Άλλη μια... ζαβολιά!

Σπύρος Βασιλείου, Καρουζέλ στη θάλασσα, 1962

Άλλη μια όμορφη ιστορία μας από το εργαστήρι για τον Αντώνη Σαμαράκη 

Η Τελευταία ζαβολιά

της Αμύρσας Γιαννακάκη

Αφιερωμένο σε όλες τις γιαγιάδες του κόσμου.

 

Σκαρφάλωσα από το παράθυρο του νοσοκομείου. Εκεί ήταν να με περιμένει.  Στο δωμάτιο μόνο οι δύο  μας. Εγώ και η γιαγιά μου...

Με κοίταξε, μου χαμογέλασε πονηρά, μου 'πιασε το χέρι ° κρατώντας αυτό το χέρι, το σκάσαμε μαζί.

Με αυτό το χαμόγελο φάγαμε παρέα παγωτά και καραμέλες, μέχρι που δεν μπορούσαμε άλλη γλύκα. Με αυτήν την αγκαλιά, ήμασταν σφιχτά στο καρουζέλ και με τα φιλιά της οδηγηθήκαμε μέχρι τις θάλασσες. Με αυτή τη γλυκιά της φωνή, λέγοντας παραμύθια, θαυμάσαμε το ηλιοβασίλεμα.

Στη θάλασσα ήμασταν κι εκείνη τη νύχτα, τη νύχτα που πήγε στους δικούς τους μαγεμένους κόσμους, στα δικά της ηλιοβασιλέματα.

Όμως όσο μακριά και να πήγε αυτή θα είναι η τελευταία μας ζαβολιά για πάντα, η τελευταία καταδική μας ανάμνηση, η τελευταία μας περιπέτεια ΜΑΖΙ.

" Το πιο ωραίο και σημαντικό μάθημα από τις γιαγιάδες μου είναι πως σε όλη σου την ζωή πρέπει να αγαπάς και να μαθαίνεις σαν παιδί"