Λαός και Κολωνάκι: Διαδικτυακή περιήγηση

 Ο Οργανισμός Πολιτισμού, Αθλητισμού και Νεολαίας του Δήμου Αθηναίων (ΟΠΑΝΔΑ) και το Μουσείο Σχολικής Ζωής και Εκπαίδευσης οργανώνουν τον Μάρτιο και τον Απρίλιο μια σειρά δέκα (10) θεματικών διαδικτυακών περιηγήσεων στην Αθήνα.

Στόχος αυτών  των περιηγήσεων  είναι να ανακαλύψουμε την Αθήνα και την ιστορία της με έναν διαφορετικό τρόπο, να δώσουμε φωνή σε κτίρια, δρόμους, μνημεία, εκκλησίες, περιοχές που συχνά προσπερνάμε αδιάφορα.

Την Πέμπτη 1 Απριλίου στις 19:00 πραγματοποιείται η τρίτη διαδικτυακή περιήγηση με θέμα «Λαός και Κολωνάκι: Περίπατος στην εμβληματική συνοικία της Αθήνας»

Πώς πήρε το όνομά του το «Κολωνάκι»;

Ποιος σημερινός διάσημος δρόμος είχε ένα μάλλον κακόηχο όνομα;

Ποιος συγγραφέας -ασθενής στον Ευαγγελισμό, έγραψε μια σειρά χρονογραφημάτων για το νοσοκομείο;

Ποιο Μουσείο σχετίζεται με τη Δούκισσα της Πλακεντίας;

Πώς δημιουργήθηκε η Εθνική Πινακοθήκη;

Ποιο δώρο έκανε η Έλενα στον Ελευθέριο Βενιζέλο;

Πού εκτελέστηκε ο Ίων Δραγούμης;

Από το Ιλίου Μέλαθρον, μέχρι τον Ευαγγελισμό και τον Λυκαβηττό, περπατάμε διαδικτυακά στην πόλη και ανακαλύπτουμε την ιστορία της από την εποχή που η περιοχή ονομαζόταν «Κατσικάδικα», μέχρι σήμερα.

Ταξιδεύουμε πίσω στον χρόνο αναζητώντας τα ίχνη γεγονότων και ανθρώπων. Θα περιηγηθούμε σε εμβληματικά κτίρια, θα ανακαλύψουμε πώς συνδέεται το Κολωνάκι με όλη τη σύγχρονη ελληνική δημοσιογραφία, θα ζήσουμε την εποχή της Μπελ Επόκ και θα ζωντανέψουμε μια ολόκληρη εποχή μέσα από κείμενα και οπτικουακουστικό υλικό.Οδηγοί μας σε αυτό το ταξίδι η διευθύντρια του Μουσείου Σχολικής Ζωής και Εκπαίδευσης, Δρ. Ευαγγελία Κανταρτζή και ο δημοσιογράφος και συγγραφέας Κώστας Στοφόρος.

Συμμετέχει η κυρία Ζωζώ Λιδωρίκη, Πρόεδρος των «Διεθνών Σχέσεων Πολιτισμού» που θα μας μεταφέρει στο Κολωνάκι της Μπελ Επόκ και στο ιστορικό σπίτι της οικογένειας Λιδωρίκη. Η πρόεδρος της ΕΣΗΕΑ Μαρία Αντωνιάδου Μαρία μιλά για την Ένωση και το ιστορικό της κτίριο.

Οι περίπατοι απευθύνονται σε όλη την  οικογένεια και η συμμετοχή θα είναι ελεύθερη μέσα από τη σελίδα του ΟΠΑΝΔΑ στο facebook, www.facebook.com/Opanda.gr

Πρόγραμμα Περιηγήσεων:

• Τετάρτη 24 Μαρτίου 2021, 19:00

200 Χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση – Η Αθήνα και η Επανάσταση του 1821

• Τετάρτη 31 Μαρτίου 2021, 19:00

Ιστορίες Αρχαιοκαπηλίας

• Πέμπτη 1 Απριλίου 2021, 19:00

Λαός και Κολωνάκι: Περίπατος στην εμβληματική συνοικία της Αθήνας

• Τετάρτη 7 Απριλίου 2021, 19:00

Περίπατος στην Πλάκα της μουσικής – Από τις καντάδες στις μπουάτ και στα κλαμπ

• Πέμπτη 8 Απριλίου 2021, 19:00

Καφενεία, ζαχαροπλαστεία, ταβέρνες, εστιατόρια και μπαρ της Αθήνας που αγάπησε η λογοτεχνία

• Τετάρτη 14 Απριλίου 2021, 19:00

Ρομαντικός περίπατος και ιστορίες αγάπης που γεννήθηκαν στην Αθήνα

• Πέμπτη 15 Απριλίου 2021, 19:00

Λογοτεχνική και κινηματογραφική περιήγηση στην Πλάκα

• Τετάρτη 21 Απριλίου 2021, 19:00

Αν τα σπίτια μιλούσαν – Ιστορίες πίσω από τα κτίρια της παλιάς Αθήνας

• Μ. Τρίτη 27 Απριλίου 2021, 19:00

Περίπατος από το Μεταξουργείο ως τον Κολωνό

• Μ. Τετάρτη 28 Απριλίου 2021, 19:00

Στο Ζάππειο μια μέρα… Περίπατος στην ιστορία

 

Πληροφορίες: 2103250341 / info@ekedisy.gr

"Ιστορίες Αρχαιοκαπηλίας" -"Λαός και Κολωνάκι": Δυο διαδικτυακές περιηγήσεις στην Αθήνα

 Ο Οργανισμός Πολιτισμού, Αθλητισμού και Νεολαίας του Δήμου Αθηναίων (ΟΠΑΝΔΑ) και το Μουσείο Σχολικής Ζωής και Εκπαίδευσης οργανώνουν τον Μάρτιο και τον Απρίλιο μια σειρά δέκα (10) θεματικών διαδικτυακών περιηγήσεων στην Αθήνα.

Στόχος αυτών  των περιηγήσεων  είναι να ανακαλύψουμε την Αθήνα και την ιστορία της με έναν διαφορετικό τρόπο, να δώσουμε φωνή σε κτίρια, δρόμους, μνημεία, εκκλησίες, περιοχές που συχνά προσπερνάμε αδιάφορα.

Την Τετάρτη 31 Μαρτίου στις 19:00 πραγματοποιείται η δεύτερη διαδικτυακή περιήγηση με θέμα «Ιστορίες Αρχαιοκαπηλίας»

Πώς έγινε η αρπαγή των μαρμάρων του Παρθενώνα;

Ποιο μνημείο σώθηκε από τον Έλγιν και κοσμεί σήμερα την Αθήνα;

Τι συνέβη με το καράβι που μετέφερε τα κλεμμένα μάρμαρα κοντά στα Κύθηρα;

Ποιας χώρας ο πρόξενος συγκέντρωσε μια τεράστια αρχαιολογική συλλογή;

Ποιοι πρωτοστάτησαν στη δημιουργία Μουσείου στην Ελλάδα;

Πώς σώθηκε το μνημείο του Λυσικράτη από την οργή του Ομέρ Βρυώνη;

Ποιο μνημείο της Αθήνας είναι συνδεδεμένο με μια φοβερή κατάρα;

Ποιος ήταν ο  ρόλος του Μακρυγιάννη και άλλων οπλαρχηγών για την προστασία των αρχαιοτήτων;

Ποια είναι η ξενιτεμένη κόρη της Ελευσίνας;

Οδηγοί μας σε αυτό το ταξίδι η διευθύντρια του Μουσείου Σχολικής Ζωής και Εκπαίδευσης, Δρ. Ευαγγελία Κανταρτζή και ο δημοσιογράφος και συγγραφέας Κώστας Στοφόρος.

Συμμετέχουν: η αρχαιολόγος Αγγελική Κόκκου, συγγραφέας -μεταξύ άλλων- του πολύ σημαντικού έργου «Η μέριμνα για τις αρχαιότητες στην Ελλάδα και τα πρώτα μουσεία», η Ελένη Στούμπου-Κατσαμούρη, Αρχαιολόγος-Συγγραφέας, ο συγγραφέας και εκπαιδευτικός Διονύσης Λεϊμονής που μέσα από τα βιβλία του για παιδιά και νέους έχει αναδείξει το ζήτημα της προστασίας των αρχαιοτήτων μας και η Άντα Μητροπούλου, Μουσειολόγος – Ξεναγός, από το Τμήμα Εκπαιδευτικών Προγραμμάτων του Μουσείου Σχολικής Ζωής και Εκπαίδευσης.

Οι περίπατοι απευθύνονται σε όλη την  οικογένεια και η συμμετοχή θα είναι ελεύθερη μέσα από τη σελίδα του ΟΠΑΝΔΑ στο facebook, www.facebook.com/Opanda.gr

Την Πέμπτη 1 Απριλίου στις 19:00 πραγματοποιείται η τρίτη διαδικτυακή περιήγηση με θέμα «Λαός και Κολωνάκι: Περίπατος στην εμβληματική συνοικία της Αθήνας»

Πώς πήρε το όνομά του το «Κολωνάκι»;

Ποιος σημερινός διάσημος δρόμος είχε ένα μάλλον κακόηχο όνομα;

Ποιος συγγραφέας -ασθενής στον Ευαγγελισμό, έγραψε μια σειρά χρονογραφημάτων για το νοσοκομείο;

Ποιο Μουσείο σχετίζεται με τη Δούκισσα της Πλακεντίας;

Πώς δημιουργήθηκε η Εθνική Πινακοθήκη;

Ποιο δώρο έκανε η Έλενα στον Ελευθέριο Βενιζέλο;

Πού εκτελέστηκε ο Ίων Δραγούμης;

Από το Ιλίου Μέλαθρον, μέχρι τον Ευαγγελισμό και τον Λυκαβηττό, περπατάμε διαδικτυακά στην πόλη και ανακαλύπτουμε την ιστορία της από την εποχή που η περιοχή ονομαζόταν «Κατσικάδικα», μέχρι σήμερα.

Ταξιδεύουμε πίσω στον χρόνο αναζητώντας τα ίχνη γεγονότων και ανθρώπων. Θα περιηγηθούμε σε εμβληματικά κτίρια, θα ανακαλύψουμε πώς συνδέεται το Κολωνάκι με όλη τη σύγχρονη ελληνική δημοσιογραφία, θα ζήσουμε την εποχή της Μπελ Επόκ και θα ζωντανέψουμε μια ολόκληρη εποχή μέσα από κείμενα και οπτικουακουστικό υλικό.Οδηγοί μας σε αυτό το ταξίδι η διευθύντρια του Μουσείου Σχολικής Ζωής και Εκπαίδευσης, Δρ. Ευαγγελία Κανταρτζή και ο δημοσιογράφος και συγγραφέας Κώστας Στοφόρος.

Συμμετέχει η κυρία Ζωζώ Λιδωρίκη, Πρόεδρος των «Διεθνών Σχέσεων Πολιτισμού» που θα μας μεταφέρει στο Κολωνάκι της Μπελ Επόκ και στο ιστορικό σπίτι της οικογένειας Λιδωρίκη. Η πρόεδρος της ΕΣΗΕΑ Μαρία Αντωνιάδου Μαρία μιλά για την Ένωση και το ιστορικό της κτίριο.

Οι περίπατοι απευθύνονται σε όλη την  οικογένεια και η συμμετοχή θα είναι ελεύθερη μέσα από τη σελίδα του ΟΠΑΝΔΑ στο facebook, www.facebook.com/Opanda.gr

Πρόγραμμα Περιηγήσεων:

• Τετάρτη 24 Μαρτίου 2021, 19:00

200 Χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση – Η Αθήνα και η Επανάσταση του 1821

• Τετάρτη 31 Μαρτίου 2021, 19:00

Ιστορίες Αρχαιοκαπηλίας

• Πέμπτη 1 Απριλίου 2021, 19:00

Λαός και Κολωνάκι: Περίπατος στην εμβληματική συνοικία της Αθήνας

• Τετάρτη 7 Απριλίου 2021, 19:00

Περίπατος στην Πλάκα της μουσικής – Από τις καντάδες στις μπουάτ και στα κλαμπ

• Πέμπτη 8 Απριλίου 2021, 19:00

Καφενεία, ζαχαροπλαστεία, ταβέρνες, εστιατόρια και μπαρ της Αθήνας που αγάπησε η λογοτεχνία

• Τετάρτη 14 Απριλίου 2021, 19:00

Ρομαντικός περίπατος και ιστορίες αγάπης που γεννήθηκαν στην Αθήνα

• Πέμπτη 15 Απριλίου 2021, 19:00

Λογοτεχνική και κινηματογραφική περιήγηση στην Πλάκα

• Τετάρτη 21 Απριλίου 2021, 19:00

Αν τα σπίτια μιλούσαν – Ιστορίες πίσω από τα κτίρια της παλιάς Αθήνας

• Μ. Τρίτη 27 Απριλίου 2021, 19:00

Περίπατος από το Μεταξουργείο ως τον Κολωνό

• Μ. Τετάρτη 28 Απριλίου 2021, 19:00

Στο Ζάππειο μια μέρα… Περίπατος στην ιστορία

 

Πληροφορίες: 2103250341 / info@ekedisy.gr

Διαδικτυακός περίπατος στην Αλεξανδρούπολη και τον Έβρο

 

Διαδικτυακός περίπατος στην Αλεξανδρούπολη και τον Έβρο

Κυριακή 4 Απριλίου στις 18:00

Γιατί ο Έβρος λέγεται «Οχυρό της φύσης»;

Ποιο ήταν το Δεδέαγατς και πώς άλλαξε όνομα;

Ποια είναι η ιστορία του Φάρου που έγινε σύμβολο της Αλεξανδρούπολης;

Που βρίσκεται το Εθνολογικό Μουσείο της Θράκης;

Πώς συνδέονται οι Φέρες με μια από τις σημαντικότερες βυζαντινές εκκλησίες;

Ποια πόλη ίδρυσε ο Αινείας;

Που άνθισε η μεταξουργία;

Ποια πόλη έχει δυο κάστρα;

Τι συγκλόνισε τον Ίωνα Δραγούμη;

Πού συναντιούνται τα περισσότερα αρπακτικά των Βαλκανίων;

Περπατώντας στους δρόμους της πρωτεύουσας του Έβρου θα ανακαλύψουμε σημαντικά μνημεία και την ιστορία τους. Από τον περίφημο Φάρο μέχρι το εκκλησάκι του Αγίου Εύπλου και τη Δόμνα Βισβίζη και τα μουσεία της πόλης, ως τις παραλίες και τα πάρκα της.

Μέσα από φωτογραφικό και κινηματογραφικό υλικό, θα πάμε στην Τραϊανούπολη, στην Παναγία την Κοσμοσώτειρα και στις Φέρες, στη Δαδιά και στο Τυχερό, στο Σουφλί, στο Διδυμότειχο, στην Ορεστιάδα και θα φτάσουμε στα χωριά της περιοχής του ποταμού Άρδα.

Όμως θα μιλήσουμε και για την Αίνο της Ανατολικής Θράκης, τη σημερινή Ενέζ που συνδέεται με τα 200 χρόνια από την Επανάσταση του ‘21.

Μαζί μας η εκπαιδευτικός και συγγραφέας Ευδοκία Ποιμενίδου.

Μεταξύ άλλων έχει γράψει το εφηβικό μυθιστόρημα "Τα διαμάντια της Δόμνας" το οποίο τιμήθηκε με εύφημο μνεία από τη Γυναικεία Λογοτεχνική Συντροφιά 

 Το εφηβικό μυθιστόρημα "Τα διαμάντια της Δόμνας" απέσπασε ευφημο μνεία από τη Γ. Λ. Σ.

Οδηγός μας σε αυτό το ταξίδι θα είναι ο δημοσιογράφος-συγγραφέας Κώστας Στοφόρος.

Κόστος συμμετοχής σε μία μεμονωμένη περιήγηση 8€ / Κόστος συμμετοχής και στις 3 περιηγήσεις 18€

Για εκδήλωση ενδιαφέροντος συμπληρώστε τη φόρμα εδώ

Ακολουθούν Χανιά στις 11/4 και Βόλος στις 18/4

Η δεκαετία του 40 και οι Χαλανδραίοι: Διαδικτυακή παρουσίαση

 

Στις 31 Μαρτίου 2021 και ώρα 7 μμ η Ομάδα Προφορικής Ιστορίας Βόλου (ΟΠΙΒΟ) παρουσιάζει το βιβλίο της Ομάδας Προφορικής Ιστορίας Δήμου Χαλανδρίου (ΟΠΙΔΗΧ) με τίτλο "Η Δεκαετία του 40 και οι Χαλανδραίοι".

Πρόκειται για ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο στο οποίο παρουσιάζονται προφορικές μαρτυρίες κατοίκων του Χαλανδρίου για τις εμπειρίες που έζησαν ως παιδιά ή έφηβοι στην Κατοχή και στον Εμφύλιο. Το 2017 η ΟΠΙΔΗΧ είχε παρουσιάσει τις αφηγήσεις αυτές δημόσια στο Χαλάνδρι, με τιμώμενα πρόσωπα μερικούς από τους μάρτυρες, και βρήκε πολύ μεγάλη απήχηση στους κατοίκους. Αντίστοιχη εκδήλωση είχε κάνει και η ΟΠΙΒΟ στο Βόλο το 2018 και 2019, με αντίστοιχη απήχηση. Θα προβληθούν και μερικά αποσπάσματα των συνεντεύξεων τησ ΟΠΙΔΗΧ.

Είναι η πρώτη φορά που μια ΟΠΙ εκδίδει βιβλίο, αλλά και η πρώτη φορά που μια ΟΠΙ παρουσιάζει τη δουλειά μιας άλλης ΟΠΙ. Ας ελπίσουμε να ακολουθήσουν και άλλες τέτοιες εκδηλώσεις.

Για το βιβλίο θα μιλήουν ο Αντώνης Αντωνίου, η Ελένη Μπαρμπουδάκη και η Αγγελική Νικολάου από την ΟΠΙΒΟ και οι Νάση Σιαφάκα και Ελένη Ανυφαντάκη από την ΟΠΙΔΗΧ. Συντονισμός: Ρίκη Βαν Μπούσχοτεν, ΟΠΙΒΟ. 

Τεχνική υποστήριξη: Κωστής Δρυγιαννάκης, ΟΠΙΒΟ.

https://zoom.us/j/97849510845?pwd=ZjZlcU8xTGxYQlZ4UWR3V1daTmhqQT09

Meeting ID: 978 4951 0845
Passcode: 852429

Livestreaming  facebook https://www.facebook.com/omadaproforikisistoriasvolou/photos/4002518036481157

Το ποδήλατό μου

Το Ποδήλατό μου

της Αμύρσας Γιαννακάκη

Μπήκα στην αποθήκη. Ήταν κάτι που απέφευγα να κάνω εδώ και καιρό. Από τότε που τους έχασα δε τολμούσα να το πάρω απόφαση. Ήξερα πως έπρεπε να έρθω αντιμέτωπος με τις αναμνήσεις μου, με δικά τους προσωπικά αντικείμενα, ίσως με τον ίδιο μου τον εαυτό.

Μύριζε μούχλα, κλεισούρα, οπότε άνοιξα τα παράθυρα για να ανασαίνει ο χώρος° να ανασανω και γω.

Ένα σύννεφο σκόνης σηκώθηκα καθώς πέταγα πράγματα μέσα στις μαύρες σακούλες. Κρατούσα μόνο τα μικρά, σημαντικά και χρήσιμα για την ψυχή μου πράγματα. Ένα τσιμπιδακι της μαμάς, τα βιβλία του μπαμπά,κιτρινισμενα από υγρασία, τα γυαλιά του, κ.α.

Καθώς τράβηξα μια μεγάλη κούτα, βρήκα κάτι που δεν περίμενα! Ήταν κάτι πολύ σημαντικό για μένα, έτσι φάνηκε τελικά, κάτι που μου το χάρισαν οι γονείς μου,αλλά εδώ αντιθέτως τότε το βαρέθηκα γρήγορα.  ΤΟ ΠΟΔΗΛΑΤΟ μου!

Απ' όσο μπορώ να θυμηθώ ήταν μαύρο, με μπλε δράκους επάνω. Μπορούσες να ανεβάσεις τρία άτομα και είχε πάνω από έξι ταχύτητες. Τώρα στεκόταν μόνο, σκουριασμένο, με ξεφουσκωτα λάστιχα.

Νόμιζα πως οι γονείς μου το πέταξαν,αλλά έκανα λάθος. Όλα αυτά τα χρόνια ήταν εδώ και με περίμενε να μου θυμίσει όλα τα σημαντικά που ξέχασα.

Ξαφνικά, τα μάτια μου γέμισαν εικόνες! Τον μπαμπά μου, εμένα και το ολοκαίνουργιο ποδήλατο. Τον μπαμπά μου να φωνάζει δυνατά" ΘΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕΙΣ, ΠΙΣΤΕΎΩ ΣΕ ΣΕΝΑ" !

Τόσο καιρό, με την δουλειά,τις υποχρεώσεις, την φωνή του την είχα ξεχάσει. Όμως τώρα την άκουγα πιο δυνατα από ποτέ!  Κατάλαβα πως ότι κατάφερα στη ζωή μου ηταν γιατί αυτή η φωνή ήταν πάντα μέσα μου.

Έτσι, άρπαξα το ποδήλατο, το έβαλα στον ώμο μου για να γίνω αυτή η φωνή και για το δικό μου παιδί.

Βγήκα έξω στον κήπο,πήρα τα κατάλληλα εργαλεία κι άρχισα να το επισκευάζω. Με το που τελείωσα, το καμαρωσα!

" Από εμένα, τον παππού και την γιαγιά", θα του έλεγα.

" Θα είμαι για πάντα η φωνή που θα σου λέει να προχωράς μπροστά κι ότι πάντα θα τα καταφ έρνεις".

Ο μικρός ποδηλάτης

 

Ο μικρός Ποδηλάτης

του Δημήτρη Κωνσταντίνου

Κάθε πρωί ο Γιωργάκης έκανε βόλτες με το γαλάζιο ποδήλατό του και γύριζε όλο το χωριό με αυτό. Όλος ο κόσμος τον θαύμαζε, όλοι τον αγαπούσαν:

-         Αυτό το παιδί θα γίνει πρωταθλητής ποδηλασίας μια μέρα να μου το θυμηθείς! έλεγε η κυρά Μαρία στη μαμά του Γιωργάκη.

-         Μπορεί Κυρά Μαρία. Ας γίνει ό,τι τον ευχαριστεί.

 Καθώς μεγάλωνε ο Γιωργάκης τόσο πιο πολύ αγαπούσε το ποδήλατο και μια μέρα ζήτησε από τη μαμά του να σταματήσει το μπάσκετ, να τον γράψει σε έναν όμιλο ποδηλασίας, επειδή βαριόταν στο μπάσκετ και το αγαπημένο του άθλημα είναι η ποδηλασία.

-         Είσαι σίγουρος Γιώργο μου, θες να αφήσεις το μπάσκετ;

-         Ναι μαμά είμαι πολύ σίγουρος και θα δεις στο τέλος πως το άθλημα που μου ταιριάζει πραγματικά είναι η ποδηλασία.

-         Εντάξει παιδί μου θα το συζητήσουμε και με τον μπαμπά σου και θα σε γράψουμε στην ποδηλασία.

Μετά από λίγες μέρες ο Γιώργος έκανε το πρώτο του μάθημα στη νέα του δραστηριότητα. Όταν τελείωσε το μάθημά του γύρισε στη μαμά του κατενθουσιασμένος.

-          Σου το είπα μαμά η ποδηλασία είναι το αγαπημένο μου άθλημα. Μια μέρα λοιπόν ο προπονητής, είπε στον Γιώργο στην επόμενη προπόνηση να έρθει με την μαμά του μαζί, επειδή ήθελε να της μιλήσει για κάτι πολύ σημαντικό. Έτσι λοιπόν ο Γιώργος ειδοποίησε τη μαμά του ότι ήθελε να της μιλήσει ο προπονητής. Την επόμενη μέρα, όταν ο Γιώργος τελείωσε την προπόνηση, η μαμά του είχε ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά.

-         Τι συνέβη μαμά την ρώτησε ο Γιώργος. Τι ήθελε να σου πει ο προπονητής;

-         Ο προπονητής σου ήθελε να μου πει ότι είσαι έτοιμος και αν το θες και εσύ μπορείς να πας στους πανελλήνιους αγώνες που γίνονται στη Θεσσαλονίκη.

-         Φυσικά μαμά και θέλω!  πότε θα γίνουν;

-         Στις 12 Μαΐου.

-         Τέλεια, θα είμαι πανέτοιμος είπε αποφασιστικά ο Γιώργος.

Την ημέρα των αγώνων πολλά παιδιά μεγαλύτερα του Γιώργου και μικρότερα, με τα ποδήλατά τους και τους προπονητές τους ήταν έτοιμα να αγωνιστούν. Ο Αγώνας ξεκίνησε και ο Γιώργος ήταν τελευταίος από τους 8 διαγωνιζόμενους. Τα τελευταία 100 μέτρα όμως, με μερικές ορθοπεταλιές πέρασε μπροστά και τερμάτισε στην πρώτη θέση. Μετά από λίγη ώρα έγινε η απονομή και ο Γιώργος είχε κρεμασμένο στον λαιμό του το χρυσό μετάλλιο.

        Έτσι έναν μήνα μετά ο Γιώργος, πήγε στο χωριό του με καμάρι σαν πανελλήνιος πρωταθλητής που ήταν και έκανε στη φύση μεγαλύτερες αποστάσεις από την προηγούμενη χρονιά. Καθώς περνούσε από το ποτάμι άκουσε έναν υπόκωφο θόρυβο κάτι σαν βογγητό σαν κλάμα. Ένα μικρό αγόρι ήταν κουλουριασμένο στην όχθη. Είχε στραμπουλήξει το πόδι του και δεν μπορούσε να σηκωθεί.

            Ο Γιώργος πρόθυμα έσκυψε και σήκωσε το παιδί. Όμως πώς μπορούσε να τον μεταφέρει στο χωριό;

            Μόνο το ποδήλατο είχε στη διάθεσή του. Χωρίς δεύτερη σκέψη ανέβασε το αγόρι στη σέλα και με κόπο οδήγησε το ποδήλατο  κρατώντας συγχρόνως το παιδί στη θέση του.

            Έτσι, έφτασε στο χωριό, όπου τον υποδέχτηκαν όλοι ως ήρωα. Είχαν ανησυχήσει γιατί το αγόρι έλειπε πολλές ώρες και δεν ήξεραν που βρισκόταν. Όλο το χωριό ήταν σε συναγερμό και ένιωσαν αγαλλίαση όταν είδαν ότι σώθηκε.

            Ο Γιώργος ένιωσε να ψηλώνει από υπερηφάνεια έχοντας προσφέρει στο χωριό χαρά. Το ποδήλατό του φάνταζε λαμπερό και έγινε ο πρωταγωνιστής της ημέρας

Το ποδήλατο που ονομάζεται "Ερυθρή Λάμψη"

Άλλη μια όμορφη ιστορία από το εργαστήριό μας για τον Αντώνη Σαμαράκη

Η «Ερυθρή Λάμψη»

της Νάγιας Τζαφέρη

Ήταν άνοιξη. Σάββατο πρωί και όπως πάντα είχαμε βγει οικογενειακώς βόλτα στον κεντρικό πεζόδρομο της πόλης. Η διαδρομή γνωστή, χίλιες φορές την είχαμε ξανακάνει. Το αγαπημένο μου σημείο ήταν πάντα, όταν σταματούσαμε να χαζέψουμε στο μικρό μαγαζάκι με τα ποδήλατα, στην στροφή για το σπίτι.

Όμως εκείνη τη μέρα δεν ήταν σαν τις άλλες. Με το που το είδα στην βιτρίνα…αυτό ήταν! Ένα λαμπερό, κατακόκκινο ποδήλατο με μαύρη σέλα και ρόδες ασπρόμαυρες. Το ερωτεύτηκα! Ενθουσιάστηκα! Το παλιό μου ποδήλατο, άλλωστε είχε αρχίσει να είναι μικρό για μένα. Σκέφτηκα ότι είχε έρθει η ώρα να πάρει την θέση του στην αποθήκη μέχρι να βρούμε σε ποιόν θα το χαρίσουμε.

Όταν κοίταξα το ταμπελάκι με την τιμή, που κρεμόταν από το τιμόνι, έχασα λίγο από τον ενθουσιασμό, αλλά δεν τα παράτησα! «Τι λες μαμά; Μπορούμε;» την ρώτησα. «Όμορφο είναι, αλλά θα δούμε» απάντησε η μαμά. Η μαμά δεν υπόσχεται εύκολα, αν κάτι δεν είναι σίγουρο… Δύσκολα τα πράγματα, σκέφτηκα. Ένα φως ελπίδας έλαμψε μέσα μου όταν ο μπαμπάς έσκυψε και μου ψιθύρισε: «Κάποιος έχει γενέθλια σε δύο μήνες…».

Οπότε δεν μπορούσα να κάνω κάτι άλλο, παρά υπομονή. Κάθε φορά που περνούσα από το μαγαζί, το χαιρετούσα και περίμενα. Μέχρι που μια μέρα δεν το είδα στη βιτρίνα. Οι ελπίδες μου έσβησαν. Απογοητεύτηκα… πάει…το αγόρασε κάποιος άλλος. Το είχα ονειρευτεί πολλές φορές. Ότι το οδηγούσα και πήγαινε πολύ γρήγορα. Τα μαλλιά μου κυμάτιζαν στον αέρα. Ένιωθα σαν να πετούσα. Έκανα λούπες και στροφές και δεν το χόρταινα. Μετά την πρώτη κρυάδα το ξανασκέφτηκα. «Δεν πειράζει. Θα πάρω κάποιο άλλο.»

Αλλά τελικά… Δεν μπορώ να περιγράψω τι χαρά έκανα, όταν την μέρα των γενεθλίων μου το είδα παρκαρισμένο στο κατώφλι του σπιτιού μας! Είχε και ένα ψάθινο καλαθάκι στο μπροστινό μέρος!  Αποδείχτηκε ότι οι γονείς το είχαν αγοράσει και γι’ αυτό δεν ήταν στη βιτρίνα! Αμέσως τους ευχαρίστησα πολύ και υποσχέθηκα να το φροντίζω σαν τα μάτια μου. Κρέμασα κορδέλες στο τιμόνι και στόλισα με λουλουδάκια το καλάθι του.

Και αυτή είναι η ιστορία για το πώς απέκτησα το πιο αγαπημένο μου ποδήλατο, που είναι μέχρι σήμερα πιστό σε εμένα και μου χαρίζει βόλτες και γέλια και ευτυχία. Α! Και ξέχασα να σας πω…Το ονόμασα «Ερυθρή Λάμψη». Αυτή η «φιλία» δεν θα τελειώσει ποτέ!

 

 

Όταν μεταμορφώνεσαι σε ...δέντρο!

 Τα δέντρα μας εμπνέουν...

Η Αμύρσα Γιαννακάκη μας έφτιαξε ένα ιδιόρρυθμο σκηνικό.

Πάντα στο πλαίσιο του εργαστηρίου για τον Αντώνη Σαμαράκη

Χόμπι: Το ποδήλατο

 

Το Ποδήλατο

του Ιάσονα Στοφόρου

Το αγαπημένο μου χόμπι είναι το ΠΟΔΗΛΑΤΟ. 

Κάθε σαββατοκύριακο πηγαίνω στην θειά μου την Αμερσούδα και κάνω τρεις γύρους γύρω από το σπίτι της και μετά λιποθυμώ γιατί είμαι παχουλούλης. 

Οι φίλοι μου κάνουν ποδήλατο χωρίς καν να ξερνάνε και για αυτό τους θαυμάζω. 

Σε αντίθεση, εγώ όλες τις εργάσιμες μέρες κάθομαι σπίτι και τρώω μπάμιες της γιαγιάκας της Αρσινόης και μετά βάφλες με παγωτό βλέποντας Dragon Ball Super. 

Οι φίλοι μου από την άλλη που είναι καλοί στα σπορ μου προτείνουν καθημερινά να πάμε καμιά βολτίτσα με τα ποδήλατα να πάμε και να ζητήσουμε τις δουλειές σπιτιού από τον Αλεξάκο, που μόνο με βία μας τις δίνει. 

Εγώ βαριέμαι και τελικά μένω μόνος μου στο δωμάτιο μου, είτε να παίζω «Call of Duty: Warzone» είτε να ακούω κάτι τραγούδια που μιλάνε για παρδαλά κατσίκια. Η μαμά μου βλέπει που παίρνω βάρος όλο και πιο γρήγορα και ανησυχεί.

 Με πηγαίνει στον γιατρό, αυτός μου λέει να κάνω δίαιτα και γυμναστική και εγώ παίρνω το παγωτό στο χέρι και φωνάζω ένα απλό «όχι». 

Η μαμά μου λοιπόν με έστειλε στο γυμναστήριο επιτόπου, μέχρι που κατάλαβα πως πρέπει να προσέχουμε την υγεία μας. 

Τώρα, ζω μια πιο υγιεινή ζωή και κάνω τακτικά ποδήλατο! Σας προτείνω λοιπόν παιδιά, να προσέχετε την υγεία σας για να ζήσετε μια ποιοτική ζωη!

Το ποδήλατο της Μαρίας

Μια νέα ιστορία που μόλις βγήκε από το εργαστήριό μας 

Με έμπνευση από το "Ποδήλατο" του Αντώνη Σαμαράκη (Από το "Ζητείται Ελπίς") και την "Ποδηλάτισσα" του Οδυσσέα Ελύτη, όπως τη διαβάσαμε από το βιβλίο της Κατερίνας Τζαβάρα "Μαγικές διαδρομές στη τέχνη -Οδυσσέας Ελύτης" των εκδόσεων Διάπλους

ΤΟ ΠΟΔΗΛΑΤΟ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ

του Νίκου Μικελάκη

Είχε αρχίσει να σουρουπώνει. Ο ουρανός είχε βαφτεί με κιτρινοκόκκινα και μωβ σύννεφα. Μέχρι να επέστρεφε σπίτι του στον Ασπρόπυργο με το τρίκυκλο θα είχε βραδιάσει. Αυτή θα ήταν η τελευταία του στάση και θα συνέχιζε μέσω της Αττικής οδού για τον προορισμό του. Ήξερε ότι κάθε Τετάρτη το βιβλιοπωλείο είχε παραλαβές και έβγαζε τις κούτες του αργά το απόγευμα. Η ιδιοκτήτρια ήταν ιδιαίτερα φιλική μαζί του. Ντυμένη πάντα στα μαύρα, μ’ένα σύννεφο στο βλέμμα, δούλευε ως αργά. Κάποιες φορές την είχε πετύχει πίσω από το γραφείο, κρυμμένη πίσω από τα γυαλιά της να διαβάζει, να γράφει, να σημειώνει παραγγελίες.

«Όλο δουλειά, δουλειά, κυρία;» της είχε πει ένα απόγευμα Τεταρτης, όπως κι αυτό. «Γιατί δεν πας σπίτι σου να ξεκουραστείς;»

«Γιατί αυτό είναι πια το σπίτι μου. Η οικογένειά μου είναι τα βιβλία και οι πελάτες μου».

Την είδε να βουρκώνει, να σκύβει το βλέμμα. Εκείνος αμήχανος στην απρόβλεπτη έκβαση της συζήτησης μπόρεσε να αρθρώσει μόνο ένα «Συγνώμη».

«Κυρία, μπορώ να κάνω εγώ κάτι για σας. Εσείς τόσα κάνετε για μένα. Οι κούτες αυτές είναι το μεροκάματό μου. Σας παρακαλώ..πείτε μου..»

Εκείνη σκούπισε τα δάκρυά της και τον κοίταξε στα μάτια.

«Έχεις χρόνο να μου κάνεις λίγο παρέα; Δεν θα αργήσεις να πας σπίτι σου;»

«Έχουν συνηθίσει να αργώ. Ξέρουν ότι γυρνάω όλη την Αθήνα! Όμως πείτε μου γιατί είστε τόσο στενοχωρημένη;»

«Γιατί τα έχασα όλα σε μια στροφή του δρόμου. Χάθηκαν όλα, και εγώ μαζί τους.»

Τα έλεγε αυτά χωρίς να κλαίει, όπως πριν. Σαν να ήταν κάποια άλλη, σαν να ήταν ζωντανή νεκρή.

«Θέλεις να μιλήσω εγώ για μένα;»

Έτσι ξεκίνησε η φιλία τους. Της μίλησε για την πόλη του, το Μπαγκλαντές, τις ταλαιπωρίες που πέρασε μέχρι να φτάσει στην Ελλάδα. Τις άθλιες συνθήκες στους καταυλισμούς και την προσπάθειά του να ανοίξει ένα δικό του σπιτικό. Δεν είχε κλείσει τα τριάντα, όμως έδειχνε πολύ μεγαλύτερος. Τα είχε όμως καταφέρει. Έμενε σε μια ισόγεια γκαρσονιέρα στον Ασπρόπυργο με τη γυναίκα του και τα δύο του παιδιά. Ο ιδιοκτήτης την είχε για αποθήκη. Τον είχε στη δούλεψή του καιρό και είχε εκτιμήσει την εργατικότητα και την τιμιότητά του. Μια μέρα του είπε. «Θα σου δώσω την αποθήκη να μείνεις με την οικογένειά σου τσάμπα. Το μόνο που χρειάζεται να βάλεις εσύ είναι ο κόπος σου. Τα υλικά δικά μου». Μέσα σε τρεις μήνες το σοβάντισε, το έβαψε, έφτιαξε τα υδραυλικά, τις ντουλάπες.

Από εκείνη την μέρα κάθε Τετάρτη περνούσε από την κυρία Ουρανία να μαζέψει τις κούτες της. Τον τελευταίο καιρό, εδώ και ένα μήνα, δεν την είχε συναντήσει. Είχε αρχίσει να ανησυχεί, μήπως κάτι είχε συμβεί. Ρώτησε την προηγούμενη εβδομάδα τον μανάβη που ήταν απέναντι αν ήταν καλά, και εκείνος τον διαβεβαίωσε ότι δεν συμβαίνει κάτι. Ήταν τόσο ευγενικός που του έδωσε και κάποιες κούτες που του είχαν περισσέψει.

Έστριψε τον δρόμο και το μπροστινό φως του τρίκυκλου φώτισε τη βιτρίνα του βιβλιοπωλείου. Ήταν πάλι κλειστό. Σταμάτησε απ’έξω να μαζέψει όσες κούτες υπήρχαν, όταν ξαφνικά η πόρτα άνοιξε.

«Γειά σου Χασάν. Σε ευχαριστώ για τους χαιρετισμούς σου. Μου είπε ο Σάκης, ο μανάβης…»

«Ο Θεός να σ’ έχει καλά κυρία Ουρανία. Πολύ πράμα άφησες σήμερα!»

«Είναι όλης της εβδομάδας….Όταν τελειώσεις θέλω να έρθεις μέσα, γιατί έχω κάτι…για σένα. Όχι ακριβώς για σένα…θα δεις…»

Μάζεψε βιαστικά τις κούτες και κοντοστάθηκε έξω από την πόρτα.

«Σύγνωμη κυρία Ουρανία, δεν μπορώ να μπω μέσα είμαι βρώμικος. Υπάρχει κάποια δουλειά που θέλεις να κάνω;»

«Όχι. Θέλω να δώσεις ένα μικρό δωράκι στη Μαρία σου.»

«Δωράκι, μα γιατί;»

«Μα για τα γεννέθλιά της. Εσύ δεν μου είχες πει ότι γεννήθηκε την ημέρα του Ευαγγελισμού και ότι λόγω της παρέλασης παραλίγο να γεννούσατε στο ταξί!»

«Ε ναι… που το θυμηθήκατε;»

«Πλησιάζει η μεγάλη μας γιορτή. Ξέρεις, και την κόρη μου Μαρία την έλεγαν. Θα κλείσει τα πέντε της η μικρή σου, έτσι δεν είναι; Τι πιο ωραίο δώρο από ένα ποδήλατο;».

«Ποδήλατο; Όχι όχι δεν είναι σωστό να το πάρω. Είναι ακριβό!»

«Είναι ακριβό γιατί είναι της κόρης μου. Πιστεύω ότι και εκείνη με χαρά θα το έδινε. Μπες μέσα να το δεις. Είναι σχεδόν καινούριο!»

«Πράγματι, ολοκαίνουριο!»

«Δεν την άφηνα να βγαίνει συχνά βόλτες. Φοβόμουν μήπως την χτυπήσει κανένα αμάξι, μην έχει κάποιο ατύχημα πέφτοντας.»

«Ναι, καταλαβαίνω…».

«Που να ‘ξερα ότι δεν θα έφευγε από το ποδήλατο, αλλά με το αμάξι μας»

Ο Χασάν έσκυψε το κεφάλι.

«Μα Χασάν τι σου συμβαίνει, δεν χαίρεσαι;»

«Πολύ …μα μήπως το χρειάζεστε…;»

«Το ποδήλατο αυτό δεν κατάφερε να εκπληρώσει τις επιθυμίες της και έφταιγα εγώ. Ήμουν υπερπροστατευτική, απαγορευτική. Θέλω να το πάρεις για τη Μαρία και να το χαρεί όπως δεν το χάρηκε εκείνη!»

«Σας ευχαριστώ…δεν ξέρω τι άλλο να πω!»

«Δεν χρειάζεται να πεις τίποτα. Θέλω μόνο να της δώσεις κάτι ακόμα!»

«Και άλλο δώρο; Όχι, όχι δεν είναι σωστό. Πώς θα μπορούσαν να ανταποδώσω;»

«Θα ανταποδώσει η Μαρία. Της έχω νερομπογιές, ξυλομπογιές, μαρκαδόρους και μπλοκ ζωγραφικής. Θέλω όποτε έχει διάθεση να μου ζωγραφίσει μια βόλτα  με το ποδήλατο. Αυτό είναι το μεγαλύτερο δώρο που θα μπορούσε να μου κάνει η Μαρία.

Πέρασαν δύο εβδομάδες και ο Χασάν επέστρεψε στο βιβλιοπωλείο της κυριάς Ουρανίας. Απόγευμα Τετάρτης. Όμως και πάλι ήταν κλειστό. Μάζεψε τις κούτες και πριν φύγει άφησε τη ζωγραφιά κάτω από την πόρτα. Δύο κορίτσια οδηγούσαν τα ποδήλατά τους η μια δίπλα στην άλλη σ’ένα καταπράσινο γεμάτο λουλούδια αγρό. Στο βάθος μια θάλασσα, ο ήλιος, τα γαλάζια σύννεφα και ένα σπίτι. Το δικό τους σπίτι.  Ο ουρανός είχε δύο μάτια, τον ήλιο και τη σελήνη και ένα πλατύ άσπρο συννεφένιο χαμόγελο.

«Μπαμπά θα καταλάβει ότι ο ουρανός είναι εκείνη;»

«Ποια είναι στον ουρανό αγάπη μου; Σου μίλησε η μαμά;»

«Μα η κυρία Ουρανία φυσικά; Με τέτοιο όνομα, ποιος άλλος θα μπορούσε να είναι στον ουρανό…;»