Το ποδήλατο που ονομάζεται "Ερυθρή Λάμψη"

Άλλη μια όμορφη ιστορία από το εργαστήριό μας για τον Αντώνη Σαμαράκη

Η «Ερυθρή Λάμψη»

της Νάγιας Τζαφέρη

Ήταν άνοιξη. Σάββατο πρωί και όπως πάντα είχαμε βγει οικογενειακώς βόλτα στον κεντρικό πεζόδρομο της πόλης. Η διαδρομή γνωστή, χίλιες φορές την είχαμε ξανακάνει. Το αγαπημένο μου σημείο ήταν πάντα, όταν σταματούσαμε να χαζέψουμε στο μικρό μαγαζάκι με τα ποδήλατα, στην στροφή για το σπίτι.

Όμως εκείνη τη μέρα δεν ήταν σαν τις άλλες. Με το που το είδα στην βιτρίνα…αυτό ήταν! Ένα λαμπερό, κατακόκκινο ποδήλατο με μαύρη σέλα και ρόδες ασπρόμαυρες. Το ερωτεύτηκα! Ενθουσιάστηκα! Το παλιό μου ποδήλατο, άλλωστε είχε αρχίσει να είναι μικρό για μένα. Σκέφτηκα ότι είχε έρθει η ώρα να πάρει την θέση του στην αποθήκη μέχρι να βρούμε σε ποιόν θα το χαρίσουμε.

Όταν κοίταξα το ταμπελάκι με την τιμή, που κρεμόταν από το τιμόνι, έχασα λίγο από τον ενθουσιασμό, αλλά δεν τα παράτησα! «Τι λες μαμά; Μπορούμε;» την ρώτησα. «Όμορφο είναι, αλλά θα δούμε» απάντησε η μαμά. Η μαμά δεν υπόσχεται εύκολα, αν κάτι δεν είναι σίγουρο… Δύσκολα τα πράγματα, σκέφτηκα. Ένα φως ελπίδας έλαμψε μέσα μου όταν ο μπαμπάς έσκυψε και μου ψιθύρισε: «Κάποιος έχει γενέθλια σε δύο μήνες…».

Οπότε δεν μπορούσα να κάνω κάτι άλλο, παρά υπομονή. Κάθε φορά που περνούσα από το μαγαζί, το χαιρετούσα και περίμενα. Μέχρι που μια μέρα δεν το είδα στη βιτρίνα. Οι ελπίδες μου έσβησαν. Απογοητεύτηκα… πάει…το αγόρασε κάποιος άλλος. Το είχα ονειρευτεί πολλές φορές. Ότι το οδηγούσα και πήγαινε πολύ γρήγορα. Τα μαλλιά μου κυμάτιζαν στον αέρα. Ένιωθα σαν να πετούσα. Έκανα λούπες και στροφές και δεν το χόρταινα. Μετά την πρώτη κρυάδα το ξανασκέφτηκα. «Δεν πειράζει. Θα πάρω κάποιο άλλο.»

Αλλά τελικά… Δεν μπορώ να περιγράψω τι χαρά έκανα, όταν την μέρα των γενεθλίων μου το είδα παρκαρισμένο στο κατώφλι του σπιτιού μας! Είχε και ένα ψάθινο καλαθάκι στο μπροστινό μέρος!  Αποδείχτηκε ότι οι γονείς το είχαν αγοράσει και γι’ αυτό δεν ήταν στη βιτρίνα! Αμέσως τους ευχαρίστησα πολύ και υποσχέθηκα να το φροντίζω σαν τα μάτια μου. Κρέμασα κορδέλες στο τιμόνι και στόλισα με λουλουδάκια το καλάθι του.

Και αυτή είναι η ιστορία για το πώς απέκτησα το πιο αγαπημένο μου ποδήλατο, που είναι μέχρι σήμερα πιστό σε εμένα και μου χαρίζει βόλτες και γέλια και ευτυχία. Α! Και ξέχασα να σας πω…Το ονόμασα «Ερυθρή Λάμψη». Αυτή η «φιλία» δεν θα τελειώσει ποτέ!