Ο γέροντας με τους χαρταϊτούς του Γιάννη Ρίτσου

Με όλα αυτά που γράφονται για το πέταγμα των χαρταϊτών, με όλη αυτή τη σκοτεινή περίοδο που μας περιβάλλει... 

...θυμήθηκα κι έπιασα να διαβάζω για μια ακόμη φορά τον μαγικό "Γέροντα με τους χαρταϊτούς" του Γιάννη Ρίτσου, τον δεύτερο τόμο της εννεαλογίας "Εικονοστάσιο Ανωνύμων Αγίων" για την οποία έχω γράψει παλιότερα στον Δρόμο της Αριστεράς (μπορείτε εδώ να διαβάσετε το σχετικό κείμενο)

Μερικά αποσπάσματα, χωρίς τα δικά μου περιττά σχόλια 

"Οι χαρταϊτοί θέλουν παρέα, φωνές, γέλια, τεντωμένους σπάγκους, τεντωμένα νεύρα, τεντωμένα μάτια, κάποτε μια πυκνωμένη ανταγωνιστική σιωπή, γαλάζιο, αναμετρήσεις στα ύψη, φουρφουρίσματα χαρτιών, ουρές, εναέρια πλεούμενα, βουτιές, καμπύλες και δοξαστικές ανυψώσεις ως την ακραία τανυσμένη παλλόμενη ακινησία που μεταβιβάζεται νικηφόρα μεσ' απ' την κάθετη φλέβα του σπάγκου στις φλέβες σου. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, σ' εκείνο ακριβώς το σημείο, γίνεται η γνωριμία με τους μικρούς και μεγάλους Αγγέλους, με τους αρχαίους και τους μελλοντικούς Έρωτες..."

"...φτιάχνω τους χαρταϊτούς μου που δεν πρόκειται αν πετάξουν, μα μου κρατάνε συντροφιά, μου θυμίζουν, με παίρνουν σε άλλα ταξίδια, στα παλιά, στ' αυριανά, έξω απ' το χρόνο, κάπου ήσυχα, μαλακά, τρυφερά, έτσι να μπορείς να σκαλίσεις τα δόντια σου μ' ένα ξυλάκι, να τρίψεις τα δάχτυλα των ποδιών σου, να πεις τη λέξη "φως" χωρίς να φοβάσαι ότι λες ψέματα. Γι' αυτό νιώθω βαθιά ευγνωμοσύνη για τους χαρταϊτούς μου που μου επιτρέπουν ν' αψηφάω την ηλικία μου, να 'μαι συνομήλικός τους..."

"...Μα μήπως κι εσείς δεν είσαστε οι ασπίδες μου; Χάρτινες ασπίδες, θα πεις. Ναι, χάρτινες, αλλά γερές, αδιαπέραστες. Με προστατεύουν από τις επιθέσεις του χρόνου, απ' τη σκληρότητα, απ' την ασκήμια, απ' τους κάθε λογής Κυπαρίσσηδες και Βροντόσαυρους..."

"...Όποιος αγαπάει ένα πουλί, ένα άστρο, ένα παιδί, αυτός πάντα του βλέπει όμορφα όνειρα κι ο κόσμος γίνεται όμορφος ως πέρα από τον ύπνο του, ως πίσω από τα κλειστά μάτια του, ως μέσα στο πιο άγνωστο χαμόγελό του..."