Διαδικτυακός περίπατος: Από τον Παυσανία στον ...Μπελμοντό

 Κυριακή 3 Ιανουαρίου/ Με τα μάτια των ξένων: Από τον Παυσανία στον Μπελμοντό:

Η Αθήνα στη λογοτεχνία και στον κινηματογράφο

Την Κυριακή 3 Ιανουαρίου στις 5 το απόγευμα, το Μουσείο Σχολικής Ζωής και Εκπαίδευσης διοργανώνει διαδικτυακό περίπατο με θέμα "Με τα μάτια των ξένων"

 

Από την εποχή του Παυσανία οι ξένοι ταξιδιώτες θέλησαν να αποτυπώσουν ο καθένας με τον δικό του τρόπο την εικόνα της Αθήνας

Ταξιδεύουμε λοιπόν στον χρόνο για να μάθουμε

-Πώς είδε ένας Οθωμανός την Αθήνα;

-Ποιοι αποτύπωσαν τα μνημεία της πόλης προκαλώντας το ρεύμα του νεοκλασσικισμού;

Ακόμη λογοτέχνες όπως η Βιρτζίνια Γουλφ, ο Εντμόν Αμπού, ο Λόρδος Μπάιρον, ο Φλομπέρ, ο Σατομπριάν, ο Άντερσεν, ο Κερρ έδωσαν μια ποικιλία περιγραφών για τη ζωή στην πόλη.

Αλλά και στη σύγχρονη εποχή κινηματογραφικές ταινίες και τηλεοπτικές σειρές ζωντανεύουν τη δική τους εκδοχή της Αθήνας.

Οδηγός μας σε αυτό το ταξίδι θα είναι ο δημοσιογράφος-συγγραφέας Κώστας Στοφόρος.

Λοιπές πληροφορίες:

Ημερομηνία: Κυριακή 20 Δεκεμβρίου 17:00

Συνολική Διάρκεια Δράσης: 1,5 ώρα

Κόστος συμμετοχής: 8 € /άτομο (για τη συμμετοχή και στις 4 περιηγήσεις 25€)
Για εκδήλωση ενδιαφέροντος συμπληρώστε τη φόρμα εδώ

Πληροφορίες: 2103250341 info@ekedisy.gr

Αν κάποιος από εσάς έχει καταβάλει τη συμμετοχή και δεν μπορέσει για οποιοδήποτε λόγο να το παρακολουθήσει θα αποσταλεί η περιήγηση βιντεοσκοπημένη.

Οι διαδικτυακές περιηγήσεις γίνονται μέσω της πλατφόρμας τηλεδιάσκεψης Ζοομ.

Η ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΙΣΤΟΡΙΑ – ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΕΛΠΙΣ

 

Ένα πραγματικά εκπληκτικό διήγημα από τον μαθητή μου στο εργαστήρι με αφορμή το έτος Αντώνη Σαμαράκη

Η ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΙΣΤΟΡΙΑ – ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΕΛΠΙΣ

του Νίκου Μικελάκη

Περασμένα μεσάνυχτα. Από το απόγευμα είχε σταματήσει να βρέχει, όμως μια πυκνή ομίχλη είχε απλωθεί στην πόλη. Άνοιξε την εξώπορτα αργά και κοίταξε με προσοχή τον άδειο δρόμο. Με την άκρη του ματιού του είδε το πρώτο του γκράφιτι που είχε κάνει πριν τέσσερις μήνες. Φόρεσε τον μαύρο σκούφο και τη μάσκα του και με βιαστικά βήματα κατηφόρισε για τον σταθμό του προαστιακού. Κοίταξε τον σκοτεινό ουρανό,  α σύννεφα που φούσκωναν για να βρέξει πάλι το πρωί, τα αστέρια και το φεγγάρι που κρυμμένα συνωμοτούσαν μαζί του.

Οι τελευταίες δύο ημέρες ήταν βροχερές και έμεινε στο σπίτι δουλεύοντας διάφορα σχέδια για την εργασία του. Όταν τους είπαν στην Καλών Τεχνών στην αρχή του εξαμήνου να ετοιμάσουν ένα project με θέμα την επίδραση της ζωγραφικής στον αστικό χώρο, ήξερε τι ήθελε να κάνει. Όσο ο καθηγητής ανέλυε το θέμα εκείνος ανακαλούσε τα εφηβικά του χρόνια, όταν προσπαθούσε να ανακαλύψει το φως μέσα από το τούνελ. «Η ζωγραφική δεν είναι δουλειά, είναι χόμπυ.  Δεν βγάζει μεροκάματο. Θα καταλήξεις σαν τους πλανόδιους που κάνουν γελοιογραφίες για ένα κομμάτι ψωμί. Πόσα χρήματα μπορείς να βγάλεις πουλώντας τις ζωγραφιές σου στο λιμάνι το καλοκαίρι στους τουρίστες;». Σιωπούσε, έσκυβε το κεφάλι, χωρίς να κάνει οποιαδήποτε προσπάθεια να αλλάξει τη γνώμη τους. Τότε ήταν που διάβασε το Ζητείται Ελπίς. Υπήρχε κάτι στη φράση αυτή που του έδινε δύναμη όλα αυτά τα χρόνια. Θυμάται την καθηγήτριά του να τους μιλάει με θέρμη για τα δικά της όνειρα και πως κατάφερε να τα πραγματοποιήσει. «Η αναζήτηση της ελπίδας» τους είχε πει «είναι μια πράξη γενναιότητας. Δεν είναι απελπισία, είναι δύναμη. Προσπαθώντας για το αδύνατο γίνεσαι πιο δυνατός».

Έτσι κάπως πήρε την απόφαση να ζωγραφίσει σε διάφορα σημεία της πόλης το σύνθημα  «ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΕΛΠΙΣ». Το ζωγράφισε στο πάρκινγκ του νοσοκομείου, έξω από ένα κλειστό σχολείο, σε ένα μισογκρεμισμένο τοίχο σε έναν οικισμό Ρομά. Την επόμενη ημέρα επέστρεφε και έβγαζε φωτογραφίες με τις αντιδράσεις των περαστικών. Με συγκίνηση την επόμενη ημέρα είδε τα παιδιά χαμογελαστά να δείχνουν τα γράμματα και τρις ζωγραφιές και να μιλούν δυνατά. Μπορεί να μην ήξεραν να διαβάζουν, αλλά στα μάτια τους ήταν ζωγραφισμένη η ελπίδα, η χαρά της ζωής.

Το ζωγράφισε σ’ έναν κεντρικό δρόμο της πόλης, σε ένα σημείο που έμεναν άστεγοι. Τους έδωσε ζεστό τσάι και μερικά τυροπιτάκια και τους παρακάλεσε αν θα μπορούσε να τους ενοχλήσει να κάνει το έργο του. Εκείνοι παραμέρισαν τις χαρτόκουτες και τις λερωμένες κουβέρτες και σαν μικρά παιδιά τον παρακολουθούσαν να ζωγραφίζει με τα σπρέι του. Πριν ξημερώσει έπεσαν για ύπνο, αφού τον ευχαρίστησαν για την ξεχωριστή βραδιά. Τις επόμενες ημέρες το γκράφιτι πήρε δημοσιότητα και αναδημοσιεύθηκε σε κάποια ηλεκτρονικά περιοδικά. Όταν ξαναπέρασε να τους χαιρετήσει του είπαν με χαρά πως αυξήθηκε το μεροκάματο. «Μάλλον επηρεάζονται από τη ζωγραφιά σου. Ο Θεός να σε έχει καλά», του είπαν. Αυτές οι στιγμές τον έκαναν να αγαπά ακόμα περισσότερό την τέχνη του. 

Στην προσωπική του σελίδα ανέβαζε τις δικές του φωτογραφίες και με έκπληξη λάμβανε μηνύματα και φωτογραφίες. Μια μέρα επικοινώνησε μαζί του η ιδιοκτήτρια ενός εστιατορίου. Τον παρακάλεσε να ζωγραφίσει το σύνθημα έξω από το μαγαζί της. «Θα σου πληρώσω  εγώ τα χρώματα, τους μουσαμάδες, ό,τι θέλεις. Θέλω ο χώρος να ζωντανέψει ξανά, να δώσει τη χαρά που έχει χάσει. Το θέμα δικό σου, μια ζωγραφιά, δύο λέξεις μπορούν να μιλήσουν στην καρδιά μας». Σε λίγες ημέρες το εστιατόριο έγινε viral και ο ίδιος διάσημος στην ανωνυμία του.

Έστριψε και κατηφόρισε προς τον προαστιακό. Τον είχε επισκεφτεί αρκετές φορές, ώστε να έχει σχεδιάσει ένα ένα τα βήματά του. Θα έμπαινε από τα κομμένα συρματοπλέγματα και θα πηδούσε προσεκτικά στην αποβάθρα. Ο σταθμός ήταν στεγασμένος και όσο και να έβρεχε θα μπορούσε να ολοκληρώσει το έργο του μέχρι το πρωί. Όταν θα άνοιγε στις πέντε το πρωί ο σταθμός θα έβγαζε τις πρώτες φωτογραφίες. Τρεις μέρες δούλευε τα σχέδια. Τα είχε όλα στην τσάντα του. Δεν είχε όμως ακόμα αποφασίσει πιο θα έφτιαχνε. «Η απόφαση θα είναι της στιγμής» είχε αποφασίσει.

Έφτασε  έξω από τον σταθμό. Έκαιγε ολόκληρος από την ανυπομονησία. Κοίταξε γύρω του μήπως τον βλέπει κανείς κα χώθηκε  μέσα στα συρματοπλέγματα.  Έβαλε τον σάκο με τα χρώματα και τα σχέδια μπροστά στο στήθος του και προχώρησε τοίχο τοίχο μέχρι την άκρη του σιδερένιου δοκού που στήριζε το υπόστεγο. Ήταν σκοτεινά. Έπρεπε να είναι προσεκτικός μην πέσει πάνω στις ηλεκτροφόρες ράγες. Άνοιξε με το ένα χέρι την τσάντα να βρει το κινητό να φωτίσει την αποβάθρα. Ένας υπόκωφος θόρυβος ακούστηκε και τα χρώματα κύλισαν πάνω στο βρεγμένο τσιμέντο. Το κινητό έσβησε, βυθίζοντας τον σταθμό του προαστιακού στο σκοτάδι.

Κάποιοι τοίχοι της πόλης αφηγούνται την δική τους ιστορία. Στον σταθμό του προαστιακού δεν γράφτηκε ακόμα. Αυτή ήταν η δική του. ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΕΛΠΙΣ.

Το Δέντρο της Μαρίας

 

Από το εργαστήρι με αφορμή το "Πεύκο του Αντώνη"

Το Δένδρο μου

Η Ελιά

της Μαρίας Μαρή

 

Επέλεξα την ελιά για  την ιστορία της, από τα πολύ παλιά χρόνια, αλλά και για το ίδιο το δέντρο.

Ο Ιωάννης Πολέμης, είχε γράψει για την ελιά τους πανέμορφους στίχους :

¨Ευλογημένο να’ ναι ελιά το χώμα που σε τρέφει

Κι ευλογημένο το νερό που πίνεις απ’ τα νέφη,

Κι ευλογημένο τρεις φορές αυτός που σ’ έχει στείλει,

Για το λυχνάρι του φτωχού , για του Αγίου το κανδήλι.¨

 

Είναι το αρχαιότερο δέντρο στον κόσμο, ακόμα και από τα προιστορικά  χρόνια πριν από την οργανωμένη ζωή του ανθρώπου, αλλά και από την γέννηση του Κυρίου και μέχρι σήμερα.

Η καταγωγή της ελιάς ερίζουν η Συρία, η Μικρά Ασία, η Αιθιοπία αλλά και η Αίγυπτος.

Στις χώρες της Μεσογείου διαδόθηκε από τους Φοίνικες, τους πρώτους θαλασσοπόρους , τους Έλληνες αλλά και τους Ρωμαίους.  Στην Ελλάδα καλλιεργείται από το Προιστορικά χρόνια και αυτό το αποδεικνύουν τα διάφορα ευρήματα ανασκαφών στην Κνωσσό και στην Σαντορίνη με τοιχογραφίες δένδρων που μοιάζουν με την ελιά.

Στη συνέχεια βλέπουμε την ελιά στην ελληνική μυθολογία, στους ολυμπιακούς αγώνες .

Επίσης , η ελιά συνδέεται με την Γέννηση του Ιησού, αλλά κατά την διάρκεια της ζωής του Ιησού και μέχρι σήμερα. Είναι το σύμβολο της συμφιλίωσης του ανθρώπου με τον Θεό.

Γεννημένη και μεγαλωμένη στην Νέα Υόρκη, η εντύπωση μου ήταν μεγάλη όταν επιστρέψαμε στο νησί.  Όλα ήταν διαφορετικά ακόμα και η φύση.  Όλα ήταν  πιο ζωντανά σαν να σου μιλούσαν.  Η έκπληξη μου μεγάλη όταν ένα πρωινό του Οκτώβρη ο πατέρας μας πήρε στο χωράφι να δούμε τους εργάτες που μάζευαν τις ελιές.  Ήταν μια έκπληξη για εμάς τα παιδιά που δεν είχαμε ξαναδεί πως μάζευαν τις ελιές και πως από αυτό τον μικρό καρπό βγαίνει το λάδι. Ζητήσαμε και εμείς από τον πατέρα να μαζέψουμε ελιές για να δούμε πως είναι.  Πραγματικά, εντυπωσιαστήκαμε αν και περισσότερο παίζαμε παρά μαζεύαμε ελιές.  Η εμπειρία μας αυτή έμεινε χαραγμένη στην μνήμη μας και κάθε χρόνο ζητούσαμε από τον πατέρα να μας παίρνει μαζί στο μάζεμα των ελιών.

Πιστεύω ότι η πλούσια ιστορία του δέντρου της ελιάς μας αποδεικνύει την προσφορά της, τόσο ιστορικά όσο και παραδοσιακά δίνοντας μας  το πολύτιμο αγαθό της.

200 χρόνια από την Επανάσταση του 1821: Ο πρώτος περίπατος της χρονιάς στα Σάλωνα

Το Μουσείο Σχολικής Ζωής και Εκπαίδευσης στο πλαίσιο σειράς εκδηλώσεων και δράσεων για το 1821 ξεκίνησε διαδικτυακούς περιπάτους στον Δήμο Δελφών με πρώτο σταθμό την περιοχή της Γραβιάς. 

Το ποδαρικό για το 2021 -με τον πρώτο περίπατο της χρονιάς μας οδηγεί στην πρωτεύουσα της Φωκίδας, την Άμφισσα.

Εκεί όπου ξεκίνησε η Επανάσταση στη Ρούμελη. Στο πρώτο κάστρο που κυμάτισε η σημαία της Ελευθερίας.

Διαδικτυακή περιήγηση στην περιοχή της Άμφισσας - Σαλώνων

Σάββατο 2 Ιανουαρίου 18:00

Θα συνεχίσουμε με έναν ιστορικό περίπατο στην Άμφισσα για να ανακαλύψουμε μεγάλες στιγμές της Επανάστασης του ’21, αλλά και να περιπλανηθούμε στο Κάστρο, στα μουσεία και να γνωρίσουμε την καθημερινή ζωή στην πρωτεύουσα της Φωκίδας.

Τι ήταν η «Χάρμαινα»;

Τι διαφυλάσσει η «Οικία Πανουργιά»;

Πού είναι το Κάστρο της Ωριάς;

• Θα περιπλανηθούμε στο περίφημο Κάστρο των Σαλώνων, πανάρχαιο φρούριο, το πρώτο στον ελλαδικό χώρο που ελευθερώθηκε, στις 10-4-1821.
• Θα περπατήσουμε στη Χάρμαινα, τη συνοικία των βυρσοδεψών της Άμφισσας που σώζεται αμετάβλητη στο πέρασμα του χρόνου. Θα μάθουμε και για το περίφημο «στοιχειό» της
• Θα επισκεφθούμε την περίφημη «Οικία Πανουργιά», έναν χώρο ιστορικής τεκμηρίωσης της Επανάστασης του ’21
• Θα ανακαλύψουμε την ιστορία του κτιρίου που σήμερα στεγάζει το Αρχαιολογικό Μουσείο, τον τόπο όπου συστήθηκε το 1821 ο Άρειος Πάγος Ανατολικής Χέρσου Ελλάδος.
• Θα περιηγηθούμε στη Δηµοτική Πινακοθήκη «Σπύρος Παπαλουκάς» και στη Δημοτική Βιβλιοθήκη.
• Θα μιλήσουμε για την ιστορία του 1^ου Δημοτικού Σχολείου της Άμφισσας.
• Θα ζήσουμε την ατμόσφαιρα που διατηρεί ακόμη το Μέγα Καφενείο.
• Θα μάθουμε για τα πιο ιστορικά σπίτια της πόλης αλλά και για μεγάλες προσωπικότητες των οποίων υπήρξε γενέθλια πόλη.

Και οι περίπατοί μας συνεχίζονται:

---

Διαδικτυακή περιήγηση στην περιοχή των Δελφών - Κίρρας - Ιτέας

Σάββατο 9 Ιανουαρίου 18:00

Επόμενη στάση μας οι Δελφοί, όπου μετά θα περιηγηθούμε στο Μουσείο και στον αρχαιολογικό χώρο, θα μάθουμε την ιστορία του «ομφαλού της γης»

Ποιο είναι το Μονακό της Ελλάδας;

Ποιες διασημότητες συνδέθηκαν με τους Δελφούς;

Ποιο ήταν το μονοπάτι των προσκυνητών;

• Θα μιλήσουμε για ιστορίες που συνδέονται με τα αρχαιολογικά ευρήματα.
• Θα δούμε ντοκουμέντα από τις περίφημες «Δελφικές Εορτές».
• Θα δούμε πώς είδαν τους Δελφούς μεγάλοι συγγραφείς και περιηγητές, αλλά και σύγχρονες διασημότητες.
• Θα ακολουθήσουμε το μονοπάτι των προσκυνητών που θα μας φέρει στη Κίρρα.
• Θα περπατήσουμε στην Κίρρα και θα ανακαλύψουμε τη μακραίωνη ιστορία της.
• Θα περιηγηθούμε στην ιστορία και τις γειτονιές της Ιτέας.
• Θα δούμε τον χώρο όπου έγινε μια από τις πιο ιστορικές ναυμαχίες, αυτή της Αγκάλης.
• Θα ζήσουμε στη σύγχρονη ατμόσφαιρα του «Μονακό της Ελλάδας».

---

 

 

 

Διαδικτυακή περιήγηση στην περιοχή του Γαλαξιδίου

Σάββατο 16 Ιανουαρίου 18:00

Τελευταία στάση μας το ιστορικό Γαλαξίδι με τη μοναδική ναυτική παράδοση, πρωτοπόρο στην Επανάσταση του ’21, αλλά και ένας από τους πολύ ενδιαφέροντες τουριστικούς προορισμούς.

Τι ήταν το Χάλειον;

Με ποια περίφημη ταινία συνδέεται το Γαλαξίδι;

Πώς συνδέεται ο Οδυσσέας Ανδρούτσος με το Γαλαξίδι;

• Θα περιπλανηθούμε στα γραφικά του σοκάκια και θα ανακαλύψουμε την ιστορία μεγάλων αρχοντικών της πόλης.
• Θα μάθουμε πώς ξεσήκωσε τους Γαλαξιδιώτες ο Οδυσσέας Ανδρούτσος.

-Θα μάθουμε για την πλούσια ναυτική του παράδοση και θα επισκεφθούμε το περίφημο Ναυτικό Μουσείο.

• Θα ταξιδέψουμε στον χρόνο με το περίφημο «Χρονικό του Γαλαξιδίου».
• Θα μάθουμε για το αρχαίο Χάλειον.
• Θα ταξιδέψουμε σε μικρά νησιά με μεγάλη ιστορία.
• Θα δούμε πώς ο Μιχάλης Κακογιάννης έφερε την Κάντις Μπέργκεν στο Γαλαξίδι για την περίφημη ταινία «Όταν τα ψάρια βγήκαν στη στεριά».
• Θα δούμε πώς συνδέεται το Γαλαξίδι με τη λογοτεχνία.

Λοιπές πληροφορίες:

Κόστος συμμετοχής: 8 € /άτομο (για τη συμμετοχή και στις 4 περιηγήσεις 25€)
Για εκδήλωση ενδιαφέροντος συμπληρώστε τη φόρμα εδώ

Πληροφορίες: 2103250341 info@ekedisy.gr

Αν κάποιος από εσάς έχει καταβάλει τη συμμετοχή και δεν μπορέσει για οποιοδήποτε λόγο να το παρακολουθήσει θα αποσταλεί η περιήγηση βιντεοσκοπημένη.

Οι διαδικτυακές περιηγήσεις γίνονται μέσω της πλατφόρμας τηλεδιάσκεψης Zoom

Η κερασιά του Λευκάδιου Χερν

 

Μερικές φορές, υπάρχουν κάτι μαγικές συμπτώσεις ου σε κάνουν να νιώθεις μια ζεστασιά στη καρδιά σου. Μια έκπληξη που σου φέρνει χαμόγελα...

Έτσι ένιωσα, καθώς δουλεύοντας πάνω στα δέντρα και στο πως μπορείς να μιλήσεις γι' αυτά μέσα από τη λογοτεχνία, βρέθηκα κάτω από μια ολάνθιστη κερασιά!

Μια κερασιά που ανθίζει πρώιμα, πάντοτε την ίδια μέρα του χρόνου...

Εδώ και μερικές εβδομάδες υλοποιούμε μαζί με την  Πολυτίμη Μαχαίρα ένα εργαστήριο για το Αετοπούλειο Πολιτιστικό Κέντρο του Δήμου Χαλανδρίου με έμπνευση από το "Πεύκο του Αντώνη", το δέντρο του Σαμαράκη, που βρίσκεται στο Χαλάνδρι και συνδέθηκε με τα παιδικά του χρόνια... 

Παράλληλα, δουλεύουμε με μια ξεχωριστή ομάδα πάνω σε ένα πρότζεκτ για τον Λευκάδιο Χερν

Οι αναζητήσεις μου στο διαδίκτυο με έφεραν σε αυτή τη σελίδα:  https://translating-hearn.blogspot.com/p/blog-page_14.html 

Η Τέτη Σώλου παρουσιάζει μεταξύ πολλών και σημαντικών πληροφοριών ακι ορισμένα κείμενα που η ίδια έχει μεταφράσει. 

Σας προτείνω να τα διαβάσετε και να πάρετε μια γεύση από το κορυφαίο έργο του ανθρώπου που γεννήθηκε στη Λευκάδα (από Ελληνίδα μητέρα και Ιρλανδό πατέρα) και έμελλε να γίνει ο εθνικός ποιητής της Ιαπωνίας!

Ανάμεσα στα κείμενα πέφτω και σε αυτό το μαγικό διήγημα και νιώθω πως βρέθηκα σε μια ευτυχή συναστρία. Από το πεύκο του Αντώνη Σαμαράκη συνάντησα την Κερασιά του Λευκάδιου Χερν. Τα δέντρα κρύβουν μαγεία....

Τα πολλά λόγια, όμως είναι φτώχεια. Απλώς διαβάστε το: 

Τζίου-ρόκου-ζακουρά

από το Kwaidan (1904)

του Λευκάδιου Χερν

 

Στο Ουακεγκόρι, μια περιοχή στην επαρχία του Iγιό, υπάρχει μια πολύ παλιά και ονομαστή κερασιά, που λέγεται Τζίου-ρόκου-ζακουρά, δηλαδή «Κερασιά της δέκατης έκτης μέρας», γιατί κάθε χρόνο ανθίζει τη δέκατη έκτη μέρα του πρώτου μήνα –με το παλιό σεληνιακό ημερολόγιο– εκείνη τη μέρα ακριβώς –ούτε μια μέρα πριν ούτε μια μέρα μετά. Ανθίζει μέσα στο καταχείμωνο, παρ’ όλο που το φυσιολογικό για ένα κερασόδεντρο είναι να περιμένει την άνοιξη για να πετάξει μπουμπούκια. Αλλά η Τζίου-ρόκου-ζακουρά ανθίζει με ζωή που δεν είναι –ή τουλάχιστον αρχικά δεν ήταν– δική της. Μέσα σ’ αυτό το δέντρο υπάρχει το πνεύμα ενός ανθρώπου.

 * * * 

Ήταν ένας σαμουράι του Iγιό και το δέντρο μεγάλωνε στον κήπο του και άνθιζε τη συνηθισμένη εποχή, δηλαδή γύρω στο τέλος Μαρτίου με αρχές Απριλίου. Είχε παίξει κάτω από αυτό το δέντρο, όταν ήταν παιδί. Οι γονείς του, οι παππούδες του και οι πρόγονοί του κρεμούσαν στ’ ανθισμένα κλωνάρια του, για πάνω από εκατό χρόνια, χαρούμενες κορδέλες από χρωματιστό χαρτί, που είχαν γραμμένα επάνω τους ποίηματα και εγκώμια. Αυτός ο ίδιος είχε γεράσει πολύ, είχε ζήσει περισσότερο απ’ όλα τα παιδά του, και δεν του είχε απομείνει τίποτε άλλο ζωντανό στον κόσμο, εκτός από αυτό το δέντρο. Μα να! Κάποιο καλοκαίρι το δέντρο μαράθηκε και πέθανε.

Κατάκαρδα λυπήθηκε ο γέρος για το δέντρο του. Τότε ευγενικοί γείτονες βρήκαν ένα νεαρό και όμορφο κερασόδεντρο και το φύτεψαν στον κήπο του, ελπίζοντας ότι έτσι θα τον παρηγορήσουν. Τους ευχαρίστησε και προσποιήθηκε ότι ήταν ευτυχής. Αλλά η καρδιά του ήταν γεμάτη πόνο, γιατί αγαπούσε το γέρικο δέντρο τόσο πολύ, που τίποτα δεν μπορούσε να τον παρηγορήσει για τον χαμό του.

Στο τέλος ήρθε στο μυαλό του μια χαρούμενη σκέψη. Αναθυμήθηκε έναν τρόπο με τον οποίο το αφανισμένο δέντρο μπορούσε να σωθεί. (Ήταν η δέκατη έκτη μέρα του πρώτου μήνα.) Κατέβηκε στον κήπο του, υποκλίθηκε βαθιά μπροστά στο μαραμένο δέντρο και του μίλησε μ’ αυτά τα λόγια:

«Τώρα καταδέξου, σε θερμοπαρακαλώ, ν’ ανθίσεις και πάλι, γιατί θα πεθάνω εγώ στη θέση σου».

 (Υπάρχει η δοξασία ότι κάποιος μπορεί να θυσιάσει τη ζωή του για κάποιο άλλο πρόσωπο ή πλάσμα ή ακόμα και δέντρο με τη χάρη των θεών. Η μεταφορά της ζωής εκφράζεται με τον όρο μιγκαουάρι νι τάτσου που σημαίνει «ενεργώ ως αντικαταστάτης».) 

Έπειτα άπλωσε κάτω από το δέντρο ένα άσπρο ύφασμα και μερικά καλύμματα, κάθισε πάνω τους κι έκανε χαράκιρι σύμφωνα με το τυπικό των σαμουράι. Το πνεύμα του μπήκε στο δέντρο κι εκείνο άνθισε την ίδια στιγμή.

Και ανθίζει ακόμα κάθε χρόνο τη δέκατη έκτη μέρα του πρώτου μήνα –την εποχή του χιονιού.

 

© Μετάφραση: Τέτη Σώλου, 2009

All rights reserved

Ζητείται Ελπίς

 

....Κατηφορίζει στο «Καφενείο των Παρισίων», ένα καφενεδάκι στο οποίο σύχναζε από μικρός. Αφήνει το δερμάτινο βαλιτσάκι που είχε μέσα τα πρώτα αντίτυπα, παραγγέλνει…και σε λίγο, φανερά πικραμένος, βγάζει από το βαλιτσάκι ένα αντίτυπο και γράφει τα εξής: «Στον Αντώνη Σαμαράκη, κουράγιο! Αντώνης Σαμαράκης. Αθήνα, 18/8/1954, ώρα 9:30 μ.μ., στο ‘’Καφενείο των Παρισίων’’». Ήθελε να δώσει κουράγιο στον εαυτό του, εκείνο το βράδυ, μετά την πρώτη άρνηση να δεχτούν το βιβλίο με τα 12 υπέροχα διηγήματα. Μετά από λίγο ξέσπασε σε κλάματα, ναι ένας άνθρωπος 35 χρόνων να κλαίει σα μικρό παιδί και ο κόσμος να τον κοιτάζει με συμπόνια και ανθρωπιά, ένας κόσμος απλός…  

Συνεχίζουμε τη δημοσίευση των ιστοριών με θέμα "Ζητείται Ελπίς", εμπνευσμένων από το ομώνυμο διήγημα του Αντώνη Σαμαράκη.

Από το εργαστήριο που πραγματοποιείται στο Αετοπούλειο του Δήμου Χαλανδρίου

Δημήτρης Κωνσταντίνου  

                                   

Ζητείται Ελπίς

 

Χριστούγεννα! Γιορτή, ελπίδας και χαράς!. Όλοι μαζεμένοι γύρω από το τζάκι θυμόντουσαν ιστορίες από παλιά, τα παιδικά τους χρόνια και μάλιστα σε δύσκολες εποχές.

    Κάποια στιγμή, ο παππούς σηκώθηκε και κατέβηκε στην αποθήκη. Όταν επέστρεψε το πρόσωπό του ήταν φωτισμένο και στα χέρια του κρατούσε ένα μεγάλο κουτί. ‘’Τι βρήκα! Δε θα το πιστέψετε!’’ Μας είπε όλο χαρά.

    Όλοι μας μαζευτήκαμε γύρω του και η έκπληξή μας μεγάλωσε, όταν έβγαλε ένα χριστουγεννιάτικο ημερολόγιο από το κουτί. Ήταν ένα παλιό, αλλά καλά διατηρημένο ,ξύλινο και ζωγραφισμένο ημερολόγιο Χριστουγέννων 25 ημερών, σαν αυτά που όλα τα παιδιά έχουν και τρώνε ένα σοκολατάκι κάθε μέρα μέχρι τα Χριστούγεννα ανοίγοντας τα παραθυράκια.

    ‘’Και τι το διαφορετικό έχει αυτό το ημερολόγιο και χάρηκες τόσο παππού;’’ ρώτησα αυθόρμητα. ‘’Χα ! Χα!’’ έκανε ο παππούς ‘’ Μην είσαι δύσπιστος’’. Όταν σου πω την ιστορία του και τι φέρνει το ημερολόγιο θα καταλάβεις. Αυτό το ημερολόγιο δεν έχει σοκολατάκια. Κάθε μέρα φέρνει μια ευχή για σένα, για τον κόσμο. ‘’Θα το χαρίσω σε σένα που με αμφισβήτησες πρώτος απ’ όλους’’.

     Πήρα το ημερολόγιο και την επομένη που ήταν 1η Δεκεμβρίου και θα άρχιζε η αντίστροφη μέτρηση για τα Χριστούγεννα, έτρεξα στο ημερολόγιο. Όμως δεν είχε αριθμούς και δεν ήξερα πως θα λειτουργούσε. Είχε πορτάκια και έπρεπε να δοκιμάσω ένα κλειδάκι χρυσό που υπήρχε να ξεκλειδώσει το πορτάκι. Δοκίμαζα λοιπόν ανυπόμονα και νευρικά, με προσμονή μεγάλη τι θα φανερώσει το πορτάκι. Όταν επιτέλους άνοιξε κάποιο, βρήκα μια κάρτα με τη λέξη  ‘’Αισιοδοξία ‘’.

Εντυπωσιάστηκα, γιατί δεν κατάλαβα το ρόλο και τη λειτουργία της λέξης.

     Την επόμενη μέρα με το κλειδάκι άνοιξα την πόρτα ‘’Δημιουργία’’ τότε πήγα στον παππού, ζήτησα εξηγήσεις και εκείνος μου είπε ‘’Το έφτιαξε η γιαγιά μου, μετά από συμβουλές του πατέρα της και είναι το ημερολόγιο των επιθυμιών , των ευχών δηλαδή. Εκεί θα βρεις τις δικές σου εσωτερικές επιθυμίες και θα προσπαθήσεις να της υλοποιήσεις όσο καλύτερα μπορείς. ‘’  Είναι δηλαδή ένας οδηγός; αναρωτήθηκα.

“Στο τέλος, θα σε οδηγήσει σε ένα τεράστιο δώρο, τη δυσκολότερη και μεγαλύτερη ευχή. Απόλαυσε το δρόμο μέχρι εκεί και θα το συζητήσουμε τότε''.

     Είχα λοιπόν ένα γρίφο να λύσω, να περάσω όλες τις πόρτες μέχρι να μου φανερωθεί το “δώρο''. Συνέχισα κάθε μέρα μέχρι τα Χριστούγεννα  να ξεκλειδώνω ένα πορτάκι ‘’Φιλία”, “Αγάπη”, “Ευτυχία”, “Υγεία”, “Συγγνώμη”, “Αλληλεγγύη”, “Καλοσύνη’’. Μεγάλα δώρα και πράγματι μεγάλες επιθυμίες.

        Ήταν διασκεδαστικό και όλοι μαζί πια περιμέναμε την καθημερινή έκπληξη. ‘’ Επιτέλους έφτασα’’ σκέφτηκα όταν άνοιξα το τελευταίο πορτάκι ‘’ Ελπίδα''.   Έτσι είπε ο παππούς και έτσι έγινε.

Οι άνθρωποι απελπισμένοι πιστεύουν ότι δεν υπάρχει πια ελπίδα. Η ελπίδα, όμως είναι εκεί. Πάντα φωτεινή και θα την δείχνουμε  εμείς σ’ όποιον χρειάζεται.

 ‘’ Ζητείται Ελπίς'' η μεγαλύτερη ευχή όλων μας.

 

 

Ζητείται ελπίς...

 Επίκαιρος όσο ποτέ ο τίτλος του βιβλίου του Αντώνη Σαμαράκη/ πηγή έμπνευσης για τους συμμετέχοντες στο εργαστήριο που πραγματοποιείται στο Αετοπούλειο του Δήμου Χαλανδρίου...

Ζητείται Ελπίς

Του Ιάσονα Στοφόρου

Ζητείται Ελπίς

 της Αμύρσας Γιαννακάκη

Σήμερα θα ήθελα να σας διηγηθώ πώς βρήκα την ελπίδα μες το μαγαζί μου!

Ήταν Χριστούγεννα, όχι πολλά χρόνια πριν. Εκείνες τις μέρες είχα ανοιχτό το παιχνιδαδικο.

Καθόμουν στην καρέκλα του μαγαζιού, που δεν ήταν και πολύ άνετη και θαυμαζα τη θέα από το παράθυρο δεν είχα και τίποτε άλλο να θαυμάσω.

Το παιχνιδαδικο ήταν άθλιο. Όλα τα παιχνίδια φαινόταν παλιά, τα ράφια σκονισμένα και το μέρος μύριζε απαίσια. Κι εκεί που όλα ήταν χάλια, ένα κοριτσάκι στάθηκε στην πόρτα του μαγαζιού μου.

είχε μαύρα,κατσαρά μαλλιά και κατάμαυρα μάτια. Το δέρμα της σκουρόχρωμο, φορούσε ένα κίτρινο χτυπητό φουστάνι.

Έλεγα συνέχεια μέσα μου, ας της αρέσουν τα παιχνίδια μου! Λες να φύγει χωρίς να πάρει τιποτα?

Ξέρετε, δεν ερχόταν πολλά παιδιά στο μαγαζί μου,ούτε έβγαζα πολλά λεφτά. Αν κι εμφανισιακά το κορίτσι δεν ήταν ιδιαιτέρα όμορφο, από κοντά τα μάτια της αστραφταν σαν διαμάντια και μύριζε τριαντάφυλλο. Κοίταζε για αρκετή ώρα τα παιχνίδια με προσοχή και τελικά αποφάσισε να πάρει δύο.

"Ένα για μένα κι ένα για το πρώτο παιδί που θα βρω στο δρόμο και χρειάζεται βοήθεια".

Δεν μπορούσα να το πιστέψω! Σαράντα χρόνια έχω αυτό το μαγαζί και πότε κανένα παιδί δεν έχει ξαναπεί κάτι τέτοιο.

Δεν μπορούσα να το αντέξω κι έβαλα τα κλάματα. Έκλαιγα με λυγμούς,60 χρόνων άντρας και δεν μπορούσα να σταματήσω.

Το κοριτσάκι δεν ήξερε να μιλάει καλά ελληνικά, καταλαβε όμως, έβγαλε ένα χαρτομάντιλο από την τσέπη του και μου το έδωσε.

Έπειτα αραδιασε τα ψιλά που είχε μαζέψει από τα κάλαντα πάνω στον πάγκο κι άρχισε να τα μετράει.

Είχα συγκινηθεί τόσο που της είπα πως δεν χρειάζεται πληρωμή. Είχε πληρώσει με την καλή της πράξη. Είπε ευχαριστώ και γύρισε την πλάτη να φύγει.

Καθώς την έβλεπα να ξεμακραινει έτρεξα να τη ρωτήσω "πώς σε λένε"

Κι αυτή με ένα γλυκό χαμόγελο φώναξε δυνατά ΕΛΠΙΔΑ.

Τις υπόλοιπες μέρες το μαγαζί μύριζε τριαντάφυλλο.

Ζητείται Ελπίς

από την Πέγκυ Καραγιάννη

 

Ήταν όλη την ημέρα επάνω στα τακούνια και μέσα στα αυστηρά στενά ρούχα της δουλειάς.

Μετρούσε λεπτό το λεπτό να φτάσει στο σπίτι, ανάσα την ανάσα να μπει στην είσοδο της πολυκατοικίας και να πετάξει τα παπούτσια.

Οδηγώντας ήθελε τόσο πολύ να γκρινιάξει, να φωνάξει δεν αντέχω άλλο αυτή τη δουλειά, αυτή τη ζωή. Θυμόταν ωστόσο όλες τις θεωρίες που είχε διαβάσει περί του νόμου της έλξης, όπως η γκρίνια φέρνει γκρίνια, δες την ζωή θετικά, χαμογέλα κλπ. Αρκέστηκε στο να πάρει μερικές βαθιές ανάσες, έτσι και αλλιώς σε λίγο θα ήταν στο σπίτι της.

Έφτασε και πριν καλά καλά βάλει το κλειδί στην εξώπορτα πέταξε τα τακούνια, μια κραυγή ανακούφισης βγήκε από το στόμα της, οι πατούσες χύθηκαν σαν ζελέ στο πάτωμα και κόλλησαν όπως οι βεντούζες. Ανέβαινε, σχεδόν ξυπόλητη, βαριά ένα- ένα τα σκαλοπάτια.

Κάθε σκαλί και μια σκέψη. Σκαλί πρώτο θα κάνω ένα καυτό μπάνιο, σκαλί δεύτερο θα βάλω πυζάμες, σκαλί τρίτο θα κλείσω το τηλέφωνο, σκαλί τέταρτο θα κοιμάμαι δυο μέρες συνεχόμενα, σκαλί πέμπτο θα συγκεντρωθώ στον εαυτό μου.

Μπαίνει επιτέλους σπίτι έτοιμη να πραγματοποιήσει το όνειρο. Το σκυλί ορμάει επάνω της , χαρούμενο την μύριζε και την έγλυφε. Σχεδόν την πέταξε κάτω.

- Εεεε τι έπαθες, σταμάτα, έλα και εγώ σε αγαπάω.  Ήσυχα τώρα.

 

Στο port mando είδε ένα σημείωμα, ήταν από τον γιό της.

 

         Φεύγω εκτάκτως, θα λείψω δύο μέρες. Ο σκύλος δεν έχει βγει βόλτα.

 

Τώρα δεν ήξερε τι να κάνει. Να γελάσει, να κλάψει, να φωνάξει; Αναβάλλονται το ζεστό μπάνιο, οι πυζάμες, ο ύπνος δυο μέρες συνεχόμενα . Όταν έκανε σχέδια είχε ξεχάσει τον σκύλο. Πάντα το πάθαινε.  Από την ημέρα που τον βρήκαν τα παιδιά και τον έφεραν  στο σπίτι ήταν ακόμη μια υποχρέωση στην καθημερινότητα της. Τον λάτρευε αλλά ζητούσε το δικαίωμα  να μοιράζετε την ευθύνη του.

Πετάει τα τακούνια από το χέρι, βάζει αθλητικά και ξαναβγαίνει με τον σκύλο στον δρόμο.

Ευτυχώς φυσούσε και ο αέρας την βοηθούσε να ανασάνει.

Ευτυχώς υπήρχε περιορισμός μετακινήσεων και δεν υπήρχε κανείς για να την δει να βουρκώνει.

Ευτυχώς μέσα από την μάσκα που φορούσε, μπορούσε να σιγομουρμουρά χωρίς να ντρέπεται.

Ευτυχώς ήταν Χριστούγεννα και τα φωτισμένα μπαλκόνια ήταν μια παρηγοριά.

Αυτή την ώρα πόσο θα ήθελε έναν άνθρωπο να του πει τα παράπονά της, έναν άνθρωπο να ακούει με ανοιχτά αυτιά, έναν άνθρωπο να κρατήσει το λουρί του σκύλου που την τραβά.

 

Πως άλλαξε έτσι η ζωή. Κάποτε δεν ήξερε  σε ποιον φίλο να πρώτο τηλεφωνήσει.   Έναν καλούσε, δέκα μαζεύονταν. Τώρα πια αν αναζητούσε κάποιον η απάντηση ήταν κάπως έτσι :

“ Σταμάτα να τηλεφωνείς, ξεκίνα να αναλάβεις τον εαυτό σου.”

 

Σήκωσε τα μάτια στα φωτισμένα μπαλκόνια και είδε σαν επιγραφές νέον τις λέξεις αυτό – βελτίωση, αυτό- εξυπηρέτηση, αυτό- αγάπη, αυτό- δέσμευση, αυτό- έλεγχος, αυτό – συντήρηση, αυτό- φροντίδα.

Από πότε ο άνθρωπος που πορεύεται μόνος έγινε ο δυνατός.

 

Εκείνη την στιγμή, στην μέση του δρόμου ήθελε να χάσει τον αυτό- έλεγχό της και να φωνάξει δυνατά να βγουν όλοι στα φωτισμένα μπαλκόνια.

Ζητείται άνθρωπος να πάει τον σκύλο βόλτα.

Ζητείται άνθρωπος να ακούει.

Ζητείται άνθρωπος να νοιάζεται.

Ζητείται πίσω το αγαπάτε αλλήλους ως εαυτόν.

Ζητείται πίσω μια ζωή μακρυά από την τρέλα και την μοναξιά.

Ζητείται Ελπίς γιατί χανόμαστε.

- Ζητείται Ελπίς, ακούτε;

Ζητείται Ελπίς

του Κώστα Στοφόρου

Να είναι άραγε στο κοχύλι που έχω φυλαγμένο από ένα μακρινό φθινόπωρο στη θάλασσα;

Να είναι σε εκείνη τη φωτογραφία που βρήκα τυχαία στο συρτάρι μου μαζί με κάτι χαμένα ποιήματα μιας γιορτής που χάνεται πίσω στο χρόνο;

Να είναι μέσα στο τηλέφωνο που αρνείται να χτυπήσει, όσα μαγικά κι αν κάνω;

Στο μήνυμα που δεν φτάνει;

Στο ειδοποιητήριο που άφησε ο βιαστικός κούριερ;

Κάνω την ύστατη κοινοποίηση:

«Ζητείται Ελπίς»

Ούτε ένα μικρό like δεν παίρνω…

Τα δέντρα της Μυρτώς και της Μελίνας

Ολόκληρο δάσος φτιάξαμε! Στο εργαστήρι με αφορμή το έτος Αντώνη Σαμαράκη, το οποίο πραγματοποιείται από το Αετοπούλειο Πολιτιστικό Κέντρο του Δήμου Χαλανδρίου, με έμπνευση από το "Πεύκο του Αντώνη" οι συμμετέχοντες έγραψαν για τα δικά τους δέντρα.

Το δέντρο της Μυρτώς

της Μυρτώς Παυλάκου

 

Ήταν ένα ηλιόλουστο πρωί στην Ανώνυμη Χώρα. Ακουγόταν μόνο το μεθυστικό κελάηδισμα των πουλιών καθώς κάνεις δεν είχε ξυπνήσει ακόμα. Ή μήπως όχι. Εκείνο το πρωί δεν φαινόταν καθόλου διαφορετικό για την μικρή Μυρτώ. Είχε ξυπνήσει, είχε φάει τα αγαπημένα της δημητριακά, αυτά με τα φρούτα του δάσους και περπατούσε μέσα στο δασάκι που οδηγούσε στο σχολείο. Πάντα το έκανε αυτό. Ξυπνούσε πρωί πρωί για να πάει από το δασάκι, δεν της άρεσε ο δρόμος. Η απόσταση για το σχολείο ήταν τόσο μικρή που δεν προλάβαινε να διαβάσει ούτε μια σελίδα από τα βιβλία της, άσε που τα αυτοκίνητα έκαναν τόση φασαρία που δεν μπορούσε να συγκεντρωθεί. Εκείνη τη μέρα διάβαζε "Τα Ψηλά Βουνά" του Ζαχαρία Λ. Παπαντωνίου. Της το είχε φέρει ο θείος, πάντα έφερνε τα πιο ωραία δώρα από τις χώρες που επισκεπτόταν. Ο θείος ήταν ο μόνος που την καταλάβαινε. Όλοι οι άλλοι της έδιναν βιβλία για μικρά παιδάκια, της Μυρτώς δεν της άρεσε αυτό παρόλο που πήγαινε μόνο δευτέρα Δημοτικού. Της άρεσαν τα μεγάλα βιβλία, αυτά με τις πολλές σελίδες επειδή μπορούσε  να τα διαβάζει και να ζει μέσα στις μαγικές περιπέτειές τους για μέρες. Ξαφνικά άρχισε να ακούει παιδικά γέλια που γίνονταν όλο και πιο δυνατά. Πλησίαζε στο σχολείο. Στενοχωρήθηκε, δεν ήθελε να σταματήσει να διαβάζει, της άρεσε η ζωή στο βουνό και οι προκλήσεις που αντιμετώπιζε εκεί.

 

  Την πρώτη ώρα είχαν μελέτη του περιβάλλοντος. Λάτρευε το περιβάλλον, της άρεσε να μαθαίνει για τη χλωρίδα και τη πανίδα, αλλά μισούσε τη μελέτη του περιβάλλοντος στο σχολείο. Δεν έφταιγε το βιβλίο ούτε η δασκάλα της. Ήταν τα παιδιά στη τάξη της που αδιαφορούσαν για το μάθημα, κάτι που έδειχναν με κάθε πιθανό τρόπο. Τα αγόρια έφτιαχναν σαΐτες και τις έριχναν ο ένας στον άλλον ενώ τα κορίτσια μιλούσαν για την καινούργια κούκλα που τους πήραν οι γονείς τους. Η καημένη κυρία Κατερίνα, η δασκάλα τους, δεν ήξερε τι να κάνει. Η κυρία Κατερίνα ήταν καλόκαρδος άνθρωπος, πάντα σκεφτόταν τους μαθητές της, μόνο που το να είναι αυστηρή δεν ήταν πολύ στη φύση της. Συνήθως, όταν είχαν μελέτη του περιβάλλοντος η κυρία Κατερίνα έδειχνε αγχωμένη και φοβισμένη, ίσως επειδή δεν ήξερε τι θα σκαρφιζόντουσαν οι μικροί μαθητές της για να μην κάνουν μάθημα και να βγουν έξω στην αυλή να παίξουν. Όμως σήμερα ήταν χαρούμενη, τολμώ να πω ενθουσιασμένη, λες και έμπαινε σε αυτή τη τάξη για πρώτη φορά. Κάθισε στην έδρα της, έβγαλε τα βιβλία της παλιά κόκκινη τσάντα της, που θύμιζε στη Μυρτώ αυτή της Μαίρη Πόπινς, και την άφησε στο περβάζι του παραθύρου δίπλα της. Χτύπησε παλαμάκια, ησύχασε τους μαθητές της και ξεκίνησε να μιλάει: «Αγαπητά μου, παιδιά!» έτσι τους φώναζε, γιατί τους ένιωθε σαν τα παιδιά που δεν είχε «Γνωρίζω πολύ καλά ότι η Μελέτη του Περιβάλλοντος δεν είναι ένα από τα αγαπημένα σας μαθήματα και ότι προτιμάτε να περνάτε τον χρόνο σας έξω στο προαύλιο. Οπότε αποφάσισα να ξεχάσουμε το θεωρητικό κομμάτι του μαθήματος για σήμερα και να αφοσιωθούμε λίγο περισσότερο στο πρακτικό. Αφού σας αρέσει τόσο πολύ ο εξωτερικός χώρος του σχολείου, μπορούμε να  κάνουμε μάθημα εκεί». Τα παιδιά εκστασιάστηκαν, θα ήταν σαν μεγαλύτερο διάλειμμα. «Και τι θα κάνουμε;» ρώτησε ο Γιαννάκης, «Θα παίξουμε μπάλα» φώναξε ο Παύλος, «Όχι, μήλα» πετάχτηκε η Μαρία, «τι λέτε για κουτσό;» ρώτησε διστακτικά η Σοφία. «Για την ακρίβεια θα κάνουμε μία δεντροφύτευση» είπε η κυρία Κατερίνα προσπαθώντας να κρατήσει τον ίδιο χαρούμενο τόνο που είχε στην αρχή της ημέρας, «Και τι είναι αυτό;» ρώτησε ο Πέτρος, «Φυτεύεις δέντρα, το λέει και η λέξη, καλά δεν το κατάλαβες;» τον μάλωσε ο Στάθης. Ο Πέτρος έβαλε τα κλάματα. Το χαμόγελο στο πρόσωπο της κυρίας Κατερίνας εξαφανιζόταν καθώς εκείνη έχανε την υπομονή της, ενώ η Μυρτώ ήθελε απλώς να πάει να κάτσει στο δασάκι, κάτω από ένα δέντρο και να συνεχίσει το βιβλίο της. Η κυρία Κατερίνα προσπάθησε να ησυχάσει τα παιδιά, με την λίγη υπομονή που της είχε απομείνει.Επειτα  πήρε την παλιά, κόκκινη τσάντα της και την άνοιξε. Από μέσα έβγαλε κάτι μικρά σακουλάκια που απέξω είχαν φωτογραφίες από διάφορα φυτά. «Λοιπόν...» ξεκίνησε να λέει η δασκάλα, «...αυτά είναι σακουλάκια με σπόρους. Αν φυτέψουμε αυτούς τους σπόρους θα γίνουν σαν αυτά τα φυτά στις φωτογραφίες. Ελάτε να διαλέξετε ποιό φυτό θέλετε εσείς να φυτέψετε». Όλα τα παιδιά έτρεξαν προς την έδρα για να διαλέξουν το καλύτερο πιθανό φυτό. Τα κορίτσια πήραν όλα τα φυτά με τα πολύχρωμα λουλούδια ενώ τα αγόρια πήραν αυτά που ήταν καλύτερα για σκαρφάλωμα. Η Μυρτώ ήθελε ένα μεγάλο δέντρο με βαθύ  ίσκιο, για να κάθεται από κάτω και να διαβάζει με τις ώρες, θα ήταν λίγο σαν το αγαπημένο της δασάκι μόνο μέσα στο σχολείο. Πλησίασε και εκείνη στην έδρα. Ευτυχώς για εκείνη είχε μείνει το τέλειο δέντρο, ένας πλάτανος.

 

  Πήγαν έξω και κάθισαν σε ένα παγκάκι δίπλα στό μεγάλο παρτέρι, στη γωνία του προαυλίου. Η κυρία Κατερίνα φύτεψε ένα σπόρο μαργαρίτας για να τους δείξει πως γίνεται. Όταν τελείωσε τους είπε «Πρέπει να τα ποτίζετε και να τα φροντίζετε κάθε μέρα ώστε να μεγαλώσουν και να γίνουν όμορφα σαν αυτά στις φωτογραφίες. Επίσης, θα τα παρουσιάσετε στους γονείς στην καλοκαιρινή γιορτή του σχολείου όπου ο διάσημος βοτανολόγος Γιώργος Καραβότανος θα διαλέξει το καλύτερο φυτό». Όλοι το έριξαν στη δουλειά, πότιζαν τα φυτά τους κάθε μέρα και όσο μεγάλωναν έφερναν και στολίδια για να τα ομορφύνουν. Η Μυρτώ πήγαινε κάθε μέρα και έδινε νερό στον πλάτανό της και φρόντιζε να τον βλέπει ο ήλιος για να κάνει φωτοσύνθεση, αλλά όσο σκληρά και αν προσπαθούσε ο πλάτανός της παρέμενε απλώς ένας βλαστός. Η μέρες περνούσαν και η Μυρτώ δεν έβλεπε καμία αλλαγή στο φυτό της. Μέχρι που ήρθε η μέρα που θα τους επισκεπτόταν ο Γιώργος Καραβότανος για να δει την πρόοδο τους. Όταν ο Γιώργος έφτασε και είδε τον πλάτανο της Μυρτώς την ρώτησε «Εσύ μικρή δεν το φροντίζεις το φυτό σου», η Μυρτώ έγνεψε αρνητικά και αποκρίθηκε «Το ποτίζω κάθε μέρα, φροντίζω να βλέπει ήλιο για να φωτοσυνθέτει, μα δεν μεγαλώνει». «Δεν βλέπω να κάνεις κάτι λάθος» της απάντησε προβληματισμένος, την πλησίασε και της ψιθύρισε στο αυτί «Ξέρεις, μάλλον θα θέλει το μυστικό συστατικό της βοτανολογίας. Ξέρεις ποιο είναι αυτο;» η Μυρτώ έγνεψε αρνητικά, «Η αγάπη!» της απάντησε ο Γιώργος και της έκλεισε το μάτι.

 

  Από τότε πήγαινε κάθε μέρα στο σχολείο από το δρόμο, ώστε να είναι εκεί πρώτη και καθόταν και διάβαζε τα αγαπημένα της βιβλία στο δέντρο της. Του έδινε το κασκόλ της όταν έκανε κρύο και του τραγουδούσε τα τραγούδια που μάθαινε στην τάξη. Κι έτσι περνούσαν η μέρες και το δέντρο της Μυρτώς γινόταν όλο και πιο μεγάλο και όλοι στο σχολείο το θαύμαζαν. Όταν ήρθε η μέρα της καλοκαιρινής γιορτής είχε τόσο άγχος. Μετά όμως σκέφτηκε πως δεν είχε σημασία η νίκη, γιατί είχε προσπαθήσει σκληρά για να αποκτήσει το δέντρο που τόσο ονειρευότανε και τελικά τα κατάφερε όχι μόνο να μεγαλώσει το ομορφότερο δέντρο στο σχολείο, αλλά και να κάνει έναν καινούργιο φίλο, ίσως τον καλύτερό της φίλο και αυτό της ήταν αρκετό.

 ---------------------------------------------------------------------------------

Να ένα ακόμη, που μας ταξιδεύει στη μακρινή Ισλανδία

Το δέντρο της Μελίνας

Της Μελίνας Παυλάκου

 

Σε ένα γκρίζο σπίτι κάπου σε μια περιοχή της Ισλανδίας καθόταν ο κύριος Αντρί και κοίταζε ένα μεγάλο κόκκινο άλμπουμ γεμάτο φωτογραφίες. Ο κύριος Αντρί ήταν ένας ηλικιωμένος άνθρωπος που ζούσε μόνος. Το σπίτι του ήταν μια διώροφη μεζονέτα που στην οροφή της ήταν γεμάτη με ξερά χόρτα.

Κοιτάζοντας τις φωτογραφίες ο κύριος Αντρί  αναστέναξε και θυμήθηκε την οικογένειά του και τον ίδιο να φυτεύουν λουλούδια στη αυλή , να πηγαίνουν εκδρομές και να κάνουν μπάνιο στα παγωμένα νερά της λίμνης. Κάποτε ήταν ένας χαρούμενος άνθρωπος όμως τώρα το χαμογελό του είχε χαθεί μαζί με τα δέντρα που κάποτε δέσποζαν στην αυλή του.

Γιατί ο κύριος Αντρί είχε μείνει μόνος και τι απέγινε η οικογένειά του; H απάντηση είναι ο λόγος που χάθηκαν τα δέντρα, τα γέλια και τα χαμόγελα από το σπίτι του .Ηταν κάτι που πλήγωνε βαθιά τον κύριο Αντρί και τον εμπόδιζε να ευτυχήσει κάνοντας το γκρίζο του σπίτι στην μακρινή Ισλανδία να μοιάζει με φυλακή.

Εκείνη τη μέρα που προσπαθεί να ξεχάσει χιόνιζε. Ο κύριος Αντρί έπαιζε με την κόρη του Μελίνα. Η Μελίνα ήταν επτά χρονών και είχε αρρωστήσει εδώ και κάποιο καιρό. Εκείνος έκανε ότι μπορούσε για να περνάει καλά και να ξεχνιέται. Την πήγαινε στο ποτάμι , ψάρευαν και κάποιες φορές, σπάνια, που ο καιρός ήταν καλός έκαναν πικ νικ. Σήμερα η χιονοθύελλα τους χάλασε τα σχέδια και έμειναν μέσα. Κάθισαν στο πάτωμα και έπαιξαν παιχνίδια. Κάποια στιγμή ο κύριος Αντρί σηκώθηκε και πήγε να πάρει ένα ποτήρι νερό. Ο βήχας της Μελίνας που ακούστηκε από το δωμάτιο τον ανησύχησε. Ακουγόταν πολύ άσχημα. Την επόμενη μέρα στο νοσοκομείο έμαθε το άσχημο νέο. Η ζωή του από εκείνη τη στιγμή διαλύθηκε.

Έκλεισε το άλμπουμ με τις φωτογραφίες και κοίταξε τα μαραμένα φυτά της αυλής. Πήγε στην αποθήκη, πήρε ένα φτυάρι και άρχισε να σκάβει χώμα. Εκείνη τη μέρα φύτεψε ένα δέντρο που δεν θα μαρανόταν ποτέ, το δέντρο της Μελίνας.

Τα δικά μας δέντρα: Με έμπνευση από το Πεύκο του Αντώνη Σαμαράκη

 Στο πλαίσιο του εργαστηρίου με αφορμή το έτος Σαμαράκη που πραγματοποιείται στο Αετοπούλειο του Δήμου Χαλανδρίου, ζητήσαμε από τους συμμετέχοντας να γράψουν για το δικό τους δέντρο και να ζωγραφίσουν/ φωτογραφίσουν δέντρο που να τους εμπνέει.

Τα αποτελέσματα ήταν πάλι απροσδόκητα...

Το δέντρο του Δημήτρη

από τον Δημήτρη- Άγγελο Κωνσταντίνου

Το δέντρο του Ιάσονα

Από τον Ιάσονα Στοφόρο

Το δέντρο της Αμύρσας

Από την Αμύρσα Γιαννακάκη

Είμαι το δέντρο που δεν έχει ρίζες

Και ποτέ δεν ξεχνάει τις παλιές του πατρίδες

Ένα δέντρο που έχει πάει σε χώρες

Γιατί έχω πόδια, αλλά έχω κουραστεί λίγο ώρες ώρες.

Το να φεύγεις και να πηγαίνεις κάπου

Σε κάνει να θέλεις να πας παρακάτω

Κάθε χώρα είναι μοναδική

Ξεχωριστή και φοβερή!

Το να κάνεις κάτι διαφορετικό

Να πηγαίνεις ταξίδια σε όλο τον κόσμο

Σε κάνει πιο έμπειρο, έξυπνο και διαφορετικό.

Έχω τα πάντα μέσα στην καρδιά, γιατί

Αυτή είναι της ζωής η ομορφιά.

 

Το δέντρο του Ορφέα

Από τον Ορφέα Μητροδήμα -Μπρέγιαννη

Το δέντρο έξω από το σπίτι μου το φύτεψε ο πάππους μου. Είναι πορτοκαλιά και λεμονιά. Από αυτό το δέντρο συνήθως κόβουμε λεμόνια για το φαγητό.

Μια φορά είχα πάρει μερικά πορτοκαλιά, έκανα χυμούς και τους πουλούσα έξω από το σπίτι μου. Έβγαλα περίπου τρία ευρώ. Όταν βαρέθηκα να είμαι έξω να περιμένω να περάσει κάποιος, γιατί είμαστε σε καραντίνα και δεν περνάει πια κανείς από την γειτονιά μου, πήγα μέσα να πιώ λίγη πορτοκαλάδα μονός μου.

Στο σπίτι δεν έχω αδερφό, ή αδερφή για αυτό όταν ήμουν μικρός έβγαινα συχνά έξω για να σκαρφαλώσω στο δέντρο. Ένα βράδυ είχαν έρθει κάτι γείτονές και είχαμε βάλει πυρσούς στον μικρό μας κήπο, είχαμε στρώσει τραπέζι αλλά και αυτοί δεν είχαν κανένα παιδί γι’ αυτό εγώ δεν κατέβηκα από το δέντρο. Έψαχνα να δω εάν είχε κάνει φωλιά στο δέντρο κανένα περιστέρι ή χελιδόνι, αλλά το μόνο που βρήκα ήτανε μια κυψέλη. Ξαφνιάστηκα. Έπεσα από το δέντρο και με τσιμπήσαν δυο μέλισσες, ευτυχώς ο πατέρας μου είχε μια αλοιφή για τα τσιμπήματα και μετά ήμουν μια χαρά. Μετά από αυτό το πάθημα μου δεν ξανανέβηκα ποτέ στο δέντρο μου αλλά το παρακολουθώ από μακριά, να γεμίζει άνθη την Άνοιξη και φρούτα το Χειμώνα.

Το δέντρο της Παγώνας

Από την Πέγκυ Καραγιάννη

 Mια φορά και έναν πολύ παλιό καιρό , ήταν ένα κορίτσι που είχε ένα παράξενο όνομα. Την έλεγαν Παγώνα.

Δεν είχε πολλούς φίλους. Ο πιο αγαπημένος της φίλος είχε φύγει μακριά και η μικρή  πάντα έβρισκε παρηγοριά και χαρά κάνοντας βόλτες στο δάσος.

Αγαπούσε το πράσινο των δέντρων, την μυρωδιά της γης μετά την βροχή, τον ήχο των φύλλων όταν τα πατούσε. Κάθε φορά ανακάλυπτε μικρούς θησαυρούς όπως παράξενα φύλλα, αγριολούλουδα, βελανίδια. Μια μέρα κάτω από ένα σωρό φύλλων, ανακάλυψε ένα μικρό - μικρό βιβλίο. Φαινόταν τόσο παλιό γιατί είχε ένα ξεθωριασμένο κίτρινο χρώμα και στο εξώφυλλο υπήρχαν μόνο δυο γράμματα πια. Το Μ και το Β. Όλα τα άλλα είχαν χαθεί στον χρόνο.

- Μάλλον από κάποιον θα έπεσε, ίσως από κάποιον κύριο Μ Β. Τώρα δεν μπορώ να τον βρω και να του το δώσω πίσω. Είναι κρίμα να αφήσω το βιβλίο μόνο του στο δάσος, θα το πάρω μαζί μου. Με συγχωρείτε κε Μ Β.  

  Ήταν τόσο μικρό που θα χωρούσε πάντα σε κάποια τσέπη της. Από εκείνη την μέρα έγινε ο πιο στενός της φίλος με το όνομα κος ΜΒ.

Μια όμορφη και φωτεινή ημέρα σε μια βόλτα της στο δάσος, είχε ξαπλώσει πάνω σ’ ένα  πεσμένο κορμό. Απολάμβανε τον ήλιο και διάβαζε από το μικρό της βιβλίο μια ιστορία για ένα μαγικό σποράκι. Αλλά χωρίς να το καταλάβει, την στιγμή που έκλεισε το βιβλίο και το έβαλε στην τσέπη της, αλήθεια ακόμα και εγώ δεν ξέρω πως, το σποράκι έπεσε από το βιβλίο .

 

Τις επόμενες μέρες έβρεχε καταρρακτωδώς και ήταν αναγκασμένη να μείνει στο σπίτι.  Κοιτούσε την βροχή από το παράθυρο και σκεφτόταν τι όμορφα που θα ήταν  όλα τώρα στο δάσος.

Βγάζει το μικρό βιβλίο από την τσέπη της και άρχισε πάλι να διαβάζει την ιστορία για το μικρό σποράκι. Μέχρι που δεν μπορούσε να συνεχίσει άλλο,  γιατί το σποράκι δεν υπήρχε. Είχε χαθεί. Που να πήγε ;

Πότε έπεσε από το βιβλίο;  Κοίταξε κάτω από τα σεντόνια, έψαξε όλες τις τσέπες της, έψαξε κάτω από τα μαξιλάρια του καναπέ….τίποτα. Αχ να σταματούσε η βροχή να βγει έξω να το ψάξει. Μια θλίψη σφηνώθηκε στην καρδιά της και δεν έλεγε να φύγει.

Μια εβδομάδα μετά πριν ακόμη ξυπνήσει και σηκωθεί από το κρεββάτι μια ηλιαχτίδα πέρασε από τις γρίλιες  του παραθύρου της και στάθηκε στα μάτια της. Ο ήλιος είχε βγει ξανά. Πετάχτηκε όρθια, πέταξε τα  σκεπάσματα και ετοιμάστηκε γρήγορα.  Χωρίς να φάει  πρωινό, χωρίς να ενημερώσει κανένα βγήκε από το σπίτι και άρχισε να τρέχει έως το δάσος για να βρει το σποράκι της.

Τελευταία φορά είχε ανοίξει το βιβλίο στο πεσμένο κορμό, αυτό το θυμόταν καλά. Έτρεχε και παρακαλούσε να το βρει, να μην είχε χαθεί με την βροχή. Ο ήλιος ποτέ δεν έκαιγε τόσο πολύ σαν σήμερα.

Λαχανιασμένη και με πολύ αγωνία έφτασε στον πεσμένο κορμό. Και εκεί δίπλα του, είδε το πιο παράξενο πράγμα. Ένα δέντρο που μέχρι πριν λίγες δεν υπήρχε. Ένα δέντρο με τα πιο παράξενα φύλλα και  αλλόκοτα χρώματα.

 

Πλησίασε αργά, με κομμένη την ανάσα. Ήθελε να το αγγίξει, μα φοβόταν κιόλας. Το κοίταζε, το ξανακοίταζε, πήρε μια βαθιά ανάσα, δεν έφτασε ανάσανε βαθιά πολλές φορές και υστερα άπλωσε το χέρι.  Άρχισε να το χαϊδεύει, να το μυρίζει, γονάτισε στην ρίζα του και το αγκάλιασε.  Και τότε άκουσε μια φωνή μέσα από το δέντρο .

 

- Είμαι το δέντρο που γεννήθηκε από το σποράκι που έπεσε από το βιβλίο σου, από τον κο ΜΒ. Κόψε ένα από τα φύλλα μου, κράτα το στις παλάμες σου, κλείσε τα μάτια σου και μέσα από το πιο βαθύ μέρος της ψυχής σου κάνε μια ευχή και πες:

 

 Φύλλο μαγικό κρατώ,

μια ευχή έχω να πω

απ΄ τα βάθη της ψυχής

στην ελπίδα της ζωής.

 

Η μικρή Παγώνα ήθελε ευχηθεί  τόσα πράγματα, δεν ήξερε τι να πρώτο διαλέξει.  Να ξαναβρεί την μαμά του ο νέος συμμαθητής από την Συρία,  που ήρθε πριν λίγες μέρες στο σχολείο; Να έχει φαγητό η Αννούλα που έλειπε από το σχολείο γιατί λιποθύμησε από την πείνα;  Να καθαρίσει πάλι το ποτάμι στο χωριό της και να γίνει όπως παλιά, τότε που πήγαινε με τον παππού και κολυμπούσε; Να μπορέσει να δει γρήγορα πάλι τα ξαδέρφια της που έλειπαν μακρυά;

 

- Δέντρο μου δεντράκι μου δεν ξέρω τι ευχή  να κάνω, έχω μπερδευτεί. Πως θα  ξέρω ποια είναι η πιο σημαντική ευχή από όλες;

 

- Αν η Ευχή σου θα βγει από τα βάθη της ψυχής τότε θα είναι η σωστή. Μην φοβάσαι.  Τα κλαδιά μου έχουν τόσα φύλλα.  Για σένα είμαι εδώ, κανείς άλλος δεν μπορεί να με δει, ούτε να κόψει τα φύλλα μου. Έλα μην αργείς.

 

Η μικρή ανεβαίνει στον πεσμένο κορμό και κόβει προσεκτικά το πρώτο φύλλο, δεν ήθελε να πληγώσει το δέντρο της. Είχε ένα βαθύ κόκκινο χρώμα σαν αυτό της αγάπης. Το έβαλε στην παλάμη της, το ζέστανε με την ανάσα της, έκλεισε τα μάτια και είπε:

 

Φύλλο μαγικό κρατώ,

μια ευχή έχω να πω,

από τα βάθη της ψυχής

στην ελπίδα της ζωής

να έχει η Αννούλα φαγητό

να γυρίσει στο σχολειό.

 

Η Άννα γύρισε γρήγορα στο σχολείο, ο συμμαθητής βρήκε την μαμά του, το ποτάμι καθάρισε και το καλοκαίρι τα ξαδέρφια της θα έρχονταν για να πάνε όλοι μαζί στο χωριό στο σπίτι του παππού.

 

Το δέντρο της Παγώνας είναι πάντα εκεί στο δάσος δίπλα στον πεσμένο κορμό και  όταν εκείνη ακούει για κάτι που την πληγώνει, χάνεται στο δάσος, κόβει ένα φύλλο και ….

 

Φύλλο μαγικό κρατώ,

μια ευχή έχω να πω,

από τα βάθη της ψυχής

στην ελπίδα της ζωής

για έναν κόσμο φωτεινό

μ’ αγαπάς και σ’ αγαπώ.

 

 

Διαδικτυακός Περίπατος: Οι αγορές και τα ταβερνάκια της παλιάς Αθήνας

 

Κυριακή 27 Δεκεμβρίου

Διαδικτυακός Περίπατος: Οι αγορές και τα ταβερνάκια της παλιάς Αθήνας

 Το Μουσείο Σχολικής Ζωής και Εκπαίδευσης και το Greek Cultural Institute σας καλούν σε έναν διαδικτυακό περίπατο την Κυριακή 27 Δεκεμβρίου στις 5 το απόγευμα.

 

Θα μάθουμε ποια είναι η πιο παλιά ταβέρνα της Πλάκας, πού σύχναζαν ο Χατζηδάκις, ο Παπαδιαμάντης, ο Σεφέρης, ο Μάνος Κατράκης, αλλά και μια -σχεδόν – Χριστουγεννιάτικη ιστορία με τον Αριστοτέλη Ωνάση.

Θα ανακαλύψουμε διάσημα στέκια καλλιτεχνών και διανοουμένων, κουτούκια όπου σύχναζαν οι παλιοί Αθηναίοι, ταβέρνες που γνωρίσαμε από τον κινηματογράφο.

Θα μάθουμε τι ήταν τα τζιερτζίδικα και τι συνέβαινε όταν άνοιγαν τα καινούργια βαρέλια με κρασί στην Πλάκα.

Στη συνέχεια περιδιαβαίνουμε την οδό Ευριπίδου και την γύρω περιοχή της Αγοράς, όπου μαθαίνουμε που και πως έκαναν τα ψώνια τους οι Αθηναίοι.

Μαθαίνουμε την ιστορία εμβληματικών μαγαζιών της περιοχής, αλλά και ποια σχέση είχαν με την οδό Ευριπίδου «Ο Κλέαρχος, η Μαρίνα και ο κοντός»

Μαζί μας η κυρία Εύα Καραϊτίδη των εκδόσεων Εστία που μοιράζεται μαζί μας βιώματα από την περιοχή και την ιστορία της.

Οδηγός μας σε αυτό το ταξίδι θα είναι ο δημοσιογράφος-συγγραφέας Κώστας Στοφόρος.

Λοιπές πληροφορίες:

Ημερομηνία: Κυριακή 20 Δεκεμβρίου 17:00

Συνολική Διάρκεια Δράσης: 1,5 ώρα

Κόστος συμμετοχής: 8 € /άτομο (για τη συμμετοχή και στις 4 περιηγήσεις 25€)
Για εκδήλωση ενδιαφέροντος συμπληρώστε τη φόρμα εδώ

Πληροφορίες: 2103250341 info@ekedisy.gr

Αν κάποιος από εσάς έχει καταβάλει τη συμμετοχή και δεν μπορέσει για οποιοδήποτε λόγο να το παρακολουθήσει θα αποσταλεί η περιήγηση βιντεοσκοπημένη.

Οι διαδικτυακές περιηγήσεις γίνονται μέσω της πλατφόρμας τηλεδιάσκεψης Ζοομ.