Σάββατο 30 Σεπτεμβρίου 2017

Ένα μικρό παραμύθι για τον Οκτώβρη



Οκτώβρης

Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένα σπίρτο. 
Όταν το άναβες το έδινες στον διπλανό σου κι αυτός στον δικό του διπλανό, κι ο διπλανός στο παρα- διπλανό και στον παρα-παρα- διπλανό. μέχρι να κλείσει ο κύκλος, το σπίρτο να ξαναφτάσει σε σένα και να συνεχίσει τις βόλτες του γύρω- γύρω, μέχρι να σβήσει σε κάποια δάχτυλα. Το είχαμε άραγε σχεδιάσει; 
Το σπίρτο έσβησε στα δικά της χέρια. 
Το μοναδικό κορίτσι της παρέας. 
Όλοι ερωτευμένοι μαζί της. «Θάρρος ή αλήθεια;» 
Ήξερε ποια θα ήταν η ερώτηση αν απαντούσε «αλήθεια» κι έτσι είπε «θάρρος». 
Της είπαμε να σκαρφαλώσει στην παλιά πολυκατοικία. 
Θέλαμε να την εκδικηθούμε… Χάθηκε… Μερικοί είπαν στο φεγγάρι… 
Από τότε, κάθε χρόνο, τέτοια μέρα η πολυκατοικία γεμίζει φωνές ανθρώπους και χρώματα. 
Κανείς μας δεν έχει τολμήσει να πλησιάσει….   

Από το "Ημερολόγιο για να θυμάσαι ή να ξεχνάς που κυκλοφόρησε από το περιοδικό "Εξώστης" της Θεσσαλονίκης με ζωγραφιές της Στεφανίας Βελδεμίρη και κείμενα δικά μου

1 σχόλιο:

  1. Καλό!...Σύντομο και περιεκτικό σαν τους μύθους του Αισώπου ή σαν τα λογοτεχνικά κείμενα που δημοσιεύονται στο FB,όπως μας έλεγε κάποιος λογοτέχνης σε μάθημα δημιουργικής γραφής στο Ίδρυμα Λασκαρίδη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή