Παραμύθι από τα Ιωάννινα: Ο Μαρίνος, ο πελαργός και τα ... τάμπλετ!

Οι μαθήτριές μου στα σεμινάρια του Οσελότου στα Ιωάννινα εξακολουθούν να με εκπλήσσουν ευχάριστα. Τα απογεύματα της Τετάρτης έγιναν πια ανάσα δημιουργίας και διασκέδασης.

Μακάρι μπορούσα να σας μεταφέρω λίγο το κλίμα. 

Δεν είναι μόνο οι μικρές και μεγάλες ιστορίες που δημιουργούμε αλλά και το απίστευτο δραματουργικό ταλέντο των μαθητριών μου...

Χθες πεθάναμε στα γέλια. Άλλο να σας λέω κι άλλο να το βλέπετε!

Ίσως δεν μπορώ να σας μεταφέρω το κλίμα, μπορώ όμως να μοιραστώ μαζί σας τα όμορφα παραμύθια (ο τίτλος μπήκε από μένα)

Αυτό το παραμύθι δημιουργήθηκε σαν άσκηση, όταν ζήτησα να παρατηρήσουν γύρω τους φεύγοντας από το σεμινάριο και να γράψουν μια ισοτρία με αφορμή αυτό που θα τους τραβήξει περισσότερο την προσοχή.

Και ιδού: 

Ο Μαρίνος, ο πελαργός και τα ... τάμπλετ!

της Νένας Εξάρχου

Ο μικρός Μαρίνος ξεφύσηξε θυμωμένος. Ό,τι κι αν έλεγε πήγαινε χαμένο. Οι φίλοι του, ο Μιχάλης, ο Θανάσης κι ο Βασίλης παρέμεναν κολλημένοι πάνω από τα καινούρια τάμπλετ τους και έπαιζαν. Ακίνητοι και σκυμμένοι πάνω από τις πολύχρωμες οθόνες ούτε που κατάλαβαν πως ο φίλος τους βαρέθηκε και έφυγε από δίπλα τους.

-Ορίστε, κοίτα χάλια, μονολογούσε κοιτάζοντάς τους. Χαρά θεού, μπαίνει η άνοιξη κι αυτά έχουν σκεβρώσει.

Έσκυψε και πήρε την παρατημένη μπάλα ποδοσφαίρου που είχαν τόσες εβδομάδες να αγγίξουν.

-Παιδιά, είπε.

Ούτε που τον άκουσαν.

-Παιδιά, είπε πιο δυνατά.

-Τι; Ποιος: Πού; Πότε; έκανε σαστισμένος ο Μιχάλης.

-Θα παίξουμε καθόλου;

-Μα παίζουμε! έκανε ο Θανάσης.

-Μπάλα εννοώ!

-Βαριέμαι, απάντησε ο Βασίλης.

-Και τα τάμπλετ δεν τα βαρεθήκατε;

-Όχι, έχουν τόσα πολλά παιχνίδια.

-Με τη μπάλα μόνο ποδόσφαιρο παίζουμε, συμπλήρωσε ο Θανάσης.

-Ας παίξουμε μήλα.

-Μπα, έκαναν όλοι μαζί.

-Βόλεϋ έστω;

-Δεν είμαστε κορίτσια!

-Ντάξει, δε σας είπα να πάρουμε και κούκλες!

Οι υπόλοιποι δεν άκουσαν καν την τελευταία φράση του. Είχαν ήδη γυρίσει στα ηλεκτρονικά παιχνίδια τους. Αναστέναξε απογοητευμένος. Εντάξει, στην αρχή είχαν πλάκα όλα αυτά τα νέα παιχνίδια, αλλά μετά κάπου τα βαρέθηκε. Δεν του άρεσε να κάθεται σε μια μεριά, χώρια που άμα καθόταν πολλές ώρες τον έτσουζαν τα ματάκια του. Έπρεπε να βρει έναν τρόπο να κάνει τους φίλους του να ξεκουνηθούν.

Περπατούσε άσκοπα γύρω από το παλιό τζαμί της πλατείας με τον πανύψηλο μιναρέ που στα παιδικά του μάτια έμοιαζε με ουρανοξύστη. Ήταν τόσο όμορφη και ασφαλής αυτή η πλατεία με τα τειχάκια γύρω από το χώρο που έπαιζε με τους φίλους του και τα δέντρα με την πλούσια σκιά που εμπόδιζε τον ήλιο ακόμα και τα καλοκαιρινά μεσημέρια. Τέτοιες μέρες δεν ήταν για ηλεκτρονικά παιχνίδια, δε χωρούσε αμφιβολία για αυτό. Η φύση, έστω σε μια μικρή δόση, ήταν στις δόξες της. Έντομα ζουζούνιζαν στα κατάπράσινα δέντρα και πάνω ψηλά στο μιναρέ ένας πελαργός είχε μόλις χτίσει τη φωλιά του. Πόσο τον ζήλευε αυτόν τον πελαργό που πετούσε όπου ήθελε και είχε τη φωλίτσα του σε ένα μέρος με τόσο όμορφη θέα!

Καθώς τον κοιτούσε επίμονα, ο πελαργός γύρισε και του ανταπέδωσε το βλέμμα. Δεν έμοιαζε καθόλου με συνηθισμένο πελαργό με αυτή την όψη. Σε μια στιγμή τίναξε τα φτερά του και άρχισε να πετάει προς το μέρος του. Ο Μαρίνος σάστισε για τα καλά όταν προσγειώθηκε μπροστά του.

-Γιατί κοιτάς έτσι θλιμμένα, αγοράκι; Τι σε απασχολεί;

-Θέλω να ξαναπαίξω με τους φίλους μου όπως παλιά. Μα έχουν κολλήσει στα τάμπλετ τους!

-Προσπάθησες να τους προτείνεις να παίξετε κάτι διαφορετικό;

-Ναι, αλλά όλα τα σνόμπαραν.

-Χμμμ, έκανε σκεφτικός ο πελαργός.

-Μπορείς να με βοηθήσεις;

-Λοιπόν, έχω μια ιδέα! αναφώνησε ο πελαργός μετά από λίγη ακόμα σκέψη. Θα πας με τους φίλους σου να πάρετε παγωτά. Τα υπόλοιπα άσ’ τα σε μένα.

Ο μικρός Μαρίνος αποφάσισε να εμπιστευτεί τον πελαργό. Τι είχε να χάσει άλλωστε; Έτσι την επόμενη μέρα έκανε σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Κάθισε στο πεζουλάκι δίπλα τους και έπαιζε μαζί τους στο ίντερνετ ένα πολεμικό παιχνίδι από αυτά που τόσο σιχαινόταν. Η ώρα περνούσε αργά και βασανιστικά ενώ έβαζε τον ήρωά του να πυροβολεί προς κάθε κατεύθυνση χωρίς σταματημό. Σε μια στιγμή είδε τον πελαργό να του κλεἰνει το μάτι.

-Παιδιά, πάμε για παγωτό;

-Σε λίγο, είπε ο Θανάσης.

-Έλα, ρε παιδιά, πάμε, έκανε ο Μιχάλης.

-Άντε, καλά.

Σηκώθηκαν αφήνοντας τα τάμπλετ στο πεζούλι και πήγαν στο περίπτερο να διαλέξουν παγωτά. Ο Μαρίνος τούς καθυστέρησε όσο μπορούσε. Όταν γύρισαν πίσω, τα τάμπλετ δεν ήταν εκεί.

-Πού πήγαν; αναφώνησε ο Βασίλης.

-Πρέπει να τα βρούμε! Συνέχισαν όλοι μαζί.

Ο Μαρίνος γελούσε κάτω από τα μουστάκια του αλλά έκανε πως έψαχνε μαζί τους. Ρωτούσαν από δω, ρωτούσαν από κει, τίποτα όμως. Τα τάμπλετ είχαν ολότελα εξαφανιστεί. Οι γονείς τους θα τα τιμωρούσαν για τα καλά όταν θα το μάθαιναν. Αποφάσισαν λοιπόν να ευχαριστηθούν το παιχνίδι εκείνης της ημέρας, γιατί ποιος ήξερε πότε θα ξαναέβγαιναν στην πλατεία! Και τι δεν έπαιξαν! Μήλα, κλέφτες κι αστυνόμους, τους Ινδιάνους! Στο τέλος ο Θανάσης είχε την ιδέα να παίξουν μπάσκετ. Ένωσαν δυο κλαδιά του δέντρου πίσω από το περίπτερο φτιάχνοντας μια μπασκέτα και άρχισαν να παίζουν μέχρι που τους βρήκε το βράδυ. Γύρισαν στα σπίτια τους γελώντας χαρούμενοι, με μάγουλα κατακόκκινα. Έπεσαν ξεθεωμένοι για ύπνο χωρίς καν να ασχοληθούν με τα τάμπλετ τους που ως διά μαγείας είχαν βρεθεί δίπλα στα κρεβάτια τους. Παραξενεύτηκαν και το συζητούσαν για μέρες χωρίς να βρίσκουν κάποια λογική εξήγηση. Μόνο ο Μαρίνος χαμογελούσε κοιτώντας προς την κορυφή του μιναρέ...