Ζητείται Ελπίς

 

....Κατηφορίζει στο «Καφενείο των Παρισίων», ένα καφενεδάκι στο οποίο σύχναζε από μικρός. Αφήνει το δερμάτινο βαλιτσάκι που είχε μέσα τα πρώτα αντίτυπα, παραγγέλνει…και σε λίγο, φανερά πικραμένος, βγάζει από το βαλιτσάκι ένα αντίτυπο και γράφει τα εξής: «Στον Αντώνη Σαμαράκη, κουράγιο! Αντώνης Σαμαράκης. Αθήνα, 18/8/1954, ώρα 9:30 μ.μ., στο ‘’Καφενείο των Παρισίων’’». Ήθελε να δώσει κουράγιο στον εαυτό του, εκείνο το βράδυ, μετά την πρώτη άρνηση να δεχτούν το βιβλίο με τα 12 υπέροχα διηγήματα. Μετά από λίγο ξέσπασε σε κλάματα, ναι ένας άνθρωπος 35 χρόνων να κλαίει σα μικρό παιδί και ο κόσμος να τον κοιτάζει με συμπόνια και ανθρωπιά, ένας κόσμος απλός…  

Συνεχίζουμε τη δημοσίευση των ιστοριών με θέμα "Ζητείται Ελπίς", εμπνευσμένων από το ομώνυμο διήγημα του Αντώνη Σαμαράκη.

Από το εργαστήριο που πραγματοποιείται στο Αετοπούλειο του Δήμου Χαλανδρίου

Δημήτρης Κωνσταντίνου  

                                   

Ζητείται Ελπίς

 

Χριστούγεννα! Γιορτή, ελπίδας και χαράς!. Όλοι μαζεμένοι γύρω από το τζάκι θυμόντουσαν ιστορίες από παλιά, τα παιδικά τους χρόνια και μάλιστα σε δύσκολες εποχές.

    Κάποια στιγμή, ο παππούς σηκώθηκε και κατέβηκε στην αποθήκη. Όταν επέστρεψε το πρόσωπό του ήταν φωτισμένο και στα χέρια του κρατούσε ένα μεγάλο κουτί. ‘’Τι βρήκα! Δε θα το πιστέψετε!’’ Μας είπε όλο χαρά.

    Όλοι μας μαζευτήκαμε γύρω του και η έκπληξή μας μεγάλωσε, όταν έβγαλε ένα χριστουγεννιάτικο ημερολόγιο από το κουτί. Ήταν ένα παλιό, αλλά καλά διατηρημένο ,ξύλινο και ζωγραφισμένο ημερολόγιο Χριστουγέννων 25 ημερών, σαν αυτά που όλα τα παιδιά έχουν και τρώνε ένα σοκολατάκι κάθε μέρα μέχρι τα Χριστούγεννα ανοίγοντας τα παραθυράκια.

    ‘’Και τι το διαφορετικό έχει αυτό το ημερολόγιο και χάρηκες τόσο παππού;’’ ρώτησα αυθόρμητα. ‘’Χα ! Χα!’’ έκανε ο παππούς ‘’ Μην είσαι δύσπιστος’’. Όταν σου πω την ιστορία του και τι φέρνει το ημερολόγιο θα καταλάβεις. Αυτό το ημερολόγιο δεν έχει σοκολατάκια. Κάθε μέρα φέρνει μια ευχή για σένα, για τον κόσμο. ‘’Θα το χαρίσω σε σένα που με αμφισβήτησες πρώτος απ’ όλους’’.

     Πήρα το ημερολόγιο και την επομένη που ήταν 1η Δεκεμβρίου και θα άρχιζε η αντίστροφη μέτρηση για τα Χριστούγεννα, έτρεξα στο ημερολόγιο. Όμως δεν είχε αριθμούς και δεν ήξερα πως θα λειτουργούσε. Είχε πορτάκια και έπρεπε να δοκιμάσω ένα κλειδάκι χρυσό που υπήρχε να ξεκλειδώσει το πορτάκι. Δοκίμαζα λοιπόν ανυπόμονα και νευρικά, με προσμονή μεγάλη τι θα φανερώσει το πορτάκι. Όταν επιτέλους άνοιξε κάποιο, βρήκα μια κάρτα με τη λέξη  ‘’Αισιοδοξία ‘’.

Εντυπωσιάστηκα, γιατί δεν κατάλαβα το ρόλο και τη λειτουργία της λέξης.

     Την επόμενη μέρα με το κλειδάκι άνοιξα την πόρτα ‘’Δημιουργία’’ τότε πήγα στον παππού, ζήτησα εξηγήσεις και εκείνος μου είπε ‘’Το έφτιαξε η γιαγιά μου, μετά από συμβουλές του πατέρα της και είναι το ημερολόγιο των επιθυμιών , των ευχών δηλαδή. Εκεί θα βρεις τις δικές σου εσωτερικές επιθυμίες και θα προσπαθήσεις να της υλοποιήσεις όσο καλύτερα μπορείς. ‘’  Είναι δηλαδή ένας οδηγός; αναρωτήθηκα.

“Στο τέλος, θα σε οδηγήσει σε ένα τεράστιο δώρο, τη δυσκολότερη και μεγαλύτερη ευχή. Απόλαυσε το δρόμο μέχρι εκεί και θα το συζητήσουμε τότε''.

     Είχα λοιπόν ένα γρίφο να λύσω, να περάσω όλες τις πόρτες μέχρι να μου φανερωθεί το “δώρο''. Συνέχισα κάθε μέρα μέχρι τα Χριστούγεννα  να ξεκλειδώνω ένα πορτάκι ‘’Φιλία”, “Αγάπη”, “Ευτυχία”, “Υγεία”, “Συγγνώμη”, “Αλληλεγγύη”, “Καλοσύνη’’. Μεγάλα δώρα και πράγματι μεγάλες επιθυμίες.

        Ήταν διασκεδαστικό και όλοι μαζί πια περιμέναμε την καθημερινή έκπληξη. ‘’ Επιτέλους έφτασα’’ σκέφτηκα όταν άνοιξα το τελευταίο πορτάκι ‘’ Ελπίδα''.   Έτσι είπε ο παππούς και έτσι έγινε.

Οι άνθρωποι απελπισμένοι πιστεύουν ότι δεν υπάρχει πια ελπίδα. Η ελπίδα, όμως είναι εκεί. Πάντα φωτεινή και θα την δείχνουμε  εμείς σ’ όποιον χρειάζεται.

 ‘’ Ζητείται Ελπίς'' η μεγαλύτερη ευχή όλων μας.