Ένα μαγικό παραμύθι από τα Ιωάννινα: Ο Τίτος και το ασημοφέγγαρο

Πανσέληνος του Μαΐου του 2013... 

Στο σεμινάριο που διοργανώνει το Βιβλιοπωλείο Οσελότος στα Ιωάννινα και για το οποίο έχει προγραμματιστεί δεύτερος κύκλος (27/3, 3-10-17/4)  έχω την τύχη να γνωρίσω μερικές πολύ ταλαντούχες μαθήτριες.

Την προηγούμενη εβδομάδα, όταν τέλειωνε η συνάντησή μας ζήτησα -ως άσκηση- μόλις έβγαιναν από το βιβλιοπωλείο και περπατούσαν στην πόλη να παρατηρούσαν προσεκτικά γύρω τους κι ό,τι τους έκανε εντύπωση, να το ...μεταμόρφωναν σε παραμύθι. 

Το αποτέλεσμα ξεπέρασε κάθε προσδοκία μου.

Διαβάστε το πρώτο από αυτά τα παραμύθια -ακολουθούν και άλλα εξαιρετικά δείγματα δουλειάς...

Ο Τίτος και το ασημοφέγγαρο

από τη Σέβη Ευθυμίου

«Τι δώρο θέλετε να σας φέρει ο Αι – Βασίλης;» ρώτησε η δασκάλα στην τάξη

« Ένα ποδήλατο» είπε ο Μάριος

«Το σπίτι της Barbie κυρία» είπε η Νατάσσα

«Ένα PlayStation» είπε ο Άγγελος

«Το φεγγάρι κυρία» είπε ο Τίτος.

Ξαφνικά παιδικά γέλια άρχισαν να αντηχούν σε ολόκληρη την αίθουσα, που κορόιδευαν τον Τίτο, γι αυτό που μόλις είχε ξεστομίσει. Η δασκάλα προσπάθησε γρήγορα να σώσει την κατάσταση

«Τίτο μου ,κανείς δεν μπορεί να σου φέρει δώρο το φεγγάρι, πολύ απλά γιατί κανείς δεν θα μπορέσει ποτέ να το κάνει δικό του. Δεν είναι πράγμα το φεγγάρι, δεν αποτελείται από ύλη, θα είναι πάντα εκεί ψηλά για να το βλέπουμε, να μας φωτίζει, και να μας υπενθυμίζει πως οι άνθρωποι δεν μπορούμε να έχουμε τα πάντα»

Κι ύστερα προχώρησε στο μάθημα. Τα παιδιά συνέχιζαν να πειράζουν τον μικρό Τίτο, όμως εκείνος είχε πεισμώσει. Το είχε βάλει σκοπό της ζωής του πια. Θα έπιανε το φεγγάρι στα χέρια του και θα το έκανε δικό του, μπροστά στα μάτια όλων των άπιστων συμμαθητών του, αλλά και της δασκάλας του.

Το μεσημέρι γύρισε σπίτι. Είχαν ξεκινήσει οι διακοπές των Χριστουγέννων. Η μαμά του έφτιαχνες κουραμπιέδες και  μελομακάρονα , κι είχε μοσχοβολήσει ο τόπος. Ο Τίτος όμως δεν είχε όρεξη να φάει. Έτρεξε στο δωμάτιό του και κάτι από τα πολύχρωμα φωτάκια, προσπαθούσε να βρει τη λύση για το πώς θα πιάσει το φεγγάρι. Μάταια όμως. Ώρες επί ωρών σκεφτότανε και τίποτα. Η μητέρα του ανήσυχη που δεν είχε βάλει μπουκιά στο στόμα του, μπήκε στο δωμάτιο και τον ρώτησε αν είχε γίνει τίποτα στο σχολείο, αλλά ο Τίτος δεν είπε κουβέντα. Τότε του άφησε ένα χαρτί κ ένα μολύβι για να γράψει το καθιερωμένο γράμμα στον Άγιο Βασίλη. Εκείνος δεν έχασε στιγμή.

«Αγαπημένε μου Άγιε Βασίλη,

Φέτος ήθελα να σου ζητήσω το φεγγάρι αλλά μου είπαν δεν μπορείς να το φέρεις. Κι αν δεν μπορείς εσύ που πετάς ακριβώς δίπλα του , ποιος μπορεί;

Εγώ στο ζητάω όμως.

Σε περίπτωση που το έχω ήδη πάρει εγώ, να μου φέρεις κάρτες με τις φιγούρες των παικτών του Fortnite.

Ευχαριστώ,

Τίτος»

Ο Τίτος έδωσε το γράμμα στην μαμά του για να το πάει στο ταχυδρομείο κ έμεινε σκεπτικός. Είχε ήδη βραδιάσει όταν χάζεψε έξω από τον παράθυρο την όμορφη Παμβώτιδα.

Και τότε ξαφνικά του ήρθε η ιδέα. Καλά πως δεν το είχε σκεφτεί νωρίτερα; Όπως κοιτούσε τα γαλήνια νερά της λίμνης, είδε να καθρεφτίζεται μέσα σε αυτά το φεγγάρι! Να πως θα το έπαιρνε! Καλά πως δεν το είχε τόσο καιρό σκεφτεί;

Αμέσως σκαρφίστηκε την ιδέα. Θα έπαιρνε το παγουράκι του που πίνει νερό, θα πήγαινε δίπλα από τις καλαμιές στην λίμνη και θα έβαζε το φεγγάρι στο παγούρι του. Αύριο δεν θα μπορούσε να τον αμφισβητήσει κανείς.

Περίμενε να κοιμηθούν όλοι, είχε ετοιμαστεί καταλλήλως αλλά η καρδιά του πήγαινε να σπάσει. Ήταν η αγωνία αν θα κατάφερνε και ο φόβος του τι θα γινόταν αν αποτύγχανε. Ένιωθε την ανάσα του να είχε γίνει πιο γρήγορη και τις παλάμες του να ιδρώνουν. Δεν ήθελε όμως να το βάλει κάτω. Αν εγκατέλειπε τώρα θα ήταν δειλός. Κι όχι, όχι δεν ήταν δειλός.

Κατέβηκε αθόρυβα τις σκάλες και πήρε τα κλειδιά. Άνοιξε την πόρτα και άρχισε να περπατά σιγά σιγά. Η λίμνη ήταν μόλις απέναντι από το σπίτι του, οπότε δεν χρειάστηκε να πάει μακριά. Στο ένα χέρι κρατούσε το παγουρίνο του με την φιγούρα του Spiderman και στον άλλο τα κλειδιά. Έφτασε μπρος στις καλαμιές αλλά το φεγγάρι δεν ήταν ακριβώς εκεί που το περίμενε. Δεν πτοήθηκε όμως. Άρχιζε να γεμίζει με λιμνίσιο νερό μέχρι κάποια στιγμή να το φυλακίσει. Η ώρα περνούσε και ο Τίτος έβλεπε το φεγγάρι σταθερό στην θέση του. 

Ξάφνου άρχιζε να πλησιάζει σχεδόν επικίνδυνα πάνω στο νερό όταν ένα χέρι τον άρπαξε από τον ώμο και του φώναξε

«Τι κάνεις τέτοια ώρα έξω από το σπίτι σου μικρέ;» Ήταν ο κύριος Στέλλιος, ο γείτονάς του αλλά ψαράς της γειτονιάς που είχε βγει για την καθιερωμένη του βραδινή ψαριά χελιών. « Το έχεις πει στους γονείς σου; Ξέρεις πόσο θα ανησυχούν¨;» του είπε με βροντερή φωνή.

«Ήθελα να πιάσω το φεγγάρι κύριε Στέλλιο γι αυτό ήρθα. Αλλά τελικά δεν μπορώ. Έχουν δίκιο δεν θα γίνει ποτέ δικό μου και θα με κοροϊδεύουν οι συμμαθητές μου » είπε ο μικρός Τίτος κι έβαλε τα κλάματα. O κύριος Στέλιος πήρε αγκαλιά τον Τίτο και του είπε στοργικά ότι κανείς δεν μπορεί να τον κοροϊδέψει για κάτι που δεν είναι στο χέρι του να κάνει. Όπως και στο χέρι κανενός. Κι ύστερα του εξήγησε ότι και να μπορούσε να το πάρει το φεγγάρι, η γη θα ήταν πολύ άσχημη χωρίς αυτό και την νύχτα δεν θα φώτιζε τίποτα πάνω στον ουρανό κι αυτό θα ήταν πολύ θλιβερό.

Τότε ο Τίτος μέσα στα δάκρυά του, κατάλαβε ότι ο κύριος Στέλιος είχε δίκιο. Η θέση του φεγγαριού ήταν στον ουρανό, μαζί με τα υπόλοιπα αστέρια, για να ομορφαίνουν τον κόσμο και να φωτίζουν τους ανθρώπους τα βράδια.

 Ο κύριος Στέλιος γύρισε το μικρό Τίτο στο σπίτι, όπου οι γονείς του είχαν ξυπνήσει κι ανήσυχοι είχαν αρχίσει να τον ψάχνουν.

«Να μην το ξανακάνεις αυτό Τίτο μου, κοντέψαμε να τρελαθούμε από την αγωνία μας» είπε η μαμά του που τον έπνιξε με φιλιά από την αγωνία της.

Λίγες μέρες αργότερα ήρθε η Πρωτοχρονιά.

Ο Τίτος έτρεξε με μανία στο δώρο του και ξετυλίγοντάς το, είδε ένα φωτιστικό σε σχήμα φεγγάρι!

Έτρεξε αμέσως στο δωμάτιό του και το έβαλε στην πρίζα! Τώρα ναι! Μπορούσε να πει σε όλους ότι το φεγγάρι ήταν δικό του!