... χειρότερο ξύπνημα από αυτό... Μόλις άνοιξα τον υπολογιστή έπεσα στην είδηση του θανάτου της. Κι ας έκανε η ίδια χιούμορ ακόμη και μ' αυτό γράφοντας το "Πόσο θα ζήσεις ακόμα, γιαγιά"; Είχα την μεγάλη χαρά και τιμή να τη γνωρίσω, να την επισκεφθώ στο σπίτι της, να μοιραστεί μαζί μου σκέψεις και ιδέες. Νομίζω δεν θα είχα γράψει ούτε μισό βιβλίο για παιδιά αν δεν υπήρχε η Άλκη Ζέη... Είναι σαν να έφυγε από τη ζωή ένας από τους πιο αγαπημένους μου συγγενείς... Όλα τα βιβλία της συγκεντρωμένα σε ένα ράφι, μερικά με τις πολύτιμες αφιερώσεις της. "Στον Κώστα για να θυμηθεί τα νιάτα του" το 1994, στην πρώτη συνέντευξη/ γνωριμία μαζί της. Όταν της είπα πόσο με σημάδεψε ο Μεγάλος περίπατος του Πέτρου, πήρε ένα αντίτυπο από τη βιβλιοθήκη της, μου έγραψε την αφιέρωση και μου το χάρισε.
Πραγματικά με έκανε να γυρίσω πίσω σε εκείνο το μακρινό μεσημέρι που στο χωριό διάβαζα τον Μεγάλο περίπατο του Πέτρου και όλοι νόμιζαν πως είμαι άρρωστος, αφού δεν σταμάτησα παρά μόνο όταν ώρες αργότερα έφτασα στην τελευταία σελίδα.
Τα ίδια έπαθα και με το "Καπλάνι της βιτρίνας" και με όλα της τα βιβλία που διάβασα από τότε.
Χωρίς αυτή, την Ζορζ Σαρή και την Πηνελόπη Δέλτα δεν θα είχα στραφεί ποτέ στην παιδική λογοτεχνία.
Δεν θα ήμουν αυτός που είμαι -ό,τι κι αν είναι αυτό...
Σχεδόν είκοσι χρόνια αργότερα από την πρώτη μια ακόμη συνέντευξη για το "Με μολύβι φάμπερ νο 2", μια άλλη αφιέρωση.
Εποχή κρίσης και ελπίδας. Η Άλκη Ζέη πάντα σε αυτή την Αριστερά που αγαπάμε...
Να τι έλεγε:
"...Αυτά που θέλουμε να συμβούν -αν πάρουμε την Ιστορία- συμβαίνουν μέσα σε αιώνες, όχι σε 4-5 χρόνια, όπως θέλουμε εμείς σήμερα. Είμαι, όμως, αισιόδοξη ότι κάποτε θα συμβούν. Πιστεύω ότι θα πάνε καλύτερα τα πράγματα. Αυτή τη στιγμή η Αριστερά δεν είναι έτοιμη ακόμη να κυβερνήσει, αλλά θέλω να ελπίζω ότι θα τον βρει το βηματισμό της. Πού θα πάει;
Αν και τώρα μπήκαν και πολλοί άσχετοι μέσα και πετάν … κοτσάνες και τα φέρνουν όλα άνω/κάτω, πιστεύω ότι σιγά-σιγά θα μπει κόσκινο και θα μείνουν όλοι αυτοί που πραγματικά θέλουν να πάμε μπροστά. Από το μολύβι φάμπερ περάσαμε στον υπολογιστή. Κι αυτό συχνά το ξεχνάνε. Πολλές φορές εκνευρίζομαι όταν τους ακούω να μιλάνε. Τώρα λέω, νέα παιδιά, γιατί να μιλάνε με αυτή τη γλώσσα. Ας πούνε κάτι καινούργιο. Με καινούργιο ύφος… Αυτό χρειάζεται..." (Μπορείτε να διαβάσετε όλη τη συνέντευξη εδώ)
Τον Απρίλιο του 2018 μου έγινε η μεγάλη τιμή να της απονείμω το βραβείο που θέσπισε η ομάδα "Βιβλιοπαρουσιάσεις -κριτικές" με ψυχή της την κυρία Γιούλη Τσακάλου:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου