Το ποδήλατό μου

Το Ποδήλατό μου

της Αμύρσας Γιαννακάκη

Μπήκα στην αποθήκη. Ήταν κάτι που απέφευγα να κάνω εδώ και καιρό. Από τότε που τους έχασα δε τολμούσα να το πάρω απόφαση. Ήξερα πως έπρεπε να έρθω αντιμέτωπος με τις αναμνήσεις μου, με δικά τους προσωπικά αντικείμενα, ίσως με τον ίδιο μου τον εαυτό.

Μύριζε μούχλα, κλεισούρα, οπότε άνοιξα τα παράθυρα για να ανασαίνει ο χώρος° να ανασανω και γω.

Ένα σύννεφο σκόνης σηκώθηκα καθώς πέταγα πράγματα μέσα στις μαύρες σακούλες. Κρατούσα μόνο τα μικρά, σημαντικά και χρήσιμα για την ψυχή μου πράγματα. Ένα τσιμπιδακι της μαμάς, τα βιβλία του μπαμπά,κιτρινισμενα από υγρασία, τα γυαλιά του, κ.α.

Καθώς τράβηξα μια μεγάλη κούτα, βρήκα κάτι που δεν περίμενα! Ήταν κάτι πολύ σημαντικό για μένα, έτσι φάνηκε τελικά, κάτι που μου το χάρισαν οι γονείς μου,αλλά εδώ αντιθέτως τότε το βαρέθηκα γρήγορα.  ΤΟ ΠΟΔΗΛΑΤΟ μου!

Απ' όσο μπορώ να θυμηθώ ήταν μαύρο, με μπλε δράκους επάνω. Μπορούσες να ανεβάσεις τρία άτομα και είχε πάνω από έξι ταχύτητες. Τώρα στεκόταν μόνο, σκουριασμένο, με ξεφουσκωτα λάστιχα.

Νόμιζα πως οι γονείς μου το πέταξαν,αλλά έκανα λάθος. Όλα αυτά τα χρόνια ήταν εδώ και με περίμενε να μου θυμίσει όλα τα σημαντικά που ξέχασα.

Ξαφνικά, τα μάτια μου γέμισαν εικόνες! Τον μπαμπά μου, εμένα και το ολοκαίνουργιο ποδήλατο. Τον μπαμπά μου να φωνάζει δυνατά" ΘΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕΙΣ, ΠΙΣΤΕΎΩ ΣΕ ΣΕΝΑ" !

Τόσο καιρό, με την δουλειά,τις υποχρεώσεις, την φωνή του την είχα ξεχάσει. Όμως τώρα την άκουγα πιο δυνατα από ποτέ!  Κατάλαβα πως ότι κατάφερα στη ζωή μου ηταν γιατί αυτή η φωνή ήταν πάντα μέσα μου.

Έτσι, άρπαξα το ποδήλατο, το έβαλα στον ώμο μου για να γίνω αυτή η φωνή και για το δικό μου παιδί.

Βγήκα έξω στον κήπο,πήρα τα κατάλληλα εργαλεία κι άρχισα να το επισκευάζω. Με το που τελείωσα, το καμαρωσα!

" Από εμένα, τον παππού και την γιαγιά", θα του έλεγα.

" Θα είμαι για πάντα η φωνή που θα σου λέει να προχωράς μπροστά κι ότι πάντα θα τα καταφ έρνεις".