Μια λυπητερή ιστορία αλλά και το πιο εμπνευσμένο βάψιμο αυγών!

 Το εργαστήριο ολοκληρώθηκε, η έμπνευση μένει!

Μια λυπητερή ιστορία, αλλά και το πιο εμπνευσμένο βάψιμο αυγών από την Αμύρσα Γιαννακάκη μαθήτριά μας στο εργαστήριο για τον Αντώνη Σαμαράκη

Πρώτα τα αυγά:

Μια ιστορία

της Αμύρσας Γιαννακάκη

Πέντε μέρες πέρασαν από τότε που την έχασα. Πέντε μέρες που σβήστηκε η ελπίδα ότι κάτι θα πάει καλύτερα. Πέντε μέρες από τότε που έχασα την κόρη μου όταν ένα αυτοκίνητο χτύπησε πάνω στην πλάτη της...

Δεν άντεχα άλλο την μοναξιά...Η κόρη μου ήταν αυτή που με οδηγούσε. Η κόρη μου ήταν αυτή που με γέμιζε με την ζεστασιά παιδικής χαρας° χωρίς αυτήν πότε δεν θα πήγαινα σε άλλους κοσμους.

Αχ! Την θυμάμαι που φόραγε αυτό το κρανος με τα άσπρα φτερά. Μου έλεγε πως με αυτό μπορούσες να τηλεμεταφερθεις όπου ήθελες...

Μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου οι κόσμοι της παγωσαν, γκρεμίστηκαν, χάθηκαν...

Έβαλα τα ρούχα μου, κόλλησα τα αγαπημένα της αυτοκολλητα, αστεράκια στο πρόσωπο, έδεσα το " μαγικό καπέλο" στο κεφάλι.

Ώρα να ονειρευτώ σαν παιδι....σαν την κόρη μου.

Ήμουν στο έκτο όροφο° άνοιξα το παράθυρο...

Η βάρκα ήταν εκεί. Έβαλα το ένα μου πόδι μέσα...μετά το άλλο.  Έπιασα το κουπί...και πήγα να την βρω.