Ένα μικρό παραμύθι για τον Οκτώβρη

Οκτώβρης

Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένα σπίρτο. 

Όταν το άναβες το έδινες στον διπλανό σου κι αυτός στον δικό του διπλανό, κι ο διπλανός στο παρα- διπλανό και στον παρα-παρα- διπλανό. μέχρι να κλείσει ο κύκλος, το σπίρτο να ξαναφτάσει σε σένα και να συνεχίσει τις βόλτες του γύρω- γύρω, μέχρι να σβήσει σε κάποια δάχτυλα. Το είχαμε άραγε σχεδιάσει; 

Το σπίρτο έσβησε στα δικά της χέρια. 

Το μοναδικό κορίτσι της παρέας. 

Όλοι ερωτευμένοι μαζί της. «Θάρρος ή αλήθεια;» 

Ήξερε ποια θα ήταν η ερώτηση αν απαντούσε «αλήθεια» κι έτσι είπε «θάρρος». 

Της είπαμε να σκαρφαλώσει στην παλιά πολυκατοικία. 

Θέλαμε να την εκδικηθούμε… Χάθηκε… Μερικοί είπαν στο φεγγάρι… 

Από τότε, κάθε χρόνο, τέτοια μέρα η πολυκατοικία γεμίζει φωνές ανθρώπους και χρώματα. 

Κανείς μας δεν έχει τολμήσει να πλησιάσει….   

Από το "Ημερολόγιο για να θυμάσαι ή να ξεχνάς που κυκλοφόρησε από το περιοδικό "Εξώστης" της Θεσσαλονίκης με ζωγραφιές της Στεφανίας Βελδεμίρη και κείμενα δικά μου