Εις μνήμην... Για τον Φαίδωνα Θεοφίλου...

"...Μετά το μάθημα ιστορίας χωριστήκαμε. Τη Λυδία την έπιασε μανία να περπατήσει στα σημεία που αναφέρονται στη Δασκάλα με τα χρυσά μάτια, που διαδραματίζεται στον Μόλυβο, και η μαμά άλλο που δεν ήθελε... Με το βιβλίο στο χέρι χάθηκαν στα στενά του Μολύβου. Ανεξήγητο πώς συνδύασαν τον λογοτεχνικό τους περίπατο με τόσα ψώνια.

Εγώ έκανα παρέα στον μπαμπά, που κάθισε στο καφενείο δίπλα στη θάλασσα και ξεφύλλιζε ένα μικρό βιβλίο που είχε αγοράσει, τη Λειτουργία της Μήθυμνας, πίνοντας ένα ουζάκι, που το συνόδευε με παστή σαρδέλα Καλλονής. Πολύ στο διάβασμα το είχε ρίξει η οικογένεια. Αλλά φαίνεται η Λέσβος είχε στο αίμα της τη λογοτεχνία από τα αρχαία χρόνια..."

Το απόσπασμα είναι από το βιβλίο μου "Ένα κουτί θάλασσα" (εκδόσεις Μίνωας)

Η "Λειτουργία της Μήθυμνας" είναι ποιητικό έργο του αγαπημένου ποιητή και πεζογράφου Φαίδωνα Θεοφίλου, που έφυγε από τη ζωή το βράδυ της Τετάρτης 18 Σεπτεμβρίου...

Τον Φαίδωνα τον γνώρισα μέσω της κόρης του, της φίλης και εκλεκτής συναδέλφου -δημοσιογράφου Μικαέλας Θεοφίλου...

Διάβασα τα βιβλία του και παρακολουθούσα ανελλιπώς το Ιστολόγιό του.

Ανταλλάσσαμε σκέψεις διαδικτυακά και τηλεφωνικά...

Το 2008 είχα περιλάβει το βιβλίο του στα καλύτερα που διάβασα εκείνη τη χρονιά.

Έγραφα τότε:

Φαίδων Θεοφίλου, Η λειτουργία της Μήθυμνας. 

Εδώ πηγαίνει το δικό μου βραβείο ποίησης. Η «λειτουργία της Μήθυμνας», του αγαπημένου Μόλυβου, συνεχίζει την ποιητική παράδοση του μαγικού νησιού του Βόρειου Αιγαίου. Δεν είναι τυχαίο ότι από τα χώματα της έχουν ξεπηδήσει –ήδη από την αρχαιότητα- μερικοί από τους σημαντικότερους ποιητές, πεζογράφους, ζωγράφους. Σαπφώ, Μυριβήλης, Θεόφιλος, Ελύτης και τόσοι άλλοι. Συνεχιστής της ζωντανής αυτής παράδοσης ο ποιητής Φαίδων Θεοφίλου, μας ταξιδεύει ακόμη μια φορά με τους στίχους του. Καταφέρνοντας να μας γεμίσει με την ουσία όλης αυτής της ομορφιάς. Να μας κάνει να βρεθούμε κι εμείς εκεί. Μια έναστρη νύχτα, με το κεφάλι λίγο ζαλισμένο από τα εξαίσια ούζα της Λέσβου, να βλέπουμε, όπως δεν είδαμε ποτέ …( εκδόσεις Αλεξάνδρεια, σελ. 62)

Ο Φαίδων είχε κάνει τότε μια πολύ όμορφη ανάρτηση στο ιστολόγιό του "Ο Θεός στο Καφενείο", που μπορείτε να διαβάσετε εδώ

Συνεργαστήκαμε με τον Φαίδωνα και ως μέλη της Κριτικής Επιτροπής στον 2ο Διαγωνισμό Διηγήματος "Στέλιος Ξεφλούδας" με θέμα "Έγκλημα στο χωριό"
Εντυπωσιαστήκαμε όλοι με τη βαθιά και εύστοχη κριτική του ματιά. Είχε διαβάσει τα διηγήματα με τον πιο προσεκτικό τρόπο κι είχε κάνει παρατηρήσεις για όλα...

Τον Ιούλιο του 2010 μου παραχώρησε μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη για την εφημερίδα "Δρόμος της Αριστεράς" με αφορμή τη συλλογή διηγημάτων του "Η Νεκροφάνεια του πέους¨" (εκδόσεις Αλεξάνδρεια)

Μπορείτε να τη διαβάσετε εδώ

Έλεγε -μεταξύ άλλων:

"Εκτός από κάποιες ελάχιστες φωνές, η στάση των διανοούμενων, είναι στάση ασήμαντων, αφού αντί να αρθρώσουν ένα πειστικό και ειλικρινή λόγο που θα βοηθήσει τη χώρα στην αυτογνωσία της και θα προτείνει στόχους, έχουν περιπέσει σε αφωνία, ακολουθώντας τους κανόνες της μη δυσαρέστησης και των ισορροπιών…
Θα πρέπει να πω ότι η λέξη «διανοούμενος» μου είναι απεχθής, επειδή στη χώρα μας, ιδιότητες σαν κι αυτή, ενώ θα έπρεπε να παράγουν σκέψη και να προκαλούν το σεβασμό, γίνονται διαβατήριο για την επίτευξη προσωπικών επιδιώξεων. Προτιμώ τη λέξη «σκεπτόμενος» και ακόμα καλύτερα: πολίτης με συνείδηση του ρόλου του"

Όταν έγραφα το βιβλίο μου για τη Λέσβο, ανέτρεξα συχνά στους στίχους του...

Άλλωστε μου είχε μεταδώσει τη μεγάλη αγάπη για τον τόπο του...

Τώρα μένει θλίψη και κενό.

Όμως θα έχουμε πάντα τα υπέροχα γραπτά του.