Η Ροζίτα η Πεπίτα από τα Ιωάννινα

Σήμερα ολοκληρώνεται ο πρώτος κύκλος σεμιναρίων στο βιβλιοπωλείο Οσελότος στα Ιωάννινα.

Είχα την τύχη να γίνω δάσκαλος (και μαθητής κατά έναν τρόπο) μια ομάδας πολύ δημιουργικών και ταλαντούχων γυναικών.

Τους έβαλα κι εγώ λοιπόν δύσκολα.

Κι εκείνες ανταποκρίθηκαν με τον πιο όμορφο τρόπο.

Να λοιπόν ένα ακόμη παραμυθο- ποίημα, από την Κωνσταντίνα Αποστόλου αυτή τη φορά

Η Ροζίτα η Πεπίτα

Είμαι η Ροζίτα η Πεπίτα, μία κοπελίτσα,
που όλοι με φωνάζουνε καραμελίτσα…
Έχω ένα ροζ, μακρύ μαλλί,
που σίγουρα δεν έχεις ξαναδεί!

Ζω σε μία μικρή πόλη
που την αγαπάνε όλοι.
Μα και αν κάνεις, να πεις ποτέ κάτι κακό για αυτή,
η κυρά- Ζαχαρούλα να ξέρεις θα το αντιληφθεί.

Η κυρά-Ζαχαρούλα είναι η πολυαγαπημένη μου γιαγιά
που πάντα μου φτιάχνει τον πολυσυζητημένο μουσακά. 
Μου έλεγε στο παρελθόν,
πως μπορώ να κάνω κάτι το διαφορετικό.

Όταν όμως τη ρωτούσα, τι εννοεί
εκείνη πάντα μου έλεγε, κάνε υπομονή.

Μα, τώρα τελευταία με έφαγε η περιέργεια
να μάθω τι συμβαίνει
και πήγα και τη ρώτησα τι είναι αυτό το ξεχωριστό,
που κάνω πια εγώ.

Αχ, Ροζίτα μου αυτό σκεφτόμουνα και εγώ
εδώ και πάρα πολύ καιρό,
Πως πρέπει επιτέλους να σου πω
αυτό το μεγάλο μυστικό.

Στο πίσω μέρος του λαιμού σου
έχεις ένα σημάδι από γεννησιμιού σου.
Πρέπει να το αγγίξεις και να πεις:
"πέτα όσο πιο ψηλά μπορείς"

Θα πετώ στον ουρανό;
Μα αυτό είναι τρελό!
Είσαι σίγουρα καλά, αγαπημένη μου γιαγιά
ή χάζεψες από τα γερατειά;

Δοκίμασέ το και θα δεις…

Έτσι ακούμπησα τη μικρή αυτή καρδιά,
που έκρυβαν τα μακριά μου τα μαλλιά.
Και είπα δυνατά: "Πέτα όσο πιο ψηλά μπορείς"

Τότε πέταξα ψηλά, πάνω από τον ουρανό
και είδα από κάτω όλο το χωριό.
Μα δεν έμεινα μόνο εκεί
είδα από κοντά και τη βροχή.

Είδα το ουράνιο τόξο
και συνειδητοποίησα πως τα χρώματά του
είναι εφτά.

Ο ήλιος έκαιγε υπερβολικά!
Ααα, γι’ αυτό μας λένε συνέχεια,  
βάλτε καπέλο και γυαλιά.

Πέταξα πλάι στα πουλιά
που η αλήθεια είναι πως τρομάξανε αρκετά!
Το συνήθισαν  όμως
και μπορώ να πω «ΝΑΙ» με συμπαθήσαν.

Είχα ενθουσιαστεί αρκετά!
Μα καλά, μπορώ όντως να πετάω ψηλά;
Αυτό είναι εξαιρετικό
και ταυτοχρόνως μαγικό.

Από τότε που έμαθα, πως μπορώ πια να πετώ,
πήρα όλους μου τους φίλους και πήγαμε βόλτες πέρα από τον Ατλαντικό.

Ήταν κάτι μαγικό αυτό που μου είχε δώσει η ζωή
και μπορώ να πω, πως όλα τα χρωστάω στη μία και μοναδική…
πολυαγαπημένη μου γιαγιά,
που πάντα θα έχω μέσα στην καρδιά!!!