Με έμπνευση από το "Ψέμα": Το κολιέ

 Με έμπνευση από το "Ψέμα" της Ζωρζ Σαρή, από το  εργαστήριο μας στο Αετοπούλειο του Δήμου Χαλανδρίου

⋆★Το κολιέ★⋆

της Σοφίας Ζευγώλη

Πρόλογος: Η ιστορία διαδραματίζεται σε εποχές φτώχιας το 1949, λίγο μετά τον πόλεμο. Η πρωταγωνίστρια είναι η Ελένη, η οποία μένει σε ένα οικοτροφείο, ορφανή.

          Ακούω κάτι να πέφτει. «Νομίζω ότι κάτι έπεσε εκεί γύρω στον διάδρομο για τις τουαλέτες» συλλογίστηκα και έτρεξα να δω. Καθώς κοιτούσα, το βλέμμα μου τράβηξε ένα φανταχτερό χρυσαφένιο κόσμημα με διαμάντια και κατευθείαν το σήκωσα από κάτω χωρίς δεύτερη σκέψη. Στα χέρια μου κρατούσα ένα πανέμορφο κολιέ, που σίγουρα ήταν αληθινό. Το αγάπησα. «Μπορεί να έπεσε από κάποιον καθηγητή και αν με πιάσουν με τέτοιο κολιέ θα... «Δεν πειράζει να το κρατήσω κρυφά! Τα υπόλοιπα κορίτσια στο οικοτροφείο θα το λατρέψουν!» σκέφτηκα πάλι κοιτώντας το λαμπερό κολιέ. Τελικά, όπως ήταν αναμενόμενο, το πήρα και το έκρυψα στην ποδιά μου στα γρήγορα και έτρεξα μακριά από το σημείο του εγκλήματος...

      Το βράδυ, αφού φάγαμε, οι υπεύθυνοι μας διέταξαν να πάμε στα δωμάτια μας και μία μία, αποχωρήσαμε από το δωμάτιο. Εγώ, μιας και είχα μεγάλα νέα, είχα φτάσει πρώτη στο μίζερο κρεβάτι και περίμενα να μαζευτούμε όλες. Όταν ήρθαν τα κορίτσια, πήρα πρώτη το λόγο και με περηφάνια τους είπα:

-Σας έχω νέα! Καθώς πήγαινα στην τουαλέτα από κάποιον έπεσε... αυτό! Τους έδειξα το κολιέ. Φυσικά, όλες το αγάπησαν και το πασπαλίζανε στα χέρια τους για ώρες ολόκληρες. Τις σκέψεις και τις χαρές διέκοψε η κυρία Παπαδήμου, που μας μάλωσε που δεν κοιμόμασταν.

-Γιατί είστε ακόμα ξύπνιες; Φώναξε και έκλεισε τα φώτα. «Παρά τρίχα!» ψιθύρισα και έπεσα για ύπνο.

         Την επόμενη μέρα, με ξύπνησαν οι άγριες φωνές στο προαύλιο, όπως και τα υπόλοιπα κορίτσια που ήμασταν όλες μπερδεμένες.

-Να έρθετε όλες αμέσως εδώ! Η διευθύντρια φώναξε και ο κύριος Χατζηνικόλας μας έφερε έξω, μπροστά στις τρομακτικές φιγούρες των «άνω κεφαλιών».

-Λοιπόν, χθες ένα κολιέ μου έπεσε κάπου στους διαδρόμους και δεν είναι πουθενά! Μας είπε με τα μάτια της να βγάζουν φλόγες η διευθύντρια μας.

-Θέλω τώρα το κορίτσι που είναι υπεύθυνο για την κλοπή αυτού του πολύτιμου αγαθού να παραδεχτεί το λάθος του, αλλιώς, ένα τυχαίο παιδί θα υποστεί τις συνέπειες.

Εκείνη την στιγμή, επικρατούσε τόσο μεγάλη ησυχία, που πινέζα να ‘πέφτε θα ακουγόταν. «Δεν πρόκειται να παραδεχτώ κάτι, διότι μπορεί να με βάλουν να καθαρίζω την τραπεζαρία ή και κάτι χειρότερο!» σκέφτηκα και ίδρωσα.

-Κυρία Παπαδήμου, επειδή είστε καινούργια, θα επιλέξετε ένα τυχαίο όνομα από τον κατάλογο και αυτό το κορίτσι θα τιμωρηθεί.

Η κυρία Παπαδήμου, το σκέφτηκε λίγο και μετά ακούστηκε το όνομα: Κατερίνα Πετρούκιου. Το κορίτσι παραπονιόταν και φώναζε καθώς πηγαίναν στο γραφείο. Ένιωθα απαίσια, αλλά δεν είχα άλλη επιλογή! 😔😈

            Ξαφνικά, λίγο αργότερα, η διευθύντρια με παίρνει από το αυτί την ώρα του μαθήματος και με φέρνει στο γραφείο της. Εκεί με περίμενε η Κατερίνα και ο κύριος Χατζηνικόλας... «Πάει χάθηκα!» σκέφτηκα πικραμένη.

-Η Κατερίνα μας είπε ότι εσύ χθες το βράδυ έδειχνες στα κορίτσια το κολιέ μου και περηφανευόσουν! Είναι αλήθεια; Με ρώτησε απειλητικά η διευθύντρια.

       Το σκέφτηκα λίγο και μετά απάντησα:

-Η αλήθεια είναι ότι... Η Κατερίνα λέει ψέματα! Αυτή ήταν που μας έδειχνε το κολιέ!

Ξέρω, ξέρω.. Δεν είχα άλλη επιλογή! Ένα άκακο ψεματάκι! Ε;😶😵

-Τότε να πάμε να ψάξουμε στο δωμάτιο! Κλαψούρισε η Κατερίνα.

Στο τέλος  του διαδρόμου ήταν το δωμάτιο. Πρόλαβα και μπήκα πρώτη, οπότε έβγαλα από το κομοδινάκι μου το κολιέ και το έχωσα  στο ντουλάπι της Κατερίνας. Όταν μπήκαν όλοι μέσα, ο κύριος Χατζηνικόλας άρχισε να ψάχνει στον χώρο και το βρήκε.

-Να το! Η Κατερίνα το ‘χε τόσην ώρα και μας ξοδεύει τον χρόνο!

-Μα... Όχι! Δεν...

-Ούτε λέξη! Θα πλένεις τα πιάτα για έναν μήνα! Είπε η διευθύντρια ενώ έβγαζε καπνούς από τα αυτιά.

             Μετά από λίγο καιρό, ένιωθα ακόμα τύψεις για το ψέμα μου και το σκεφτόμουν σοβαρά. Μήπως να το πω;😣😢😐