Μπαίνει και επισήμως η Άνοιξη με μια Συννεφιασμένη Κυριακή
Ο Οδυσσέας Ελύτης συνομιλεί με τη φωνή της Μαρίας Νεφέλης με το αριστούργημα του Τσιτσάνη
Δεν βάζω τα λόγια του Αντιφωνητή, αλλά μπορείτε να τα βρείτε
Με ρωτάνε καμιά φορά αν επρόκειτο να μείνω με ένα βιβλίο ποιό θα διάλεγα
Αν και το σενάριο αυτό μου φαίνεται εφιαλτικό, απαντώ "Τη Μαρία Νεφέλη"
Το βιβλίο που μιλάει διαρκώς μέσα μου από τότε που πρωτοκυκλοφόρησε.
Μάλιστα έχασα το βιβλίο -δανείζοντάς το- και δεν ήθελα την έκδοση που το εξώφυλλό της δεν έχει καμία σχέση με αυτό της πρώτης...
Το αναζήτησα και το βρήκα τελικά την τέταρτη έκδοση, που είχε το ίδιο εξώφυλλο, σε παλαιοπωλείο...
Η φωτογραφία και το κόσμημα έγιναν από φωτογραφίες της Ναταλίας Αγαπίου
Το ξαναδιαβάζω σήμερα και ειδικά αυτό το ποίημα είναι λες και γράφτηκε τώρα
Για μένα...
THROUGH THE MIRROR
Ψαρεύοντας έρχεται η θάλασσα
κι είναι στη μυρωδιά της μέσα που το ψάρι αστράφτει
μάταια μην ψάχνεις
Κάπου ανάμεσα Τρίτη και Τετάρτη
πρέπει να παράπεσε η αληθινή σου μέρα.
Υπερούσιος πας ενώ πάνω από το κεφάλι σου
απλώνεται ο βυθός με τα χρωματιστά του βότσαλα σαν άστρα.
Ω μουσική ω Κυριακή συννεφιασμένη
σε μια συνοικία μακρινή με σπίτια δίπατα κλειστά
κάτω από την επιφάνεια του νερού όπου γέρνω
σαν σε καθρέφτη και κοιτάζομαι
ώρες πολλές πως να περάσω μέσα
να περάσω από
την άλλην όψη των πραγμάτων
με το ελικτικό μαλλί μου ξετυλίγοντας
κύκλους διαδοχικά
να κατεβώ και τους εφτά ουρανούς εωσότου
η αντανάκλαση
των αγγέλων μ' αρπάξει
ο Γιάννης η Άννα ο Νίκος με πελώριες
φτερούγες όπως του Θεοτοκόπουλου
μετεωρισμένοι αρχίσουν σιγανά
μια ψαλμωδία και ανοίξουν πάλι τα παράθυρα
επικοινωνήσουν οι ανθοπώλες με τεράστιες ανεμώνες
περασμένες στ' αυτιά τους σαν ακουστικά·
σήματα-λέξεις μυστηριώδεις
«Αστεροβαδών» «Ιδιολάθης» «Μίκυον» - οπού σημαίνει
έχει συντελεσθεί το θέλημά σας, κι η φωνή της γης
επαληθεύεται ήδη στα λουλούδια. Όπου να 'ναι θα φανεί
στον πλήρη κόσμο τον ολόιδιον της αντιύλης
όπως μας λένε οι επιστήμονες-και που είναι το αίσθημα
γινόμενο απτό
μια συναυλία που εδέησε να μεταβληθεί σε κήπο.
Κι εγώ που 'μουν πλασμένη για να κυνηγάω το θαύμα
σ' ένα ύψωμα επιβλητικό σαν το Εσκοριάλ
τώρα ν' ανακαλύπτω τι;
το μαρτύριο του αγίου Μαυρικίου
ο όποιος ξανάζησε στις μέρες μας υπό άλλο ένδυμα
πάλι και πάλι χιλιάδες φορές.
Οι εξέχοντες επίσημοι με τα χρυσά στους ώμους
και τα μαύρα τους όργανα
σε δυσώδη καγκελοφραγμένα υπόγεια πάλι και πάλι.
Ο συγγραφέας που κρύβει τα χειρόγραφα του -πού;-από ποιον;-
ποιος είναι αυτός-ποια είναι αυτή που τη λέμε ανώτερη
δύναμη ελέω Θεού ή ελέω τεθωρακισμένων
Ω
μουσική ω Κυριακή συννεφιασμένη
στον μέσα κόσμο του καθρέφτη εκεί που βηματίζω
ψάχνοντας την αληθινή μου μέρα·
που κρατώ και ανοίγω σαν ομπρέλα παλαιή τη θάλασσα
πάνω από το κεφάλι μου
λάμπει ο βυθός με τα χρωματιστά του βότσαλα σαν άστρα.
Παιδιά κι αγγόνια της απάρνησης
είναι όλα τους μπάσταρδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου