Μια ιστορία από την Έλενα Γιαννούχου, από το εργαστήρι μας "Ο κόσμος της Άλκης Ζέη" στο Αετοπούλειο του Δήμου Χαλανδρίου
Ο Γιάννης και το κούτσουρο
Σε ένα ορεινό χωριό της Ηπείρου, το μακρινό 1967, υπήρχε ένα μικρό πέτρινο σχολειό. Ο χειμώνας ήταν δύσκολος, το κρύο τσουχτερό και έτσι ο δάσκαλος είχε αναθέσει στους μαθητές κάθε μέρα να φέρνουν μαζί τους στο σχολείο από ένα μικρό κούτσουρο για να ανάβουν τη σόμπα και να ζεσταίνονται.
Ένας από τους μαθητές του σχολείου ήταν και ο Γιαννάκης, ένα μικροσκοπικό, αδύνατο αγοράκι της πρώτης δημοτικού. Ο πατέρας του είχε περίπου ένα μήνα που είχε αρρωστήσει βαριά και τον είχαν πάει στο νοσοκομείο της πιο κοντινής πόλης. Έτσι ο Γιάννης ήταν στο χωριό μόνος του με τη μητέρα και τα τρία μικρότερα αδελφάκια του. Το διάστημα που ο πατέρας του ήταν στο νοσοκομείο ήταν μεγάλο, τα ξύλα που είχε κόψει για το τζάκι του σπιτιού σιγά-σιγά τελείωσαν και έτσι ένα πρωί που ο Γιάννης πήγε στην αποθήκη να πάρει ένα ξυλαράκι για το σχολείο δεν βρήκε κανένα... Απελπισμένος και στεναχωρημένος ξεκίνησε για το σχολείο.
Ο δάσκαλος μόλις τον είδε να έρχεται χωρίς να κρατάει ξύλο, δίχως να ζητήσει να μάθει τι έγινε και δεν έφερε, του μίλησε πολύ άσχημα μπροστά σε όλα τα υπόλοιπα παιδιά, τον χτύπησε με τη βέργα στα χέρια και τον έβγαλε έξω στο κρύο για να το θυμάται και να μην το ξανακάνει.
Ο Γιάννης αμίλητος, ντροπιασμένος, δέχτηκε την τιμωρία χωρίς αντίρρηση νιώθοντας την αδικία και τον θυμό για τον δάσκαλο που ούτε καν τον ρώτησε τι του συνέβη, να τον κατακλύζουν.
Όταν σχόλασαν το μεσημέρι, ο δάσκαλος πήγε στο σπίτι του Γιάννη για να ενημερώσει τη μητέρα του και εκεί έμαθε όλη την αλήθεια. Συγκλονισμένος από την άδικη πράξη του, ζήτησε συγνώμη στον μικρό Γιαννάκη που τόσο άδικα τιμώρησε και αποφάσισε να μην ξαναφερθεί έτσι ούτε σε αυτόν, ούτε σε κανένα άλλο παιδί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου