Μια τελευταία ζαβολιά ...γεμάτη πυροτεχνήματα!

 Μια αστεία ζαβολιά, με άγνωστες συνέπειες, όπως βγήκε από το εργαστήριό μας για τον Αντώνη Σαμαράκη

Μια τελευταία Ζαβολιά

του Ιάσονα Στοφόρου

Όλοι γνωρίζουν για τις ζαβολιές μου, θέλουν δεν θέλουν. 

Όλη μου τη ζωή κάνω συνεχώς αταξίες χωρίς να με νοιάζουν οι συνέπειες, οι οποίες δεν ήταν πολλές μέχρι τώρα, αλλά τα πράγματα άλλαξαν πλέον που είμαι μεγαλύτερος. 

Μετά από πολλές φάρσες σε φίλους, συμμαθητές και συγγενείς ο μπαμπάς μου αποφάσισε να βάλει ένα τέλος. 

« Άλλη μια ζαβολιά και πας στην στρατιωτική σχολή» μου είπε όταν γέμισα τις τουαλέτες του σχολείου με σπρέι κλανιάς. 

Πλέον το εννοούσε. Δεν με ένοιαζε, όμως γιατί δεν είχα κάνει ακόμη την φάρσα που θα τους άφηνε όλους με το σαγόνι στο έδαφος. Η «αταξία» είχε ως εξής. Θα έκρυβα πυροτεχνήματα σε κάθε ντουλάπι του σχολείου. Έτσι όταν άνοιγε κάποιος το ντουλαπάκι του να πάρει τα βιβλία του επόμενου μαθήματος θα γέμιζε το σχολείο με πυροτεχνήματα. Έτσι όλοι θα εκκένωναν το κτήριο και θα έβγαιναν έξω, όπου θα γινόταν το πάρτι (θα είχα κρύψει τα πάντα πίσω από θάμνους ,στην τσάντα μου και στις τσάντες των φίλων μου. 

Όλοι θα χαρούν, σκέφτηκα, και χωρίς σχολείο αλλά και πάρτι από πάνω. Είχε έρθει η ώρα για να πραγματοποιηθεί το σχέδιο που οργάνωνα για ΜΗΝΕΣ. 

Ξύπνησα νωρίς και πήγαμε στο σχολείο με τους φίλους μου, δύο ώρες πριν αρχίσει το μάθημα. Είχε έρθει τώρα η ώρα να αρχίσουμε να κρύβουμε τα πάντα. 

Εγώ, ο Μάκης και ο Λάκης αρχίσαμε να τοποθετούμε τα πυροτεχνήματα στα ντουλάπια, ενώ ο Μήτσος, ο Κίτσος και ο Λίτσος έκρυβαν τα φαγητά και τα ποτά, όπως και τους πάγκους πίσω από θάμνους. Τα είχαμε καταφέρει. Δεν είχα ξεχάσει φυσικά και την μουσική που θα έπαιζε από το τεράστιο ηχείο που μου πήραν οι γονείς μου για τα γενέθλια μου. 

Τα καταφέραμε. Όλοι εκκένωσαν το κτήριο μετά από πολλά πυροτεχνήματα να εκτοξεύονται και βγήκαν έξω. Εκεί φυσικά γινόταν το πάρτι, και όλοι μόλις το είδαν χάρηκαν και έτρεξαν να μην το χάσουν. 

Πιστεύω πως δυστυχώς μετά από αυτήν τη μέρα με πάρτι και πυροτεχνήματα, κάτι τελείως αντίθετο θα με περίμενε σπίτι…