Δημοτική Βιβλιοθήκη Νέας Σμύρνης: 18 Ιουνίου- Εκδήλωση μνήμης για την επέτειο της σφαγής των προσκόπων του Αϊδινίου

Την Τρίτη 18 Ιουνίου στις 7 το απόγευμα στη Δημοτική Βιβλιοθήκη Νέας Σμύρνης (Αϊδινίου 8- τηλ. 21 3202 5961) θα πραγματοποιηθεί εκδήλωση μνήμης για τη επέτειο της σφαγής των προσκόπων του Αϊδινίου (18 Ιουνίου του 1919) με αφορμή το μυθιστόρημα του Κώστα Στοφόρου "Πολύ αργά για τ' Αϊδίνι" που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Αρτέον.

«… Μόλις οι Τούρκοι εισέβαλαν στην πόλη έβαλαν φωτιά στην Ελληνική συνοικία για να μας αναγκάσουν έτσι να βγούμε στους δρόμους και να μας εξοντώσουν εύκολα και πιο γρήγορα. Κατόπιν ήρχισαν να ψάχνουν για τους Προσκόπους. Όσους από αυτούς βρήκαν τους πήγαν στις όχθες του ποταμού Εύδωνα όπου και τους έσφαξαν. Ο αδελφός μου ο Γεώργος ήταν υπαρχηγός, ο άλλος αδελφός μου ο Χρυσόστομος κι εγώ είμασταν Πρόσκοποι. Φυσικά στολές και διακριτικά δεν είχαμε, φορούσαμε ένα μπλε περιβραχιόνιο με λευκά κεντημένα τα γράμματα Τ.Π.Σ. δηλαδή Τοπικός Προσκοπικός Σύνδεσμος. Τα περιβραχιόνια τα είχαμε στην τσέπη μας και φυσικά φροντίσαμε ν’ απαλλαγούμε από αυτά...." (από τις αναμνήσεις του παππού μου Κώστα Ταρλατζή)

Το μυθιστόρημα είναι εμπνευσμένο από τις «Αναμνήσεις» του παππού μου Κώστα Ταρλατζή. Πολλά στοιχεία είναι πραγματικά και κάποια επινοημένα για τις ανάγκες της μυθοπλασίας, όπως η «ποδοσφαιρική» του καριέρα. Ο παππούς μου φοίτησε πράγματι στην Ευαγγελική Σχολή της Σμύρνης, θέλησε να ακολουθήσει τον ναυτικό κλάδο, αλλά τελικά σπούδασε στην Κτηνιατρική Σχολή των Βρυξελλών απ’ όπου αποφοίτησε το 1935. Εκεί γνώρισε και κατόπιν παντρεύτηκε τη γιαγιά μου Μαρί-Λουίζ Μπερτράν. Κόρη τους η μητέρα μου η Μαρίνα. Το ζευγάρι χώρισε αργότερα. Σε δεύτερο γάμο παντρεύτηκε τη Θεώνη Παπαρρηγοπούλου και απέκτησε δυο ακόμη παιδιά,  τον Βασίλη και τη Λίζα.

Το 1936 υπηρέτησε ως νομοκτηνίατρος Τρικάλων και στη συνέχεια στο Κτηνιατρικό Μικροβιολογικό Ινστιτούτο. Εξελέξη Καθηγητής στην Ανωτάτη Γεωπονική Σχολή Αθηνών μέχρι την συνταξιοδότησή του (σήμερα, Γεωπονικό Πανεπιστήμιο), όπου υπήρξε και Αντιπρύτανης. Υπήρξε και Επισκέπτης Καθηγητής στην Υγειονομική Σχολή Αθηνών.

Πολυάριθμες πρωτότυπες επιστημονικές εργασίες του έχουν δημοσιευθεί σε ελληνικά και ξένα περιοδικά και έλαβε πολλές τιμητικές διακρίσεις:

- Βραβείο Karl F. Meyer της Αμερικανικής Εταιρείας Κτηνιατρικής Επιδημιολογίας
- Επίτιμο μέλος της Αμερικανικής Εταιρείας Κτηνιατρικής Επιδημιολογίας
- Εταίρος της Ακαδημίας Επιστημών της Νέας Υόρκης
- Ιδρυτικό Μέλος και επιτιμος πρόεδρος στην Ελληνική Κτηνιατρική Εταιρεία η οποία έχει θεσπίσει το βραβείο «Κωνσταντίνος Ταρλατζής».

Υπηρέτησε ως Έφεδρος Ανθυπολοχαγός  του Ελληνικού Στρατού και πολέμησε στην Αλβανία. Έλαβε μέρος στην Εθνική Αντίσταση («Όμηρος» -ΕΔΕΣ). Για τον ηρωισμό του τιμήθηκε με τα παράσημα:

- Χρυσός Σταυρός του Φοίνικα
- Αργυρούς Σταυρός του Φοίνικα μετά Ξιφών
- Μετάλλιο Εθνικής Αντίσταση
- Ταξιάρχης Τάγματος Αξίας της Ιταλικής Δημοκρατίας.

Βέβαια αυτό που δεν λένε τα βιογραφικά, είναι πως ήταν άνθρωπος με υψηλότατο μορφωτικό επίπεδο -και πέραν της επιστήμης- με αστείρευτο χιούμορ. Μου έμαθε -αν και μερικές φορές φάνηκα ανεπίδεκτος- της τέχνη του διαλόγου. Είχε τις απόψεις του, αλλά ήταν άνθρωπος δημοκρατικός και όχι μισαλλόδοξος. Έτοιμος να σε ακούσει. Η βιβλιοθήκη του ήταν η πιο οργανωμένη που έχω δει σε σπίτι.

Αν τώρα ζούσε και διάβαζε το βιβλίο μου, είμαι σίγουρος πως θα είχε ένα μολυβάκι στο χέρι και θα εντόπιζε τυχόν λάθη που μου έχουν ξεφύγει. Πίνοντας το απογευματινό του ουίσκι -μια τελετουργία δεκαετιών- θα συζητούσαμε και πιθανότατα θα διαφωνούσαμε. Το σίγουρο είναι πως η κριτική του για σωστά και λάθη θα είχε βάση. 

Κοινή μας χαρά, όταν λίγα χρόνια πριν φύγει από τη ζωή, ταξίδεψα στο Βέλγιο κι έκανα συνεντεύξεις με έλληνες φοιτητές, μαθητές, παλιούς ανθρακωρύχους, εργαζόμενους κ.ά. στο πλαίσιο ενός αφιερώματος του Αντέννα. Εκεί περιέλαβα και μια συνέντευξη που πήρα από τον παππού μου κι έτσι θυμήθηκε μαζί μου εκείνη την εποχή…  

Μια άλλη στιγμή που μοιραστήκαμε ήταν επισκεφθήκαμε στο σπίτι της τη μεγάλη μας φωτογράφο και συντοπίτισσα του, τη Nelly’ s στο σπίτι της στη Νέα Σμύρνη. Γενικά πάντως δεν ήθελε να μιλάει για το Αϊδίνι. Οι πληγές δεν έκλεισαν ποτέ, ειδικά με το δράμα της σφαγής των προσκόπων, πολλοί από τους οποίους ήταν φίλοι του. Αν και ταξίδεψε πολύ στη ζωή του δεν θέλησε ποτέ να επισκεφθεί τη γενέτειρά του.

Έφυγε από τη ζωή το 1998, προλαβαίνοντας να γνωρίσει τον δισέγγονό του, τον γιο μου Ίωνα. Τον πήρε μωρό στην αγκαλιά του -ήταν λίγων ημερών- και νομίζω πως ένιωσε να κλείνει ένας κύκλος…

Περισσότερες πληροφορίες προσεχώς...