω να την νιώθω συνέχεια. Να μην την αφήσω ποτέ. Και, αν η μικρή ανθρωπίνα μου δίνει αυτό το συναίσθημα, τότε δεν θα φύγω ποτέ από την αγκαλιά της. Θα μείνουμε για πάντα μαζί, και θα μοιραζόμαστε την ευτυχία μας.