Το σχολείο και η Φυλιώ Πυργάκη

Καθώς σήμερα ανοίγουν τα σχολεία θυμήθηκα ένα κείμενό μου που περιλαμβάνεται στο βιβλίο μου Το Ημερολόγιο ενός πατέρα (2) -Όποιος αγαπάει (εκ)παιδεύει/ Από τα πρώτα βήματα μέχρι το σχολείο) που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κριτική

Τώρα ο ..."Μεγάλος" είναι πια φοιτητής, αλλά νομίζω ότι που και που θυμάται τη Φυλιώ Πυργάκη!

Το σχολείο και η Φυλιώ Πυργάκη

Γνωρίζετε τη Φυλιώ Πυργάκη;

Όχι; Ούτε κι εγώ τη γνώριζα μέχρι πριν από λίγο καιρό.

Πρόκειται για τη «βασίλισσα του δημοτικού τραγουδιού», όπως την έχουν αποκαλέσει.

Θα μου πείτε τώρα τι σχέση έχει αυτό με το «Ημερολόγιο ενός πατέρα».

Μη βιαζόσαστε. Θα σας εξηγήσω.

Ας τα πάρουμε λοιπόν από την αρχή.

Α΄ Πράξη (Ώρα 7 και κάτι, παιδικό δωμάτιο Μεγάλου)

Η ώρα είναι εφτά το πρωί. Το ξυπνητήρι χτυπάει δαιμονισμένα. Σηκώνομαι παραπατώντας και μέσα σε ένα θολό όνειρο καταφέρνω να φτιάξω καφέ. Βγαίνω στο μπαλκόνι για να καπνίσω το πρώτο τσιγάρο της ημέρας (έχω γίνει …κομάντο, διότι ως γνωστόν δεν πρέπει να καπνίζουμε μέσα στο σπίτι όταν υπάρχουν παιδιά).

Τώρα νιώθω έτοιμος για την πιο λεπτή επιχείρηση του 24ωρου. Ως νέος Φελπς οπλίζομαι με κουράγιο και βαδίζω προς το δωμάτιο του Μεγάλου.

Ανοίγω απαλά τα πατζούρια και με την πιο γλυκιά και μελωδική φωνή λέω:

«Αγαπούλη μου, ήρθε η ώρα να ξυπνήσεις»

Ένα μουγκρητό φτάνει κάτω από τα σκεπάσματα και ο Μεγάλος σκεπάζεται και με το μαξιλάρι.

Πλησιάζω στην επικίνδυνη ζώνη.

Τραβάω πάπλωμα και μαξιλάρι.

«Δεν πάω στο σχολείο!» ακούγεται μέσα από τα δόντια του Μεγάλου.

«Πρέπει να πας!»

«Γιατί πρέπει να πηγαίνω στο παλιοσχολείο; Είναι το πιο βαρετό πράγμα στον κόσμο»

«Μα αγόρι μου μαθαίνεις ένα σωρό πράγματα»

«Δεν μαθαίνουμε τίποτα στο σχολείο»

Καθώς οι δείκτες τρέχουν στο καντράν του ρολογιού με τον Γουίνι, προσπαθώ να επιστρατεύσω λογικά επιχειρήματα και απαντήσεις που να πείθουν. Φαίνεται πως τα καταφέρνω στο κυνήγι του χρόνου, όταν έρχεται το αναπάντεχο χτύπημα κάτω από τη ζώνη:

«Η Φυλιώ Πυργάκη δεν τέλειωσε το σχολείο»

«…»

«Έμεινε τρία χρόνια στη Δευτέρα δημοτικού και μετά δεν ξαναπήγε» (ο Μεγάλος πηγαίνει επίσης στη Δευτέρα –για πρώτη χρονιά)

«…»

Έχω μείνει άφωνος, όταν στη συζήτηση μας έρχεται να δέσει και η μουσική υπόκρουση: Το κλάμα του Μωρού.

Στη σκηνή εμφανίζεται και η Μαμά, διαμαρτυρόμενη για το ξύπνημα του Μωρού.

Διότι όπως καταλαβαίνετε η αντιπαράθεση με τον Μεγάλο γινόταν σε μάλλον υψηλά ντεσιμπέλ.

Β΄ Πράξη (Ώρα 7:45, σαλόνι)

 

Πώς λένε την Ελληνίδα εξαδέλφη του Φιντέλ Κάστρο;

-Φυλιώ Πυργάκη

Αυτό το ανέκδοτο το διάβασα στο Ίντερνετ, χωρίς να γνωρίζω το ρόλο που θα έπαιζε η Φυλιώ στη ζωή μου και γέλασα ανυποψίαστος.

Είμαστε λοιπόν στο σαλόνι και η συζήτηση συνεχίζεται. Η συμπαθέστατη κυρία του δημοτικού μας τραγουδιού πέρασε δύσκολα παιδικά χρόνια και φυλούσε πρόβατα με αποτέλεσμα να χάνει τα μαθήματα του σχολείου, μέχρι που τελικά το εγκατέλειψε.

Είπα κι εγώ λοιπόν:

«Ωραία. Αν θέλεις μπορείς να σταματήσεις το σχολείο αλλά θα πας στο χωριό να φυλάς κι εσύ πρόβατα, όπως η Φυλιώ Πυργάκη».

Ο Μεγάλος, ως γνήσιος οικολόγος και λάτρης της φύσης, βρήκε την ιδέα εξαιρετική κι εγώ ξέμεινα από επιχειρήματα. Ταυτοχρόνως τον φανταζόμουνα με τη φλογέρα του να βόσκει τα πρόβατα του, ως χαρούμενο βοσκόπουλο κάπου στον Παρνασσό. Αντί για τα μπατόν του σκι, μας προέκυψε …γκλίτσα. Αντί της ισοθερμικής στολής η φουστανέλα. Αντί για τις μπότες après- ski τα τσαρούχια…

 Εκείνη την ώρα πήγα να βάλω τα γέλια, αλλά συγκρατήθηκα. Ο μπαμπάς πρέπει να μείνει αυστηρός και να σταθεί στο ύψος του, γιατί αλλιώς πάνε τα «όρια» που λένε κι οι ψυχολόγοι. Και μετά θα έλεγα όπως στη διαφήμιση:

«Τα όρια; Πού είναι τα όρια; Οέο, που είναι τα όρια;»

Κακήν κακώς η αντιπαράθεση έληξε και πήγαμε να περιμένουμε το σχολικό….

Γ Πράξη (8:15 το πρωί)

Ο μπαμπάς πίσω στο σπίτι διαβάζει. Χρειάζομαι τις συμβουλές ειδικού. Ανοίγω τον Berry Brazelton. Σημειώνω μερικά από αυτά που προτείνει  

-Πρέπει να ακούμε περισσότερο και να μιλάμε λιγότερο
Είναι πολύ εύκολο να κουράσουμε ένα παιδί με πολλές πληροφορίες που μπορεί ακόμα και να μην καταλαβαίνει. Καλό θα ήταν να αποφεύγουμε τα κηρύγματα και να δείχνουμε προσοχή στις ανησυχίες του.
-Δεν υπάρχουν τέλειοι γονείς
Σταματήστε να ελπίζετε ότι θα κάνετε τα πάντα τέλεια. Τέλειοι γονείς δεν υπάρχουν, για αυτό φροντίστε να μαθαίνετε από τα λάθη σας. Σπάνια, τα παιδιά θα σας ανταμείψουν για τις επιτυχίες σας. Αντίθετα, θα φροντίζουν να σας υπενθυμίζουν-σχεδόν πάντα- τις αποτυχίες σας.
-Η πειθαρχία είναι σημαντική
Η πειθαρχία είναι το δεύτερο σημαντικό πράγμα μετά την αγάπη. Τα παιδιά πρέπει να γνωρίζουν τα όρια τους. Σε καμία περίπτωση η πειθαρχία δεν είναι συνώνυμο της τιμωρίας. Αντίθετα αποτελεί ένα είδος διδασκαλίας και έναν τρόπο εκδήλωσης της αγάπης σας απέναντι τους.
-Ψάξτε τις αιτίες της συμπεριφοράς του
Μάθετε να ξεχωρίζετε τις πραγματικές αιτίες που κρύβονται πίσω από τη συμπεριφορά του παιδιού σας και μην μένετε στις επιφανειακές αντιδράσεις. Τα πάντα έχουν μια αιτία. Εναρμονιστείτε με το παιδί σας!
-Μην σπαταλάτε ενέργεια για ασήμαντα πράγματα!
Η παραμικρή αταξία δεν πρέπει να γίνεται θέμα. Αντίθετα, θα πρέπει να κάνετε θέμα, όταν ένα παιδί όντως παραβιάζει τα όρια. Πολλές φορές γίνονται μάχες για πράγματα που πρέπει να αποφασίζει το παιδί. Όπως για παράδειγμα το "πόσο θα φάει". Ξεκαθαρίστε ποιες συμπεριφορές θεωρείτε απαράδεκτες (πχ παιχνίδια με σπίρτα)
-Προσπαθήστε να είστε δίπλα του!
Ο σεβασμός στις ανάγκες ενός παιδιού είναι πολύ σημαντικός. Όταν σας ρωτά κάτι, στρέψτε την προσοχή σας πάνω του. Σταθείτε δίπλα του σε προβλήματα που αντιμετωπίζει. Όταν είναι στενοχωρημένο, ρωτήστε το τι έχει, μιλήστε του, δείξτε του πόσο συμμερίζεστε το πρόβλημα του.
-Τα παιδιά κάνουν ότι κάνετε
Εάν πείτε στο παιδί σας να μη μιλά άσχημα και εσείς σε ένα δευτερόλεπτο αρχίσετε να βρίζετε... το παιδί θα κάνει ακριβώς αυτό που κάνετε. Με λίγα λόγια το παιδί θυμάται τη συμπεριφορά και όχι τα λόγια σας. Είναι επίσης πολύ σημαντικό να του δείχνετε ότι μπορείτε να συγκρατηθείτε όταν έχετε θυμώσει.

 (Τα αναπτυξιακά προβλήματα του βρέφους και του νηπίου, εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα)

Πράξη Δ΄ (ώρα 7 το απόγευμα)

Κουρασμένος για να συζητήσω, κουρασμένος για να φιλοσοφήσω. Κρατάω το Μωρό στην αγκαλιά και προσπαθώ να συζητήσω με τον Μεγάλο (σαν άντρας με άντρα). Εφαρμόζω στην πράξη τις οδηγίες του ειδικού (ή μήπως νομίζω πως τις εφαρμόζω;) Αντιμετωπίζω με χαρακτηριστική ηρεμία όλη τη γκάμα των εκνευριστικών συμπεριφορών (ξέρω ότι αύριο μπορεί να μην έχω την ίδια ηρεμία)

Θέλω να τον ακούσω περισσότερο αλλά προτιμά να μου μιλήσει για οτιδήποτε άλλο εκτός από το σχολείο. Το Μωρό αρχίζει τα δικά του: Χαμόγελα, χαριεντισμοί, «αγκού», και άλλα της μωρουδιακής αργκό που δυσκολευόμαστε να κατανοήσουμε. Στην ενασχόληση μαζί του βρίσκουμε και οι δυο ένα διέξοδο.

Στην επόμενη φάση θα πρέπει να του αναλύσουμε τα περί ορίων για να μην ξυπνάει τις νύχτες και ζητάει όλο αγκαλιά.

Φοβάμαι πως θα τα θαλασσώσω και πάλι.  Και τέλος πάντων όσο δεν αντιμετωπίζεις τα προβλήματα τόσο διογκώνονται.

Αναμασάω την πιο παρηγορητική φράση: «Δεν υπάρχουν τέλειοι γονείς» - Παρηγοριά στον άρρωστο;