Οι χτύποι της καρδιάς: Μια διαφορετική βραδιά στη Ρεματιά

Σήμερα, στην εφημερίδα Δρόμος της Αριστεράς, δημοσιεύεται το κείμενό μου που ακολουθεί

Ένιωσα την ανάγκη αν το μοιραστώ κι εδώ. Πιστεύω θα καταλάβετε γιατί:

Οι χτύποι της καρδιάς

Με ένα μικρό μου σημείωμα στο προηγούμενο φύλλο της εφημερίδας σας παρότρυνα να παρακολουθήσετε την εκδήλωση που διοργάνωσε η Ένωση Ηπειρωτών Χαλανδρίου στο Θέατρο Ρεματιάς Χαλανδρίου την περασμένη Κυριακή.

Η παράσταση -γλέντι είχε τον τίτλο " Χτύπα καρδιά μου στο ρυθμό " και περιελάμβανε παραδοσιακούς χορούς και τραγούδια απ' όλη την Ελλάδα.

Βρέθηκα κι εγώ στο πραγματικά κατάμεστο θέατρο κι ένιωσα από την αρχή πόσο φτωχά ήταν τα δικά μου λόγια /προτροπές. Καθώς έβλεπα μπροστά μου να απλώνεται ένα πανόραμα του Ελληνικού χώρου που σταδιακά σε κατακτούσε. Πόσο πάθος και χαρά είχαν οι χορευτές! Τι όμορφο να ακούς άγνωστά σου τραγούδια, τους μουσικούς να απογειώνουν τη βραδιά, τους τραγουδιστές να σε ταξιδεύουν…

Όμως αυτό που πιο πολύ συγκίνησε ήταν οι σύντομες μαρτυρίες που παρεμβάλλονταν ανάμεσα σε κάποιους χορούς και τραγούδια. Μαρτυρίες που αναδείκνυαν τη βιωματική σχέση χορευτών, μουσικών και τραγουδιστών με αυτό που μας παρουσίαζαν.

Σαν τον πατέρα εκείνο, που βαριά άρρωστος ζήτησε τον αγαπημένο του Καλαματιανό και τον χόρεψε ο γιος του στη θέση του, ή ο χορευτής που έλεγε πως πρέπει να κρατιέσαι από το μαντίλι σα να κρατάς χαρτοπετσέτα. Να κάνεις τις φιγούρες σου απαλά κι ανάλαφρα. Αλλά μέσα από την ψυχή.

Κι ήρθαν τα νησιώτικα, τα μοιρολόγια από την Ήπειρο, ο χορός από τη Λέσβο με τη στολή που φορούν ακόμη κι όταν μαζεύουν τις ελιές -όπως μου είπε ο φίλος μου από τη Γέρα και φυσικά ο Πόντος.

Το χορός ήταν αυτός. Τι χειροκρότημα μετά.

Και φυσικά οι θεατές, έπαψαν να είναι απλοί θεατές.

Τι να σημαίνει άραγε όλο αυτό στους καιρούς που ζούμε; Τι έχει να μας πει το γεγονός ότι χιλιάδες άνθρωποι όλων των ηλικιών σε κάθε γωνιά της Ελλάδας επιμένουν στο να κρατούν ζωντανή την παράδοση;

Και μάλιστα η διαφορά από τα σκυλο- πανηγύρια με τα ψευτοδημοτικά καψουροτράγουδα γίνεται ολοφάνερη. Οι άφωνοι τραγουδιστές και τραγουδίστριες που επιβιώνουν με την ένταση των μικροφώνων είναι καταδικασμένοι να χαθούν από την «επέλαση» ανθρώπων ταλαντούχων, με μεράκι, που βγαίνει από την ψυχή τους ο χορός και το τραγούδι.

Αυτό θα πει η γιορτή. Η γιορτή μπορεί να γίνει αληθινή Επανάσταση.

Κάτι αλήθεια συμβαίνει εδώ σκεφτόμουν καθώς στην έναρξη του μουσικού μέρους της εκδήλωσης ένα σόλο τουμπερλέκι μας απογείωσε. Οι καρδιές των εκατοντάδων θεατών συντονίστηκαν με τους χτύπους του εξαιρετικού μουσικού.

Δεν μπορώ να σας πω ποιοι ήταν οι ρυθμοί και τα τραγούδια. Απέχω πολύ από το να είμαι γνώστης του είδους. Άκουγα για 5/8, 9/8 κ.α.

Αυτό που σκεφτόμουν όταν ένας από τους μουσικούς μίλησε για το νησί του, τη Φολέγανδρο και τον βιολιστή πατέρα του, ήταν το πόσες μικρές εστίες υπάρχουν.

Και το μυαλό μου πήγε στον Σάββα Φιλακούρη, τον φωτογράφο της Λέρου, που δεκαετίες τώρα κρατά ζωντανή την παράδοση στο σαντούρι προσφέροντας μαθήματα στα παιδιά του νησιού και παίζοντας σε γιορτές και εκδηλώσεις.

Υπάρχει η Ελλάδα που αντιστέκεται με τον τρόπο της. Ας τη συναντήσουμε.