Ο Ζαμπαντής στο ...Κουρδιστάν

 Ο Ζαμπαντής ταξιδεύει στο Κουρδιστάν, τη φανταστική χώρα που έπλασε η Ευγενία Φακίνου και ζει απίστευτες περιπέτειες.

Για πρώτη φορά εμφανίζεται και ο αδερφός του ο Ζουμπαντός

Όλα αυτά στην ιστορία που δημιουργήσαμε με το εργαστήρι της Παραμυθοκουζίνας στο 1ο Δημοτικό Παπάγου 

Συγγραφείς -εικονογράφοι:

Άγγελος Διαμαντόπουλος

Βασίλης Διαμαντόπουλος

Δέσποινα Κάντζαρη

Θάνος Λαλιώτης

Μυρτώ Μαθιουδάκη

Αντώνης Ρόμπος

Φίλιππος Σκαρόπουλος

Οδυσσέας Τσιούνης

                                       Οι πιο σημαντικές στιγμές του Ζαμπαντή

Στο σημείο όπου είχε βρεθεί, μετά από τόσα ταξίδια σ’ όλο τον κόσμο, μετά από τόσες περιπέτειες, λίγες χώρες του έμεναν ακόμα πριν σπάσει συντριπτικά ρεκόρ ταξιδιών, καθώς θα είχε επισκεφθεί όλες σχεδόν τις χώρες της Γης! Βασικός του στόχος πλέον, ήταν να βρει κάπου στο εξωτερικό να εγκατασταθεί. Συμφώνησε τελικά, με τον αδερφό του τον Ζουμπαντό και τη φίλη του τη Μηλίτσα, την οποία γνώριζε εδώ και 4 χρόνια, να επισκεφθούν το Κουρδιστάν. Διότι εκείνη είχε μεγαλώσει εκεί, προτού μετακομίσει στα Καλάβρυτα. Του είχε περιγράψει το Κουρδιστάν ως μια πλούσια, ανεπτυγμένη χώρα όπου επικρατούσε δικαιοσύνη. Δεν ήξερε όμως πως από τότε που έφυγε τα πράγματα άλλαξαν ανατρεπτικά…

Στο κέντρο της χώρας, στην πρωτεύουσα, βρισκόταν ένα πελώριο κτήριο, τρομερής αρχιτεκτονικής.

-          Αυτό είναι το υπουργείο διαμονής, εξήγησε η Μηλίτσα. Σου προτείνω να…

-          Γιατί περιμένει τόσος κόσμος απ’ έξω; διέκοψε ο Ζαμπαντής

-          Αυτό θα σου εξηγούσα μόλις τώρα! αποκρίθηκε γελώντας εκείνη. Πρέπει κάθε ένας να επισκεφθεί τον υπουργό διαμονής πριν αποφασίσει εάν θα μείνει ή θα φύγει.

-          Άρα εκείνος μπορεί να το αποτρέψει; ρώτησε ο Ζουμπαντός

-          Όχι φυσικά! Θυμάμαι παλιότερα βοηθούσε στην απογραφή.

Ο υπουργός ενθάρρυνε πολύ τα δύο αδέρφια και τους έδωσε περιθώριο δύο μέρες κατά τις οποίες θα έμεναν σε ξενοδοχείο για να αποφασίσουν τελικά εάν θα μετακόμιζαν εκεί. Οι πρώτες δύο μέρες ήταν πραγματικά μαγευτικές. Βόλτες σε καφετέριες με θέα τη λίμνη, δουλειά με υψηλό μισθό και μόνο 5 ώρες τη μέρα, φωτογραφίες δίπλα σε αγάλματα, και ο Ζαμπαντής ήρθε πιο κοντά με τη Μηλίτσα…

Την τρίτη μέρα όμως, το Κουρδιστάν από  επίγειος παράδεισος, έγινε μια φριχτή πραγματικότητα και για τα δύο αδέρφια.

-          Γιατί δεν μας προειδοποίησες; Δεν θα πατούσαμε πόδι, εάν ξέραμε τι δυσκολίες θα αντιμετωπίζαμε εδώ. ρώτησε ο Ζαμπαντής, φανερώνοντας τον εκνευρισμό του, όχι προς τη Μηλίτσα, αλλά προς την νομοθεσία στο Κουρδιστάν.

-          Ασφαλώς διότι δεν είχα την παραμικρή ιδέα. Απάντησε η Μηλίτσα, σπεύδοντας να ηρεμήσει την κατάσταση. Τα παιδικά μου χρόνια εδώ ήταν απ’ τις καλύτερές μου αναμνήσεις! Με τη νέα κυβέρνηση και νομοθεσία, έμαθα πως πρέπει κάποιος να έχει φοιτήσει, σπουδάσει ή δουλέψει για τουλάχιστον 5 χρόνια εάν σκοπεύει να εγκαταλείψει τη χώρα. Ή να γνωρίσει κάποιον που να έχει ήδη μείνει και να… τον παντρευτεί

-          Τουλάχιστον την δουλειά μου βλέπω να παραμείνει ίδια.

Έκανε λάθος όμως. Ο μισθός μειώθηκε κατά 75%, οι υπερωρίες γιγαντώθηκαν, και όταν ο Ζουμπαντός τόλμησε να αντιδράσει, να διαμαρτυρηθεί, φυλακίστηκε προσωρινά. Συνεπώς, ο αδερφός του, ο Ζαμπαντής, έπρεπε να συνεχίσει να εργάζεται και να μην διαμαρτύρεται, αλλιώς θα κατέληγε στα δικαστήρια και σε φυλάκιση τριών και παραπάνω ετών.

Τότε έκανε την αναπάντεχη και καθοριστική εμφάνισή της η Μηλίτσα! Αφού έμαθε για τον Ζουμπαντό, μίλησε στον φύλακά του το ίδιο βράδυ, παρακαλώντας να τον ελευθερώσει.

-          Καλησπέρα σας. Θα ήθελα να μιλήσω στον Ζουμπαντό, ζήτησε

-          Δεν είναι διαθέσιμος προς το παρόν. Κοιμάται, απάντησε κοφτά ο φύλακας

-          Σας παρακαλώ να τον αφήσετε ελεύθερο! φώναξε η Μηλίτσα

-          Ησυχία κυρία Μηλίτσα! Για ποιον ακριβώς λόγο; ρώτησε άτονα, αλλά βλοσυρά

-          Γιατί η ποινή δεν του αξίζει! Δεν έπραξε κανένα αδίκημα! διαμαρτυρήθηκε έξαλλη η Μηλίτσα. Υπάρχει κανένας τρόπος να τον ελευθερώσετε; Μια δίκαιη ανταλλαγή θα σας χαλούσε τόσο;

-          Σας παρακαλώ, ηρεμήστε! Αποκρίθηκε ο φύλακας σε μια μάταιη προσπάθεια να την καθησυχάσει. Φοβάμαι πως ο χρόνος επίσκεψής σας έληξε. Πρέπει να εξέλθετε από τον χώρο.

Όλα όμως σώπασαν όταν η Μηλίτσα με ένα πονηρό χαμόγελο έβγαλε από την τσέπη του παλτού της μία σακούλα γεμάτη χρυσές λίρες και τις παρέδωσε.

-          Αυτές είναι για να ελευθερώσετε τον φίλο μου Ζουμπαντό!

Ο φύλακας δεν μπορούσε να πιστέψει στα μάτια του. Οι λίρες από ατόφιο χρυσάφι λαμπύριζαν και αντανακλούσαν φως σε όλον τον χώρο. Έκπληκτος, ξεκλείδωσε το κελί του Ζουμπαντού, ξυπνώντας τον και τον άφησε ελεύθερο. «Γιατί δεν μου το αναφέρατε από την αρχή;» αναφώνησε κρατώντας το σακούλι. Το τελευταίο που ζήτησε η Μηλίτσα προτού φύγει, ήταν να παραμείνει ανώνυμη σε ό,τι είχε να κάνει με την πληρωμή.

Το επόμενο πρωί ο Ζαμπαντής παραξενεύτηκε όταν ο Ζουμπαντός ήρθε να δουλέψει μαζί του, οπότε τον ρώτησε χωρίς δισταγμό. Εκείνος πήρε μια βαθιά ανάσα και άρχισε να διηγείται το γεγονός και ό,τι γνώριζε. Έβγαλαν τελικά συμπέρασμα πως όποιος και να ήταν που πρόσφερε ένα τόσο μεγάλο ποσό θα του ήταν πάντα ευγνώμων. Δεν άργησαν όμως να συνειδητοποιήσουν ποιος ήταν ο ανώνυμος ευεργέτης…

-          Για περίγραψέ μου λίγο, πώς την είδες αυτήν την κυρία;

-          Τι να σου πω, μην ξεχνάς ότι μισοκοιμόμουν… Το μόνο που παρατήρησα ήταν τα μαλλιά της. Είχε μαύρα μαλλιά, μακριά, λαμπερά…. ανέφερε ο Ζουμπαντός

-          Νομίζω κατάλαβα! ξεφώνησε ο Ζαμπαντής γεμάτος έκπληξη. Ακολούθησέ με και θα σου εξηγήσω!

Άρχισαν να τρέχουν στους διαδρόμους, στη σκάλα, περνώντας από διάφορες αίθουσες, μόνο για να βρουν την έξοδο κινδύνου, και να βγουν στο δρόμο.

-          Θα μου εξηγήσεις τώρα; ρώτησε ο Ζουμπαντός

-          Σκέψου: Μαύρα μακριά μαλλιά, να μας γνωρίζει, στο Κουρδιστάν… Ποια άλλη θα είναι εκτός απ’ τη-

-          Μηλίτσα! αναφώνησαν και οι δύο, τρέχοντας προς το σπίτι της.

Χωρίς δεύτερη σκέψη, χτύπησαν και οι δύο δυνατά την εξωτερική πόρτα. Η Μηλίτσα βιάστηκε να την ανοίξει. Όταν τους αντίκρισε, παραξενεύτηκε.

-          Καλησπέρα! Σας άφησαν νωρίτερα αυτή τη φορά;

-          Όχι, αλλά είναι επείγον! δήλωσε ο Ζαμπαντής.

-          Πέρασε μέσα τότε, κι εσύ Ζουμπαντέ. είπε, οδηγώντας τους στο χολ. Λοιπόν, μπορείτε να μου εξηγήσετε τι ακριβώς θέλετε.

-          Ξέρουμε ότι ήσουν εσύ που πλήρωσες για να ελευθερωθεί ο Ζουμπαντός και σε ευχαριστούμε πάρα πολύ!

-          Ωχ, δεν επιθυμούσα να μαθευτεί, γιατί μετά θα προσπαθούσατε να το ξεπληρώσετε και…

-          Γιατί; Μηλίτσα, ίσα ίσα χαρά μας είναι. Τέλος πάντων, να συναντηθούμε στις 7 στην πλατεία των αξιοθέατων;

-          Φυσικά, θα τα πούμε εκεί.

Το ίδιο απόγευμα, στις 7 παρά τέταρτο ο Ζαμπαντής βρισκόταν ήδη εκεί. Με ένα μαύρο πουκάμισο και γρι παπιγιόν, και ένα δαχτυλίδι σε μια κόκκινη θήκη στην τσέπη! Διάφορα κτήρια εκεί έλαμπαν από παντού, ενώ ένα σιντριβάνι δέσποζε στο κέντρο της πλατείας. Όλοι οι τουρίστες που στέκονταν γύρω του, χαρούμενοι, τραβώντας φωτογραφίες τα νερά που ξεπετάγονταν σχηματίζοντας σύμβολα ή ακόμα και λέξεις, τον έκαναν να νιώσει σαν ένας απ’ αυτούς: με τον ίδιο ενθουσιασμό, ξεχνώντας τη δουλειά και τις δυσκολίες. Και με το που το ρολόι σήμανε 7 και οι καμπάνες ήχησαν σ’ όλη την πλατεία, εμφανίστηκε η Μηλίτσα σε ένα κόκκινο μεταξωτό φόρεμα. Ο Ζαμπαντής την υποδέχτηκε θερμά και άρχισαν να συζητάνε.

-           Είναι τόσο όμορφα εδώ, μου θυμίζει την παιδική μου ηλικία, είπε νοσταλγικά η Μηλίτσα. Αν το Κουρδιστάν μόνο ήταν το ίδιο…

-          Το ξέρεις όμως πως σύντομα θα φύγουμε, να αναζητήσουμε ένα καλύτερο μέρος.

-          Μα, με ποιον τρόπο;

-          Δεν θυμάσαι τι μου είχες προτείνει; Εσύ και ιδέες σου σώζουν ζωές… Οπότε Μηλίτσα, θα με παντρευτείς;

Τα μάτια και των δύο δάκρυσαν. Ο κόσμος τώρα είχε γυρίσει να κοιτάζει τον Ζαμπαντή που έκανε πρόταση γάμου στην αγαπημένη του, περιμένοντας την απάντησή της. Και ποια άλλη θα ήταν εκτός από…

-          Ναι! απάντησε ενθουσιασμένα η Μηλίτσα και αγκάλιασε τον Ζαμπαντή

Και από την επόμενη μέρα ήδη είχαν σχέδια για το πώς θα φύγουν, αλλά και πως θα καταφέρει να έρθει και ο Ζουμπαντός μαζί τους. Σε ένα πράγμα όμως συμφώνησαν ότι θα το θυμούνται για πάντα: Μέσα σε σχεδόν μία βδομάδα έζησαν τη μεγαλύτερη περιπέτεια, αλλά και την μεγαλύτερη ευτυχία!