Μια Κατοχική ζαβολιά...

 Στην περίοδο της Κατοχής μας μεταφέρει αυτή η ιστορία που βγήκε από το εργαστήριό μας για τον Αντώνη Σαμαράκη...

Η Τελευταία Ζαβολιά

του Δημήτρη Κωνσταντίνου

«Όχι δεν μπορώ να συμβιβαστώ! Δεν μπορώ να εξακολουθώ να είμαι σε αυτόν τον κόσμο σαν να μην έχει συμβεί τίποτα, σαν να μην συμβαίνει τίποτα» Αυτά τα λόγια του Αντώνη Σαμαράκη έρχονται στο νου μου συχνά όταν θυμάμαι τις σκανδαλιές που κάναμε στους Γερμανούς κατά τη διάρκεια της Κατοχής.

            Ένα βράδυ, θυμάμαι χαρακτηριστικά ήταν ωραία βραδιά όταν όλοι η παρέα κάναμε ένα χουνέρι στον Γερμανό που είχε παρκάρει το φορτηγό στο στενό μας. Δεν μας είχε δει ο ‘’εχθρός’’. Είχε ανάψει τσιγάρο και σκεφτόταν. Ο Χρήστος τον πλησίασε και του τράβηξε την προσοχή. 

Το σχέδιο ήταν εμείς οι άλλοι τρεις, να σκάσουμε τα λάστιχα γρήγορα-γρήγορα και να αρπάξουμε όσο πιο πολλά καρβέλια μπορούσαμε. Αστειεύτηκε μαζί του ο Χρήστος έκανε τάχα πως ανάβει το τσιγάρο που κρατούσε, στο φανάρι του αυτοκινήτου που είχε φωτιά. Τον χάζευε και γελούσε ο ξανθός Γερμανός και εμείς οι άλλοι κάναμε διάφορες ζημιές στο φορτηγό στα λίγα λεπτά που είχαμε στη διάθεσή μας. Με μαχαίρι εγώ έσκασα το πρώτο λάστιχο, ο Στεφανής με κατσαβίδι ξεβίδωσε τα μπουλόνια στο άλλο λάστιχο. 

Στο μεταξύ, ο Στάθης ο πιο γρήγορος, σκαρφάλωσε στο φορτηγό μας έδωσε δυό σάκους γεμάτους με καρβέλια με ψωμί και άλλο ένα με τρία κεφάλια γραβιέρα. Και ο άτιμος πρόλαβε να αρπάξει ένα κουτί σοκολατάκια με λικέρ καθώς πηδούσε από το φορτηγό. Μια παρέα δήθεν τυχαία περνούσε, αγκαλιασμένοι κάνοντας τους μεθυσμένους τραγουδούσαν ‘’Πατάω ένα κουμπί και βγαίνει μια χοντρή που λέει στα παιδάκια νιξ φαϊ’’ για να καλύψουν τον θόρυβο που κάναμε εμείς. 

Χαθήκαμε στο σκοτάδι όταν ακούσαμε τον Χρήστο να λέει ‘’Αφίντερζεν’’ λίγο μετά μας βρήκε στο πίσω οικόπεδο να τρώμε τις σοκολάτες. Σκάσαμε στα γέλια όταν ακούσαμε τον εχθρό να γαβγίζει στα γερμανικά και να πυροβολεί παντού νευριασμένος. Κερδίσαμε και απόψε. Φώναξε ο Χρήστος.

Το σύνθημα στον απέναντι τοίχο ‘’για τον Αγώνα και τη Λευτεριά’’ είχε γίνει καθημερινότητα μέχρι την επομένη που ακούστηκαν οι καμπάνες χαρμόσυνα και ο πόλεμος είχε τελειώσει. Αυτή ήταν η τελευταία μας κρυφή ζαβολιά για την παρέα της Κατοχής.