Ο μικρός ποδηλάτης

 

Ο μικρός Ποδηλάτης

του Δημήτρη Κωνσταντίνου

Κάθε πρωί ο Γιωργάκης έκανε βόλτες με το γαλάζιο ποδήλατό του και γύριζε όλο το χωριό με αυτό. Όλος ο κόσμος τον θαύμαζε, όλοι τον αγαπούσαν:

-         Αυτό το παιδί θα γίνει πρωταθλητής ποδηλασίας μια μέρα να μου το θυμηθείς! έλεγε η κυρά Μαρία στη μαμά του Γιωργάκη.

-         Μπορεί Κυρά Μαρία. Ας γίνει ό,τι τον ευχαριστεί.

 Καθώς μεγάλωνε ο Γιωργάκης τόσο πιο πολύ αγαπούσε το ποδήλατο και μια μέρα ζήτησε από τη μαμά του να σταματήσει το μπάσκετ, να τον γράψει σε έναν όμιλο ποδηλασίας, επειδή βαριόταν στο μπάσκετ και το αγαπημένο του άθλημα είναι η ποδηλασία.

-         Είσαι σίγουρος Γιώργο μου, θες να αφήσεις το μπάσκετ;

-         Ναι μαμά είμαι πολύ σίγουρος και θα δεις στο τέλος πως το άθλημα που μου ταιριάζει πραγματικά είναι η ποδηλασία.

-         Εντάξει παιδί μου θα το συζητήσουμε και με τον μπαμπά σου και θα σε γράψουμε στην ποδηλασία.

Μετά από λίγες μέρες ο Γιώργος έκανε το πρώτο του μάθημα στη νέα του δραστηριότητα. Όταν τελείωσε το μάθημά του γύρισε στη μαμά του κατενθουσιασμένος.

-          Σου το είπα μαμά η ποδηλασία είναι το αγαπημένο μου άθλημα. Μια μέρα λοιπόν ο προπονητής, είπε στον Γιώργο στην επόμενη προπόνηση να έρθει με την μαμά του μαζί, επειδή ήθελε να της μιλήσει για κάτι πολύ σημαντικό. Έτσι λοιπόν ο Γιώργος ειδοποίησε τη μαμά του ότι ήθελε να της μιλήσει ο προπονητής. Την επόμενη μέρα, όταν ο Γιώργος τελείωσε την προπόνηση, η μαμά του είχε ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά.

-         Τι συνέβη μαμά την ρώτησε ο Γιώργος. Τι ήθελε να σου πει ο προπονητής;

-         Ο προπονητής σου ήθελε να μου πει ότι είσαι έτοιμος και αν το θες και εσύ μπορείς να πας στους πανελλήνιους αγώνες που γίνονται στη Θεσσαλονίκη.

-         Φυσικά μαμά και θέλω!  πότε θα γίνουν;

-         Στις 12 Μαΐου.

-         Τέλεια, θα είμαι πανέτοιμος είπε αποφασιστικά ο Γιώργος.

Την ημέρα των αγώνων πολλά παιδιά μεγαλύτερα του Γιώργου και μικρότερα, με τα ποδήλατά τους και τους προπονητές τους ήταν έτοιμα να αγωνιστούν. Ο Αγώνας ξεκίνησε και ο Γιώργος ήταν τελευταίος από τους 8 διαγωνιζόμενους. Τα τελευταία 100 μέτρα όμως, με μερικές ορθοπεταλιές πέρασε μπροστά και τερμάτισε στην πρώτη θέση. Μετά από λίγη ώρα έγινε η απονομή και ο Γιώργος είχε κρεμασμένο στον λαιμό του το χρυσό μετάλλιο.

        Έτσι έναν μήνα μετά ο Γιώργος, πήγε στο χωριό του με καμάρι σαν πανελλήνιος πρωταθλητής που ήταν και έκανε στη φύση μεγαλύτερες αποστάσεις από την προηγούμενη χρονιά. Καθώς περνούσε από το ποτάμι άκουσε έναν υπόκωφο θόρυβο κάτι σαν βογγητό σαν κλάμα. Ένα μικρό αγόρι ήταν κουλουριασμένο στην όχθη. Είχε στραμπουλήξει το πόδι του και δεν μπορούσε να σηκωθεί.

            Ο Γιώργος πρόθυμα έσκυψε και σήκωσε το παιδί. Όμως πώς μπορούσε να τον μεταφέρει στο χωριό;

            Μόνο το ποδήλατο είχε στη διάθεσή του. Χωρίς δεύτερη σκέψη ανέβασε το αγόρι στη σέλα και με κόπο οδήγησε το ποδήλατο  κρατώντας συγχρόνως το παιδί στη θέση του.

            Έτσι, έφτασε στο χωριό, όπου τον υποδέχτηκαν όλοι ως ήρωα. Είχαν ανησυχήσει γιατί το αγόρι έλειπε πολλές ώρες και δεν ήξεραν που βρισκόταν. Όλο το χωριό ήταν σε συναγερμό και ένιωσαν αγαλλίαση όταν είδαν ότι σώθηκε.

            Ο Γιώργος ένιωσε να ψηλώνει από υπερηφάνεια έχοντας προσφέρει στο χωριό χαρά. Το ποδήλατό του φάνταζε λαμπερό και έγινε ο πρωταγωνιστής της ημέρας