Όμως η συγκίνηση και η έκπληξη ήταν δικές μου, όταν μια από τις μαθήτριες μας, μόλις δεκατεσσάρων ετών, με μια ελαφριά δική μου παρακίνηση, έγραψε και μου έφερε το κείμενο που ακολουθεί. Αξίζει να το διαβάσετε προσεκτικά.
Η Γειτονιά της Ζωής
Της Ειρήνης Συμεών
Σε ένα παράλληλο σύμπαν,
όχι και πολύ μακριά από το δικό μας, υπήρχε ένας πλανήτης με τέσσερα νησιά.
Το πρώτο νησί το έλεγαν «Παιδική
χαρά». Εκεί ζούσαν όλα τα παιδιά. Εκεί ζούσαν τα χρώματα, η διασκέδαση, οι νεροτσουλήθρες
αλλά και τα γλειφιτζούρια και τα παγωτά.
Ακούγονταν παιδικά γέλια
και αν ακούσεις προσεκτικά κάποιος σιγομουρμουρίζει μια γλυκιά μελωδία.
Το δεύτερο νησί λέγεται «Προσωπικός
χώρος». Εκεί ζούνε μόνο έφηβοι και υπάρχει ένας αυστηρός νόμος οι παρέες του
νησιού να είναι πάντα κλειστές. Τα δωμάτια είναι πάντα ακατάστατα με ρούχα,
παπούτσια και κασέτες από βίντεο παιχνίδια στο πάτωμα. Αντί
για οξυγόνο, ο αέρας στο νησί έχει ορμόνες, ζεστασιά, ενηλικίωση, ευθύνες και νεύρα.
Ο στόχος των εφήβων εκεί είναι να φαίνονται «κουλ».
Το επόμενο νησί είναι το
πιο βαρετό αλλά και τρομακτικό ταυτόχρονα. Λέγεται «Τραπεζικό γραφείο». Όλοι
εκεί είναι τετραγωνισμένοι και σε κοιτάνε με επικριτικά βλέμματα όταν δεν ακούς
τι λέει η Βασίλισσα του νησιού, η «Κοινωνία». Το αγαπημένο χόμπι των ανθρώπων
εκεί είναι να βλέπουν τηλεόραση και να μιλάνε για πολιτικά. Δεν κάνουν τίποτα
χωρίς πρόγραμμα και δουλεύουν από τις 8.00 μέχρι τις 6.00.
Το τελευταίο νησί το λένε
«Καφενείο». Εκεί όλοι έχουν γκρίζα μαλλιά -αν έχουν ακόμη μαλλιά- μουστάκια και
ρυτίδες. Οι άνθρωποι εκεί φοράνε μικρά ορθογώνια γυαλιά στην άκρη της μύτης τους,
τους αρέσει να τσιμπάνε μαγουλάκια και να δίνουν χαρτζιλίκι και καραμέλες.
Πίνουνε ελληνικό καφέ, λύνουν σταυρόλεξα και διηγούνται στους ταξιδιώτες τι
έκαναν στα άλλα νησιά, συμπληρώνοντας τη φράση: «Εγώ στα χρόνια σου…»
Στο νησί αυτό έχει και
φαντάσματα που τα λένε «Θάνατος» και τους ξαναπάνε στο πρώτο νησί
αντικαθιστώντας τις μαγκούρες και τις μασέλες με γλειφιτζούρια και μπάλες
ποδοσφαίρου…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου