Στο εργαστήρι μας "Ο κόσμος της Άλκης Ζέη" στο Αετοπούλειο του Δήμου Χαλανδρίου αρχίσαμε να συζητάμε για το "Κοντά στις ράγιες". Κι έτσι γράφτηκαν κάποιες ιστορίες με τρένα:
Το Αήττητο Τρενάκι
της Ελένης Φιλίππου
Ένα μάθημα γλώσσας στο Δημοτικό
της Ηλιοδώρας Πορίχη
Δευτέρα, 1/1/1998
Αγαπητό ημερολόγιο,
Καλή χρονιά! Τυχερό το νέο έτος! Τα αεροπλάνα πετάνε, τα τρένα επιστρέφουν, και τα σχολεία ανοίγουν. Συγκεκριμένα, σήμερα θα πάω με την οικογένειά μου στο τρένο για να πάμε μια μικρή εκδρομή. Ανυπομονώ να πάω! Θα συνεχίσω το κείμενο μετά, γιατί πρέπει να φάω τώρα.
Μετά από λίγες ώρες…
Είμαστε στην στάση των τρένων και ήθελα να προσθέσω ότι θα πάμε στην Θεσσαλονίκη, θα συνεχίσω μετά ή αύριο.
Τετάρτη, 13/1/1998
Δεν είχα διάθεση να ολοκληρώσω το κείμενο τις προάλλες, διότι…
Την Δευτέρα 1/1/1998…
<<Πήγαμε στο τρένο και δεν θα ξεχάσω ποτέ τι έγινε… χειμώνας, απόγευμα με βράδυ, στο τρένο, εγώ και η οικογένειά μου ήμασταν σε διαφορετικά βαγόνια, λόγω της πολυκοσμίας. Εγώ ήμουν στο τελευταίο βαγόνι και οι γονείς μου με τους μικρούς αδελφούς μου, ήταν στο μεσαίο βαγόνι. Και ξαφνικά… Φωτιά. Ο οδηγός πάτησε κάποιο κουμπί και το πρώτο βαγόνι έπιασε φωτιά. Το τρένο έχασε τον έλεγχο, και η φωτιά εξαπλώθηκε και στο μεσαίο βαγόνι. Έκλεισα τα μάτια μου και άρχισα να κλαίω. Και μετά ξύπνησα στο νοσοκομείο με τρεις νοσοκόμες δίπλα μου. Τότε άρχισα να φωνάζω: Χάθηκαν όλα! Όλοι και όλα! Οι νοσοκόμες προσπάθησαν να με ηρεμήσουν αλλά είχα πάθει πανικό και δεν ηρεμούσα. Μία νοσοκόμα μου έδωσε την τσάντα που φορούσα με τα πράγματά μου και με έδιωξε! Ευτυχώς είχε μέσα το κινητό του μπαμπά μου με την διεύθυνση του σπιτιού μου και κατάφερα να πάω στο σπίτι μου.>>
Λοιπόν παιδιά, αυτή ήταν η ιστορία ενός κοριτσιού του δημοτικού, που πέρασε μια τραυματική εμπειρία, αλλά παρέμεινε δυνατή και κατάφερε να ζήσει μόνη της. Και αυτή ήταν η δική μου ιστορία… είπε η δασκάλα με ένα περήφανο ύφος στο πρόσωπό της.
Το τρένο για τη Σμύρνη
Της Γεωργίας Φιλίππου
Πριν από πολλά χρονιά στην Σμύρνη ζούσε ένας παππούς. Ήταν πάντα πολύ χαρούμενος ,μα η αδυναμία του ήταν η μικρή του εγγονή. Έρχονταν από την Πόλη και πήγαινε στην Σμύρνη, στον παππού της.
Πήγαινε κάθε τόσο. Ερχόταν με το τρένο γι αυτό ο παππούς κάθε μέρα πήγαινε στον σταθμό, κοιτούσε μήπως έχει έρθει.
Μια μέρα όμως έμαθε ότι η εγγονή του πήγε στην Αθήνα. Στεναχωρήθηκε παρά πολύ. Πέρασαν πολλά χρόνια όσα τρένα και να ήρθαν η εγγονή του-η Γωγώ- δεν έλεγε να φανεί.
1918 1919 1920 1921 μέχρι που ήρθε το 1922, όλοι βιαστήκαν να κάνουν χαρές για την λευτεριά της Σμύρνης τον Απρίλιο του ’22. Ήρθε ο Αύγουστος, 31 ήταν το θυμόταν καλά που άκουσε φωνές έξω από το παράθυρο του. ‘ΗΡΘΑΝ ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ’ φώναζε ο ένας ‘μπήκαν στην Σμύρνη’ έλεγε ο άλλος. Κάποιοι έκλαιγαν, κάποιοι φώναζαν, έψαχναν μια βάρκα ένα πλεούμενο με λίγο χώρο και για αυτούς , άλλοι μάζευαν ότι είχαν σπίτι τους και είχε άξια. Ένα ήταν σίγουρη, όλοι έτρεχαν για να γλιτώσουν την ζωή τους.
Τι να κάνει, πήρε κι αυτός ένα χοντρό παλτό, μια ασημένια κορνιζά και ένα κουτάκι με κοσμήματα και μια δύο λίρες χρυσές. Κοίταξε για τελευταία φορά τον σταθμό. Βγήκε από το σπίτι γύρισε να το κοιτάξει, μάλλον για τελευταία φορά κι αυτό. Κάτι είχε ξεχάσει. Ήταν μια μικρή γυάλινη γατούλα. Η εγγονή του πάντα ήθελε να παίζει με την γατούλα, αλλά ήταν μικρή. Της είχε υποσχεθεί ότι όταν θα μεγαλώσει η κοτσίδα της και θα μπορεί να σηκώσει την μωβ ομπρελά της γιαγιάς θα της την δώσει να παίξει. Δεν θα της χάλαγε το χατίρι. Άρπαξε την γατούλα γρήγορα γρήγορα και έφυγε. Μπήκε σε ένα καΐκι και ξεκίνησε το ταξίδι του.
Έφτασαν στην Αίγινα. Αγόρασε ένα εισιτήριο για την Αθήνα. Έφτασε μπροστά από το σπίτι της εγγονής του. Την είδε μπροστά στην πόρτα σαν κάποιον να περιμένει.
-Παππού έφτασες, σε περίμενα, το ήξερα εγώ ότι θα έρθεις!
Ο παππούς μόλις είδε την εγγονή του τρελάθηκε από την χαρά του, για αυτόν τότε δεν υπήρχε ούτε καταστροφή της Σμύρνης ούτε τίποτε άλλο έκτος από αυτήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου