Περπατάω πάντα. και διαβάζω. Και μου αρέσει να ανακαλύπτω.
Καθόλου τυχαία εδώ και δέκα χρόνια κάνω ιστορικούς περιπάτους κυρίως στην Πλάκα, αλλά και αλλού.
Κάπως έτσι γεννιούνται και τα βιβλία, όπως το πρόσφατο "Άγαλμα του Πραξιτέλη" ή ένα που παλεύω τον καιρό αυτό, ξαναχαράζοντας διαδρομές στο Φάληρο.
"Το περπάτημα είναι υπόθεση ποδιών και ακόμη περισσότερο παρενθέσεων. Ομοιώματα ιδεών ξεπηδούν για να καταλήξουν σε κάποια λακκούβα, φράσεις περνούν απ' τα χέρια των δρόμων, λέξεις αναπηδούν στ' οδόστρωμα, αναμνήσεις ορμούν χωρίς να κάνουν τον κόπο να μας ειδοποιήσουν. Περπατάς: Σαν να γράφεις με τα μάτια κλειστά"
"Περπατάω" μαζί με τον Ζοζέφ Αντράς στους δρόμους του Παρισιού διαβάζοντας το "Μακριά, ο ουρανός του Νότου" (εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου), όπου ακολουθεί τα ίχνη του ΧοΤσι Μινχ, πριν γίνει ...ΧοΤσι Μινχ. Εξαιρετική γραφή και έρευνα.
Λέει στο "Λογοτεχνία και Επανάσταση", συνομιλώντας με την Καουτάρ Αρσί:
"...Είμαι εξαιρετικά ευαίσθητος στη φωνητική διάσταση της φράσης. Δουλεύω τον ήχο της με μεγάλη αυστηρότητα. Τον περισσότερο χρόνο όταν γράφω σ' αυτό το αφιερώνω..."
Και πιο κάτω σημειώνει: "Δεν καταφέρνω ν' αγαπήσω ένα κείμενο λογοτεχνίας που δεν το νοιάζει η ποίηση"
Και πράγματι, μιλώντας για τον ήρωά του, μιλάει για την πόλη του. Διατρέχει τα σημάδια της και γράφει φράσεις, όπως αυτή:
"...Ξέρεις πως κι αν οι τοίχοι πνίγουν το χώμα, τούτοι εδώ, ακόμα και γκρεμισμένοι, κρατούν τα παλιά μας όνειρα όρθια..."
"...Περπατά ένας άντρας, με σκούφο στο κεφάλι, σέρνοντας κουτσά στραβά τη ζωή του όπως τη βαλίτσα του. Ένας άλλος κουβαλά στους ώμους μια πολυθρόνα από εποχή μακρινή, με τα πόδια στον ουρανό, δίπλα σε κάποια που μοιάζει να είναι η σύντροφός του. Το φάντασμα που καταδιώκεις διαδέχεται εκείνο του Ροντέν, με μισόν αιώνα διαφορά: ο καλλιτέχνης είχε εγκατασταθεί σ' αυτά τα μέρη κοντά σε μια εργάτρια Ροζ για την οποία ορκιζόταν πως ήταν ωραία σαν άγαλμα.
Στα μισά του, ο δρόμος αλλάζει δέρμα μέσα σε μια σιωπή που πέφτει ξαφνικά: το πλήθος βάζει τα ρούχα του αλλιώς και, όπως αυτό το παιδί που μισοβλέπεις απ' τη βιτρίνα ενός κουρέα, έχει τώρα σβέρκους καλοξυρισμένους. Η κρέμα βαλσάμικου κυλά σε λευκά πιάτα. Ο διαβάτης μπορεί να προμηθευτεί εκλεκτά τυριά, χειροποίητα διακοσμητικά αντικείμενα και παραδοσιακά έπιπλα..."
Μικρά μόνο παραδείγματα της ποίησης και της ιστορίας της πόλης.
Κι αγαπάς έναν συγγραφέα καθώς νιώθεις πως οι ματιές σας συμπίπτουν, ακόμη κι όταν δεν βλέπετε ακριβώς τα ίδια.
Κάπως έτσι περπατάω κι εγώ στην πόλη, ανιχνεύοντας τα μυστικά της, σκαλίζοντας την ιστορία της, παρατηρώντας τους ανθρώπους.
Κι έτσι γεννιούνται τα βιβλία, έτσι γίνονται οι διάφοροι περίπατοι.
Όσο περπατώ, ανασαίνω...
