Οι εννιά χρυσές λίρες

Μπορεί να μην είναι μαθητής μας στο εργαστήριο "Ο κόσμος της Ζωρζ Σαρή", όμως ακολουθεί τα χνάρια του αδελφού του Στυλιανού, ταλαντούχου μας μαθητή τα τελευταία χρόνια.

Δέκα χρονών ο Ζαχαρία γράφει τη δική του ιστορία

Οι εννιά χρυσές λίρες

του Ζαχαρία Ξυνόγαλου

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν 8 μεγαλούτσικα ξαδέρφια. Ζούσαν στο νησί της Ρόδου! Είχαν και αδερφάκια. Ένα απ’ αυτά ήμουνα κι εγώ. Ένα μεσημέρι στείλαμε μήνυμα ο ένας στον άλλον. Είχαμε  δώσει ραντεβού συνάντησης να βρεθούμε όλοι μαζί στην συνηθισμένη μας παραλία. Μία παραλία με καθαρή άμμο και κρύα γαλάζια νερά και ήσυχη. Αφού φτάσαμε όλοι, αποφασίσαμε ομόφωνα, να κολυμπήσουμε στα βαθιά! Εκεί που τα νερά είχαν σκούρο μπλε χρώμα της νύχτας!

Φτάνοντας εκεί , βουτούσαμε ως τον πάτο με στόχο να κουβαλήσουμε χούφτες άμμο ως την επιφάνεια χωρίς να γλιστρήσει μέσα απ’ τα μικρά μας δάχτυλα! Στην τελευταία μου βουτιά ξαφνικά είδα μπροστά μου ένα σεντούκι ,δεν έμοιαζε με της γιαγιάς μου! Είχε μία μεγάλη ζωγραφιά από νεκροκεφαλή. Ανέβηκα στην επιφάνεια και φώναξα στα ξαδέρφια μου! Οι πιο τολμηροί από μας , κι εγώ μαζί, σκεφτήκαμε να το βγάλουμε έξω, έμενε μόνο να βρούμε το πως. Ξαναβουτήξαμε εγώ με 3 ακόμη ,φτάσαμε στη θέση που ήταν το μπαούλο, το σηκώσαμε παρ όλο που ήταν βαρύ μέχρι που το αλάτι της θάλασσας μας το έκανε να μοιάζει πιο ελαφρύ . Έτσι το βγάλαμε μέχρι την παραλία!

Θέλαμε να το ανοίξουμε αλλά είχε λουκέτο. Οπότε κάποιοι γύρισαν στο σημείο εκείνο να ψάξουν μήπως και εκεί κοντά υπήρχε κάποιο σκουριασμένο κλειδί, κάποιοι άλλοι έψαχναν στην παραλία για μεγάλες πέτρες που θα μπορούσαν να χρησιμεύσουν σαν σκεπάρνι, ενώ εγώ έφυγα σφαίρα κι έφτασα τρέχοντας στην αποθήκη του παππού για να βρω ότι παλιό μεγάλο κλειδί θα μπορούσε να ταιριάζει στο λουκέτο.

Υπήρχαν πολλά κρεμασμένα και σκουριασμένα κλειδιά , τ άρπαξα χωρίς καθυστέρηση και γύρισα στους άλλους. Δοκιμάσαμε τα κλειδιά ένα ένα με την αγωνία στα πρόσωπά μας , αλλά κανένα δεν ταίριαζε.. δοκιμάσαμε να βαρέσουμε το λουκέτο με τις κροκάλες αλλά και πάλι δεν άλλαξε κάτι.. στο μεταξύ και τα παιδιά που είχαν βουτήξει γύρισαν λυπημένα..

Περνούσε η ώρα , είχε αρχίσει να σουρουπώνει ο ουρανός….λύση δεν βρίσκαμε μέχρι που είπαμε να κρύψουμε το μπαούλο στο σπίτι της γιαγιάς . φτάνοντας εκεί, μας είδε η γιαγιά και η εικόνα του μπαούλου στα χέρια μας, της έφερε μία παιδική θύμηση…. Έφυγε  μέσα στο απόμερο δωματιάκι της χωρίς να μας μιλήσει ,και γύρισε σε ένα λεπτό με ένα μαγικό κλειδί στα χέρια κι ένα ζεστό χαμόγελο! Αρπάξαμε το κλειδί κάνοντας αγκαλιές τη γιαγιά και δεν ξέραμε ποιος να δοκίμαζε πρώτος . όλοι δέχτηκαν να το ανοίξω εγώ . έβαλα το κλειδί, γύρισα αργά το κλειδί στην κλειδαριά , ανασήκωσα δειλά το καπάκι όταν ένα φως ξεπρόβαλε …… ήταν ο δικός μας  θησαυρός! Ο δικός μας και της γιαγιάς! Χωρίς το μαγικό κλειδί της γιαγιάς που κρυβόταν πολλά χρόνια ,,, όλα θα ήταν αλλιώς. Ίσως πιο δύσκολα , ίσως μπερδεύονταν .  η γιαγιά όμως μας είχε δώσει τη λύση , όπως όταν μας έλεγε ένα παραμύθι. Μέσα στο μπαούλο υπήρχαν 9 χρυσές λίρες ! Μία για τον καθένα μας και μία για την απίθανη γιαγιά!