Για τις Χριστίνες και τον Κώδικα της Λέρου

Λίγες μέρες πριν από τα Χριστούγεννα βρέθηκα στο 12ο Δημοτικό Αγίου Δημητρίου. Εκεί, τα παιδιά της 6ης Δημοτικού, ανάμεσα στις πολλές ευχάριστες εκπλήξεις που μου είχαν ετοιμάσει ήταν κι ένα σκετσάκι με τους ήρωες του Κώδικα της Λέρου.

Βεβαίως τους είχε κάνει εντύπωση η ιστορία της Καλλιόπης, που ο παππούς Λευτέρης αποκαλούσε "Χριστινάκι" . 

Έτσι και την Καλλιόπη μου εμφάνισαν και τον παππού Λευτέρη και τέλος μου τραγούδησαν ένα από τα πιο αγαπημένα μου τραγούδια, το "Χριστινάκι"

Το αφιερώνω κι εγώ σήμερα στις Χριστίνες και στα παιδιά όλου του κόσμου που ...ερωτεύονται!

Ο παππούς Λευτέρης σε αυτό το απόσπασμα αφηγείται την ιστορία μιας ..."απαγωγής":

"...Δεν ξέρω πώς τα είχαν καταφέρει, πάντως είχαν πείσει την Καλλιόπη να τους ακολουθήσει. Ήταν καμιά δεκαριά, όλοι από την τάξη της. Εκείνη – σου είπα, ήταν αγρίμι – ανέβηκε μαζί τους στο καΐκι χωρίς να φέρει καμιά αντίρρηση. Δεν περίμενε βέβαια ότι θα ανοίγονταν στα βαθιά, αλλά είμαι σίγουρος πως, και να το ήξερε, δε θα δίσταζε να τους ακολουθήσει. Μόνο απαγωγή δεν ήταν όλο αυτό!

»Καθώς όμως έπλεαν προς την ανοιχτή θάλασσα, σηκώθηκε ξαφνικά ένας πολύ δυνατός άνεμος, από αυτούς που δεν αστειεύονται στην Αγία Μαρίνα. Μεγάλα κύματα χτυπούσαν με δύναμη το καΐκι και το πήγαιναν όπου ήθελαν, σαν να ήταν καρυδότσουφλο. Τα παιδιά τα έχασαν. Ό,τι σχέδιο κι αν είχαν, πήγε στράφι. Φοβήθηκαν ότι θα πνιγούν. Μερικά έβαλαν τα κλάματα – μικρά ήταν. Για καλή τους τύχη, τα πήρε είδηση ο μπαρμπα-Μήτσος ο Χαρινός, που γυρνούσε εκείνη την ώρα από το ψάρεμα. Ειδοποίησε κι ήρθαν κι άλλα σκάφη, να βοηθήσουν. Με μεγάλο αγώνα κατάφεραν να φέρουν το καΐκι πίσω, στο λιμάνι. Να μη σου πω τι πάθανε όλοι, και κυρίως ο Μανώλης από τον μπαρμπα-Τάσο, τον πατέρα του… Τους αποβάλανε και μία εβδομάδα από το σχολείο.

»Μέσα σε αυτή την παρέα ήταν κι ο δικός μου, ο Οδυσσέας. Του είπα ό,τι έπρεπε να του πω και τον μάλωσα. Η ανακούφισή μας ήταν τόσο μεγάλη που δεν έπαθε τίποτε κανείς, ώστε δεν άντεχα να είμαι και πολύ αυστηρός. Ωστόσο σκεφτόμουν τι τιμωρία να του έβαζα. Του είπα λοιπόν ένα τραγουδάκι, που νομίζω ότι τον ενόχλησε περισσότερο απ’ ότι θα τον ενοχλούσε αν έκανα κι εγώ ό,τι κι οι υπόλοιποι.

»Το ξέρεις το “Χριστινάκι” του Ρώτα;

Πάει κάπως έτσι:

Δώδεκ΄ αγόρια του σκολειού 

κι η Χριστινιώ μια τάξη,

μη βρέξει και μη στάξει.

Τ΄ αγόρια τ΄ ορκιστήκανε

στην παλικαροσύνη

να κλέψουν τη Χριστίνη.

Βαρκούλα αρματώνουνε

με σταυρωτό πανάκι,

Χριστίνα, Χριστινάκι.

Έμπα, καλή, στη βάρκα μας

να πάμε και να ΄ρθούμε

τραγούδι που θα ειπούμε!

......ο παππούς είχε και κοινό. Αρκετοί από την παραλία μαζεύτηκαν γύρω τους κι όσοι ήξεραν την ιστορία έβαλαν τα γέλια. Εκείνος πείραξε το Μανώλη, που ήταν ανάμεσα σε αυτούς που είχαν συγκεντρωθεί.

«Ε, Μανωλιό! Σ’ αρέσει το τραγουδάκι;»

«Το τραγουδάκι μ’ αρέσει, η βίτσα από λυγαριά που με περιέλαβε ο πατέρας μου δε μ’ άρεσε καθόλου!» απάντησε εκείνος γελώντας.

            «Όπως κατάλαβες», είπε ο παππούς, γυρνώντας τώρα στην Αντιγόνη, «από τότε φωνάζω την Καλλιόπη Χριστινάκι. Ευτυχώς, η ιστορία δεν είχε το θλιβερό τέλος του τραγουδιού. Όλοι επέζησαν και παραλίγο το “Χριστινάκι” να γινόταν και νύφη μας. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία»...."

Το βίντεο με ζωγραφιές από τους μαθητές του 12ου Δημοτικού με το "Χριστινάκι", το βλέπετε/ ακούτε εδώ