Ο Γιάνν’ς κι η Μαρούσιω: Λαϊκό παραμύθι

Χθες ολοκληρώθηκε το εργαστήριο δημιουργίας παραμυθιού που διοργάνωσε το βιβλιοπωλείο Οσελότος στα Ιωάννινα. 

Η προτελευταία εργασία ήταν να γραφτεί ένα παραμύθι στα χνάρια των λαϊκών παραμυθιών, με αξιοποίηση της ντοπιολαλιάς, καθώς οι συμμετέχουσες ήταν από πολλές γωνιές της Ελλάδας: Καλαμάτα, Αρκαδία, Ιωάννινα, Ξάνθη, Βελβεντός Κοζάνης...

Τα αποτελέσματα, όπως θα διαπιστώσετε κι εσείς ξεπέρασαν κάθε προσδοκία.

Αρχίζω τις δημοσιεύσεις των παραμυθιών με το παραμύθι της Νηπιαγωγού Αντωνίας Ζιώγα

Ο Γιάνν’ς κι η Μαρούσιω

 Λαϊκό παραμύθι

Μια βολά κι έναν καιρό, ήταν και δεν ήταν, ήταν ένα μικρό σπιτάκι σ΄ένα λογγάρι οπού ζούσε ένα αντρόϋνο πού ‘χαν δυό παιδιά κι ένα τσιουπί, όμορφο και κοντυλογραμμένο. Είχε φτάκ’ ο καιρός οπού  ΄πρεπε να παντρευτεί.

 Η Μαρούσιω έτσι λέγαν το τσουπί δεν έλεγε να πει το ναι σε κανένα. Κανένας δεν τ ΄ς άρεσε σ’ όλους  έβρισκε και κάτ΄ για να μην τ’ αποφασίσει. Στη Μαρούσιω άρεσε να  βγαίν’  στ΄ν εξοχή να μιλάει με τα πουλιά, με τα ζώα , να κατεβαίν΄ στο ποτάμι και  να λούζει τα όμορφα μακριά καστανά της μαλλιά.

Μια μέρα πέρασε απ΄ το χωριό ένας ξένος πραματευτής που πουλούσε όμορφα στρωσίδια και βελέντζες .

Σαν πέρασε κι από το σπίτ΄ τ’ς Μαρούσιως και τ’ν είδε ο ξένος, θαμπώθηκε από την ομορφιά της και τη ζήτησε από τον πατέρα τ’ ς. Ο πατέρας τ’ς την έδωκε στον  ξένο με την υπόσχεση ότι θα προσέχει τ’ν  κόρη του και θα τη φροντίζει. Άρεσε και στη Μαρούσιω αυτός ο ξένος και συμφώνησε να φύγ’ μαζί του να ζήσ’ σ’ άλλη πόλη κάμποσες ώρες μακριά απ΄το χωριό τ’ς.

Ο πρώτος χρόνος πέρασε καλά για τη Μαρούσιω στα ξένα. Ο άνδρας της ο Γιάνν΄ς τ’ς έδειχνε αγάπη και τη φρόντιζε.

Μαζί τους έμενε κι η μάνα του Γιάνν’, που κι αυτή  στην αρχή μιλούσε καλά στη Μαρούσιω και τ’ς έδειχνε συμπάθεια. Σαν πέρασε ο πρώτος χρόνος η πεθερά άλλαξε κι έβαζε τη Μαρούσιω να κάνει ένα σωρό δουλειές όλη μέρα. Την ξυπνούσε απ΄το χάραμα κι  όλη μέρα δεν την άφηνε ούτε μια στάλα να κάθεται.  Ο άνδρας της ο Γιάνν΄ς έλειπε μέρες και βδομάδες και δεν ήξερε τι γένεται στου σπίτ’.

    Μια μέρα μόλις είχε ζημώσει η Μαρούσιω, είχε φτιάξει οχτώ ζμάρια για ψωμιά κι ήταν έτοιμα να τα φουρνίσ’.

Τ’ς λέει η πεθερά τ’ς: 

       

-Πόσα ζμάρια έκανες Μαρούσιω;

-Οχτώ μάνα, οχτώ όσα μο΄ είπες.

-Για να τα μετρήσω. Ένα δύο τρία…..έξ εφτά. Πούντο τάλλο τι τόκανες;

-Οχτώ είναι μάνα οχτώ. Εφτά έλεγε η πεθερά, οχτώ η Μαρούσιω ώσπου θύμωσε η πεθερά κι αρχινάει να την κοπανά με τον πλάστη.

Η καημένη η Μαρούσιω άρχισε να κλαίει και να παρακαλά:

-Αχ να γενόμουν ένα από κείνα τα πουλιά  που τα ζήλευα μικρή σαν τάβλεπα λεύτερα να πετάν  στον ουρανό. 

Αμέσως η Μαρούσιω έγινε  πουλί, ένα πανέμορφο πουλί κι έφυγε από κείνα τα μέρη και ξαναπήγε στα μέρη τα δικά τ’ς. 

Η  Μαρούσιω έκανε φωλιά πάνω σ’ ένα ψηλό δεντρί στο λογγάρι και κάθε χάραμα πετούσε αχπάνω απ΄το  πατρικό τ’ς  κι έλεγε ένα   παραπονιάρικο σκοπό μ’ ανθρώπινη φωνή. 

Όταν ματαγύρισε ο άντρας τ’ς απ’ τα ξένα και δε βρήκε τη Μαρούσιω ρωτά τ’ μάνα του:

-Πούναι μάνα η γυναίκα μ’;

-Να πα να τ’ βρεις  ‘κει που τ’ ν έφερες!

Πουρνό πουρνό κινάει ο Γιάνν’ς να βρει τη γυναίκα του. Λίγο πριν φτάκ’ στο σπίτι τ’ς Μαρούσιως κάθεται να ξαποστάσ’ κάτω απ’ το ψηλό δεντρί!

Τάχασε ο Γιάνν’ς όταν είδε ένα όμορφο πουλί να κάθεται στον ώμο του και να λαλεί μ’ ανθρώπινη φωνή!

-Άντρα μου καλέ μου εγώ είμαι η γυναίκα σ’ η Μαρούσιω, μη κοιτάς πόγινα πουλί για να γλυτώσω από τ’ μάνα σ’. Πάρε με κοντά σ’ μον’ μη γυρίσουμε πίσω, πάμε όπου αλλού θες εσύ!

-Θέλω τη γυναίκα μ’ πίσω, είπε ο Γιάνν’ ς στο πουλί.

-Πάρε μαζί σ’ και φρόντιζέ με και ‘γω θα ματαγίνω όπως πριν!

Ο Γιάνν’ς  π’ αγαπούσε πολύ τη  Μαρούσιω  τ’ν πίστεψε και πήγαν μακριά σ’ άλλα μέρη!

Έναν ολάκαιρο χρόνο φρόντιζε ο Γιάνν’ ς το πουλί ώσπου μια μέρα κεί που άρχισε να κουράζεται και να χάνει την πίστη του να ματαδεί  τη γυναίκα του   ξυπνάει ένα πρωγινό να πάει στη δουλειά τ΄ και βλέπει δίπλα του τ’ν όμορφη Μαρούσιω! Η χαρά του δε περιγράφεται σαν είδε τ’ν καλή του ο Γιάνν’ς και ζήσαν  ευτυχισμένοι και καλά κι’ εμείς ακόμα και καλύτερα.