Κι αν τα κτίρια μιλούσαν...
Στις αδειανές τις πολιτείες που βαδίζω
Τα παλιά τα κτίρια μου μιλάν κι έχουν φωνή.
Βλέπω πολύχρωμες προσόψεις μες στο γκρίζο
Και το καθένα μια ιστορία θα μας πει
Σοφία Κολοτούρου, Οι φωνές των τοίχων
Πρόσφατα από τις εκδόσεις Κέδρος κυκλοφόρησε ένας συλλογικός
τόμος με κείμενα μεταπτυχιακών φοιτητών του του κοινού διαπανεπιστημιακού
προγράμματος «Δημιουργική Γραφή» του Ελληνικού Ανοικτού Πανεπιστημίου και του
Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας.
Ο τίτλος του είναι «Κι αν τα κτίρια μιλούσαν…» και
περιλαμβάνει 256 κείμενα όπου κτίρια απ’ όλη την Ελλάδα αφηγούνται τη δική τους
ιστορία.
Την έκδοση επιμελήθηκε η Γιώτα Κοτσαύτη και
πραγματικά είναι ένα βιβλίο που σε ταξιδεύει με τον δικό του τρόπο …
Θα σταθώ στο γεγονός ότι τέσσερα από τα κείμενα αφορούν το
Σπίτι του Παλαμά στην οδό Περιάνδρου 5, όπου συχνά μας οδηγούν τα βήματά μας στους
περιπάτους στην Πλάκα, που αφήνουν πάντα ένα μεγάλο «Γιατί;» για την
εγκατάλειψη.
Το πρώτο κείμενο είναι της Αγγελικής Βασιλαδιώτη κι
έχει τίτλο «Οικία Κωστή Παλαμά - Περιάνδρου 5, Πλάκα»
Από εκεί διαβάζουμε:
«Τι να τα κάνεις τα λόγια; Δεν έχουν τέλος όσα έχουμε στην
καρδιά μας, σκέφτομαι βαθιά ριζωμένο σε τούτον τον τόπο, τον καμωμένο για
ανθρώπους… Λένε πως οι άνθρωποι παίρνουν τα γνωρίσματα του τόπου τους. Κι όμως αυτός
με πήγε σε ταξίδια μακρινά, μετατρέποντας τις σιδεριές στα μπαλκόνια και την
ταράτσα με τα γιασεμιά σε ένα καράβι της ψυχής με μολυβένια κατάρτια και
χάρτινα πανιά…»
Το δεύτερο κείμενο είναι της Ελένης Γιαννακάκη κι έχει τον τίτλο «Οικία Κωστή Παλαμά- Πλάκα»
Από εκεί διαβάζουμε:
«…Μετρώ σχεδόν έναν αιώνα, καθώς χτίστηκα λίγο μετά το 1920.
Το 1935 φιλοξένησα έναν σπουδαίο ποιητή, τον Κωστή Παλαμά, με την οικογένειά
του… Το πάτωμά μου είναι ξύλινο και τρίζει, αλλά δεν με πειράζει, δεν το πατάει
κανείς. Μακάρι να το πατούσε, σκέφτομαι κι ας έτριζε. Αναμνήσεις πολλές,
ευχάριστες, δυσάρεστες, με κρατούν ζωντανό, να στέκομαι εδώ, σε μια όμορφη
γειτονιά, άδειο και παγωμένο, περιμένοντας να ακουστούν από μέσα μου φωνές…»
Το τρίτο κείμενο είναι της Μαριάννας Γιαννακοπούλου
κι έχει τον τίτλο «Τελευταίο σπίτι Κωστή Παλαμά- Οδός Περιάνδρου 5, Πλάκα»
«… (Ο Παλαμάς) είχε σ’ εμένα βρει το καταφύγιό του,
αποτραβηγμένος από τη ζωή της πόλης, ίσως για να μη βλέπει τους ανθρώπους με τα
παγωμένα μάτια και να μην ακούει τη γλώσσα τους, κοφτή και απότομη σαν τη κλαγγή
των πολυβόλων που κουβαλούσαν… Από την επιβλητική ξύλινη πόρτα μου, που τώρα
στέκει σάπια κι ετοιμόρροπη, πέρασε «το φέρετρο που κάποτε ακούμπησε η ψυχή της
Ελλάδας…»
Το τέταρτο κείμενο είναι του Βαγγέλη Κατσιφού κι έχει τίτλο
«Οικία Κωστή Παλαμά -Πλάκα»
Από εκεί διαβάζουμε:
«… Τώρα πια μόνο η επιγραφή «Στο σπίτι αυτό πέθανε ο εθνικός
μας ποιητής Κωστής Παλαμάς στις 27 Φεβρουαρίου 1943» με κρατάει ζωντανό και με
κάνει να ελπίζω ότι κάποια μέρα κάποιος θα ασχοληθεί μαζί μου και θα μου δώσει
τη ζωή και την αίγλη που μου αξίζει»
Θα κλείσω εδώ με αυτή την αισιόδοξη σκέψη, ελπίζοντας ότι
παρά την αδιαφορία της Πολιτείας, όλοι εμείς που ενδιαφερόμαστε κάτι θα
καταφέρουμε.
Μακάρι αυτή η θαυμάσια έκδοση να κινήσει το ενδιαφέρον για
όλα τα ιστορικά κτίρια της χώρας που μαραζώνουν.
Αξίζουν συγχαρητήρια σε όλους τους συντελεστές της έκδοσης.
ΥΓ. Δεν θα μπορούσα να αφήσω έξω την ομάδα του «Κέδρου» που
δούλεψε γι’ αυτό το βιβλίο
Η επιμέλεια και η διόρθωση έγινε από την Αναστασία Παπασταθοπούλου,
η ηλεκτρονική σελιδοποίηση και διόρθωση από τη Νικολέττα Δουλάμη, ενώ όλα
γίνονται υπό την εποπτεία του Τμήματος Επιμέλειας -Διόρθωσης και της Μαρίας
Σπανάκη.
Τέλος το εμπνευσμένο, εξαιρετικό εξώφυλλο σχεδίασε η Ξένια
Τρύφων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου