Τίτλος του επεισοδίου Να δω της Λέρος τα βουνά!
Όπως αναφέρεται, "οικοδεσπότης είναι η «Άρτεμις», το Κέντρο Πολιτισμού, Έρευνας και Ανάπτυξης Λέρου, που κλείνει φέτος 40 χρόνια δημιουργικής παρουσίας και γόνιμης δράσης. Το Αιγαίο που αντιστέκεται κι επιμένει σ’ ένα γοητευτικό μουσικό οδοιπορικό, με ξεναγό τον πρόεδρο του συλλόγου Αντώνη Νταλλαρή"
Έχω ήδη γράψει σε προηγούμενη ανάρτηση περισσότερες πληροφορίες.
Η αλήθεια είναι πως το τραγούδι αυτό, "Να δω της Λέρος τα βουνά" είναι από τα πολύ αγαπημένα μου και είναι αδύνατον να το ακούσω χωρίς να συγκινηθώ.
Το είχα συνέχεια στο μυαλό μου γράφοντας τον "Κώδικα της Λέρου" και φυσικά αυτό αποτυπώθηκε και σε μια σκηνή του βιβλίου:
"....«Νομίζω
ότι τώρα πρέπει να μας πει το Λέρικο η Μαρίνα», είπε γυρνώντας προς το μέρος
της ο παππούς.
Εκείνη
πήγε να αρνηθεί, αλλά άρχισαν όλοι να την παρακαλάνε και να φωνάζουν ρυθμικά το
όνομά της, ενώ ο Οδυσσέας έπαιζε τις πρώτες νότες με την κιθάρα. Η Μαρίνα
άρχισε τότε να τραγουδάει:
«Πότε
θ’ ανοίξουμε πανιά, να κάτσω στο τιμόνι,
να δω της Λέρος τα βουνά, να μου διαβούν οι πόνοι;»
Η
φωνή της ήταν τόσο όμορφη, που όλοι σώπασαν. Ο Οδυσσέας συνόδευε διακριτικά.
Ακόμη κι η θάλασσα λες και κρατούσε την αναπνοή της.
«Α, μπρατσέρα μου, έλα γιαλό, που ‘χω δυο λόγια να σου πω».
Ένιωσαν
να ταξιδεύουν κι αυτοί με τα πανιά της μπρατσέρας του τραγουδιού, μέσα στη
θάλασσα που εκείνη την ώρα είχε όλες τις αποχρώσεις από το ροζ, το μαβί, το
μοβ, το κόκκινο.
«Πάψε,
βοριά μου, να φυσάς, τα κύματα ν’ αφρίζεις, και την μπρατσέρα που ‘ρχεται να
μην τη φοβερίζεις».
Η γιαγιά Ζωή είχε βουρκώσει – όπως πρόσεξε η Αντιγόνη – κι ο παππούς
Λευτέρης την κοιτούσε με λατρεία. Όλοι ήταν σαν μαγεμένοι. Πού να το φανταζόταν
κανείς αυτό… Όταν η Μαρίνα τέλειωσε το τραγούδι, για λίγο έπεσε σιωπή και μετά
ξέσπασαν όλοι σε ένα παρατεταμένο χειροκρότημα..."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου